Κυριακή, Ιανουαρίου 14, 2007

ΈνΑ βΡάΔυ ΤοΥ γΕνΑρΗ πΟυ ΕμΟιΑζΕ αΝοΙξΙάΤιΚο


Το σαλόνι μυρίζει τσιγάρο και ινδικό στικ που καίγεται σιωπηλά. Το κονιάκ αδειάζει σιγά-σιγά. Μόλις έμεινα μόνη. Η Φ. έφυγε μετά από μια μακρόσυρτη συζήτηση ωρών. Πάλι για σχολεία και ξεχασμένους συμμαθητές. Και μετά τα τελευταία νέα. Για την γνωστή φιλόλογο που απεβίωσε και την διπλανή μου,που γέννησε το τρίτο της παιδί. Για τον γυμναστή που σκοτώθηκε σε τροχαίο και για την αυλή, στο πίσω μέρος του Γ3, που μπήκε κι άλλα εκατοστά πιο μέσα. Το παράθυρο ανοιχτό. Έξω θυμίζει άνοιξη η βραδιά. Είναι πιο γλυκιά απ’ότι θα έπρεπε. Πάω στον νεροχύτη τα ποτήρια και είμαι σίγουρη πως κάποιος είναι μαζί μου. Γυρίζω το βλέμμα μου στο σαλόνι. Δεν βλέπω κανέναν, κι όμως ακούω κάτι περίεργα τριξίματα. Αφού τ’ ορκίζομαι ότι έμεινα μόνη. Να δεις που θα ναι τίποτα σκόρπιες σκέψεις που ξέχασα να κουμπώσω μαζί με το μπουκάλι του κονιάκ. Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνουνε μυρωδιές νεραντζιάς και ανθισμένων κρίνων. Μου κάνει τρομερή εντύπωση αυτό. Έχουμε μόνο 14 Γενάρη. Η κουρτίνα κουνιέται ελαφριά. Και τότε τις βλέπω. Άλλες να έρχονται κι άλλες να φεύγουν. Άλλες κρατάνε την πρώτη μου ποδιά,άλλες το πρώτο μου δόντι. Κάποιες φωνασκούν λέγοντας κοροϊδευτικά το πρώτο μου ποίημα και οι υπόλοιπες παίζουνε λάστιχο στο δρόμο της παλιάς μου γειτονιάς, που έφεραν μαζί τους. Το πρώτο μου τετράδιο,το μικρό πιανάκι που μου έκανε δώρο ο πατέρας,η φυσαρμόνικα, τα καλκίτος μου.
«Τι είστε όλες εσείς; Μέρες μου –ώρες μου-αναμνήσεις μου»;
«Αναμνήσεις σου,μας είχες γαζώσει στο διάφανο στρίφωμα της κουρτίνας,μαζί με τις λεβάντες σου. Και κάθε φορά που έπαιρνε να φυσάει ερχόμασταν μαζί με το άρωμά τους. Αλλά σήμερα, γίναμε πάρα πολλές και το στρίφωμα βάρυνε και σχίστηκε, και να’ μαστε έξω. Και άρχισαν να με ρωτούνε για το μέλλον και αν θα έχει άπλα εκεί. Αν θα πεθάνω με κότσο ή χωρίς. Αν το παιδί μου θα ναι σαν και μένα (με γεύση διαστήματος) ή σαν το «Αχ» που έκανε ο πατέρας μου. Τι μουσική θα παίζουν στο μακρινό ουρανό τα σύννεφα και πόσες φορές θα ξημερώνει η ανάσα του μαζί με την δική μου. Και δεν ήξερα τι να τους πω, γιατί δεν γνώριζα τις αναμνήσεις από το μέλλον μου. Δεν ήξερα καν, πως να τις μεταγγίσω εκεί. Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, για να τις έχω πάντα εκεί δίπλα μου και πάντα έτσι. Έριξα τότε όλο το κονιάκ απάνω τους και ετοιμάστηκα να ανάψω ένα σπίρτο. Από την κουρτίνα τότε ξεπρόβαλε κουτσαίνοντας η ανάμνηση της γιαγιάς που θα γινόμουνα και άρχισε να με πυροβολεί. «Τι πας να κάνεις; Με τι τροφή θα μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια σου αν τις σβήσεις».Συνέχισε να πυροβολεί και γω έπεσα αναίσθητη κάτω.

Όταν μετά από ώρα βρήκα τις αισθήσεις μου ξανά ,οι αναμνήσεις ήταν ακόμα εδώ. Έπαιζαν κρυφτό στο σαλόνι,τρέχοντας κάτω από τα έπιπλα και χτυπώντας τα παιδικά τους γόνατα στο παρκέ. Όχι, όχι. Δεν έγινε έτσι. Έφυγε η Φ. Πήγα τα ποτήρια μέσα στην κουζίνα. Άνοιξα το ραδιόφωνο και ήπια όλο το υπόλοιπο μπουκάλι με το κονιάκ. Με πήρε ο ύπνος και όταν ξύπνησα το μόνο που θυμόμουνα ήταν κάτι παιδικά χαχανητά που στο τέλος έσβηναν στην ηχώ του χρόνου μου. Πρόσωπα σε gros plan καρφιτσωμένα σε υγρά τοιχώματα μούχλας. Καταστάσεις ληγμένες και αφημένες, πίσω στα πλατιά σχολεία της ψυχής μας. Η κουρτίνα ακόμα κουνιέται ελαφρά. Ανασηκώνω με ντροπή το διάφανο στρίφωμα της. Τίποτα. Κοιτάω την ώρα. Μόνο15 λεπτά πέρασαν από την ώρα που έφυγε η Φ. Πως είναι δυνατόν; Κλείνω το παράθυρο νωχελικά. Το τηλέφωνο χτυπάει .Η καρδιά μου σηκώνει το ακουστικό. Η φωνή αναγνωρίσιμη. Λίγα παράσιτα. Τα καταπίνω. Σιωπή.

«Η Φ. Είμαι ξέχασα να σου πω να κλείσεις το καπάκι του κονιάκ. Θυμάσαι τι έπαθες την άλλη φορά. Το είπαμε τόσες φορές η μνήμη δεν μεταγγίζεται μόνο η γνώση»

44 σχόλια:

ZissisPap είπε...

Πόσες αλήθειες είπες...
Καληνύχτα!
Όνειρα γλυκά, αν και είμαι σίγουρος γι' αυτό :-)

Άβατον είπε...

Μπράβο ρε κοπέλα μου...μπράβο! Απόψε με ταξίδεψες σε άλλα ηλιοτρόπια και με έκανες να λάμψω από ενθουσιασμό για το τόσο ωραίο γραπτό σου.
Πραγματικά το απόλαυσα...

zouri1 είπε...

πολυ καλο.

markos-the-gnostic είπε...

blue μου πολύ blue οι αναμνήσεις σου - η δύναμη της περιγραφής τους δείχνει τη ζωντάνια που χουν ακόμη μέσα σου - σα να βυθίζεσαι στη μνήμη σου κι εκεί να χεις δικό σου ένα ολόκληρο κόσμο - κι είσαι είσαι τόσο πλούσια ψυχικά - αλήθεια πώς θα ταν χωρίς αναμνήσεις; μάλλον δεν θα υπήρχε καν εαυτός - μάλλον δεν θα υπήρχε καν άνθρωπος

Alkyoni είπε...

υπερβολικά καλό!!!
καλή σου μέρα
:)

alzap είπε...

Αν είσαι φίλη μου, θαυμάζω και ζηλεύω και καμαρώνω.
:-)

Αν δεν είσαι, μόνο θαυμάζω και ζηλεύω.

The Motorcycle Boy είπε...

Και συγνώμη που γίνομαι αδιάκριτος -αλλά μήπως πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο;

bereniki είπε...

enta3ei...
thelw th bolta mou!
auto exw na pw mono :)
kalhmeromouts

*****

candyblue είπε...

Είπα αλήθειες λες ε;
Μια αλήθεια είπα και αυτή βρίσκεται έξω από μπουκάλια και κουρτίνες. Μία στο τέλος του ποστ. Που αν το σκεφτεί κανείς ανατρέπει όλη αυτή την προσπάθεια συγκεντρώσεις υλικού μνήμης. Η μνήμη δεν μεταγγίζεται μόνο η γνώση.
Αλλά τελικά στα αποστακτήρια του νου,προκειμένου να περισώσουμε όλα όσα μας ορίζουν η μνήμη τελικά γίνεται γνώση.



@ Άβατον: Ακούστηκες σαν δάσκαλος και πατέρας μαζί και αυτό από τη μια με έκανε να χαμογελάσω συγκρατημένα και από την άλλη να χαρώ για το ταξίδι που σε πήγα.




@ zouri1:Πολύ καλά λόγια. Ευχαριστώ πολύ.




@ markos-the-gnostic:Είπαμε τα έχω όλα καλά φυλαγμένα σε ειδικά βαζάκια στο αποστακτήριο της μνήμης. Δεν πειράζω τίποτα,περιγράφω σε σας αυτά που έχω κλείσει στα βάζα. Δεν τα έχω ανοίξει ούτε εγώ η ίδια ακόμα να φανταστείς.




@ Alkyoni: Υπερβολικά καλή και συ και υπερβολικά καλή μέρα.
Δεν ξέρω τι να πρωτομαζέψω με το βλέμμα μου πάλι σήμερα.




@ alzap: Και καμαρώνεις. Σαν παγόνι καμαρώνεις. Και γω όμως για σένα κι ας μην το ξέρεις.




@ The Motorcycle Boy:Και όχι μόνο αυτό,νομίζω ότι ήσουνα και στο από πίσω θρανίο. Και αν είσαι αυτός που φαντάζομαι έχω πολλά ράμματα για την γούνα σου.
Αλίμονο σου μοτοσακέ.



@ bereniki:Βερενίκη εντάξει θα την έχεις.Και δεν με ξύπνησες εσύ.Τα πουλάκια που γουργούριζαν και το έντονο φως του ήλιου με ξύπνησε.


Άντε καλημέρα μας

koolkiller-ess είπε...

καλημέρα κι από μένα. πιο δυνατή από όλες η ανάμνηση του μέλλοντος (η γιαγιά που θα γίνεις)
...αμφιβάλλω καν ακόμα και για το αν η γνώση μεταγγίζεται, αν και το κονιάκ προφανώς τα κάνει όλα πιο εύκολα
...στ΄αλήθεια πίνεις κονιάκ?
παράξενο μου ακούγεται, πρώτη φορά γνωρίζω κάποιον που πίνει κονιάκ, χαίρομαι πάντως
καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Το κρασί του Μπορντό ταιριάζει στα παλικαράκια, το πορτό ταιριάζει στους άντρες. Αλλά οι ήρωες πίνουν κονιάκ.

Σαμουήλ Τζόνσον

Είσαι μία εσύ...

Pastaflora είπε...

ατίθασα πλάσματα οι αναμνήσεις...

koolkiller-ess είπε...

σε πετυχαίνω on-line! κύμα πρωινιάτικης ευτυχίας! λοιπόν εγώ λατρεύω τον τρόπο που μοντάρεις τις εικόνες και τις σκέψεις σου, κάθε φορά μια νέα εμπειρία. το επόμενο ποτό που θα πιω στην υγειά σου
ενώ θα αναρωτιέμαι τι πίνεις εσύ
;-)

candyblue είπε...

@ koolkiller-ess: Είμαστε, πράγματι, μακριά από την εποχή εκείνη όταν κάθε καλό δείπνο δεν έβρισκε την ολοκλήρωσή του παρά μόνο με ένα «Napoleon», μπροστά στο τζάκι… όχι δεν πίνω κονιάκ πια! Κάποτε έπινα πολύ αλλά δεν μου αρέσει πια.
Πίνω κρασί-βότκα-και κάποιες φορές Talisker αραιωμένο (δυστυχώς).
Κάθε ιστορία και μια ταινία μικρού μήκους. Μήπως να ξεκινήσω να γυρίζω τα ποστάκια μου σε ταινίες?

@ κοινωφελής κώνωψ: Έκανα μια πρόχειρη έρευνα για σένα κοινωφελή κώνωπα. Πάρε να έχεις να μας λες.
«Κονιάκ λέγεται το brandy που παράγεται στην περιοχή τής πόλης Cognac. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει τμήμα τής επαρχίας Charente (τής οποίας πρωτεύουσα είναι η πόλη Cognac) και τής επαρχίας Maritime.
Πρόκειται για ονομασία προέλευσης που κατοχυρώθηκε μόλις μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η προηγούμενη λοιπόν ιστορία του είναι η ιστορία τού brandy. Στην περιοχή τού κονιάκ καλλιεργούνται οι ποικιλίες colombard, folle blanche και Saint Emillon πού βγάζουν φτωχό κρασί. Το κρασί αυτό όμως ειδικά δίνει άριστα αποστάγματα. Η περιοχή τού Κονιάκ το 1909 διαιρέθηκε σε 7 υποπεριοχές, με κριτήρια την ποιότητα του εδάφους, το κλίμα και -τελικά- την ποιότητα του παραγόμενου αποστάγματος:
Το κονιάκ παλαιώνεται σε βαρέλια από βαλανιδιά τής Λιμουζέν. Εμπλουτιζόμενο με τις τανίνες και ρητίνες τού ξύλου αποκτά το κεχριμπαρένιο χρώμα του και δένει η γεύση του. Ενώ η απόσταξη γίνεται από τους κατά τόπους μικροπαραγωγούς, η διαλογή και μίξη των αποσταγμάτων και η παλαίωση γίνεται από μεγάλες εταιρείες και συνεταιρισμούς πού αντέχουν οικονομικά κάτι τέτοιο. Κατά την παλαίωση μια -σημαντική- ποσότητα εξατμίζεται. Είναι το περίφημο partie des anges, το μερίδιο των αγγέλων. Ο ελάχιστος χρόνος παλαίωσης είναι 3 χρόνια. Ως χρόνος παλαίωσης λογίζεται μόνο ο χρόνος παραμονής στο βαρέλι. Από την εμφιάλωση και μετά θεωρείται ότι το κονιάκ δεν βελτιώνεται.

Το κονιάκ σερβίρεται σε ποτήρι ballon ώστε να θερμαίνεται από την παλάμη και να αναδίδει το άρωμά του. Σερβίρεται σε θερμοκρασία δωματίου».
Quelle decadance!






@ pastaflora: Άστα να πάνε. Ούτε σε νηπιαγωγείο να δούλευα...

The Motorcycle Boy είπε...

Αμάν μας πιάσανε! Καλά τρόμαξα όταν διάβασα για το σχολείο που μετακινείται!
Όχι, όχι candy -δεν ήμουν εγώ εκείνος ο όμορφος ο καστανός, ψηλός, αδύνατος με το θεληματικό πιγούνι! Εγώ ήμουν ο διπλανός του.

Ανώνυμος είπε...

Αχ αυτό το κονιάκ, αχ. Το τι όνειρα έχω δει μετά από ένα ατελείωτο πιώμα με αυτό, δε λέγεται. Δε το συνιστώ σε κανέναν για μεθύσι.

candyblue είπε...

@ The Motorcycle Boy : ΑΑΑΑΑαααααα εσένα σε κυνηγάει ακόμα ο λυκειάρχης. Και όχι μόνο αυτό μπήκε και το F.B.I στο παιχνίδι.
Εσύ δεν ήσουν με τις ρουκέτες από τότε?
χρίτσα -χρίτσα με τις βίδες και χράτσα -χρούτσα με τα σχέδια και τους χάρτες
ε?
ε?
ΕΣΥ δεν είσαι? Γι’ αυτό μπήκε μέσα η αυλή μισό μέτρο...μας ξέκανες με τα πειράματα σου από τότε



@ ΣεξΠυρ: Ναι, δεν είναι να έχεις πολλά, πολλά με το κονιάκ. Δεν το συνιστώ ούτε γω.
Γενικότερα δεν το συνιστώ,απλά πήγαινε στην ιστορία μου (και στον Πόε!!!)

Unknown είπε...

Καλημέρα

Η μνήμη δεν μεταγγίζεται
μόνο η γνώση

Ούτε αυτός ο τόσο όμορφος καιρός
και η λιακάδα μεταγγίζονται
το μόνο που έχεις να κάνεις
είναι να απολαμβάνεις αυτή την
ομορφιά του σήμερα
για το αύριο δεν ξέρω

καλό απόγευμα
με αχνιστό καφέ
αυτό να μην το ξεχνάς ποτέ

Y. K. είπε...

ναι η μνημη δε μεταγγιζεται..
ομως η ευαισθησια και η ομορφια που αναπηδα μεσα απο τα κολαζ και τις στιγμες ζωης που περιγραφεις, αυτα, ναι!μεταγγιζονται..
φιλι σου στελνω καραμελιτσα

Ανώνυμος είπε...

eisai apisteyti...


"Και άρχισαν να με ρωτούνε για το μέλλον και αν θα έχει άπλα εκεί. Αν θα πεθάνω με κότσο ή χωρίς. Αν το παιδί μου θα ναι σαν και μένα (με γεύση διαστήματος) ή σαν το «Αχ» που έκανε ο πατέρας μου. Τι μουσική θα παίζουν στο μακρινό ουρανό τα σύννεφα και πόσες φορές θα ξημερώνει η ανάσα του μαζί με την δική μου. Και δεν ήξερα τι να τους πω, γιατί δεν γνώριζα τις αναμνήσεις από το μέλλον μου"

Auto einai xarisma.Auto pou exeis kai to skorpas se le3eis.Einai xarisma.Na to prose3eis.
na sai kala
na mporoume na se diabazoume giati mas ta3ideueis

candyblue είπε...

@ Sailor:Έχεις απόλυτο δίκιο. Ευτυχώς είμαι δίπλα στους πρόποδες του τρελού(Υμηττού) και μια βόλτα την έκανα. Λίγο ήλιο μάζεψα. Νααα τόσο δα!

Και καφέ ελληνικό, πάντα δίπλα. Η καλύτερη συντροφιά.



@ thripas: Να σου πω ότι δεν πέφτεις έξω;
Να στο πω. Και όλα είναι στο πρόγραμμα για το 2007.

Καλέ;
Ποιος πελαργός και ποια τράπεζα. Ύπανδρος γυνή είμαι Δεν έχω τέτοια προβλήματα.

Ένα πράγμα εύχομαι καμιά φορά. Να μην βγει ο γιος μου σαν και σένα ένα πράγμα κι αν βγει να κοιτάξει να πάρει το πτυχίο του τουλάχιστον(Άπα-πα-πως ακούστηκα? λέω να το αναβάλλω για λίγο ακόμη)



@ alicia: Η ευαισθησία και η ομορφιά μεταπήδησε και στα comments μου
Τι ωραία φωτογραφία...
Πάντα ήθελα να φάω ένα τέτοιο φόρεμα
Ναι, ναι να το φάω,είχα πάντα την εντύπωση ότι θα είχε την γεύση κουφέτου και καβουρντισμένης ζάχαρης.
καλώς με βρήκες.


@ Άγνωστος Χ: Ρε συ ανώνυμε/η σε χιλιοευχαριστώ για τα μελένια λόγια σου αλλά να,βάλε ένα όνομα. Μην με αγριεύεις απογευματιάτικα και έχω να πάω και στη δουλειά μου(ναι, ναι αυτό το ακραίο απογευματινό χτυπάω πάλι)

Μου θυμίζεις την απόκρυψη αριθμού την οποία και ποτέ δεν σηκώνω.

melomenos είπε...

γύρισα σήμερα απο την αποδραση σε έναν άλλο κόσμο και με το γλυκό σου κείμενο με έκανες να συνεχίσω το ταξίδι στα σύννεφα του μυαλού μου...
υπέροχη γραφή
καλησπέρα σου

Ανώνυμος είπε...

αισθάνθηκα ότι έβλεπα ένα από τα εργένικα βράδυα μου...

Ανώνυμος είπε...

Πόλεμος με τις αναμνήσεις δε γίνεται. Ότι όπλα και να έχεις.
Ιf you can't beat them, join them.
Θα έχεις ισχυρούς φίλους.

Αλλά το έχεις κάνει ήδη αυτό!

γιωργος είπε...

Κάτι παράξενο συμβαίνει τον τελευταίο καιρό... Ολο και περισσότεροι γράφουν για το παρελθόν... Μπορεί να σημαίνει κάτι; Κάποιος οιωνός καλός ή κάποιος εξάγγελος;
Ανοιξα το παράθυρο να μυρίσω λίγο απο το γιασεμί...
Οσο για το κονιάκ...

Dark_Morpheus είπε...

Ταξιδιάρικο, απολαυστικό και γλυκό...σαν κονιάκ...

The Motorcycle Boy είπε...

Εντάξει candy το πήρα το μήνυμα. Πόσα θέλεις για να σταματήσεις τις αποκαλύψεις; Ήξερα πως όλα εδώ πληρώνονται -αλλά δεν το περίμενα τόσο σύντομα και τόσο "εδώ"

Ανώνυμος είπε...

Mα τι λέτε; Μια χαρά μεταγγίζεται η μνήμη. Μέσα από το ένστικτο ή από μηχανισμούς που ακόμα δεν κατανοούμε. Εσύ candy, που έχεις γράψει πως διατηρούσες μία ειδική σχέση με τη γιαγιά σου, μπορείς να διαπιστώσεις ότι μεταφέρεις μνήμες της.

candyblue είπε...

@ melomenos: Τα έχουν αυτά οι ταξιδιάρες ψυχές. Αυτά τα ίδια που έχουν και οι ταξιδιάρες πένες. Μαζί εδώ ταξίδια χωρίς εισιτήρια.




@ alexandra: Πολύ όμορφα τα εργένικα βράδια σου,τουλάχιστον έτσι τα θεωρώ εγώ. Και να φανταστείς πως ακόμα συνεχίζω να ζω τέτοιες όμορφες στιγμές χωρίς να είμαι(πάνε χρόοοοοονια) εργένισσα

Μου λείπει ενίοτε αλλά αυτά τα μοναχικά αποσπάσματα όταν συμβαίνουν τα κουβαλάω σαν τιμαλφή.



@ dr.Uqbar: Ναι, το έχω κάνει ήδη πολεμώντας. Γιατί δυστυχώς μέσα από πόλεμο έρχεται η ειρήνη. Αλλά έρχεται όμως.




@ Axenbax :Μπορεί να σημαίνει πολλά μπορεί και τίποτα. Ίσως να περνάγαμε καλύτερα τότε και να μηρυκάζουμε τις εικόνες και τα βιώματα που ευθύνονται για αυτήν την γλύκα για αυτήν την εποχή που δεν είχες καθόλου ευθύνες.
Οι ψυχίατροι αυτό το ονομάζουν καθήλωση.


Από την άλλη μπορεί να ήρθε η ώρα για ένα παιδί. Ένα παιδί που θα τα ρουφήξει όλα αυτά και θα τα μεταφέρει με την γνώση και την μνήμη.

Δεν ξέρω,όλα σχετικά.




@ Dark_Morpheus:Σαν κονιάκ και σαν χρώμα κονιάκ...έχεις ταξιδέψει ποτέ με χρώματα;
Καλώς ήρθες.





@ The Motorcycle Boy: Πόσα θέλω για να σταματήσω ε?
Λοιπόν θα σου πω την άλλη κυριακή στο πίσω μέρος της αυλής. Φέρε τα σχέδια και θα σου δώσω για αρχή τον λυκειάρχη.



@ μπιχλα: Ναι, από δικές μου μνήμες. Μεταφέρω κομμάτια γιαγιάς από την δικιά μου χωροχρονομνήμη. Την χωροχρονομνήμη της γιαγιάς μου δεν μπορώ να την ξέρω για να την μεταγγίσω σε σένα η σε κάποιους άλλους. Αυτά που είδε,που βίωσε η ίδια και θυμόταν δεν μπόρεσε να μου τα μεταγγίσει αυτολεξεί Τα μυστικά και τα απόβλητα μιας εποχής που δεν ξέρω ούτε καν το άρωμα της,δεν μπορώ να τα θυμάμαι αφού δεν τα έχω στην δικιά μου μνήμη ως δικά μου βιώματα και δεδομένα
Κάπως έτσι εννοούσα το ότι η μνήμη δεν μεταγγίζεται...αλλά σε συνεργασία με αυτά που είπες και με την γνώση μπορεί απλά να κατανοηθεί και να ανακοινωθεί.

Santiago Nasar είπε...

Εγώ που αισθάνομαι σα να μην πήγα ποτέ σχολείο, αφού η ζωή μου είχε τότε ένα έντονο "εξωσχολικό" χαρακτήρα, διαβάζοντάς το, αισθάνθηκα σα να πέρασα από τα δικά σου θρανία. Λές και είχα τους δικούς σου συμμαθητές, τους δικούς σου καθηγητές. Τελικά μήπως ενίοτε η μνήμη μεταγγίζεται; Με εντελώς αβίαστο και ελεύθερο τρόπο.

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο.-

Ανώνυμος είπε...

τρία κοινά:το Γ3 το μικρό πιανάκι και οι σκέψεις που τριγυρίζουν και στο δικό μου σαλόνι..γι'αυτό δεν έχω κουρτίνα εκεί..

που με πήγες ρε συ;

ευχαριστώ..

Κολοκύθι είπε...

Άλλη φορά να αφήνεις το παράθυρο τελείος ανοιχτό και να τραβάς και τη κουρτίνα. Και να ακουμπάς αυτά που έρχονται και φεύγουν.Και να πίνεις και κονιάκ. Καλά έκανες. Έτσι καταλαβαίνεις ότι ζεις. :-)

hotel iris είπε...

Συνταγή για χαμένες αισθήσεις με κονιάκ

ζεσταίνεις κονιάκ με μια κουταλιά μαύρη ζάχαρη,
μέχρι να λιώσει...
Το σερβίρεις και το αναπνέεις, σιγά- σιγά
το αχνιστό μερτικό των αγγέλων... και το πίνεις καθώς σταδιακά κρυώνει
σε ζωντανεύει
γράψε μου όταν...
είναι μυστικό.

Bliss είπε...

ena bradu pou brexe
pou brexe monotona...

basika san na eblepa thn skhnh mprosta mou
zwntanh eikona

eisai foberh!

candyblue είπε...

@ Sandiago Nasar: Ναι, ίσως τελικά ενίοτε η μνήμη μεταγγίζεται; Με εντελώς αβίαστο και ελεύθερο τρόπο.
Μήπως τελικά να ξαναπήγαινες σχολείο…έλα, ξεκίνα από το δικό μου που είναι σα να το ξέρεις κι όλας..


@ argyrenia: Βρίσκεις? Χαίρομαι…


@ efi: Την άλλη φορά θα έρθω στο σπίτι σου με το μπουκάλι του κονιάκ στο χέρι



@ Κολοκύθι: Την άλλη φορά θα το αφήσω. Στο υπόσχομαι. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα το σκάσουν και πάλι δεν θα προλάβω να αγγίξω τίποτα.




@ tifoeus :Μυστικό και το λες? Ντροπή σου….
Βέβαια έχω ξεκινήσει ήδη στο μυαλό μου την όλη εκτέλεση και πολύ, πολύ σύντομα θα το κάνω και live…Και θα σου πω τότε. Σίγουρα!




@ Bliss: έτσι δουλεύω εγώ εδώ, σε αυτό το εργαστήριο. Με ζωντανές εικόνες φτιαγμένες με το ψιλό βελονάκι των λέξεων. Αν τις ανατινάξεις ή έστω τις ανακατέψεις θα βγάλεις άλλο αποτέλεσμα την κάθε φορά.

MåvяiÐåliå είπε...

«Κλικ!»

Αυτό μου συμβαίνει όταν διαβάζω ποστ σου.

Μερικές φορές κάνουν και «Κλικ! Κλικ! Κλικλικλικλικ…!»

Νιώθω τόσο μακριά όταν ακούω γι αυτό το κλασικό συμφιλίωνα με τις αναμνήσεις.

Κι εμείς εδώ έχουμε τα δικά μας….ίσως κάποτε να τα βρούμε…προς το παρών κλειδώνονται φιμώνονται και ψήνονται (δεν τις έχω ράψει ακόμα αλλά είναι μια καλή ιδέα κι αυτή!)

Ανώνυμος είπε...

ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΓΩ ΕΚΕΙ

Μας γλύκανες πάλι
μετανιώνω κάθε φορά που σχολιάζω σε τέτοια ποστ
τέτοια ποστ πρέπει να μην σχολιάζονται-εκτός και αν είσαι μέρος τους.

;))
καλημερούδια sweety

Ανώνυμος είπε...

θα σε περιμένω..δεν θα σε καταλάβω απο τις κουρτίνες..δεν έχω..
μην χτυπήσεις την πόρτα..ρίξε δυο σταγόνες στο πάτωμα..

ο χρόνος και οι σκέψεις μας φέρνουν κοντά..

candyblue είπε...

@ MåvяiÐåliå: Κλικ girl...μου αρέσει να σου κάνω κλικ* κλικ* κλικ

Έχουμε πολύ κλικ-ταξίδι ακόμα μπροστά μας. Θα σου πω ιστορίες....ουυυυ ουυυυυ και συ θα τις διαβάζεις με τα κλικ σου δεξιά και αριστερά.
Μακριά είμαστε από αυτό το συμφιλίωμα...το ξέρω για αυτό και γράφω. Μήπως και το ξορκίσω και το φέρω στην μούρη μου μπροστά
Αλλά δαγκώνει ακόμα.






@ lolipop: Και συ και γω κι αμάν *αμάν...
Σσσσσσσσ μην πεις άλλο τίποτα.
Και να μην σχολιάζεις τότε. Λέω εγώ τώρα.



@ efi:Θα ρίξω δυο τρεις λέξεις κάτω από την εξώπορτα σου πρώτα και μετά δύο σταγόνες σπονδής. Καλύτερα που δεν έχεις κουρτίνες .Είναι πιο άμεσο.
Η αντανάκλαση μας στο τζάμι θα φέρει την σκέψη και το χρόνο πιο κοντά σε μας
Δεν ξέρω κατά πόσο βόλευε όμως αυτό....

Ανώνυμος είπε...

ωραία εικόνα..γιατί να μην βόλευε;θα ήταν ένας ενναλακτικός τρόπος αναγνώρισης και καθαρής επικοινωνίας..σε λίγους συμβαίνει..

candyblue είπε...

@ efi: Σε λίγους ε?
Δεν έχεις και άδικο....


;)

Ανώνυμος είπε...

τελευταία έχω την έκτη αίσθηση..αντιλαμβάνομαι το αρνητικό και το θετικό απο μακρυά..

και χαίρομαι που είμαι απ'τους λίγους..

σε καλημερίζω..

candyblue είπε...

Αν στις δώσω τώρα θα εχουν λήξει ε?