τΟ χΑρΤιΝο ΣπΙτΙ

Ήπια όσο νερό είχα αφήσει στο ποτήρι,κι όμως, σα να είχε παλιώσει το οξυγόνο του.
Φόρεσα την μαύρη καταθλιπτική στολή μου και μπήκα μέσα στους ψιθύρους των σκέψεων που κάνανε άλλοι απόψε για μένα. Με μια πρώτη μοναχικότητα στις ταχύτητες πήγα να βρω τον δρόμο.
Πίσω μου η σκοτεινιά έγραφε σαν μαύρο μελάνι και καθώς πάταγα το γκάζι έμπαινα όλο και πιο βαθιά, με την πλάτη, στη νύχτα ξέροντας πως κανείς δεν θα ψάξει να με βρει. Νοιώθω ότι δεν είμαι ζωντανή. Μπορεί και να μην είμαι.
Ο έρωτας είναι μια λέξη,όπως και το κουνούπι. Άλλη μια λέξη. Ποιος θα την κρατήσει στα χέρια του;
Ο έρωτας και το πανικόβλητο επίθετο σου στο κουδούνι είναι δύο λέξεις που δεν χορταίνω να ξεχνώ. Έρχονται κάθε πρωί σαν την γάτα κάτω από τα σκεπάσματα. Κουράστηκα να συνομιλώ νοητά μαζί σου. Θέλω να σε φιλήσω. Μέσα στο στόμα σου έχεις σπαρμένα,πράσινα λιβάδια με μπλε παπαρούνες που πάνω τους ζουζουνίζουν μικροί φτερωτοί έρωτες. Μυρίζεις soflan και καμένη κόλαση μαζί, και μένα το φόρεμα μου μυρίζει κρασί και ανείπωτες κουβέντες σου. Άσε με να μπω στο στόμα σου και από κει και πέρα θα μεγαλώνουμε μαζί την ανάγκη μας να είμαστε χώρια. Θα καταπιώ τα σημάδια σου και την μοναχικότητα σου κι έπειτα θα τα παίξω στα χαρτιά. Θα χάσω. Πάντα χάνω γιατί πάντα ποντάρω όλα όσα έχω.
Νοιώθω σα να είμαι ευτυχισμένη. Ίσως και να είμαι τελικά. Σήμερα που έρχομαι να σε βρω φοράω αυταπόδεικτα ρίγη και λίγο θλίψη μπλε.
Χτυπάω το επίθετο σου με δύναμη στο κουδούνι. Η φωνή σου σαν σπασμένο καλώδιο πετάει ακόμα σπίθες ανοχής.
«Ποιο κομμάτι μου ήρθες να πάρεις αυτή τη φορά;»
«Άνοιξέ μου...να σε φιλήσω θέλω. Για αυτό ήρθα. Φωτογράφησα για σένα απόψε τα πόδια μου, τις άκρες των μαλλιών μου,τα δόντια μου,τις ρυτίδες στο μέτωπο και στα μάτια. Σου έφερα να τα δεις. Άνοιξέ μου»
«Έχω πόλεμο μέσα», μου είπες και με τρύπησες στην καρδιά κοιτώντας με.
Τα υγρά του αγχωμένου έρωτα τράνταξαν την στομαχική μου κοιλότητα.
Αναγούλιασα αλλά...
«Άσε με να περάσω»,επέμεινα «δεν αρκώ σε μένα θέλω και σένα».
Έβαλες τις φωτογραφίες μου πάνω σε ένα τετράγωνο τασάκι και μου έμοιασαν σαν στάχτες παρελθοντικού τσιγάρου με γεύση menthol.
«Θέλω ένα σπίτι να μείνουμε» είπες παραληρηματικά.
«Εμένα το σπίτι μου είσαι εσύ», απάντησα.
Και τότε μου έριξες ένα βλέμμα, που πήρε να με καίει ζωντανή.

Βγήκαμε στους δρόμους. Και κει πόλεμος. Οι δρόμοι που ψάχνεις με τα ενοικιαστήρια υπάρχουν στις παλάμες των χεριών σου και λίγο πιο πάνω,φλέβες που φουσκώνουν σαν ποτάμια πράσινα. Ανοιχτωσιές που πάντα περίμεναν κάτι από σένα να βρεις.Τα νούμερα των σπιτιών τρέχουν μαζί με μας, σαν πρωτεΐνες μέσα από τα σπασμένα πεζοδρόμια. Έλα να σκαρφαλώσουμε, με την επιθυμία μας στην πλάτη, σε εκείνο το σπίτι με τα υγρά φώτα, που το μπαλκόνι του όλο και μακραίνει.
Ξέρω ότι ακούς την σκέψη μου.
Καρατομώ το βλέμμα μου. Δεν ξέρω πια που είσαι. Φοβάμαι. Μόνο σε σένα φαίνεται σωστά η εικόνα μου. Μόνο σε σένα ακούγεται σωστά η φωνή μου. Μόνο σε μένα κλείνεται άριστα το ρήμα «λαθεύω».
Μόνο σε αυτήν εδώ την σελίδα χωράμε μαζί.