Τα ΗμΕρΟλΟγΙα ΤηΣ πΑνΔώΡαΣ-τΕλΕυΤαΙο ΦύΛλΟ-1996

«Τα παλιά τραγούδια είναι γεμάτα δάκρυα-και τα χείλη των νέων που γελούνε φανερώνουν το τόξο της οδύνης:γιατί και η χαρά δεν είναι παρά ένας καημός που περιμένει την ώρα του να ‘ρθει. Εσείς που θα διαβάσετε αυτή την ιστορία θα σκεφθείτε ίσως πως με περισσότερη υποταγή κ’ ευγνωμοσύνη πρέπει να ζήσουμε την θλίψη της ζωής που μας έδωσε η Μοίρα.»

Κ. Χρηστομάνος- «Η κερένια κούκλα».

Είμαστε τόσο όμορφοι όσο και αυτά που βλέπουν τα μάτια μας. Η μαμά πατρίδα πήρε ακόμα ένα γιο κοντά της,τον Μάρτιο. Ο Γ. και γω μιλάγαμε πια μόνο μέσω τηλεφώνων και γραμμάτων. Μόνη ή σαν να είμαι μόνη,ξεκινάω από την αρχή. Φαντάροι στοιχειώνουν τις ώρες μου,κάποιοι τις σημαδεύουν κι όλας. Κάπου μέσα τους είσαι και συ. Κάποτε ζούσα συναρπαστικά μαζί σου,τώρα κοιτάω να φαντάζομαι έτσι. Μου λείπεις και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να είσαι εδώ,κοντά μου. Κι όταν θα είσαι κοντά μου δεν θα μου λείπεις πια. Θα μου λείπω εγώ. Το συναίσθημα τελικά με μπλοκάρει. Πρωτομαγιά. Επισκεπτήριο στην Κόρινθο,έχεις περάσει ήδη την πύλη της τρέλας. Σε χάνω,όλοι θα σε χάσουν και αυτό φαίνεται στα μάτια σου. Τα καίει, σου γεμίζει τρύπες το νου. Δεν αντέχεσαι. Πτυχιακή ταινία ,τίτλος «όμορφο τίποτα».Ιούνιος θανατικός. Πέθανε ο παππούς μου. Κηδεία στον Πόρο. Το φέρετρο ανοιχτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο του και τα λεπτά κίτρινα δάχτυλα του σταυρωμένα. Έπειτα ο πατέρας μου τα ξεσταύρωσε και χάθηκε για πάντα στην κοιλιά της γης. Νοιώθω παράξενα που ποτέ δεν θα τον ξαναδώ. Θάνατος Ανδρέα Παπανδρέου. Αποφοίτησες εσύ, έπιασα δουλειά και γω. Πρόχειρη δουλειά,σε διαφημιστικό πρακτορείο. Διαφημίζω δείγματα προϊόντων,τσιγάρα σε bar-αντηλιακά σε παραλίες. Πήρα τότε να φοράω ένα μωβ κραγιόν. Πενθούσα τα χείλια μου και όσους έφυγαν από κοντά μου το μήνα αυτό. Είμαι μόνο 25 και δε νοιώθω ακόμα τίποτα. Ο χρόνος δεν με πιάνει. Έχουμε παλιά προηγούμενα. Τόσο παλιά που δεν θυμάμαι να γεννήθηκα. Ιούλιο πήγα με αγαπημένες φίλες,που είχαν ρίζες μέσα μου,στην εξωγήινη και παραισθησιογόνα Σαντορίνη. Ήταν η τρίτη μου φορά. Βλέποντας το τελεφερίκ που μας κατέβασε ως το παλιό λιμάνι,σκέφτηκα πως είμαστε υποσύνολα ενός άλλου συνόλου. Της είπα, «Κοίτα το τελεφερίκ από ψηλά. Κοίτα πόσο μικρό φαίνεται Πριν λίγο ήμασταν εμείς εκεί μέσα ακόμα πιο μικροί».Είχα τις πιο ξέγνοιαστες διακοπές μετά από πολλά χρόνια. Επέστρεψα,πίνοντας sinecod και βήχοντας κρεσέντα. Ένας ακόμη θάνατος. Πεθαίνει η εθνική μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. Φυσικά και δεν ήταν πλάτανος. Ο θάνατος είναι η μόνη αλήθεια. Το κατάλαβα καλύτερα από ποτέ. Ίσως γιατί και μένα κάπου εκεί πέθαινε η προηγούμενη ζωή μου .Μαζί σου. Ένα μήνα ο ελληνικός λαός ζούσε σαν ζελέ,ταρακουνημένος από πένθη και κηδείες στο πρώτο νεκροταφείο… Αύγουστος και μόνη στο πατρικό. Μπήκα στο ίντερνετ ξανά. Χωμένη στο δωμάτιο του αδερφού μου για ένα μήνα. Hellas on line& teleconference. Ένας χρήστης με ερωτεύτηκε παράφορα και τον φιλοξένησα στο δωμάτιο του αδερφού μου για αρκετές νύχτες. Με έλεγε πριγκίπισσα των ρόδων και κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθούμε μου έλεγε ξανά και ξανά πως τα μάτια μου είναι σαν μαύρα άστρα.
Ήρθε με την σειρά του και το κεράτωμα από τον Γ. ύστερα από 5 χρόνια σχέσης.Τσακωμοι,χωρισμοί,επανασύνδεση. Ήταν μια νύχτα μαύρη-κόκκινη,αλλά τα ξέχασα όλα στην μαγευτική Μήλο μαζί του. Την κουβαλάω ακόμα μέσα μου, σαν φυλαχτό, μαζί με το χρώμα των νερών της. Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρείς τελικά;Τον Σεπτέμβριο πήρα το πτυχίο. Σκηνοθέτις λέει. Έπιασα δουλειά σε ένα κανάλι έβαλα μέσα και την φίλη ρίζα. Αποδεσμεύτηκα από ενοχές και παρελθοντικές φοβίες. Χώρισα μαζί σου. Δεν γινότανε αλλιώς αφού εσύ αποστρατεύτηκες από ψυχιατρική στρατιωτική κλινική. Σχιζοφρένεια μου είπανε. Σε είδα δυο φορές .Την τρίτη θα πέθαινα μαζί σου .Ο γιατρός σου, μου είπε να σε αφήσω. Δεν θα γινόσουνα ποτέ καλά. Εκείνο το πρωινό που πήρα την απόφαση να σε θάψω μέσα μου,θαρρώ πως έβρεχε πάνω σε ένα κρανίο. Έχω ακόμα την βροχή μέσα μου.
1996