Τετάρτη, Ιανουαρίου 10, 2007

τΟ χΑρΤιΝο ΣπΙτΙ


Ήπια όσο νερό είχα αφήσει στο ποτήρι,κι όμως, σα να είχε παλιώσει το οξυγόνο του.

Φόρεσα την μαύρη καταθλιπτική στολή μου και μπήκα μέσα στους ψιθύρους των σκέψεων που κάνανε άλλοι απόψε για μένα. Με μια πρώτη μοναχικότητα στις ταχύτητες πήγα να βρω τον δρόμο.
Πίσω μου η σκοτεινιά έγραφε σαν μαύρο μελάνι και καθώς πάταγα το γκάζι έμπαινα όλο και πιο βαθιά, με την πλάτη, στη νύχτα ξέροντας πως κανείς δεν θα ψάξει να με βρει. Νοιώθω ότι δεν είμαι ζωντανή. Μπορεί και να μην είμαι.
Ο έρωτας είναι μια λέξη,όπως και το κουνούπι. Άλλη μια λέξη. Ποιος θα την κρατήσει στα χέρια του;
Ο έρωτας και το πανικόβλητο επίθετο σου στο κουδούνι είναι δύο λέξεις που δεν χορταίνω να ξεχνώ. Έρχονται κάθε πρωί σαν την γάτα κάτω από τα σκεπάσματα. Κουράστηκα να συνομιλώ νοητά μαζί σου. Θέλω να σε φιλήσω. Μέσα στο στόμα σου έχεις σπαρμένα,πράσινα λιβάδια με μπλε παπαρούνες που πάνω τους ζουζουνίζουν μικροί φτερωτοί έρωτες. Μυρίζεις soflan και καμένη κόλαση μαζί, και μένα το φόρεμα μου μυρίζει κρασί και ανείπωτες κουβέντες σου. Άσε με να μπω στο στόμα σου και από κει και πέρα θα μεγαλώνουμε μαζί την ανάγκη μας να είμαστε χώρια. Θα καταπιώ τα σημάδια σου και την μοναχικότητα σου κι έπειτα θα τα παίξω στα χαρτιά. Θα χάσω. Πάντα χάνω γιατί πάντα ποντάρω όλα όσα έχω.
Νοιώθω σα να είμαι ευτυχισμένη. Ίσως και να είμαι τελικά. Σήμερα που έρχομαι να σε βρω φοράω αυταπόδεικτα ρίγη και λίγο θλίψη μπλε.
Χτυπάω το επίθετο σου με δύναμη στο κουδούνι. Η φωνή σου σαν σπασμένο καλώδιο πετάει ακόμα σπίθες ανοχής.
«Ποιο κομμάτι μου ήρθες να πάρεις αυτή τη φορά;»
«Άνοιξέ μου...να σε φιλήσω θέλω. Για αυτό ήρθα. Φωτογράφησα για σένα απόψε τα πόδια μου, τις άκρες των μαλλιών μου,τα δόντια μου,τις ρυτίδες στο μέτωπο και στα μάτια. Σου έφερα να τα δεις. Άνοιξέ μου»
«Έχω πόλεμο μέσα», μου είπες και με τρύπησες στην καρδιά κοιτώντας με.
Τα υγρά του αγχωμένου έρωτα τράνταξαν την στομαχική μου κοιλότητα.
Αναγούλιασα αλλά...

«Άσε με να περάσω»,επέμεινα «δεν αρκώ σε μένα θέλω και σένα».
Έβαλες τις φωτογραφίες μου πάνω σε ένα τετράγωνο τασάκι και μου έμοιασαν σαν στάχτες παρελθοντικού τσιγάρου με γεύση menthol.
«Θέλω ένα σπίτι να μείνουμε» είπες παραληρηματικά.
«Εμένα το σπίτι μου είσαι εσύ», απάντησα.
Και τότε μου έριξες ένα βλέμμα, που πήρε να με καίει ζωντανή.

Βγήκαμε στους δρόμους. Και κει πόλεμος. Οι δρόμοι που ψάχνεις με τα ενοικιαστήρια υπάρχουν στις παλάμες των χεριών σου και λίγο πιο πάνω,φλέβες που φουσκώνουν σαν ποτάμια πράσινα. Ανοιχτωσιές που πάντα περίμεναν κάτι
από σένα να βρεις.Τα νούμερα των σπιτιών τρέχουν μαζί με μας, σαν πρωτεΐνες μέσα από τα σπασμένα πεζοδρόμια. Έλα να σκαρφαλώσουμε, με την επιθυμία μας στην πλάτη, σε εκείνο το σπίτι με τα υγρά φώτα, που το μπαλκόνι του όλο και μακραίνει.
Ξέρω ότι ακούς την σκέψη μου.

Καρατομώ το βλέμμα μου. Δεν ξέρω πια που είσαι. Φοβάμαι. Μόνο σε σένα φαίνεται σωστά η εικόνα μου. Μόνο σε σένα ακούγεται σωστά η φωνή μου. Μόνο σε μένα κλείνεται άριστα το ρήμα «λαθεύω».
Μόνο σε αυτήν εδώ την σελίδα χωράμε μαζί.

39 σχόλια:

The Motorcycle Boy είπε...

Προφανώς και δεν μπορώ να σου πω κάτι -άσε που δεν χρειάζεται.
Καληνύχτα ρε.

nosyparker είπε...

Έγραψες πάλι! :-/

Mantalena Parianos είπε...

"Ο έρωτας είναι μια λέξη,όπως και το κουνούπι"...

Love is a four-letter-word.
(Bob Dylan)

Εγώ πάλι σε αντίθεση με τον Motorcycle, μπορώ να σου πω πολλά! Ιστορίες βουτηγμένες στο μέλι και την πίκρα την ίδια στιγμή. Κι όχι απαλά γλυκόπικρες, αλλά βίαια. Και πίκρα και γλύκα μαζί. Συναισθηματικά βίαια, με την ίδια συναισθηματική βιαιότητα που επιδεικνύουμε εμείς τα ανθρώπινα όντα όταν επιθυμούμε (επιθυμούμε, I say) να εγατασταθούμε στα συναισθήματα του άλλου...

Αχ, βρε Candy...

[γιατί σε διαβάζω αφού με κάνεις κομμάτια;] ρητορικό το ερώτημα

μουτς

Ανώνυμος είπε...

Έχω αυτήν την καρδιά και αυτό το μυαλό εδώ στα χέρια μου...που να τα αφήσω?
Σε σένα ταιριάζουν περισσότερο απ'οτι σε μένα

Θα μας καταστρέψεις.
Αυτό θες.
Αυτό θες.
Και δεν καλοκαιριάζει να ρθω και νου ρουφήξω μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματος σου

Υπέρλαμπρη φόνισσα

candyblue είπε...

@The Motorcycle Boy:Καμιά φορά το "δε χρειάζεται" είναι λιγότερο αληθινό και χρειάζεται το "χρειάζεται" περισσότερο από το "δεν".
Μην νομίζεις!

Πολύ, πολύ καληνύχτα σου
και καλωσόρισμα μέσα στην νύχτα επίσης.





@ nosyparker: Πάτησα μελανιά λες?





@ Mantalena Parianos: Ναι ε; Να μας πεις τότε και συ...γιατί εγώ ότι είχα να πω το είπα.
Πρόλαβα να γίνω συναισθηματικά βίαιη;
Ίσως γιατί αυτό που ήθελα να πω, το έγραψα ανάμεσα στις γραμμές αυτής (της καθ’όλα φανταστικής ιστορίας), για να μη το δει κανείς, παρά μόνο το εξασκημένο μάτι. Άντε και η γλώσσα που θα ανοίξει το στόμα.



Με διαβάζεις γιατί θες να σε κάνω κομμάτια έτσι ώστε όταν ξεκινήσεις την αναδόμηση να με καλέσεις για να στα φέρω.
Προσέχω τα κομμάτια των άλλων-τα γυαλίζω και τα λαδώνω κάθε 3 μέρες.





@ κοινωφελής κώνωψ: Φέρτα. Θα τα φροντίσω και αυτά.
Έχω μπόλικη φορμόλη στα πατάρια μου. Όλο και κάποιος θα μου τα γυρέψει.
Όσο για τον αν θα σας καταστρέψω... Μπααααα...είμαι αυτοκαταστροφικό άτομο εγώ. Δίνω σειρά προτεραιότητας σε μένα


Να ξέρεις πριν μου ρουφήξεις όλο το αίμα,στον πάτο θα δεις ένα χαρτί που λέει:"Οι περισσότεροι μύθοι περιέχουν πραγματικά γεγονότα".

Να αρχίζεις λοιπόν καταβάθος να ανησυχείς.
:)

mc είπε...

Πάρα πολύ όμορφα..νοητή συνομιλία.
Καληνύχτα!

Y.K.M.T. είπε...

αν μου πεις πως αυτά, τα γράφεις και καθώς συμβαίνουν....τύπου...σημειώσεις κάθε βράδυ....θα συγκινηθώ πεισσότερο....

Old Boy είπε...

Ωραίο πράγμα τα ωραία κείμενα.

Άβατον είπε...

Η Χάρτινη Αγάπη...

Lupa είπε...

"I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red,
And arbitrary blackness gallops in:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed
And sung me moon-struck, kissed me quite insane.
(I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell's fires fade:
Exit seraphim and Satan's men:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
(I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)"
Το Mad Girl's Love Song της Sylvia Plath για σένα που είσαι τόσο μα τόσο mad girl και τόσα μα τόσα περισσότερα.

Alkyoni είπε...

ότι και να πω θα ναι κοινότυπο,χιλιειπωμένο..
κι αυτό πολύ δυνατό κομμάτι
παρασέρνεις κι εμένα..
καλή σου μέρα :)

ZissisPap είπε...

Η απόλυτη κατάθεση μπλέκεται τόσο με την απόλυτη απαίτηση που καταλήγει σε μια βίαιη σύγκρουση των λέξεων, σε μοναδικές εξάρσεις μετά από εξευτελιστικές πτώσεις. Αυτός που παρασύρεται αβοήθητος είναι αυτός που παρασέρνει. Αυτό μου έβγαλε. Καλημέρα!

Unknown είπε...

Καλημέρα

Και εγώ καρατομώ το βλέμμα μου

Γι αυτό σε αυτήν εδώ την σελίδα
χωράμε μόνο μαζί
Δεν κάνεις λάθος

Καλό πρωινό

giftaki είπε...

Kαλό candy αν και επιμένω ότι κάπου πρέπει να βάζεις μέτρο

bereniki είπε...

merikes fores einai sa na akous auta pou skeftomai to bradu.. 3upnaw k ta blepw gramena... oso k na prospa8w na mhn tautizomai me logia allwn, merikes fores diabazw tis le3eis sou k niw8w auto to "nte za vou"(Den 3erw pws grafetai sta gallika :P)

makia glukeia karamelitsa
*****

BarBonny είπε...

Γεια σου μπλε ζαχαρωτό.
Τα κολάζ είναι δικά σου?

candyblue είπε...

@ ampot: Στην ουσία δικός μου μονόλογος. Και αυτό του δίνει περισσότερο πείσμα και περισσότερη χάρη.
Καλώς όρισες και συ. Νέο αίμα.





@ Y.K.M.T.:Δεν ξέρω αν θα σε συγκινήσω περισσότερο η λιγότερο,αλλά θα σου πω πως κάποιες φορές αυτό που ρωτάς ισχύει. Άλλες πάλι όχι. Υπάρχουν κείμενα όπως αυτό εδώ που είναι συρραφές ετερόκλητων σημειώσεων και σκέψεων που έχω κάνει για ένα άτομο ή για πολλά,οι οποίες γράφονται έτσι όπως νομίζεις. Αυτά τα κείμενα εγώ τα ονομάζω Frankenstein.
Το θέμα είναι πως όλοι όσοι γράφουν αυτό κάνουν....αυτό που κάνει κάποια παιδιά σαν και σένα να συγκινούνται. Αλλά είναι κάτι τόσο δεδομένο που φοβάσαι να το θίξεις.
καλημέρα.




@ Old Boy:....Και οι θετικές κριτικές από άτομα που σέβεσαι την γραφή τους και πολύ περισσότερο την θαυμάζεις.

Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ μέσα
Σου πάει η τέχνη.



@ Άβατον: Όχι ακόμα. Ευτυχώς δεν φτάσαμε ως εκεί. Η αγάπη είναι κανονική,απλά δεν έχει στέγη. Το επόμενο εγχείρημα βέβαια θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Δηλαδή, ένα κανονικό σπίτι-με μια κανονική κρεβατοκάμαρα και ένα κανονικά αναμμένο φως. Κάθε βράδυ. Δίπλα του όχι μια σάρκινη παρουσία ξαπλωμένη αλλά βιβλία,πολλά βιβλία απλωμένα με τέτοιο τρόπο που να σχηματίζουν ένα γυναικείο κορμί.
:(



@ Lupa:Μμμμμ σε ευχαριστώ πολύ
Από τα αγαπημένα μου.


@ Alkyoni: Εμένα αυτό μου αρκεί .
Καλημέρα(τέλεια μέρα)

candyblue είπε...

@ Sigmund_01: Ναι σωστά. Η απόλυτη κατάθεση γίνεται και η απόλυτη απαίτηση. Ιδίως όταν γνωρίζει το dead end.Σύνδρομο αυτοκαταστροφής αν έχεις ακουστά.




@ Sailor: Αν και δεν το κατάλαβα αυτό καλά,σα να ένιωσα μια φουρτούνα.
Εύχομαι όλα καλά είναι.






@ giftaki: Έχω αυτόματο κόφτη. Θα το δεις.





@ bereniki: Μπορεί και να τα ακούω που ξέρεις;
Υπάρχουν λέξεις μου που κατοικούν μέσα σου και σκέψεις σου που κατοικούν στις δικές μου.




@ BarBonny: Ολοδικά μου. Από τα χεράκια μου. Σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμη λοιπόν;

TTRabler είπε...

seek,
destroy,
take all the money and run,
as far as you can,
till someday,
you just drop dead,
that's what
a fucking love
is all about

BarBonny είπε...

Σου έστειλα email-αίτημα!

Ανώνυμος είπε...

se niwthw mexri bathua stis fleves mou candu,san na grapse to xeri sou auta pou etreme na arthrwsei to stoma moy.to idio koudouni, i idia staxti, pws na tin kratiseis xwris na tin parei o anemos?pws na ziseis mesa ap auti xwris auti?prepei na tin allipseis panw stis fleves sou.na ginei kommati tou palmou sou ma na tin afiseis na kulisei.estv ki an auti i roi prepei na ginei mes tis fleves sou stis fleves sou.kali sou mera

xryc agripnia είπε...

Ααααχ!

Ladychill είπε...

"δεν αρκώ σε μένα θέλω και σένα"

Από σήμερα αποφάσισα να μη σου ξαναγράψω το χιλιοειπωμένο "μου άρεσε πολύ το κείμενό σου".
Κάθε μέρα φασολάδα, θα βαρεθείς κι εσύ.
Θα βάλω ποικιλία στα πιάτα μου, μπαχαρικά πολλά κι ότι άλλο τραβάει η όρεξή σου.

Όποιο βράδυ θες, χτύπα το δικό μου κουδούνι και μέχρι να πεις ΤραΛαΛα θα πίνουμε ποτάκι μαζί και θα τα λέμε...

Ανώνυμος είπε...

Μπαμ-μπουμ-και ξανά μπαααααμ-μπουμ
Σκάγανε βόμβες μαζί με κάθε λέξη σου-πρόταση σου, που γινότανε ανάγνωση.

Ο μεγαλύτερος πόλεμος γίνεται μέσα μας.
Για άλλη μια φορά.Και το ωστικό του κύμα μας ξεβράζει όλους εμάς στο blog σου.

MåvяiÐåliå είπε...

..
. ..
. ...
.. κομματιάστηκα ...
..... .
..... ..
...... ..
.... .....
... .......

(ξέρεις εσύ)

candyblue είπε...

@ ::DeUCeD::..: Αυτά που λες είναι τα παλιά μας λημέρια.
Βγάλε τα παπούτσια συ και άραξε. Όλα είναι όπως παλιά και ο έρωτας πιστός και φέτος στο ραντεβού του .Λίγο πριν την άνοιξη.




@ BarBonny: Και γω ελπίζω να απάντησα κατατοπιστικά.





@ peftastro:Εσύ τώρα από που να έρχεσαι πάλι?
Έτσι σταχτιά και μαυρισμένη όπως στέκεσαι απέναντι μου δεν μπορώ να καταλάβω
Αν και τα λόγια σου θυμίζουν δρόμους παλιούς και περπατημένους
Θα σε βρω ή θα με βρεις και θα μου πεις,από ποιον ουρανό έπεσες;



@ archive: Ξανά και ξανά. Έτσι όπως ακριβώς είναι κι η ζωή
Πως το είπε εκείνη η ομορφιά πιο πάνω; «Και πίκρα και γλύκα μαζί».




@ Ladychill: Αυτό έχει ήδη καταγραφεί και ψήνεται. Υπομονή να βγω από την καραντίνα που λέει και ένας φίλος και θα τα πούμε σαν άνθρωποι.
Μπαχαρικά ε;
Μόνο μπούκοβο να μην ρίξεις. Τα άλλα όλα τα ανέχομαι και μου αρέσουν.



@ lolipop: Εγώ δεν ακούω τίποτα. Τα έχω σπάσει τα τύμπανα μου από τις πολλές μάχες τόσα χρόνια. Πλήρη ησυχία. Το μόνο που βλέπω και αυτό κάπως αργά είναι οι ρωγμές. Αλλά υπάρχουν πολλοί στόκοι τριγύρω. Κι έτσι τΙς επουλώνω.
;))



@ MåvяiÐåliå: Ξέρω,ξέρω έλα και συ στο γιατρό.
Θα στα κάνω όλα ένα.


@ thripas: Ρε συ με πιάνει ένα τρομερό γέλιο κάθε φορά που μου γράφεις ( ε ναι είσαι αστείος πολύ) οπού μετά μου μένει σαν νευρικό και γελάω για αρκετή ώρα με λάθος πράγματα.
Δεν υπάρχει αυτός. Είναι μια ιστορία που είναι καθαρά φανταστική.
Αν υπήρχε θα το είχα καταλάβει
Θα μου είχε απαντήσει καταλλήλως. Αλλά πως, αφού είναι ένα αποκύημα της φαντασίας μου όλο αυτό. Μην ανησυχείς και να υπάρχει θα αυτοχαστουκίζεται μπροστά από την οθόνη του αυτή την στιγμή.

Φιλιά γλυκό μου(γελάω ακόμα έτσι;)

Kallioph είπε...

Την καρδιά..

..«Ποιο κομμάτι μου ήρθες να πάρεις αυτή τη φορά;»
«Άνοιξέ μου...να σε φιλήσω θέλω. Για αυτό ήρθα. Φωτογράφησα για σένα απόψε τα πόδια μου, τις άκρες των μαλλιών μου,τα δόντια μου,τις ρυτίδες στο μέτωπο και στα μάτια. Σου έφερα να τα δεις. Άνοιξέ μου»
«Έχω πόλεμο μέσα», μου είπες και με τρύπησες στην καρδιά κοιτώντας με...

τελικά από πόσους διαδοχικούς πολέμους θα περάσουμε για μια απλή βουτιά στη θάλασσα ; πόσες φορές ο εγωισμός θα επιστρέφει κατανικώντας την απλή φύση μας.

εντάξει θα αντιγράψω απλά agni yoga
"Ευλογημένα ας είναι τα εμπόδια, αφού μέσω αυτών αναπτυσσόμαστε"

Κι η φαντασία πραγματικότητα καμιά φορά γίνεται, πρόσεχε

koolkiller-ess είπε...

αφού χωράει σ΄αυτή τη σελίδα, χωράει παντού, και πάνω απ' όλα οι σκέψεις σου χωράνε μέσα μας...ενίοτε περισσεύουν κιόλας

σ' ευχαριστώ

candyblue είπε...

@ Kallioph: Μια απλή βουτιά στην θάλασσα ε;
Μου άρεσε πολύ αυτό τώρα...να την είχα λέει ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου και πλουπ...μέσα της, μέχρι κάτω...και εκεί για λίγο να χαμηλώσεις το κεφάλι στον πυθμένα, να κουλουριαστείς και να γίνεις το αρχικό γράμμα της αλφαβήτα του θεού.
Το τελευταίο έστω από μια αλφάβητο που κανείς δεν ανακάλυψε ακόμα.

Αναπτυσσόμαστε μέσα από τα εμπόδια .Εμπόδιο είναι και αυτό τώρα .Να βλέπεις μια τόσο ωραία μέρα έξω και συ αναρρώνοντας να την χαζεύεις χωρίς να μπορείς να την φορέσεις κατάσαρκα
Τι μέρα ,σαν ανθισμένη κόλαση.
Να είχα την θάλασσα έξω από το μπαλκόνι μου τώρα!Σιροπάκι να την πιω και νια γίνω καλά.

Καλημέρες





@ koolkiller-ess: Ναι, η φαντασία χωράει παντού(και στην εξουσία).
Εγώ ευχαριστώ, που τολμάς και μου λες αυτά που θες-και που με διαβάζεις.
Το μεγαλύτερο πράγμα είναι να μπορείς να χωράς την ύπαρξη σου μέσα σε άλλους χωρίς να υπερχειλίζεις την δικιά τους .

Sadie είπε...

M'areseis.

Kallioph είπε...

..να την είχα λέει ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου...

σε νιώθω

πιες πιες γιατρικό είναι και περαστικά :)

Jason είπε...

Κλαπ κλαπ κλαπ.
Χειροκροτώ και υποκλίνομαι.
Είχα περάσει λίγες φορές αλλά για κάποιο λόγο δε σε είχα συγκρατήσει στο μυαλό μου και σε έχασα.
Το κείμενο που μόλις διάβασα είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει στη bloggόσφαιρα.
Πολύ ιδιαίτερος τρόπος αφήγησης, πολύ ποιητικός, που σε τραβάει και σε ρουφάει και σε κρατάει προσκολλημένο ως το τέλος. Και πολύ άρτια γραμμένο.
Μου άρεσε και η φωτογραφία και η επιλογή του τίτλου.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω.
Κλαπ κλαπ κλαπ.

candyblue είπε...

@ Sadie: Και εσύ εμένα.
Να μην χαθούμε
:p


@ Kallioph: Άντε, άντε βαρέθηκα μια εβδομάδα κλεισμένη και άρρωστη. Έλεος.



@ Jason: Βαθιά υπόκλιση και κοκκίνισμα στα μάγουλα
Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή που είπες.
Ένα πράγμα που με κάνει να κρατάω το βλέμμα χαμηλά και να φουσκώνει το δάκρυ από χαρά είναι ότι μου το λες εσύ, που είσαι μόνο 20 χρονών
Σε ευχαριστώ πολύ λοιπόν.
Τώρα με βρήκες και είμαι εδώ για σένα.

Ανώνυμος είπε...

... πέρασα να πάρω μια ανάσα...

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω να βρέθηκε εκείνο το σπίτι τελικά. Είναι το μόνο που μένει στη μνήμη με νοσταλγία και το πιο κοφτερό απωθημένο αν δεν υπάρξει ποτέ...

candyblue είπε...

@ Παράφωνος: Και πολύ καλά έκανες. Μαζί με σένα την χρειαζόμουνα και γω.
Ξαναπερνάς όποτε νοιώσεις πάλι έτοιμος.





@ dr.Uqbar: Μα ναι, βρέθηκε και είναι αυτό που λέει και ο τίτλος του ποστ, «Το χάρτινο σπίτι» .Εκεί κατοικούν όλα μου τα απωθημένα,χρόνια τώρα. Το μόνο κακό είναι πως κάθε τόσο χαλάει από τις ψαλιδιές,σχίζεται και αναγκάζομαι να ψάχνω νέο σπίτι και να ξαναμετακομίζω κάθε τρεις και λίγο.
Ξέρεις από μετακομίσεις γιατρέ ε?
Και συ πρόσφατα άλλαξες ηλεκτρονική αντρέσα και γειτονιά.

Καπετάνισσα είπε...

Λέξεις, βέβαια.
Λέξεις, τι άλλο;
Και τ' αγγίγματα τι θαρρείς;
Συνάντηση της σάρκας φευγαλές.
Αμ, τα φιλιά;
Αυτά δεν υπάρχουν καν.

Σπίτι; Τι σπίτι;
Η σκέψη μου για σκέπη σου μικρή.

Ξεθωριάσαν τα ονόματα στα κουδούνια. Και τα πατώματα, είναι από πάντα παγωμένα.

Ο ουρανός το ξέρει, που κορδώνεται πως του ανήκουμε.

Sigmataf είπε...

Τα νούμερα των σπιτιών τρέχουν μαζί με μας, σαν πρωτεΐνες μέσα από τα σπασμένα πεζοδρόμια.


Υπέροχο.
Γραφή πολυταξιδεμένη.
Μου έφερε στο μυαλό κάτι απο Γώγου.

κΑΛΌ ΑΠΌΓΕΥΜΑ

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα: Λέξεις πολλές,. Λέξεις καραβάνια-αποικίες ολόκληρες, παίρνουν μαζί τους-και στεγάζουν τις νομάδες τους- χάρτινα σπίτια. Και αυτά τα καημένα για πόσο να αντέξουν;Μια όρθια να κοιτάνε τα σύννεφα, μια κατεστραμμένα να κοιτάνε εμάς


Μόνο στον ουρανό ανήκουμε(μετά από μας)
Άντε και καμιά φορά μας γίνεται η χάρη να μας ανήκει και καμιά αγκαλιά
ταϊσμένη με φιλιά και σούρσιμο συναισθημάτων...





@ Sigmataf: Κάτι από Γώγου?
Χα...τιμή μου και καμάρι μου.

Ταξιδεύει συνεχώς η ρημάδα η γραφή εν αγνοία μου. Σε νέα μάτια-σώματα-παλάμες χεριών-ταινίες-εικόνες πόλεων-όνειρα-ρούχα κάτω από τα σκεπάσματα. Όλο ταξιδεύει και όλο μαρτυράει πράγματα.

Κάλο σου βράδυ