H εIρΩνΕίΑ δΕν ΕίΝαΙ πΑρΑ έΝαΣ πΝιΓμΕνΟς ΛυΓμΟς

Τo artwork είναι της Λούκι

Απογευματάκι Τετάρτης. Χειμωνιάτικο. Έξω νύχτα. Σαν να ήτανε από πάντα νύχτα. Μεγάλη και τρανή. Πολύ μου αρέσει να κάθομαι σπίτι το απόγευμα χωρίς μουσική και τηλεόραση και να διαβάζω. Σα να κοιμάται κάποιος που δεν θέλεις να ξυπνήσεις. Παρ’όλα αυτά είμαι στο σαλόνι της Α. Στο cd player γυρνοβολάει ο Tom Waits.Η στοιχειωμένη του βραχνάδα με βοηθάει να έρθω πιο κοντά στη γνώση μιας ζωής που λαμποκοπάει εκεί έξω και δεν την έχω ακόμα δει. Η Α. πλέκει κάτι σε κασκόλ. Την πειράζω και γελάει ακατάπαυστα. Το τασάκι γεμάτο πτώματα τσιγάρων και η Α. σιωπηλή μεταμορφώνει την στιγμή σε ακριβό κόσμημα που το έχεις περασμένο στους χόνδρους των κοκάλων σου. Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να είμαι με κανέναν, ούτε καν με τον εαυτό μου. Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Γύρω στις 7.Έριξα μια ματιά έξω και είδα ομίχλη από την υγρασία. Εντυπωσιακό. Και μετά ύπνος πάλι. Όνειρα κουλουβάχατα,πραγματικότητα κουλουβάχατα. Θέλω την μοναξιά μου. Άμα δεν έχεις κέφια, το χειρότερο είναι να πέφτεις πάνω σε γνωστούς που έχουν όρεξη για κουβέντα. Παρόλα αυτά η Α. με ξεσηκώνει να πάμε κάποια μέρα από αυτές στο bios που φιλοξενεί, μαζί με το Nixon, την ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΒΙΝΤΕΟ6. Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΒΙΝΤΕΟ είναι το διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα, με σκοπό την προβολή του σύγχρονου κινηματογραφικού λόγου και ιδιαίτερη έμφαση σε ταινίες που δημιουργήθηκαν με τη χρήση του βίντεο και των νέων μέσων. Ακόμα δεν κατακάθισε η ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης και νέα ξεσηκώματα κεντάν ανατριχίλες στην επιφάνεια του δέρματος μου. Κι όμως θέλω την μοναξιά μου. Από την άλλη, τι πιο ωραίο να την αποκτήσω χαμένη σε αίθουσες και μέρη σκοτεινά με εκείνη την λυτρωτική δέσμη φωτός πάνω στο πανί του προτζέκτορα. Δέχομαι! Είμαστε ό,τι κάνουμε για ν’ αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Δέχομαι, και ας με ζώνουν οι άκρες των μαύρων διαθέσεων στο βάθος. Η πόλη απλώνεται και μας υπνωτίζει με σουρεαλισμό μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω αν είμαι μέσα στην πόλη που γεννήθηκα ή σε μια άλλη πόλη που της μοιάζει .Λατρεύω και θαυμάζω όσους αντιστέκονται στις νέες αφίξεις και σε όσα χαραμίζουν τον χρόνο που έχουμε για να ζήσουμε. Προτείνω να κάψουμε τις ψεύτικες πόλεις μας .Δεν μας ανήκουνε και δεν τους ανήκουμε πια. Χτυπάει το τηλέφωνο της. Μου την σπάει ακόμα και αυτός ο ήχος. Δυσανεξία σε ήχους και ανθρώπους τελικά. Καθώς η Α. φλυαρεί, κοιτάω την υγρασία στον τοίχο του σαλονιού της. Κινείται συνήθως αργά, με προσεκτικά βήματα και πολλές φορές στέκει ακίνητη και παρατηρεί μια λεπτομέρεια του χώρου για πολλή ώρα. Τώρα παρατηρεί εμένα που κοιτάω αυτήν. Τα βράδια είμαι σίγουρη οτι φλερτάρει με την μπογιά που φθίνει, την σκουριά που γιγαντώνεται, το σπασμένο παράθυρο του μπάνιου. Ο Tom ουρλιάζει και το μυαλό μου γιγαντώνει την αναρχία του. Ανοίγω την τηλεόραση και την βάζω μηχανικά στο mute. Βλέπω εικόνες που σε λίγο θα μπαγιατέψουν. Θα πάνε στα αζήτητα μαζί με τα περσινά και τα προπέρσινα. Ο σκοτεινός αντί-ήρωας -o 36χρονος κτηνοτρόφος του Αγρινίου-θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και θα γευθεί στο τέλος την πικρή γεύση μιας «αμερικάνικης τραγωδίας».Υπάρχει ένα σπάνιο είδος ανθρώπινης τρέλας που το βρίσκει κανείς σε ρημαγμένες από το διάβα του χρόνου, ανθρώπινες νοητικές περιοχές. Όπου υπάρχει εμφανής φθορά είναι εκεί. Κολλάω το βλέμμα μου στην παρουσιάστρια. Όταν δεν μιλάει ,και είναι σκυφτή πάνω από τα χαρτιά της, καδραρισμένη μέσα από τόσα τηλεοπτικά παράθυρα, μου βγάζει μια τρέλα...ένα φλερτ σταθερό με την βραδινή κατάθλιψη. Είναι τόσο αστεία τα γεγονότα αν κανείς τα ανατρέψει. Η Α. συνεχίζει να μιλάει στο κόκκινο ακουστικό. Μοιάζει με πίνακα βγαλμένο από ενσταντανέ τσίρκου .Οι λέξεις της τρέχουν με μισά πηδηματάκια. Πιάνω μόνο ελάχιστες,σαν κάποιος να τις έκοψε από την ροή του λόγου και να ξεφλούδισε τα γράμματα. Φεύγω πριν αρχίσω να ξεφυσάω και να γκρινιάζω. Την χαιρετάω. Ακόμα μιλάει. Δυναμώνω επίτηδες την T.V, ανοίγω την ένταση του Tom Waits και τσιρίζω γελώντας...μου πετάει την κουβαρίστρα με δύναμη...Κλείνω δυνατά την πόρτα ξελιγωμένη από τα γέλια. Με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης σαν τη γάτα που μόλις χαϊδέψανε,ανεβαίνω τις λεωφόρους του κέντρου. Μοιάζουν με γκρι αυθάδικες γλώσσες πεταμένες έξω. Είναι πολύ λίγα αυτά που μας ευχαριστούν και πρέπει να θυμόμαστε να τα κυνηγάμε.