Τα ΗμΕρΟλΟγΙα ΤηΣ πΑνΔώΡαΣ

Kατέβασα κάτω όλη την βιβλιοθήκη μου. Ό λόγος ήταν το ξεσκόνισμα. Στα χέρια μου έπεσαν παλιά ημερολόγια. Τo κουτί της Πανδώρας, τίποτα μπροστά τους. Γεγονότα και καταστάσεις που είχα ξεχάσει ότι τις είχα ζήσει. Ο Γ. στον οποίο αναφέρομαι, είναι ο πρώτος μου μεγάλος μετά- εφηβικός έρωτας, που με διαμόρφωσε σε αυτό που είμαι τώρα. Κράτησε 5 χρόνια. Έμεινα σε 2 χρονιές που με σημάδεψαν. Τις μοιράζομαι μαζί σας. Είναι η πρώτη φορά που τρώνε στα μούτρα το φως. Ξεκινάω από το 94.


«Έξι ποτήρια κρασί και ο θάνατος ξεγελιέται. Χωρισμός με τον Γ. Τρία χρόνια σχέσης είναι λίγα ή πολλά;. Είχα καιρό να σύρω την ψυχή μου στα πόδια μου. Νοιώθω σαν ένα σκοτεινό σημείο ζωής που χορεύει στα bar της πόλης. Ένα κόκκινο ποτήρι κρασί ακόμα. Ένα τελευταίο φιλί.
«Θα σε αγαπάω στους αιώνες των αιώνων», μου είπες, και έπειτα μου έκλεισες το τηλέφωνο,χωρίς να ακούσεις τι είχα να σου πω. Το Subaru του Βίκτορα και το μπιλιαρδάδικο στην Κυψέλη μου θυμίζουν το χάσιμο μιας ισορροπίας που άντεξε μέσα μου 3 χρόνια. Πίσω στα ηλίθια μεθύσια και στα ανόητα χάχανα. Κάποιος πήρε LSD και πήγε σε ένα λούνα-παρκ να ζήσει την χημική του συνέχεια. Το φεγγάρι ήταν πράσινο σήμερα. Ορκίζομαι. Ήταν πράσινο και μεγάλο καθώς κατηφορίζαμε την Λεωφόρο Αλεξάνδρας στις 5 το πρωί .
Εγώ,το σκισμένο μου τζιν,η γκρι μου ποτά,το κεχριμπαρένιο μου κομπολόι και το μεθυσμένο βλέμμα μου. Φάση χασίματος. Μια βόλτα ,ένα μεσημέρι στην Πλάκα,μέχρι τη δύση του ήλιου. Μέσα από τα ίδια στενά, που έδυε ο ήλιος κάποτε, για κάποιους άλλους. Με το βάρος των μακριών μου μαλλιών αντισταθμίζω τον χαμένο σου εαυτό,κάθε φορά που τρέχω να σε βρω. Διαμορφώνω μοιραία μια πραγματικότητα και υποχρεώνομαι να αφήσω πίσω μου, σαν τα ίχνη του γυμνοσάλιαγκα,ανθρώπους που έληξαν και αναμνήσεις. Προσοχή στις λεπτομέρειες των κινήσεων μου. Γέλιο με μισή κουταλιά φαρμάκι. «Τελικά είσαι πολύ περίεργος άνθρωπος»,μου λέει η Χ. Την κοιτάω μεθυσμένη και καθισμένη στη μέση του πατώματος ενός bar,κάπου πίσω από τα πιο διάσημα οπίσθια της πόλης. Βλέπε Hilton. Σκέψη μου: "Άλλος ένας περίεργος άνθρωπος μέσα σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους".
Έχω αλλάξει τόσο, που δεν θα θες να μάθεις .Η ουσία βρίσκεται στα ανείπωτα και ανείδωτα πράγματα, θα μου πεις. Η Μελίνα Μερκούρη κλείνει τα μάτια της. Επαναλαμβάνω είναι Μάιος του ΄94.Μόλις είχαν ανοίξει οι ουρανοί .Περνάει στην σφαίρα των αθανάτων. Από το μπαλκόνι της κουζίνας του πατρικού μου σπιτιού βλέπω το αεροπλάνο με την σωρό της, να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Πήγαμε στην πομπή στο Α’ νεκροταφείο .Στον αυλόγυρο της μητρόπολης ένας φωτογράφος με έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες...΄Εκανε κρύο την ώρα που ο ήλιος έδυε μέσα από τους τάφους. Ήταν ήρεμα,ήταν όμορφα. Ασημένια βαριά σιωπή. Το κόκκινο φουστάνι της στάμπα παντοτινή. Μου αρέσει ένας ροκάς με πράσινα μάτια και βαθύ βλέμμα από την σχολή. Τον φωνάζω «βάθος πεδίου».Ήρθες τελικά και με βρήκες σήμερα. Καθόμουνα στα σκαλιά της Σταυράκου και κάποιος μου έδωσε ένα τετράστιχο που έλεγε «έχεις κάτι σήμερα που σπέρνει τον τρόμο,που σπέρνει τον φόβο,που σπέρνει την χολέρα...που σπέρνει τις αισθήσεις».Μιλήσαμε για ώρες στο Rezin. Τα βρήκαμε. Μαζί σου στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Κι όμως ένιωθα σαν να έχανα κάτι,άσχημο προαίσθημα που με γρατσούναγε όλο το βράδυ. Το άλλο πρωί ο Kurt Cobain ήταν νεκρός. Ιδανικός αυτόχειρας. Ετών 27..έξω κάθε νύχτα από τότε. Ποτά,κλάμα, έρωτα και ξανά ποτά. Ο ίδιος άνθρωπος δείχνει καινούργιος με την ίδια αγάπη. Τελείωσα την ταινία του Α έτους. Την ταινία ΜΟΥ. Κι έπειτα ο Αύγουστος,μυαλό μέσα σε ζουμί από καρπούζι και αλκοόλ. Πόρος. Γνωριμία με τον R. Το πρώτο κεράτωμα απέναντι σου. Εσύ με είχες κερατώσει ψυχικά με την μουσική σου και είχες στύση κάθε τόσο που άγγιζες τα τάστα της κιθάρας. Δεν ήθελα ποτέ να είμαι η τραγουδίστρια του γκρουπ σου. Ο R.δούλευε σε ένα bar.Μόλις έφυγα μου είπε πως ο πλιτς-πλατς-το παιδί που κρύβει στα βάθη της ψυχής του-,ξαναγυρνάει στους υπονόμους. Ίσως κάποια μεσάνυχτα να έρθει και να μου ψιθυρίσει πως οι άνθρωποι πληγώνουν,όπως και γω. Θέλω λίγη ηρεμία και ύπνο. Σσσσσσς!
Και μετά γενέθλια θλίψη 22 Σεπτεμβρίων. Μόνο 22 και είχα τα πιο προβληματισμένα μου γενέθλια .Με πήρες τηλέφωνο. Θες να τα ξαναβρούμε. Λέω ναι,αλλά νοιώθω πως ότι είχαμε να βρούμε το χάσαμε εδώ και πολύ καιρό. Όλη η αλήθεια μέσα από ναρκωτικό βλέμμα στην πλατεία Εξαρχείων. Το πρώτο σοκ του. Τρέχω πριν με χτυπήσεις. Μπερδεμένη,δεν αναγνωρίζω κανέναν δίπλα μου πια. Ούτε καν εμένα. Έχω χαθεί από όλα. Δεν ξέρω τι είναι εκείνο,ή το άλλο. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν νοιώθω. Τσακωμοί στη σειρά. Νεύρα σπασμένα, όρια παραβιασμένα. Έρημη χώρα. Πιο στενάχωρα από ποτέ. Δύο Jack και ξενερώνω. Άραγε σε ποια κατάσταση είμαι χαμένη. Είμαι 47 κιλά με εκείνο το σκισμένο τζιν και το μαλλί που συνεχώς του αλλάζω χρώματα. Μπλε-κόκκινα-πράσινα. και πάντα ένα σκουφί. Σε παράτησα ξανά. Θέλω μια καινούργια φίλη,να με ανακαλύψει από την αρχή. Είμαι το ερωτηματικό στα μάτια των άλλων. Ξανά τηλέφωνα και συνευρέσεις. Το αφήσαμε φλου.Ηχογραφήσεις,τσιγάρα,ξενύχτια. Σήμερα είναι μια περίεργα όμορφη νύχτα...μυρίζει σαν άνοιξη. Πέρασε ένας χρόνος . «Η κατάθλιψη», μου έγραψες, «είναι ο αυτόχειρας μιας σχέσης καταδικασμένης σε θάνατο για την αιώνια αγάπη». Ύστερα χάλασε η μέρα, έπεσα και γω .Η δόξα της παρακμής. Είμαι η κοπέλα των «γιατί». Κλείνω φώτα και διακόπτες μέσα μου .Φτιάξε με. Καληνύχτα!