Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

Τα ΗμΕρΟλΟγΙα ΤηΣ πΑνΔώΡαΣ-τΕλΕυΤαΙο ΦύΛλΟ-1996


«Τα παλιά τραγούδια είναι γεμάτα δάκρυα-και τα χείλη των νέων που γελούνε φανερώνουν το τόξο της οδύνης:γιατί και η χαρά δεν είναι παρά ένας καημός που περιμένει την ώρα του να ‘ρθει. Εσείς που θα διαβάσετε αυτή την ιστορία θα σκεφθείτε ίσως πως με περισσότερη υποταγή κ’ ευγνωμοσύνη πρέπει να ζήσουμε την θλίψη της ζωής που μας έδωσε η Μοίρα.»
Κ. Χρηστομάνος- «Η κερένια κούκλα».

Είμαστε τόσο όμορφοι όσο και αυτά που βλέπουν τα μάτια μας. Η μαμά πατρίδα πήρε ακόμα ένα γιο κοντά της,τον Μάρτιο. Ο Γ. και γω μιλάγαμε πια μόνο μέσω τηλεφώνων και γραμμάτων. Μόνη ή σαν να είμαι μόνη,ξεκινάω από την αρχή. Φαντάροι στοιχειώνουν τις ώρες μου,κάποιοι τις σημαδεύουν κι όλας. Κάπου μέσα τους είσαι και συ. Κάποτε ζούσα συναρπαστικά μαζί σου,τώρα κοιτάω να φαντάζομαι έτσι. Μου λείπεις και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να είσαι εδώ,κοντά μου. Κι όταν θα είσαι κοντά μου δεν θα μου λείπεις πια. Θα μου λείπω εγώ. Το συναίσθημα τελικά με μπλοκάρει. Πρωτομαγιά. Επισκεπτήριο στην Κόρινθο,έχεις περάσει ήδη την πύλη της τρέλας. Σε χάνω,όλοι θα σε χάσουν και αυτό φαίνεται στα μάτια σου. Τα καίει, σου γεμίζει τρύπες το νου. Δεν αντέχεσαι. Πτυχιακή ταινία ,τίτλος «όμορφο τίποτα».Ιούνιος θανατικός. Πέθανε ο παππούς μου. Κηδεία στον Πόρο. Το φέρετρο ανοιχτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο του και τα λεπτά κίτρινα δάχτυλα του σταυρωμένα. Έπειτα ο πατέρας μου τα ξεσταύρωσε και χάθηκε για πάντα στην κοιλιά της γης. Νοιώθω παράξενα που ποτέ δεν θα τον ξαναδώ. Θάνατος Ανδρέα Παπανδρέου. Αποφοίτησες εσύ, έπιασα δουλειά και γω. Πρόχειρη δουλειά,σε διαφημιστικό πρακτορείο. Διαφημίζω δείγματα προϊόντων,τσιγάρα σε bar-αντηλιακά σε παραλίες. Πήρα τότε να φοράω ένα μωβ κραγιόν. Πενθούσα τα χείλια μου και όσους έφυγαν από κοντά μου το μήνα αυτό. Είμαι μόνο 25 και δε νοιώθω ακόμα τίποτα. Ο χρόνος δεν με πιάνει. Έχουμε παλιά προηγούμενα. Τόσο παλιά που δεν θυμάμαι να γεννήθηκα. Ιούλιο πήγα με αγαπημένες φίλες,που είχαν ρίζες μέσα μου,στην εξωγήινη και παραισθησιογόνα Σαντορίνη. Ήταν η τρίτη μου φορά. Βλέποντας το τελεφερίκ που μας κατέβασε ως το παλιό λιμάνι,σκέφτηκα πως είμαστε υποσύνολα ενός άλλου συνόλου. Της είπα, «Κοίτα το τελεφερίκ από ψηλά. Κοίτα πόσο μικρό φαίνεται Πριν λίγο ήμασταν εμείς εκεί μέσα ακόμα πιο μικροί».Είχα τις πιο ξέγνοιαστες διακοπές μετά από πολλά χρόνια. Επέστρεψα,πίνοντας sinecod και βήχοντας κρεσέντα. Ένας ακόμη θάνατος. Πεθαίνει η εθνική μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. Φυσικά και δεν ήταν πλάτανος. Ο θάνατος είναι η μόνη αλήθεια. Το κατάλαβα καλύτερα από ποτέ. Ίσως γιατί και μένα κάπου εκεί πέθαινε η προηγούμενη ζωή μου .Μαζί σου. Ένα μήνα ο ελληνικός λαός ζούσε σαν ζελέ,ταρακουνημένος από πένθη και κηδείες στο πρώτο νεκροταφείο… Αύγουστος και μόνη στο πατρικό. Μπήκα στο ίντερνετ ξανά. Χωμένη στο δωμάτιο του αδερφού μου για ένα μήνα. Hellas on line& teleconference. Ένας χρήστης με ερωτεύτηκε παράφορα και τον φιλοξένησα στο δωμάτιο του αδερφού μου για αρκετές νύχτες. Με έλεγε πριγκίπισσα των ρόδων και κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθούμε μου έλεγε ξανά και ξανά πως τα μάτια μου είναι σαν μαύρα άστρα.
Ήρθε με την σειρά του και το κεράτωμα από τον Γ. ύστερα από 5 χρόνια σχέσης.Τσακωμοι,χωρισμοί,επανασύνδεση. Ήταν μια νύχτα μαύρη-κόκκινη,αλλά τα ξέχασα όλα στην μαγευτική Μήλο μαζί του. Την κουβαλάω ακόμα μέσα μου, σαν φυλαχτό, μαζί με το χρώμα των νερών της. Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρείς τελικά;Τον Σεπτέμβριο πήρα το πτυχίο. Σκηνοθέτις λέει. Έπιασα δουλειά σε ένα κανάλι έβαλα μέσα και την φίλη ρίζα. Αποδεσμεύτηκα από ενοχές και παρελθοντικές φοβίες. Χώρισα μαζί σου. Δεν γινότανε αλλιώς αφού εσύ αποστρατεύτηκες από ψυχιατρική στρατιωτική κλινική. Σχιζοφρένεια μου είπανε. Σε είδα δυο φορές .Την τρίτη θα πέθαινα μαζί σου .Ο γιατρός σου, μου είπε να σε αφήσω. Δεν θα γινόσουνα ποτέ καλά. Εκείνο το πρωινό που πήρα την απόφαση να σε θάψω μέσα μου,θαρρώ πως έβρεχε πάνω σε ένα κρανίο. Έχω ακόμα την βροχή μέσα μου.
1996

36 σχόλια:

Kallioph είπε...

συγχωρώ σημαίνει κατανοώ...

και είναι πολύ πολύ δύσκολο ορισμένες φορές ...
κι άλλες απλώς ακατόρθωτο.

απ'την άλλη είναι και ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε..

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω λόγια μωρέ, δε μου βγαίνουν :(

Ανώνυμος είπε...

μου αρεσε που ξεδιπλωσες ετσι τον εαυτο σου candy μου....θελω να το βλεπω αυτο πιο συχνα...αν το θες και εσυ.Παροτι ειμαι φιλη σου και γνωριζω,τι εννοεις,θα ηθελα αυτο το προσωπο της candy, το πιο γηινο ,να ειναι παρον πιο πολλες φορες μεσα στο χρονο που μολις μπηκε....

Ανώνυμος είπε...

Who is your lord?
How far is he?

Candy πάρε τον χειμώνα στο διασκελισμό σου. Είσαι τυχερή που έζησες κάτι τέτοιο άλλοι δεν τολμούν να το επιθυμήσουν.
Τελευταίο φύλλο.

candyblue είπε...

@ bereniki:
:)) better this way.



@ Kallioph: Κατανοώ και συγχωρώ πολύ πιο δύσκολα πια. Προχωράω διαγράφοντας.
Πίστεψε με κάποιες φορές είναι καλύτερο αυτό,κάποιες άλλες....κάποιες άλλες όχι.




@ Σεξ+Πυρ: έχεις όμως αισθήματα και αυτό είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο.


@Anonymous:Με μπέρδεψες τώρα...ποτέ δεν είχα ανώνυμους φίλους. Όνομα παρακαλώ.



@ Κουνούπι:Τελευταίο φύλλο.

Ανώνυμος είπε...

Σαν ταινία τα παρουσιάζεις όλα.Μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι. Φανερώνει την αλήθεια και την ωριμότητα που κουβαλάς μέσα σου.

ZissisPap είπε...

"...πριγκίπισσα των ρόδων και κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθούμε μου έλεγε ξανά και ξανά πως τα μάτια μου είναι σαν μαύρα άστρα"
Τα λόγια αυτά και στη στιγμή που ειπώθηκαν είναι μαγικά!

Ανώνυμος είπε...

Γλυκιά Candy, πάντα θα έχεις την βροχή μέσα σου, αλλά νομίζω αυτό το ξέρεις ήδη. Ήμουν εκεί και θυμάμαι τον πόνο σου. Τότε δεν μπορούσα να τον νιώσω, το κατάφερα λίγο αργότερα και εγω με την σειρά μου όμως. Απλα θυμίσου την δύναμη που ανακάλυψες ότι έχεις μέσα σου, λόγω αυτής της τρέλας.. Είσαι αυτή που είσαι, ενα κομμάτι τουλάχιστον, λόγω αυτης της τρέλας. σωστα?
Ειναι το δευτερο ποστ που σου κάνω όμορφη, το πρωτο ήταν πριν κάτι μήνες. Μπορεί να υπάρξει και επόμενο. Πάντως να ξέρεις οτι σε διαβάζω και χαίρομαι επιτέλους που άνοιξε το dreambox... Γωγώ.

Tamara de Lempicka είπε...

Προχωράω διαγράφοντας...Καποιες φορες ειναι λαθος, καποιες αλλες απαραιτητο...Για να κανω χωρο...
Το ακουσα καλα αυτο...
περαστικα μας...κυριολεκτικα και μεταφορικα

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Ο χρόνος κλείδωσε καιρός να τον ξεκλειδώσουμε...

Κολοκύθι είπε...

Σήμερα πήγα στη Μήλο και στη Σαντορίνη. Ανακατεύτηκα με τους φαντάρους, μοίρασα τσιγάρα σε ένα μπαρ, ερωτεύτηκα, χώρισα, τρελάθηκα μαζί με παρέα και γύριζα με μία κάμερα στο χέρι για να γιορτάσω το πτυχίο μου. Όμορφα ήτανε.
:-)

Ανώνυμος είπε...

Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.
γιατί κάποια στιγμή πρέπει να φύγεις, είναι ένα είδος κολυμβήθρας που βγαίνοντας σε συμπυκνώνει και σε αφήνει πιο δυνατό

Mantalena Parianos είπε...

Καλημερα Candy

"σβήσε τα κεριά σου Λώρη, γιατί ο κόσμος μας φωτίζεται από αστραπές"...

[Γυάλινος Κόσμος, Τένεσι Ουίλιαμς]


Μακάρι όσα θα φέρει η νέα χρονιά να απασχολήσουν το μυαλό και την καρδιά μας (και το κορμί μας!) περισσότερο από το παρελθόν.

μουτς

markos-the-gnostic είπε...

blue μου πόσο ζωντανά γράφεις και πόσο μας μεταφέρεις σε εποχές όπου υπήρχε τόση ξενιασιά που κι πόνος ακόμα ήταν ανακατεμένος με μια απόλυτη κατάφαση της ζωής και μια αφελή και γι αυτό λειτουργικότατη αισιοδοξία...

Ανώνυμος είπε...

ειμαι αυτη που βλεπεις καθε μερα,καστανοξανθη και μυωψ....ελπιζω να σε διαφωτισα....εχω ορεξη για κρυφτουλι οπως καταλαβαινεις....

Ανώνυμος είπε...

Α ξεχασα!περαστικα σου!

xryc agripnia είπε...

:x

candyblue είπε...

@ Mirca: Την αλήθεια και την ωριμότητα που κουβαλάω μέσα μου ε;
Για την αλήθεια σίγουρα για την ωριμότητα πάλι δεν ξέρω...ακόμα και τώρα που σου γράφω,δεν ξέρω.
Αντί για DVD θα νοικιάζεις τις ιστορίες μου τότε...



@ Sigmund_01: Μαγικά ήταν ναι, και κάθε μαγικό δεν κρατάει παρά μόνο για μικρό και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (μαζί με τις επαναλήψεις του show).



@ Γωγώ: Σου γράφω και ακόμα δεν πιστεύω ότι γράφω σε σένα...
Γιατί χάθηκες; Από μένα,γιατί;
Ακόμα έχω τις ζωγραφιές σου στα παλιά μου τετράδια και τους ρίχνω που και που καμιά ματιά. Θα θελα να σε δω ξανά. Έχουμε τόσα πολλά να κουβεντιάσουμε που δελεάζει χωρίς άλλο τίποτα...μέχρι να πούμε για όλα με την καινούργια τους σειρά θα αναμένω στην γωνία την καύτρα του τσιγάρου σου να φανεί, άντε και ένα υποτυπώδες σχόλιο σου.

Άνοιξε τον dreambox αλλά όχι με αυτό το όνομα και ούτε με το δικό σου σχέδιο(τι όμορφο που ήταν),άνοιξε όμως!


@ Tamara de Lempicka: Κάνε χώρο εσύ και να μαι και γω...
Καλά έκανες και το άκουσες-για αυτό και στο πα για να το ακούσεις-άλλωστε το ήξερες και συ αυτό δεν το άκουσες από μένα για πρώτη φορά. Δώσε χώρο σε οτιδήποτε νέο .Σε οτιδήποτε!


Περαστικά μας...κάπως καλύτερα σήμερα.


@ VITA MI BAROUAK: Το σχόλιο σου με πέτυχε με το κλειδί στο χέρι...
Τώρα ή που θα ξαναβάλω στην τσέπη ή που θα το ξαναχρησιμοποιήσω.

candyblue είπε...

@ Κολοκύθι: Μαζί γυρίζαμε...όμορφα ήτανε! Σαν να σε ήξερα χρόνια.




@ lyk83: Θα συμφωνήσω με το, ότι σε κάνει πιο δυνατό και γενικότερα με την ρήση, «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»

Πρίν κάποια χρόνια, αν διάβαζα όσα μου έγραψες τώρα θα συμφωνούσα με αυτόν εδώ τον στίχο ... «et le jour pour moi sera comme la nuit.»

Άλλα όχι, βγαίνουμε πάντα πιο δυνατοί-περνάμε ένα είδος μυσταγωγίας σε αυτήν εκεί την σκοτεινή κολυμβήθρα.



@ Mantalena Parianos : Είμαι σίγουρη για αυτό που λες και αν είναι πολύ νωρίς ακόμα για να στο αποδείξω, απλά θα σου πω, ότι είμαι σίγουρη πως θα γίνει αυτό.

Τα έσβησα τα κεριά...αλλά μου έμειναν οι αστραπές στα μάτια και τώρα μπορώ να σου πω, πως δεν με φοβίζει τίποτα πια.
Ίσως ο θάνατος και αυτός για λίγο.



@ markos-the-gnostic: ήταν όμως έτσι ακριβώς?
Ο πόνος αλλάζει πρόσωπα και σχήματα, όπως κάνουν ακριβώς και τα σώματα των ονείρων και τα σώματα αυτών που αγαπήσαμε και γεράσανε μαζί μας.



@ Anonymous: Μαρία εσύ? Βάλε τα γυαλιά σου και πες μου ποιος τα φυλάει αυτή τη φορά.


@ archive: So in a manner of speaking
I just want to say
That like you I should find a way
To tell you everything
By saying nothing

MåvяiÐåliå είπε...

μπφ!!

Ήρθαν έφυγαν… έρωτες μανιοκαταθλιπτικοί φαντάροι.
Όλα ρίζες ξεριζωμένες…
Είμαστε εδώ και θα τα βάφουμε πάλι πράσινα, κόκκινα, μπλε…

Ανώνυμος είπε...

ναι,εγω!αν και πλεον δεν ειμαι anonymous...την επομενη φορα θα τα φυλαξω εγω,σειρα μου αλλωστε...χαιρομαι που εισαι καλυτερα σημερα...

Ανώνυμος είπε...

Μου ήρθαν και οι δύο οι σελίδες καπάκι.
Μου έφυγε η φωνή. Νοιώθω ως εισβολέας. Ζωντανό...
Όχι! Σαν διαρρήκτης που μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα με το φακό τη νύχτα που το ζευγάρι κοιμάται.

Πες μου τελικά γιατί κρατάμε ημερολόγια; Για να θυμόμαστε; Ή να ξεχνάμε πιο εύκολα;
Καιρός για την πανδώρα με τα φίδια να μετακομίσει στο υπόγειο.
Δεν υπάρχει καμία χρήση πια γι αυτήν, παρά μόνο η μελαγχολία.

Ανώνυμος είπε...

Όλα ήρθαν ξανά.
Κομμάτι- κομμάτι.
Πρόσωπο με πρόσωπο.
Όλα εκείνα τα ερασιτεχνικά κομμάτια
Η φωνή σου-το στούντιο polysound,τα άυπνα πρωινά,τα μικρά βιντεάκια με την παρέα μας,το μωρό της διπλανής που όλο τσίριζε όταν έμπαινε το distortion
Ήρθαν όλα ξανά,ένα -ένα. Και γω εκεί ήμουν. Μαζί σου. Φίλες ρίζες που λες και συ
Καλά έκανες και τα πες.
Αλλά τελευταίο φύλλο να ναι.
Να κλείσει την παρτίδα,να σηκωθούμε από αυτό το τραπέζι.

Περαστικά...έπεσε ο πυρετός?
5η μέρα σήμερα.

giftaki είπε...

Δεν θα πω τη γνώμη μου, ούτε έχω να κάνω σχόλιο. Δεν πρέπει να σχολιάζονται αυτά τα πράγματα. Και, μεταξύ μας, ούτε να δημοσιεύονται candy προς ελεύθερη ανάγνωση.

Άβατον είπε...

Όσο και να μην μπορούμε ορισμένες φορές να ξεχάσουμε διάφορες καταστάσεις που μας στιγματίζουν σαν γερασμένα άλογα από τα παθήματα/μαθήματα της Ζωής εν τέλη ανακαλύπτουμε πως όλα "περαστικά" είναι...μαζί και εμείς.
Μόνο η Αγάπη μένει πίσω μας.
Μόνον...


Υ.Γ: Επί την ευκαιρία, μιας και είσαι άρρωστη αυτές τις μέρες, περαστικά σου! ;)

Vromios είπε...

Καλημέρα κάντυ... εδώ είμαστε πάλι, θα αρχίσουμε να τα ξαναλέμε

candyblue είπε...

@MåvяiÐåliå:Σηκώνω μανίκια. Βουτάω τα χέρια μου στα χρώματα και πάμε πάλι από την αρχή. Από την κορυφή μου ως τις άκρες των δακτύλων μου
Πράσινο -μπλε- κόκκινο....και πάλι από την αρχή.




@ Anonymous: Θα κάνεις καιρό να με δεις. Να γράφεις και το όνομα σου.



@ dr.Uqbar: Επέστρεψες δριμύτερος και με μια ερώτηση σκυτάλη...πες μου εσύ γιατί κρατάμε ημερολόγια
Εγώ νομίζω πως το κάνουμε για να μας παρατηρούμε στο πέρασμα των χρόνων...
Θα μπορούσα αντίστοιχα να ρωτήσω γιατί βγάζουμε φωτογραφίες?
ίσως να μας αρέσει η παρατήρηση του χρόνου που κυλάει... σαν οδοστρωτήρας, σε μικρά καρέ από πάνω μας.




@ lolipop: Το τραπέζι είναι ήδη άδειο.
Όλοι είναι και πάλι πίσω στις θέσεις που θα έπρεπε να είναι.
Σε ευχαριστώ(ξέρεις)





@ giftaki: Δεν έχεις άδικο. Το άκουσα και από άλλους αυτό. Είχε έρθει η ώρα που απλά έπρεπε να το κάνω. Σε ευχαριστώ για την συμβουλή αν και λίγο ετεροχρονισμένη.
Από την άλλη πάλι, όπως έγραψα, προτιμάω να κινδυνεύσω,να κακοχαρακτηριστώ, να διαβάσω υβριστικά σχόλια και να πνιγώ μέσα στο φαρμάκι των λέξεων των άλλων, παρά να χάσω τη δική μου αθωότητα για τους ανθρώπους.

έτσι είναι η φύση μου.

Άλλωστε μην ξεχνάς ότι μπορεί το blogging να είναι ένα καλό είδος ψυχοθεραπείας,αλλά από την άλλη εκτίθεσαι. Κάποιοι το έχουν συνειδητοποιήσει κάποιοι άλλοι όχι.




@ Άβατον: Ευτυχώς. Και άμα τύχει να είσαι και από καλή πάστα,τότε την μοιράζεις δω και κει
Αν τύχει να είσαι κάθαρμα ...τίποτα δεν μένει πίσω.
Ευτυχώς είμαι καλός άνθρωπος και ανεκτικός,δυστυχώς κάποιοι άλλοι τα ανατινάζουν όλα.

Περαστικοί κι αυτοί όμως,μαζί με μας. Και τελικά πάντα- ΜΑ ΠΑΝΤΑ- νόμος αυτό,ο καθένας μας παίρνει αυτό που του αξίζει.



@ Vromios: Καλημέρα και καλή χρονιά πολυβιταμινούχε βρόμιε.

Ανώνυμος είπε...

το κείμενο μεταφέρει δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις... και πόνο.

σσ. εξαιρετικά κολαζ

Καπετάνισσα είπε...

Ανάκατες στιγμές, ζωές μπλεγμένες.
Δεν έχω πια κορμί να δώσω:
το λέει η ψυχή, ή η σάρκα είναι που στα χείλη σαλεύει;

Αχ, μωρέ Κάντυ, η σκέψη μου λειψή μες στα λόγια σου.
Kουτσαίνει ανάμεσα στην πίκρα των ανθρώπων...

Θεριά οι μορφές, οι εικόνες, οι αισθήσεις, τα βιώματα.
Ορμούν πάνω μας και μας ξεσκίζουν.
Κι εγώ, δες: Έχω θαρρείς σώμα, κρέας, κόκαλο;
Σελίδες του μυαλού, ημέρες και λόγια, ημερολόγια, καταβροχθίζουν ως και τα κύτταρα του έρωτα.
Ή όχι;

Να δεις που τη μνήμη, τους τη δίνουμε κέρασμα μπαγιάτικο
μα ποθητό, μπας και μας αφήσουν επιτέλους.

candyblue είπε...

@alexandra:Ναι ,δεσποινίς με το όμορφο όνομα. Σωστά το καταλάβατε. Με μια μικρή διαφορά πια.Αυτές οι δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις και ο πόνος είναι σε χρόνο αόριστο. Στον αόριστο της μνήμης
Είναι κάπου που δεν μπορείς να τα νιώσεις τόσο εύκολα πια,απλά τα ανακαλείς και γιατί όχι τα αναπολείς καμιά φορά. Η ζωή είναι όμορφη με εκδορές,γδαρμένους αγκώνες,σημάδια στο πρόσωπο και μελανιασμένα μπούτια!!

If you know what i mean


Κάλως σε βρήκα

Ευχαριστώ για το σχόλιο των κολάζ. Χαίρομαι που σου άρεσαν.

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα: Τα φύλλα των ημερολογίων είναι σαν φύλλα παιχνιδιού. Ποντάρεις με αυτά στο τραπέζι της μνήμης. Τα παίζεις όλα για όλα.
Και όταν ρίξεις και το τελευταίο φύλλο τότε μόνο κλείνεις και σηκώνεσαι από αυτό το τραπέζι. Και να δεις που μετά από αυτό τίποτα και κανείς δεν σου φαίνεται βουνό πια.
Κερνάμε φρέσκο πόνο σε γλυκό κουταλιού τα μπαγιάτικα είναι για τα πουλιά.


έρωτας οι λέξεις σου

Alkyoni είπε...

Πήρα τότε να φοράω ένα μωβ κραγιόν. Πενθούσα τα χείλια μου και όσους έφυγαν από κοντά μου...
πάρα πολύ όμορφο δυνατό...
ότι και να πω μοιάζει τόσο λίγο...
σε φιλώ

Ladychill είπε...

Φοβερό κείμενο Candy...με πολύ συναίσθημα. Μου άρεσε πολύ. :D

Ο έρωτας με σχιζοφρενή, τι εμπειρία θεέ μου...Τι έχεις περάσει κι εσύ καλή μου...

candyblue είπε...

@ Alkyoni:Όλοι λίγο πολύ κάτι πενθούμε...λίγοι όμως το λέμε και ακόμα λιγότεροι το παραδεχόμαστε...

Κάλο σου βράδυ(σχεδόν ανοιξιάτικο και πάλι)


@ Ladychill: Δεν ήταν έτσι πάντα αυτός ο άνθρωπος βέβαια. Ήταν έρωτας βγαλμένος σαν από ταινία. Πέρασα πολύ όμορφα χρόνια μαζί του και έκανα και πράγματα που άλλοι δεν θα κάνουν και δεν θα ζήσουν ποτέ .Γενικότερα. Απλά οι πολλοί πειραματισμοί είχαν κακό τέλος. Όταν αρρώστησε απομακρύνθηκα. Άρα ποτέ δεν πρόλαβα να ζήσω έναν έρωτα με έναν σχιζοφρενή. Δεν νομίζω να τα κατάφερνα κι όλας.


Αν σου φαίνονται κάπως τα δικά μου που να δεις και κάποιων άλλων,που είναι πολύ πιο σοβαρά.


Σε φιλώ. Μου χρωστάς ποτό .τραλά λα τραλά λα

Jimmy Bloody Rose είπε...

Θα ήθελα να σε συγχαρώ και να σ’ ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας τη προσωπική ιστορία σου. Θέλει κότσια να το κάνεις εκθέτοντας τον εαυτό σου δημόσια!

Αλήθεια, αναρωτιέμαι γιατί οι περισσότερες ταινίες έχουν Happy End ενώ στην πραγματικότητα οι εννιά στις δέκα ιστορίες έχουν άσχημο τέλος!
(Άντε για να μην είμαι υπερβολικός μπορεί να ‘ναι κι οι οκτώ στις δέκα.)
Ίσως το κάνουν επίτηδες για εμπορικούς λόγους, ποντάροντας στις αδυναμίες μας, στις πληγές μας, στα αποθυμένα που μας άφησε η ζωή!

Αν και δεν σου κρύβω ότι στο τέλος της ιστορίας τα «ψιλοπήρα» μαζί σου που έφυγες, αλλά απ’ την άλλη μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που προστάτεψες τον άνθρωπο που κάποτε αγάπησες αποφεύγοντας να αναλύσεις ιδιαίτερα τις αρνητικές στιγμές της ιστορίας σου και εν τέλει να εκθέσεις περισσότερο τον εαυτό σου, παρά τη παλιά σου αγάπη!

Σου εύχομαι από εδώ και μπρος μόνο Happy End!

candyblue είπε...

@Jimmy Bloody Rose:Σε ευχαριστώ για το απαλό χτύπημα στην πλάτη και τα καλά λόγια που κάνουν τα τριαντάφυλλα να κοκκινίζουν στα μάγουλα...

Δεν ήταν καθόλου εύκολο αυτό για μένα να το ξέρεις απλά ένοιωσα ότι έπρεπε να το κάνω.
Κάποια πράγματα σε πανέ από μόνα τους κάπου χωρίς να ξέρεις το γιατί
Τον υπερασπίστηκα και το υπερασπίζομαι γιατί τον αγάπησα δυνατά και πολύ και ακόμα και τώρα, χωρίς να ξέρω τίποτα για αυτόν, εύχομαι να είναι καλά.

έφυγα γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτόν .Όταν συνειδητοποίησε και αυτός τι είχε απομακρύνθηκε από όλους και όλα

Είχαμε περάσει σε 'άλλες ζωές και παραλλήλους πια. Το είχε πει και ο καλός γιατρός
run

Όπως και να έχει σε ευχαριστώ για την διακριτικότητα και την ειλικρίνεια
καλημέρα