Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007

Τα ΗμΕρΟλΟγΙα ΤηΣ πΑνΔώΡαΣ


Kατέβασα κάτω όλη την βιβλιοθήκη μου. Ό λόγος ήταν το ξεσκόνισμα. Στα χέρια μου έπεσαν παλιά ημερολόγια. Τo κουτί της Πανδώρας, τίποτα μπροστά τους. Γεγονότα και καταστάσεις που είχα ξεχάσει ότι τις είχα ζήσει. Ο Γ. στον οποίο αναφέρομαι, είναι ο πρώτος μου μεγάλος μετά- εφηβικός έρωτας, που με διαμόρφωσε σε αυτό που είμαι τώρα. Κράτησε 5 χρόνια. Έμεινα σε 2 χρονιές που με σημάδεψαν. Τις μοιράζομαι μαζί σας. Είναι η πρώτη φορά που τρώνε στα μούτρα το φως. Ξεκινάω από το 94.


«Έξι ποτήρια κρασί και ο θάνατος ξεγελιέται. Χωρισμός με τον Γ. Τρία χρόνια σχέσης είναι λίγα ή πολλά;. Είχα καιρό να σύρω την ψυχή μου στα πόδια μου. Νοιώθω σαν ένα σκοτεινό σημείο ζωής που χορεύει στα bar της πόλης. Ένα κόκκινο ποτήρι κρασί ακόμα. Ένα τελευταίο φιλί.
«Θα σε αγαπάω στους αιώνες των αιώνων», μου είπες, και έπειτα μου έκλεισες το τηλέφωνο,χωρίς να ακούσεις τι είχα να σου πω. Το Subaru του Βίκτορα και το μπιλιαρδάδικο στην Κυψέλη μου θυμίζουν το χάσιμο μιας ισορροπίας που άντεξε μέσα μου 3 χρόνια. Πίσω στα ηλίθια μεθύσια και στα ανόητα χάχανα. Κάποιος πήρε LSD και πήγε σε ένα λούνα-παρκ να ζήσει την χημική του συνέχεια. Το φεγγάρι ήταν πράσινο σήμερα. Ορκίζομαι. Ήταν πράσινο και μεγάλο καθώς κατηφορίζαμε την Λεωφόρο Αλεξάνδρας στις 5 το πρωί .
Εγώ,το σκισμένο μου τζιν,η γκρι μου ποτά,το κεχριμπαρένιο μου κομπολόι και το μεθυσμένο βλέμμα μου. Φάση χασίματος. Μια βόλτα ,ένα μεσημέρι στην Πλάκα,μέχρι τη δύση του ήλιου. Μέσα από τα ίδια στενά, που έδυε ο ήλιος κάποτε, για κάποιους άλλους. Με το βάρος των μακριών μου μαλλιών αντισταθμίζω τον χαμένο σου εαυτό,κάθε φορά που τρέχω να σε βρω. Διαμορφώνω μοιραία μια πραγματικότητα και υποχρεώνομαι να αφήσω πίσω μου, σαν τα ίχνη του γυμνοσάλιαγκα,ανθρώπους που έληξαν και αναμνήσεις. Προσοχή στις λεπτομέρειες των κινήσεων μου. Γέλιο με μισή κουταλιά φαρμάκι. «Τελικά είσαι πολύ περίεργος άνθρωπος»,μου λέει η Χ. Την κοιτάω μεθυσμένη και καθισμένη στη μέση του πατώματος ενός bar,κάπου πίσω από τα πιο διάσημα οπίσθια της πόλης. Βλέπε Hilton. Σκέψη μου: "Άλλος ένας περίεργος άνθρωπος μέσα σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους".
Έχω αλλάξει τόσο, που δεν θα θες να μάθεις .Η ουσία βρίσκεται στα ανείπωτα και ανείδωτα πράγματα, θα μου πεις. Η Μελίνα Μερκούρη κλείνει τα μάτια της. Επαναλαμβάνω είναι Μάιος του ΄94.Μόλις είχαν ανοίξει οι ουρανοί .Περνάει στην σφαίρα των αθανάτων. Από το μπαλκόνι της κουζίνας του πατρικού μου σπιτιού βλέπω το αεροπλάνο με την σωρό της, να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Πήγαμε στην πομπή στο Α’ νεκροταφείο .Στον αυλόγυρο της μητρόπολης ένας φωτογράφος με έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες...΄Εκανε κρύο την ώρα που ο ήλιος έδυε μέσα από τους τάφους. Ήταν ήρεμα,ήταν όμορφα. Ασημένια βαριά σιωπή. Το κόκκινο φουστάνι της στάμπα παντοτινή. Μου αρέσει ένας ροκάς με πράσινα μάτια και βαθύ βλέμμα από την σχολή. Τον φωνάζω «βάθος πεδίου».Ήρθες τελικά και με βρήκες σήμερα. Καθόμουνα στα σκαλιά της Σταυράκου και κάποιος μου έδωσε ένα τετράστιχο που έλεγε «έχεις κάτι σήμερα που σπέρνει τον τρόμο,που σπέρνει τον φόβο,που σπέρνει την χολέρα...που σπέρνει τις αισθήσεις».Μιλήσαμε για ώρες στο Rezin. Τα βρήκαμε. Μαζί σου στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Κι όμως ένιωθα σαν να έχανα κάτι,άσχημο προαίσθημα που με γρατσούναγε όλο το βράδυ. Το άλλο πρωί ο Kurt Cobain ήταν νεκρός. Ιδανικός αυτόχειρας. Ετών 27..έξω κάθε νύχτα από τότε. Ποτά,κλάμα, έρωτα και ξανά ποτά. Ο ίδιος άνθρωπος δείχνει καινούργιος με την ίδια αγάπη. Τελείωσα την ταινία του Α έτους. Την ταινία ΜΟΥ. Κι έπειτα ο Αύγουστος,μυαλό μέσα σε ζουμί από καρπούζι και αλκοόλ. Πόρος. Γνωριμία με τον R. Το πρώτο κεράτωμα απέναντι σου. Εσύ με είχες κερατώσει ψυχικά με την μουσική σου και είχες στύση κάθε τόσο που άγγιζες τα τάστα της κιθάρας. Δεν ήθελα ποτέ να είμαι η τραγουδίστρια του γκρουπ σου. Ο R.δούλευε σε ένα bar.Μόλις έφυγα μου είπε πως ο πλιτς-πλατς-το παιδί που κρύβει στα βάθη της ψυχής του-,ξαναγυρνάει στους υπονόμους. Ίσως κάποια μεσάνυχτα να έρθει και να μου ψιθυρίσει πως οι άνθρωποι πληγώνουν,όπως και γω. Θέλω λίγη ηρεμία και ύπνο. Σσσσσσς!

Και μετά γενέθλια θλίψη 22 Σεπτεμβρίων. Μόνο 22 και είχα τα πιο προβληματισμένα μου γενέθλια .Με πήρες τηλέφωνο. Θες να τα ξαναβρούμε. Λέω ναι,αλλά νοιώθω πως ότι είχαμε να βρούμε το χάσαμε εδώ και πολύ καιρό. Όλη η αλήθεια μέσα από ναρκωτικό βλέμμα στην πλατεία Εξαρχείων. Το πρώτο σοκ του. Τρέχω πριν με χτυπήσεις. Μπερδεμένη,δεν αναγνωρίζω κανέναν δίπλα μου πια. Ούτε καν εμένα. Έχω χαθεί από όλα. Δεν ξέρω τι είναι εκείνο,ή το άλλο. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν νοιώθω. Τσακωμοί στη σειρά. Νεύρα σπασμένα, όρια παραβιασμένα. Έρημη χώρα. Πιο στενάχωρα από ποτέ. Δύο Jack και ξενερώνω. Άραγε σε ποια κατάσταση είμαι χαμένη. Είμαι 47 κιλά με εκείνο το σκισμένο τζιν και το μαλλί που συνεχώς του αλλάζω χρώματα. Μπλε-κόκκινα-πράσινα. και πάντα ένα σκουφί. Σε παράτησα ξανά. Θέλω μια καινούργια φίλη,να με ανακαλύψει από την αρχή. Είμαι το ερωτηματικό στα μάτια των άλλων. Ξανά τηλέφωνα και συνευρέσεις. Το αφήσαμε φλου.Ηχογραφήσεις,τσιγάρα,ξενύχτια. Σήμερα είναι μια περίεργα όμορφη νύχτα...μυρίζει σαν άνοιξη. Πέρασε ένας χρόνος . «Η κατάθλιψη», μου έγραψες, «είναι ο αυτόχειρας μιας σχέσης καταδικασμένης σε θάνατο για την αιώνια αγάπη». Ύστερα χάλασε η μέρα, έπεσα και γω .Η δόξα της παρακμής. Είμαι η κοπέλα των «γιατί». Κλείνω φώτα και διακόπτες μέσα μου .Φτιάξε με. Καληνύχτα!

40 σχόλια:

Tamara de Lempicka είπε...

κι εγω ενα τετοιο κουτι ανοιξα προσφατα και απο τοτε ...
καλημερα Καντυ...

Κολοκύθι είπε...

Αυτά τα κολάζ φωτογραφιών είναι το κάτι άλλο. Εκεί κόλησα. ΤΡΟΜΕΡΟ

Misirlou Oubliez είπε...

Εισαι κουκλα,κουκλα κουκλα!

(Ποια εισαι ειπαμε;)

Χαχαχα, φιλια.

MåvяiÐåliå είπε...

Να κάτι τέτοια γράφεις και.....τι να πω εγώ τώρα μου λες;;;;!!!!
:p

candyblue είπε...

@ Tamara de Lempicka: Και από τότε περιμένεις, όπως και γω, κάποιον να σε διεκδικεί εις τους αιώνες των αιώνων, για αυτό που είσαι.
Επιθυμείς την μαγεία των πρωτόλειων αυτών σχέσεων.
Από τότε που άνοιξα τα ημερολόγια της Πανδώρας περιμένω να βρω ένα λουλούδι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου,ένα γράμμα με ερωτικές κουβέντες εξομολόγησης,ένα χτυποκάρδι στην πίσω τσέπη του τζιν μου,κάποιον που να έχει τα κότσια (ξέρεις εκείνα τα παλιά κότσια που έχουν οι ερωτευμένοι έφηβοι,όπου μετά τα δίνουν για τροφή στα σκυλιά) να με βρει στα ξαφνικά και να μου πει "ήρθα και δεν θα σε αφήσω ποτέ να το σκάσεις μακριά, αν δεν σε κάνω πρώτα να πιστέψεις αυτά που λέω"

Άντε γεια μας...Απόψε μετά τις 12
μπορείς?



@ Κολοκύθι: Αυτό το συγκεκριμένο μου πήρε 3 ώρες μέχρι να το φτιάξω,αλλά ναι τώρα που το κοιτάω στο κανονικό του μέγεθος νομίζω ότι αξίζει τον κόπο.

Σε ευχαριστώ



@ Misirlou Oubliez: Γλυκιά μισιρλού...

Γνωριζόμαστε από κάπου?




@ MåvяiÐåliå : Κάτι τέτοια γράφω και μου φτάνει που σε κάνουν να μην έχεις λόγια να πεις...
Γιατί κάτι τέτοια μας κάνουν και βρίσκουμε κοινά στοιχεία με τον άγνωστο Χ και επίσης μας θυμίζουν πόσο φθαρτοί και ευάλωτοι είμαστε.

Ακόμα και μία τελεία σου θα είναι πάντα καλοδεχούμενη(αλλά τώρα που σε είδα πιστεύω ότι πάντα θα έχεις κάτι να μου πεις)

Ανώνυμος είπε...

Πρόσεχε τι εύχεσαι χρυσό μου κορίτσι γιατί μπορεί να σου συμβεί...

Για φαντάσου να δεις κάποιον κρυφά ερωτευμένο μαζί σου, σιωπηλό, να κάθεται έξω απο το παρκαρισμένο σου αυτοκίνητο και να σε περιμένει;;;

Η για φαντάσου τον να στέκεται έξω στο κρύο και να περιμένει να φανείς
Αλλά μονό φαντάσου γιατί τελικά πολύ σπάνια ξεκουνάει κανείς από έρωτα πια.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ βαρύ το κείμενο, όσο και αν το αραίωσα αφαιρώντας τα καρυκεύματα του.
Σε ευχαριστούμε πάντως που εμπιστεύτηκες τα μάτια μας για να καταβροχθίσουν τις λέξεις που παρήγαγαν οι αναμνήσεις σου candy. Σε ευχαριστούμε που μας έδωσες παλιά κομμάτια ψυχής και καθάρισες την μούχλα από πάνω τους, μόνο και μόνο για να γεμίσουν τα σκοτάδια, που έχουμε για σένα, φως.



Έξι ποτήρια κρασί και ο θάνατος ξεγελιέται?(Είσαι σίγουρη για αυτό?)

Για να ευθυμήσω θα μείνω στο επιδόρπιο το οποίο λέει"Kατέβασα κάτω όλη την βιβλιοθήκη μου. Ο λόγος ήταν το ξεσκόνισμα."
Και θα σε συγχαρώ γιατί η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά.

markos-the-gnostic είπε...

"μιας σχέσης καταδικασμένης σε θάνατο για την αιώνια αγάπη..."
πω ρε δε το χω ξανακούσει αυτό... τι λες blue μου εσύ, υπάρχει έρωτας χωρίς την υπόσχεση της αιώνιας αγάπης; κι επίσης για πες μου η υπόσχεση αυτή γίνεται σε κάποιους πραγματικότητα; κι ο θάνατος; μήπως ακόμη κι ο θάντος ακόμη δεν μπορεί να τους χωρίσει;
όσο για τα γενέθλια σου, πότε ακριβώς τον Σεπτέμβρη είναι;

Lupa είπε...

Here you go again. Άνοιξες τα φουστάνια σου και ένα ακόμα από τα παιδιά σου μπήκε στο Κολοσσαίο της blogόσφαιρας μόνο και γυμνό απέναντι σε όλους εμάς : τα λιοντάρια. Και ενώ θα περίμενε κανείς να το ξεσκίσουμε, έφτανε μόνο να μας κοιτάξει στα μάτια για να μας κάνει να γονατίσουμε... γιατί στα μάτια του είδαμε κάτι από τον εαυτό μας.
Χαίρε Καίσαρ! Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν!

Tamara de Lempicka είπε...

yessss!!!!

candyblue είπε...

@ perdue du jour: Θα σου απαντήσω με τους στίχους του Διονύση Καψάλη (Αθήνα, 1952).


"Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φώς μου.

******

Με λίγα λόγια, πέρα από όσα εύχομαι, προσεύχομαι και αντεύχομαι δεν πιστεύω σε τίποτα και κανέναν πια,
για αυτό μπορώ και γράφω αυτά που εσύ διαβάζεις.
Κάνεις δεν τολμάει πια να εκπλήσσει και να διεκδικεί, αλλά μην το θίξουμε αυτό τώρα
γιατί πλησιάζει η νύχτα και ήδη δεν νοιώθω και πολύ καλά....
(άντε νύχτα,έλα να κρυφτώ).
καλώς ήρθες





@ κοινωφελής κώνωψ: Ναι, ξεγελιέται ο θάνατος,αλλά είναι αργά και για τους 2 μας, όταν το μαθαίνουμε αυτό.
Τι σημασία όμως έχει ο θάνατος μπροστά στον αυτόχειρα έρωτα?
Αυτοκτονεί ασύστολα και τόσο πρόστυχα μπροστά σου,φυμώνεται,αυνανίζεται,θυμώνει,απαγχωνίζεται αρωματίζεται με πόνο και σκορπάει αισθήματα σύφιλης, οδύνης και ηδονής
Πολύ χαίρομαι που ώρες, ώρες είμαι μια καλή νοικοκυρά.
Με κάνει να βλέπω μόνο την σκόνη στα βιβλία και στις επιφάνειες των επίπλων μου και να μην ασχολούμαι με άλλα πράγματα που τελειώνουν σε λεπίδες και κόβουν ,πονάνε, τσούζουν και γεμίζω αίματα ρε γαμώτο.
Αλλά κάποιες φορές σαν και αυτή με τα παλιά ημερολόγια προτιμώ να είχα υπηρέτες για αυτά.

:))



@ markos-the-gnostic: Ναι, και γω από αυτόν άκουσα και βίωσα πολλά τέτοια περίεργα που μου άφησαν την σφραγίδα του. Καλή του ώρα.

Εγώ λέω πως δεν υπάρχει έρωτας χωρίς την υπόσχεση της αιώνιας αγάπης και αυτό το βάζουμε εμείς, οι έξυπνοι και πονηροί άνθρωποι, που ξέρουμε την εφήμερη φύση του έρωτα.
Είναι ένα καλό δόλωμα για να τον κάνουμε να μείνει λίγο παραπάνω...και όταν αυτός κάθεται τελικά λίγο παραπάνω και ξυπνώντας ένα πρωί βλέπει τα μούτρα της αγάπης στο μαξιλάρι,ανοίγει τα φτερά του και την κάνει για άλλα μέρη,για άλλες ματιές.
Ύπουλα τα φτερά,καλά έκανα και τα κρέμασα στον τοίχο. Σε κάνουν να θες να μεταναστεύεις από βλέμμα σε βλέμμα, από σώμα σε σώμα, από χτύπο καρδιάς σε χτύπο καρδιάς, από άρωμα σε άρωμα, από μηρό σε μηρό...
Δεν υπάρχει θάνατος στον έρωτα.
Ο έρωτας μεταμορφώνεται σε θάνατο όταν κρεμάει στον τοίχο τα φτερά του.

Τα γενέθλια μου είναι 2/09
jellyannadarling.blogspot.com/2006/09/post-post-blue.html




@ Lupa: Αυτό το γυμνό παρελθόν όταν κατέβηκε στην αρένα τραγούδαγε αυτούς τους υπέροχους στίχους...ίσως και για αυτό να την γλίτωσε.


" We were strangers a moment ago
With a few dreams but nothing to show
The world was a place
With a frown on its face
And tomorrow was just, I don’t know




I close my eyes and count to ten
And when I open them you’re still here
I close my eyes and count again
I cant believe it but you’re still here
I close my eyes and count to ten
And when I open them you’re still here......

Dusty Springfield


ίσως επειδή απλά πιστεύει,όπως πίστευΕ και η Μπλανς (στο "Λεωφορείο ο πόθος" )στην καλοσύνη των ξένων.





@ Tamara de Lempicka: ok then.
I close my eyes and count to twelve

Ανώνυμος είπε...

The wind is screaming around the trees for my psycho candy
The world is spread a strange disease from my
Psycho candy
Candy is the baddest seed
She’ll take you down and make you eat
Her fish
Her poison fish
Is on your dish

(now now now now)
(now now now now)

Candy cannot hear or see
She’s in the place she needs to be
She’ll take the point to a sharpened blade
And give you something warm to taste

And her world is turning ’round
And on and on and on
And her world is turning ’round
And on and on and on
And her world is turning ’round
And on and on and on


Αυτό είσαι αγαπημένη μου. Αυτό ακριβώς.
Τους αναγνωρίζεις αυτούς του στίχους;
Τους βρήκα μέσα στο κολάζ σου(όποιος το μεγαλώσει θα τους βρει εκεί να λιάζουν το σώμα τους κάτω από τον ήλιο της candy) και στα παλιά σου τετράδια. Έχω και γω κάποια στην παλιά μου ντουλάπα.
"και κόβουν ,πονάνε, τσούζουν και γεμίζω αίματα ρε γαμώτο".

Ξέρω, καθώς πλησιάζει το μαύρο και σκουραίνει το μπλε, σε χάνω
το ξέρω...

nosyparker είπε...

Με γύρισες πολλά χρόνια πίσω, τότε που κρατούσα ημερολόγιο σ' ένα απλό μπλε τετράδιο. Το βρήκα χρόνια μετά, διάβασα τι είχα γράψει κι ένιωσα ότι δεν ήταν δικά μου, αλλά κάποιας άλλης, μιας ξένης. Το πέταξα στα σκουπίδια, δεν έχω μετανιώσει ακόμα.

weirdo είπε...

Δεν ξέρω τι να σου γράψω.. Αλήθεια.. Λες κι ήμουν μαζί σου, όταν τα στρίμωχνες μέσα στο κουτί.. Για να χωρέσουν, Πανδώρα.. Απίστευτες εικόνες.. (Και κάποιες απ'αυτές πολύ οικείες..)

mario είπε...

με κάνεις και κλαίω μερικές φορές candy:)
το καλύτερο κολάζ σου είναι αυτό.
καλησπέρα ως πέρα..

candyblue είπε...

@ Lollipop: Θλίψη, θα επαναλάβουμε τη λέξη αυτή μέχρι να χάσει τη σημασία της. Μέχρι να ακουστεί αστεία. Την άλλη φορά το είχαμε πετύχει με την λέξη «έρωτας».





@ nosyparker: Κακώς τα πέταξες στα σκουπίδια. Τώρα πια, κάθε φορά που θα μιλάς για αυτά, αυτά αν και πεταμένα, αν και τόσο νεκρά ,όσο εκείνος ο παλιός εαυτός που δεν σου ταιριάζει πια, θα θυμώνουν πολύ για αυτό που έκανες. Και κάθε τόσο θα συνοφρυώνουν τις γαλάζιες τους γραμμές και θα πνίγουν τις λέξεις σου.
Στις γραμμές αυτών των τετραδίων μένει ο παλιός μας εαυτός. Όταν γεράσουμε βάζω στοίχημα. πως εκεί θα μείνουμε.
Μονάχα εκεί χωράμε και ισορροπούμε καλύτερα.






@ weirdo: Όλοι μαζί είμαστε στο τότε. Όλοι ζούμε πράγματα που ζούσαν και κάποιοι άλλοι στην ίδια παράλληλο.
Γιατί η ζωή επαναλαμβάνεται και έχει πολλές συμπτώσεις. Κάθε φορά που αναπνέω εγώ σε εκείνη την γωνία εσύ αφήνεις πιο μετά εκεί την δικιά σου εκπνοή. Οπότε όλο και κάτι θα θυμίζει την δικιά μου αναπνοή και όλο και κάτι την δικιά σου εκπνοή.






@ mario: Το κλάμα είναι ένα υγιές συναίσθημα. Ένα βιταμινούχο συναίσθημα Θέλω να σου προφέρω κι άλλα τέτοια συναισθήματα. Και μετά να σε πάω μια βόλτα στον ήλιο και να αγκαλιαστούν οι βιταμίνες μας. Και να βαφτίσουμε ξανά με ανθρωπιά τους ξεχασμένους εαυτούς μας.

ZissisPap είπε...

Κουτιά δεν έχω κρατήσει, δυστυχώς. Το buffer έχει γεμίσει και δεν χωράει κι άλλα. Ότι μπαίνει γράφεται πάνω στα παλιά αρχεία και αυτά χάνονται.
Το κολάζ φανταστικό!
Καλή βραδιά :-)

alzap είπε...

Πολύ γενναιόδωρη αυτή η κίνησή σου.
Τόσο ώστε να πιστεύω ότι δεν έχω το δικαίωμα να σχολιάσω.
Να σου ευχηθώ μόνο.

homelessMontresor είπε...

Θέλει θάρρος να ανοιχτείς τόσο, σε συγχαίρω!
Ακόμη κρατώ ημερολόγιο, τι θα σκέφτομαι άραγε και εγώ για το παρόν μου που θα έχει γίνει παρελθόν μετά από κάποια χρόνια?

Jimmy Bloody Rose είπε...

Το διάβασα. Το ξαναδιάβασα. Έκλαψα. Με τρόμαξες.
Με τρομάζεις, γιατί μου μοιάζεις!

"Δεν υπάρχει θάνατος στον έρωτα.
Ο έρωτας μεταμορφώνεται σε θάνατο όταν κρεμάει στον τοίχο τα φτερά του."

Ειδικά αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν! Τύφλα να 'χει ο Jim! Ελπίζω να μην σε επηρέασε το mp3 που έφτιαξα, γιατί τότε θα με κάνεις να αυτολογοκρίνομαι.
Ίσως μας "χαλάει"(?) ο Jim και να πρέπει να τον κόψουμε!
Αλλά κι απ' την άλλη δεν μπορείς να κόψεις την ψυχή σου, τις αναμνήσεις σου επειδή κάτι νομίζεις ότι σε χαλάει!

Οπότε όχι! Μαλακία είπα!
Ζήτω ο Jim!
Ζήτω τα ξεχασμένα μας στιχάκια που έχουν σκονιστεί σε κάποιο συρτάρι!
Ζήτω τα παλιά μας "σ'αγαπώ" που ποτέ δεν πήγαν στον παράδεισο, αλλά κάθε βράδυ μας καίνε στη δική τους κόλαση και δεν μας αφήνουν να δραπετεύσουμε από τη φυλακή του παρελθόντος!
Ζήτω οι Ιούδες που μας πούλησαν για τριάντα αργύρια.
Ζήτω τα λάθη μας!

Υ.Γ. Μην πετάτε τα παλιά σας ημερολόγια, τους στίχους που κάποτε γράψατε για κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο!
Είναι σαν να πετάτε την ίδια σας την ψυχή στα σκουπίδια!
Είναι σα να προδίδετε εσείς οι ίδιοι τα όνειρά σας, τα θέλω σας, ό,τι πιστέψατε, ό,τι αγαπήσατε!

Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός

Καπετάνισσα είπε...

Σε διαβάζω και θυμάμαι πως ξέχασα να μετρώ τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια μπορεί, που έχω ν' αγγίξω τα χείλη μιας αγάπης περασμένης, τόσο ιερής κι απέριττης, όσο ο χρόνος.
Η σιωπή είναι ο χρόνος -λένε οι ποιητές- που δε γράφει μα σβήνει παντελώς.

Γυμνή πλέον η γραφή σου.
Σ' ακούω να λες
"εδώ που φτάσαμε κανείς δεν επιζεί.
Αλλάζει ρότα η μνήμη κι επιμένει
Ό,τι δεν έγινε ποτέ θα 'ρθει και πάλι".


Πιό πολύ απ' όσα δίνεις Κάντυ, αγαπώ το δάκρυ που δεν πέφτει. Ξέρει, πως έχει ακόμα να τραφεί.

candyblue είπε...

@ Sigmund_01: όταν δεν κρατάμε κουτιά έξω μας αυτόματα ανοίγουμε κουτιά μέσα μας και αποθηκεύουμε.
Είναι όλα εκεί...κάπου μέσα σου. Πίσω σε σκοτεινά υπόγεια και βρόμικες σκονισμένες αναμνήσεις. Τίποτα δεν χάνεται.
Αφού το ξέρεις και συ καλά...


@ alzap: Να μου ευχηθείς τι ακριβώς;
Ένας φίλος, που πιστεύω ότι κατά βάθος με αγαπάει πολύ,μου έκανε παρατήρηση για αυτή μου την απερίσκεπτη κίνηση.
Μου είπε χαρακτηριστικά ότι δεν έπρεπε να ξοδέψω έτσι το πολύτιμο παρελθόν μου. Έρχονται καιροί που θα το χρειαστώ ανέπαφο. Μπορεί και να ξέρει κάτι παραπάνω αλλά δεν ήταν κίνηση απόγνωσης,ήταν κίνηση εξαγνισμού. Αυτό δεν μπορούσε να το ξέρει. Πρέπει να σπείρω με λέξεις αυτές τις δύο χρονιές στο μαύρο μου ηλεκτρονικό τετράδιο.
Είναι η στιγμή που υπήρξα πιο έτοιμη από ποτέ. Προώθησα το παρελθόν με λέξεις στο μέλλον.
Ας με συγχωρέσουν κάποιοι που δεν κατάλαβαν ποτέ αυτή την κίνηση.


@ homelessMontresor: Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρεις. Ίσως όμως μπορείς να φανταστείς
Και γω ακόμα κρατάω ημερολόγιο. Είναι μια παιδική συνήθεια που δεν εξαλείφεται.


@ Jimmy Bloody Rose: Λες πως ίσως μας "χαλάει"(?) ο Jim και να πρέπει να τον κόψουμε!
Μια φορά πήγα να το κάνω και με τιμώρησε. Και η τιμωρία αυτή πήγε να μου στοιχίσει την ζωή.
Δεν το ξανακάνω.
Το αποδέχτηκα και έμαθα να ζω με αυτό. Όχι σαν καρκίνωμα όμως, αλλά σαν ένα ανεκτίμητο θησαυρό που έχω καλά κρυμμένο σε μέρος που κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλύψει.

Ζήτω τα παλιά μας "σ'αγαπώ" που ποτέ δεν πήγαν στον παράδεισο, αλλά κάθε βράδυ μας καίνε στη δική τους κόλαση και δεν μας αφήνουν να δραπετεύσουμε από τη φυλακή του παρελθόντος!
Ζήτω οι Ιούδες που μας πούλησαν για τριάντα αργύρια.
Ζήτω τα λάθη μας!
Αλλάζω τον τόνο και τον μεταφέρω στην λήγουσα και σου λέω:
Ζητώ τα λάθη μου πίσω,ζητώ τα παλιά μου "σ'αγαπώ" που ποτέ δεν πήγαν στον παράδεισο. Ζητώ πίσω τον ιούδα που με πρόδωσε και τα υποτιθέμενα 30 αργύρια.
Θέλω με αυτά να εξαγοράσω τις αλυσίδες των φαντασμάτων μου. Σκοπεύω με αυτή την κίνηση να τα αφήσω ελεύθερα.

Δεν υπάρχει χώρος άλλος μέσα μου. Κάποιες κολάσεις πρέπει να καίγονται και να καταστρέφονται ολοσχερώς για να δώσουν την σειρά και τον χώρο τους σε άλλες. Επερχόμενες
Καλή μέρα φιλαράκο που μου μοιάζεις .


@ Καπετάνισσα: Για άλλη μια φορά μου έδεσες κόμπο τις λέξεις και έκανες το δάκρυ να φουσκώσει
Για άλλη μια φορά είδα πως κανείς, που έχει το χάρισμα των λέξεων, όπως εσύ μεταμορφώνει σε παλλόμενη ενέργεια την ζωοδόχο σκέψη της πικρίας.


Να σαι καλά
Και να μου γράφεις

γιωργος είπε...

Ένα συμβάν στιγμάτισε το τέλος της εφηβείας μου και τα ημερολόγιά μου –και όχι μόνο, ποιηματάκια, ιστοριούλες, σκέψεις, δάκρυα και αισθήσεις- όχι απλά τα πέταξα. Τα έκαψα. Ναι, άναψα μια μεγάλη φωτιά και ότι ήμουν πριν έγινε παρανάλωμα. Χρειάστηκε μόλις μια ημέρα για να καεί μια ζωή. Τότε νόμιζα ότι απελευθερωνόμουν. Το αντίθετο συνέβη. Φυλακίστηκα για πάντα. Πίστευα ότι θα γινόμουν άλλος άνθρωπος. Έγινα άλλος, ένας με πολλαπλά εγκαύματα. Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Είναι ότι οι καμένες σελίδες με τα ολόλαμπρά τους χρώματα πριν γίνουν στάχτη, δεν έπαψαν να με καταδιώκουν σαν τις χειρότερες εφιαλτικές ερινύες ως τώρα, είκοσι χρόνια μετά. Τι και αν προσπάθησα να τις εξευμενίσω με τα κατοπινά μου ημερολόγια; Αυτές συνεχίζουν να ζητούν την τιμωρία μου για την ύβρη που διέπραξα νέος. Και στοιχειώνουν εκτός από τα όνειρά μου, τη Ζωή μου.

ηω-λιθικός είπε...

καλή χρονιά ....

alzap είπε...

Να σου ευχηθώ τί; Έχεις δίκιο, δεν ήμουν σαφής.

Να σου ευχηθώ λοιπόν να μη χρειαστεί ΠΟΤΕ να σκεφτείς όπως ο φίλος axenbax στο σχόλιο του.

Με δυό λόγια συμφωνώ με την παρατήρηση του φίλου σου.
Κι εγώ αν νοιαζόμουν πολύ για κάποιον ίσως του έλεγα το ίδιο πράγμα

Άβατον είπε...

Αυτές οι σχέσεις:
...Είναι που μας καίνε ακόμα και μετά από πολλά χρόνια.
...Είναι που μας κάνουν καλύτερους ή χειρότερους.
...Είναι μας ωριμάζουν και μας σαπίζουν.
...Είναι που μας κάνουν να μοιάζουμε ακόμα πιο περίεργοι στα μάτια των άλλων.

Ένα καλό ή κακό μου είναι ότι αυτές τις σχέσεις, τις ξεπερνάω πολύ γρήγορα και τις αφήνω μέσα στα κουτιά τους για πάντα.

bereniki είπε...

(:

egw 8a meinw se ena kommataki enos comment:

"ήρθα και δεν θα σε αφήσω ποτέ να το σκάσεις μακριά, αν δεν σε κάνω πρώτα να πιστέψεις αυτά που λέω"

oufffffff
eixa skopo na tou apanthsw alla telika 8a sugkrati8w...
eipame... to 2007 8a eimai ligaki wrimi ;)

de m'aresoun auta ta koutia candy... de ginetai na eksafanistoun?....
ksana ouffffffff...

makia
*****

bereniki είπε...

........siga pou den tha tou apanthsw.....
"de tha me afhseis na to skasw mexri na pistepsw auta pou les... kai meta? meta tha to skaseis esu e? @@@@@@!!!!"

...parektraphka...sugnomi......

makia

*****

Horexakias είπε...

Μετα απο αυτο το ξεγυμνωμα αγαπητη candyblue,σκεφτομαι οτι κουτια,γραμματα,βιβλια και μουσικες,δεν ειναι κακο να υπαρχουν.Μας θυμιζουν ποιοι ειμασταν και ποσο εχουμε αλλαξει.Ανθρωποι που ηρθαν και εφυγαν και μας συμμαδεψαν.Ανθρωποι που αφησαν τη σφραγιδα τους σε ψυχη και σωμα.

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Εκπληκτικός συντονισμός δακρυσμένη λέαινα.
Άτιμο ξωτικό την ίδια ώρα που εσύ παρακολουθούσες το βλέμμα μου, εγώ άθελά μου ρουφούσα τις σκέψεις σου κι όταν ήρθε η ώρα η βόμβα έσκασε! Κοίταξε το post μου. Σχεδόν σε αντέγραψα άθελά μου….

Ανώνυμος είπε...

Ο Φρόυντ έλεγε ότι μία από τις μεγαλύτερες ηδονές είναι η απαλλαγή από ένα άγχος.
Σου έφυγε ένα χωρίς να το καταλάβεις... Αυτό της στιγμής που θα ανοίξεις το κουτί, και θα το προσγειώσεις στα βάθη της ψυχής σου.
Είναι εξακριβωμένο ότι όταν κάποιος ανοίγει την καρδιά του, βγαίνει από αυτή την διαδικασία πιο θαραλλέος και με περισσότερη δύναμη.
Το συναισθηματικό το αφήνω στην άκρη γιατί είναι μία σφαίρα ευαίσθητη που δεν την κοντρολάρω καλά...
Οι χωρισμοί είναι αλήθεια ότι γονατίζουν την ψυχή..αλλά επιστρατεύουν και δυνάμεις που ούτε ξέρουμε ότι έχουμε.
Αυτά.

candyblue είπε...

Μέσα από κρεσέντα βήχα και 38.9 πυρετό (ω ναι, με πήρε και μένα στην αγκάλη της η πανδημία) θα προσπαθήσω να απαντήσω χωρίς να παραληρήσω λόγω πυρετού.
Περαστικά μας.




@ Axenbax: Χμ αυτό το έχω κάνει και γω...ότι σώθηκε είναι αυτά που διαβάζεις. Τα άλλα όλα, δικά του κυρίως γράμματα,σημάδια από δέρμα,αρώματα εκείνης της εποχής, φυλακισμένα φιλιά και μικρά σουβενίρ,κάηκαν ένα μεσημέρι στο τζάκι του πατρικού μου σπιτιού.
Ότι απέμεινε από εκείνη την περίοδο(πέρα από το δικό μου κλείδωμα) είναι αυτές εδώ οι γραμμές.
Και μια αίσθηση που παραπέμπει σε παγωμένο νερό μετά από πολύωρη πεζοπορία κάτω από 38ο C.
Τελικά όλοι είμαστε κλειδωμένοι σε μια τέτοια ιστορία .Όλοι περάσαμε σχεδόν ζωντανοί από κάτι αντίστοιχο και χαίρομαι πολύ γι αυτό.
Χάρηκα πολύ και μου το είπες.



@ Ηω-λιθικός: Καλωσορίζω σε και αντεύχομαι.




@ alzap:Αν ήταν να γίνει η ζημιά πες ότι έγινε. Αν ήταν να πεις κάτι πες ότι το είπες ήδη
Σε ευχαριστώ.
Πάντα αληθινός απέναντι μου.



@ Άβατον: Μπορεί και να σε ζήλεψα για λίγο με αυτό που μου είπες.



@ bereniki: Να υποθέσω ότι φυσάς ένα δικό σου κάψιμο;

candyblue είπε...

@ Horexakias : Κάποιες φορές μπορεί να μην θες να δεις πόσο έχεις αλλάξει,γιατί αυτή η αλλαγή μπορεί να σου έχει κοστίσει την εξαφάνιση του πραγματικού σου εαυτού.
Υπό άλλες, πιο βατές και λογικές συνθήκες όχι,δεν είναι κακό να υπάρχουν όλα όσα ανέφερες.



@ VITA MI BAROUAK: Από τότε που το κλείσαμε νοιώθω λίγο καλύτερα. Και ξέρεις γιατί αυτό;Γιατί τελικά οι ιστορίες μας είναι πολύ κοντά. Η μία αναπνέει στο σβέρκο της άλλης. Νομίζω ότι έγινε το αντίστροφο όμως,εκείνο το βράδυ. Την ίδια ώρα δηλαδή, που εσύ παρακολουθούσες το βλέμμα μου, εγώ άθελά μου ρουφούσα τις σκέψεις σου.
Για κάτσε να δω το θερμόμετρο...ουπς 40!!!!



@ Ganuma De Linarus: Το έλεγε ο Φρόυντ έτσι;; Είσαι σίγουρος ε;
Άρα είμαι σε καλό δρόμο. Μα η αλήθεια είναι ότι νοιώθω να έχω περισσότερη δύναμη. Και όχι μόνο γιατί ανοίχτηκα σε γνωστούς μα και απολύτως άγνωστους(γνωστό είδος ψυχοθεραπείας το blogging) αλλά γιατί ανακάλυψα πως όλοι λίγο πολύ έχουμε τα ίδια σημάδια. Κα αυτό, αν μη τι άλλο, είναι κάτι που σε κάνει να κοιτάς τον άλλο στα μάτια. Και αν δεν έχεις δει ακόμα τα μάτια του προσώπου του,της ψυχής τα ξέρεις πολύ καιρό πριν...

Καλύτερα να ακούγεσαι παρά να φαίνεσαι.

drskafidas είπε...

kal;h xronia!

ZissisPap είπε...

Είναι πολύ βαθιά και σκοτεινά τα υπόγεια. Δεν περνάει ούτε μια αχτίδα φωτός, δεν υπάρχει καν χαραμάδα. Οι άμυνες τόσων χρόνων έχουν εκμηδενίσει τις όποιες ελπίδες. Θαύματα δε γίνονται (αν γίνονται!) σπάνια. Και, ναι, δυστυχώς το ξέρω καλά.
Περαστικά σας!

candyblue είπε...

@ drskafidas: Βρε...βρε σαν τα χιόνια. Καλή χρονιά και σε σένα. Εύχομαι να είναι όλα καλά.


@Sigmund_01:Ναι το ξέρω αυτό. Θαύματα δεν γίνονται,απλά να καμιά φορά εσύ ο ίδιος αποτελείς ένα θαύμα από μόνος σου
και τότε είναι που γεμίζουν τα υπόγεια φως.

Σας ευχαριστώ(σνιφ)

bereniki είπε...

to fusaw, to fusaw! den kaiei pia! (alla sunexizw na to fusaw kalou kakou...)... k meta... fobamai mhn pagwsei.. mh xasw ton eauto mou pou les k su...
duskolo na breis isorropies...
kalhnuxtes

*****

giftaki είπε...

Αφού έχεις τη μαγκιά και το ανοίγεις, σου βγάζω το καπέλο candy. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορείς να το διαχειριστείς και όταν είσαι 44. Τώρα ακόμα κοντά είσαι στα 22, το ίδιο φρέσκια υποθέτω και περισσότερο ώριμη συνάμα. Στα 44 να σε δω, ελπίζω.

Santiago Nasar είπε...

Είναι παρελθόν!
Έυχομαι τα κουτιά της Πανδώρας (κατ' ευφημισμόν) που όλοι λίγο πολύ ανοίγουμε κατά καιρούς, να μην είναι βαθιά ή δίχως πυθμένα. Να είναι εύκολη η άνοδος πίσω, στον πραγματικό κόσμο!

candyblue είπε...

@ bereniki: Δε νομίζω να υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να κρατάς ισορροπίες. Κυρίως με τα μέσα σου.
Ευτυχώς κάποια στιγμή-που λέει και ο
Sigmund_01-οι άμυνες τόσων χρόνων έχουν εκμηδενίσει τις όποιες ελπίδες για οτιδήποτε. Και αυτό είναι μια ισορροπία.


@ giftaki: Σε δέκα χρόνια δηλαδή ε?
Για να το διαχειρίζομαι στα 34 άρα θα μπορώ να το κάνω και στα 44.Με άλλα κουτιά όμως και με λιγότερο σημαντικούς έρωτες .Piece of cake.

Οψόμεθα όμως...οψόμεθα.



@ Sandiago Nasar: Να σου πω...Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε, και η ζωή μου τώρα δεν έχει να κάνει στο παραμικρό με αυτό εκεί πίσω. Ίσως αυτό να ήταν κι ένα σκαλοπάτι για ένα τέτοιο άνοιγμα.
όπως το άνοιξα με αγάπη(γιατί αγαπάω το παρελθόν μου και τις επιλογές ερώτων που φιλοξένησα στην ζωή μου) έτσι θα το κλείσω και με αγάπη.

Πάμε λοιπόν και στο 1996 όπου αυτό το κεφάλαιο,το πολύ σημαντικό κλείνει μια και καλή.