Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

H εIρΩνΕίΑ δΕν ΕίΝαΙ πΑρΑ έΝαΣ πΝιΓμΕνΟς ΛυΓμΟς

Τo artwork είναι της Λούκι


Απογευματάκι Τετάρτης. Χειμωνιάτικο. Έξω νύχτα. Σαν να ήτανε από πάντα νύχτα. Μεγάλη και τρανή. Πολύ μου αρέσει να κάθομαι σπίτι το απόγευμα χωρίς μουσική και τηλεόραση και να διαβάζω. Σα να κοιμάται κάποιος που δεν θέλεις να ξυπνήσεις. Παρ’όλα αυτά είμαι στο σαλόνι της Α. Στο cd player γυρνοβολάει ο Tom Waits.Η στοιχειωμένη του βραχνάδα με βοηθάει να έρθω πιο κοντά στη γνώση μιας ζωής που λαμποκοπάει εκεί έξω και δεν την έχω ακόμα δει. Η Α. πλέκει κάτι σε κασκόλ. Την πειράζω και γελάει ακατάπαυστα. Το τασάκι γεμάτο πτώματα τσιγάρων και η Α. σιωπηλή μεταμορφώνει την στιγμή σε ακριβό κόσμημα που το έχεις περασμένο στους χόνδρους των κοκάλων σου. Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να είμαι με κανέναν, ούτε καν με τον εαυτό μου. Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Γύρω στις 7.Έριξα μια ματιά έξω και είδα ομίχλη από την υγρασία. Εντυπωσιακό. Και μετά ύπνος πάλι. Όνειρα κουλουβάχατα,πραγματικότητα κουλουβάχατα. Θέλω την μοναξιά μου. Άμα δεν έχεις κέφια, το χειρότερο είναι να πέφτεις πάνω σε γνωστούς που έχουν όρεξη για κουβέντα. Παρόλα αυτά η Α. με ξεσηκώνει να πάμε κάποια μέρα από αυτές στο bios που φιλοξενεί, μαζί με το Nixon, την ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΒΙΝΤΕΟ6. Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΒΙΝΤΕΟ είναι το διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα, με σκοπό την προβολή του σύγχρονου κινηματογραφικού λόγου και ιδιαίτερη έμφαση σε ταινίες που δημιουργήθηκαν με τη χρήση του βίντεο και των νέων μέσων. Ακόμα δεν κατακάθισε η ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης και νέα ξεσηκώματα κεντάν ανατριχίλες στην επιφάνεια του δέρματος μου. Κι όμως θέλω την μοναξιά μου. Από την άλλη, τι πιο ωραίο να την αποκτήσω χαμένη σε αίθουσες και μέρη σκοτεινά με εκείνη την λυτρωτική δέσμη φωτός πάνω στο πανί του προτζέκτορα. Δέχομαι! Είμαστε ό,τι κάνουμε για ν’ αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Δέχομαι, και ας με ζώνουν οι άκρες των μαύρων διαθέσεων στο βάθος. Η πόλη απλώνεται και μας υπνωτίζει με σουρεαλισμό μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω αν είμαι μέσα στην πόλη που γεννήθηκα ή σε μια άλλη πόλη που της μοιάζει .Λατρεύω και θαυμάζω όσους αντιστέκονται στις νέες αφίξεις και σε όσα χαραμίζουν τον χρόνο που έχουμε για να ζήσουμε. Προτείνω να κάψουμε τις ψεύτικες πόλεις μας .Δεν μας ανήκουνε και δεν τους ανήκουμε πια. Χτυπάει το τηλέφωνο της. Μου την σπάει ακόμα και αυτός ο ήχος. Δυσανεξία σε ήχους και ανθρώπους τελικά. Καθώς η Α. φλυαρεί, κοιτάω την υγρασία στον τοίχο του σαλονιού της. Κινείται συνήθως αργά, με προσεκτικά βήματα και πολλές φορές στέκει ακίνητη και παρατηρεί μια λεπτομέρεια του χώρου για πολλή ώρα. Τώρα παρατηρεί εμένα που κοιτάω αυτήν. Τα βράδια είμαι σίγουρη οτι φλερτάρει με την μπογιά που φθίνει, την σκουριά που γιγαντώνεται, το σπασμένο παράθυρο του μπάνιου. Ο Tom ουρλιάζει και το μυαλό μου γιγαντώνει την αναρχία του. Ανοίγω την τηλεόραση και την βάζω μηχανικά στο mute. Βλέπω εικόνες που σε λίγο θα μπαγιατέψουν. Θα πάνε στα αζήτητα μαζί με τα περσινά και τα προπέρσινα. Ο σκοτεινός αντί-ήρωας -o 36χρονος κτηνοτρόφος του Αγρινίου-θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και θα γευθεί στο τέλος την πικρή γεύση μιας «αμερικάνικης τραγωδίας».Υπάρχει ένα σπάνιο είδος ανθρώπινης τρέλας που το βρίσκει κανείς σε ρημαγμένες από το διάβα του χρόνου, ανθρώπινες νοητικές περιοχές. Όπου υπάρχει εμφανής φθορά είναι εκεί. Κολλάω το βλέμμα μου στην παρουσιάστρια. Όταν δεν μιλάει ,και είναι σκυφτή πάνω από τα χαρτιά της, καδραρισμένη μέσα από τόσα τηλεοπτικά παράθυρα, μου βγάζει μια τρέλα...ένα φλερτ σταθερό με την βραδινή κατάθλιψη. Είναι τόσο αστεία τα γεγονότα αν κανείς τα ανατρέψει. Η Α. συνεχίζει να μιλάει στο κόκκινο ακουστικό. Μοιάζει με πίνακα βγαλμένο από ενσταντανέ τσίρκου .Οι λέξεις της τρέχουν με μισά πηδηματάκια. Πιάνω μόνο ελάχιστες,σαν κάποιος να τις έκοψε από την ροή του λόγου και να ξεφλούδισε τα γράμματα. Φεύγω πριν αρχίσω να ξεφυσάω και να γκρινιάζω. Την χαιρετάω. Ακόμα μιλάει. Δυναμώνω επίτηδες την T.V, ανοίγω την ένταση του Tom Waits και τσιρίζω γελώντας...μου πετάει την κουβαρίστρα με δύναμη...Κλείνω δυνατά την πόρτα ξελιγωμένη από τα γέλια. Με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης σαν τη γάτα που μόλις χαϊδέψανε,ανεβαίνω τις λεωφόρους του κέντρου. Μοιάζουν με γκρι αυθάδικες γλώσσες πεταμένες έξω. Είναι πολύ λίγα αυτά που μας ευχαριστούν και πρέπει να θυμόμαστε να τα κυνηγάμε.

33 σχόλια:

alzap είπε...

Πως να ευχαριστηθείς την επιθυμία για μοναξιά, μόνος σου; Σε τρομάζει.
Το καλύτερο είναι αυτό.
Η ύπαρξη ανθρώπων που μπορείς να είσαι μαζί τους για ώρες ατέλειωτες, χωρίς να "πρεπει" να μιλάς, να ακούς, να συμμετέχεις. Να μπορείς να φεύγεις όταν το θελήσεις χωρίς διαδικαστικά και δικαιολογίες.
Μου τη δανείζεις αυτή την Α;
Η μήπως, όντας πολύτιμη και ανεκτίμητη, τη κρατάς μόνο για τον εαυτό σου;

Ανώνυμος είπε...

Και αν κάψουμε τις ψεύτικες πόλεις που θα πάμε; Θα κατασκευάσουμε καινούργιες; Ναι, γιατί δεν θα έχουμε που αλλού να πάμε. Δεν νομίζω, candy, πως έχουμε λίγα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους. Μπα...μάλλον δίκαιο έχεις και δεν θέλω να το παραδεχθώ. Αλλά, ρε παιδί μου, θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε και χαρούμενους κόσμους. Δεν ξέρω, ειλικρινά με μπέρδεψες, ισώς επειδή είσαι, εν μέρει, ασυνεπής με παλαιότερες πιο αισιόδοξες σκέψεις. Αλλά αν ήσουν «συνεπής», τι candy θα ήσουν; Ε;

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ το artwork της Λούκι! (Αλλού τρώει, αλλού πίνει και αλλού πάει και το δίνει-Πλάκα κάνω, η τέχνη ταιριάζει με την τέχνη και όχι με τον χαβαλέ)

Ανώνυμος είπε...

Το artwork ήταν κορυφαίο!

homelessMontresor είπε...

"Είμαστε ό,τι κάνουμε για ν’ αλλάξουμε αυτό που είμαστε."
Μπάααα εγώ γεννήθηκα τέλεια, δεν υπόκειμαι σε αλλαγές! :P

Ανώνυμος είπε...

μου αρέσει ο τρόπος που κυνηγάς τη σκέψη σου ή τρόπος που η σκέψη σου κυνηγά εσένα. μπράβο και στην Λούκι

nosyparker είπε...

" Είναι πολύ λίγα αυτά που μας ευχαριστούν και πρέπει να θυμόμαστε να τα κυνηγάμε"
Αχ candy μου, μου φαίνεται πως έχω ξεχάσει να τα κηνυγάω. Σ΄ευχαριστώ που μου το θύμισες.
καληνυχτοφιλί Χ

candyblue είπε...

@ alzap:ναι και αυτό νομίζω λέγεται μοναχικότητα καλύτερα...Και μένα μου αρέσει πολύ να είμαι με προσφιλή άτομα και να χάνομαι στις σκέψεις μου,να ταξιδεύω μέσα από ταπετσαρίες τοίχων και ρωγμές μωσαϊκών πατωμάτων,να μπορώ να κάνω ταβανοσκόπιση κάνοντας όνειρα και κάποιος να μου χαϊδεύει τα μαλλιά χωρίς πολλές ερωτήσεις.
Και ευτυχώς όλα αυτά τα έχω.
Αν θες την παιδική μου φίλη τόσο πολύ να στην δανείσω. Είναι πολύτιμη και ανεκτίμητη για μένα. Και περνώντας ο χρόνος από πάνω μας,μας κάνει σαν το καλό κρασί.
Είμαστε σαν 2 εναρμονισμένες ευθείες γραμμές που κάνουν σχεδιάκια με κόσμους νοητούς χωρίς συγκρούσεις.
Σπάνια κρατάω πράγματα για τον εαυτό μου. Πόσο μάλλον ανθρώπους,αλλά νομίζω ότι αυτό που διάβασες η παιδική μου φίλη το αναπαράγει μόνο μαζί μου...






@ Μπίχλας: Γουστάρω αλλαγές. Να πάμε σε νέες πολιτείες φτιαγμένες από ξινισμένα δικά μας όνειρα και κάματο. Θα είναι σα να αλλάζουμε δέρμα. Κάθαρση από δρόμους και γωνιές που μας πληγώνουν όλο και πιο πολύ.

έχουμε λίγα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους Μόνο λίγα κάτσε κάτω και σκέψου τα πόσα είναι;
Λίγα
Και καλύτερα,για καλύτερα το είπα το λίγα. Είναι όπως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και οι πίστες όσο πιο πολλά έρχονται κατά πάνω σου τόσο πιο δύσκολα τα αντιμετωπίζεις,πόσο μάλλον να κυνηγάς να τα πιάσεις
κΑλύτερα λίγα!
Μόνο χαρούμενους κόσμους θα ήθελα να κατασκευάσουμε. Δεν έχω καταλάβει που σε μπέρδεψα. Μάλλον μόνος σου βάζεις τρικλοποδιές στην σκέψη σου. Είμαι απόλυτα ξεκάθαρη.
Νέες πόλεις-φιλίες που σε αφήνουν να αναπνέεις το soflan της παιδικής σου ηλικίας χωρίς καταπίεση,μεγάλοι δρόμοι,γέλια, ανατροπή ειδήσεων,ελευθερία κινήσεων,αλλαγές, βήμα που φεύγει και σε πάει μόνο μπροστά.
Ήταν ένα πολύ αισιόδοξο ποστ.
Μόνος σου μπερδεύτηκες θαρρώ!

Καταπληκτική καλλιτέχνις(με ι ουσσα γυνή) η λούκι: Το χρυσό μου. Άλλου τρώει αλλού πίνει..... όλοι λίγο πολύ αυτό δεν κάνουμε;;;




@ Άβατον:Δεν εχω να κάνω κάτι άλλον πέρα από το να συμφωνήσω μαζί σου,χαμογελώντας.





@ homelessMontresor:Χμμμμμ κοίτα,αν κρίνω από την φωτογραφία δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω!Αλλά δεν θα κρίνω από αυτήν.




@ tifoeus :Σου αρέσει ο τρόπος που με κυνηγάει η σκέψη μου,αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή του παιχνιδιού...καλώς με βρήκες.




@ nosyparker:Παρακαλώ. Και γω για να τα ακούω τα γράφω,αν και συνήθως τα κυνηγάω...γενικότερα είμαι πίσω από τον ποδόγυρο του ωραίου.
καλή σου νύχτα!

Ανώνυμος είπε...

"Είναι πολύ λίγα αυτά που μας ευχαριστούν και πρέπει να θυμόμαστε να τα κυνηγάμε."
Είναι απίστευτο! Σύνήθως όταν σε διαβάζω νοιώθω σα να κρατιέμαι γερά με το ένα χέρι από μια φράση σου, ενω την ίδια στιγμή το υπόλοιπό μου σώμα αιωρείται σε zero gravity συνθήκες. Είναι σα να μπάινω σε ψυχεδελικό trip έχοντας όμως ένα σημείο αναφοράς που με κρατάει στην πραγματικότητα. Whatever. O τρόπος σου είναι μοναδικός. Και ο συνδυασμός με το artwork (που μου λέει πολλα) είναι super!
Αυτές οι δημιουργικές blogoσυνεργασίες που έχεις καθιερώσει πολύ μου αρέσουν.

melomenos είπε...

"Είναι πολύ λίγα αυτά που μας ευχαριστούν και πρέπει να θυμόμαστε να τα κυνηγάμε."

...δεν έχει πια για μας ρυάκι να τρέξουμε μαζί του,
νύχτες φεγγαρόλουστες
ουρανό να ονειρευτούμε,
αφού τα φώτα εδώ και χρόνια ασελγούν πάνω τους
τα παιδικά μας μονοπάτια που πρασίνιζαν
τ’άκαψε η κάπνα των εξατμίσεων
κανείς δεν σταματάει ν’ακούσει ένα πουλί στο δρόμο του
ένα φθινοπωρινό φύλλο να πέφτει
κανείς δεν αφουγκράστηκε ποτέ
ν’άκούσει την φωνή του εαυτού του…
μόνο μια Α απο τα παλιά πάντα θα μας μείνει...

Ανώνυμος είπε...

Ζαχαρομπλεδουλα ταξιδιαρα ψυχη, σε γουσταρω γιατι ειμαι σιγουρη οτι μπορεις να με κοιτας, να μου γελας και να μην εισαι εκει, να ταξιδευεις! Εστω και με αφορμη μια ρωγμη στον τοιχο.

allmylife είπε...

είσαι "η γάτα που μόλις"
χάιδεψα (ξέρεις ανάμεσα στα μάτια)
για Καλό Μήνα!!

candyblue είπε...

@ Sandiago Nasar:Σε ευχαριστώ για τις ψυχεδελικές σου περιγραφές,με ανεβάζουν πολύ.Είναι γαμάτο το συναίσθημα που σου παρέχουν οι λέξεις μου και ενίοτε και οι ιστορίες μου.Με παίρνεις μαζί σου;;

Αν σου αρέσουν οι συνεργασίες τότε get ready.
:))



@ melomenos: Εύχομαι όντως να μας μείνει και να μην φτάσουμε στο τραγικό σημείο να την αναπολούμε ή στο ακόμα τραγικότα το να την επινοήσουμε.



@ Pink Panther: Γλυκιά μου....




@ allmylife: Είμαι και φέρομαι σαν γάτα..μπορείς να το τσεκάρεις ανά πάσα ώρα και στιγμή αυτό.Και πόσο μα πόσο πολύ μου αρέσει να με χαιδεύουν εκεί,τόσο όσο και μια γάτα.
Όταν κάποτε σε δω θα στο ζητήσω.

Ανώνυμος είπε...

Είχα και γω μια φίλη σαν την Α.σου.
Την λέγανε Δανάη και ήταν πάντοτε η διπλανή μου.Ανοίγαμε και μεις δρόμο στην μοναχικότητα κάθε φορά που ερχότανε σπίτι μου και γω στο δικό της.Λόγω σύμπνοιας επιβιώσαμε ανάμεσα στα χρόνια.
Τώρα είναι με την οικογενεια της στο βέλγιο,αλλά ακόμα και τώρα κάθε φορά που είμαστε μαζί είναι σα να βγάζεις τα παπούτσια σου και να ξαπλώνεις στον καναπέ τεντώνοντας το σώμα σου.

Candy ξέρεις τι αγαπάω σε σένα; Τα πάντα σου,ή μάλλον κάτι πολύ συγκεκριμένο που και συ επιθυμείς να βλέπεις σε άλλα παιδιά.
Την ικανότητά του να ονειρεύεσαι ακόμη κι όταν η πραγματικότητά αντιστέκεται στα όνειρά σου.
καλημερες και φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Όλες οι προτάσεις σου που αρχίζουν με το "σαν" είναι υπέροχες! Το ξέρεις?

Καλησπέρα και καλώς σε βρίσκω

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

επίσης πολλά και αυτά που μας βλάπτουν και πρέπει να θυμόμαστε να τα κυνηγάμε επίσης!
ξουτ! που λένε...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Μπορείς να σκεφτείς τι έχω στο μυαλό μου σχετικά με την Πλατφόρμα;

Βρε συ ο σκηνοθέτης της «Μικρής Οδησσός» είχε κοπιάρει τον Μάϊκλ Μαν!

Πάντως ήταν καλή ταινία...

markos-the-gnostic είπε...

blue πολύ ωραίο το artwork, μου θυμίζει την κραυγή του Μουνχ...
καινούργιους πειρασμούς βάζεις στο προσκήνιο, με το bios εννοώ, μήπως ξέρεις και το πρόγραμμα;

Sigmataf είπε...

Οι λέξεις της τρέχουν με μισά πηδηματάκια. Πιάνω μόνο ελάχιστες,σαν κάποιος να τις έκοψε από την ροή του λόγου και να ξεφλούδισε τα γράμματα.

Πανέμορφο όσο και ο τίτλος.

candyblue είπε...

@ κοινωφελής κώνωψ: Και γω αγαπάω την ειλικρίνεια σου,και την αγάπη που μου έχεις.
Έτσι έχουν τα πράγματα με τις παιδικές φιλίες και την ζωή μέσα και έξω από αυτές.





@ Lady Lilith:Καλή μου, κυρά του φεγγαριού,μου το λέει και η μητέρα μου αυτό και με μαργώνει.
Να σαι καλά...όλα τα "σαν" δικά σου.
Καλώς ήρθες και συ!






@ VITA MI BAROUAK: Ξέρω,ξέρω θα με τρέχεις.Οκ, από τώρα στο λέω(φτου γαμώτο)

Χάρηκα που σου άρεσε η ταινία.Η πρώτη που παρακαλώ!




@ markos-the-gnostic: Ναι, έχεις δίκηο,θυμίζει την "κραυγή".

Το πρόγραμμα των προβολών και διάφορα άλλα θα τα βρεις εδω: http://www.platforma.gr

Είμαι των πειρασμών εγώ..τι να γίνει;;
Θέλει πειρασμούς η τέχνη.





@ Sigmataf: Γλυκέ Sigmataf ..πάντα με τον καλό τον λόγο!

Κολοκύθι είπε...

Κάνω δική μου τη τελευταία σου πρόταση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από αυτή τη συνειδητοποίηση. Έχουμε καιρό μπροστα μας . ?

harlequinpan είπε...

Why Tom Waits?
Love his performance or his style?How about Rod Stewart?
and how about Bob Dylan?

Day after tomorrow
Mule variation
Do you a huge Tom Waits fan?

Moody Blues
Blue Moody face
Are you CandyBlue or Blue Candy?

candyblue είπε...

@ αλαφροϊσκιωτος:Αυτά είναι πιο πολλά. Για αυτά θα μιλήσουμε εκτενέστερα σε άλλα ποστ .Είναι ένας τρόπος και αυτός να τα ξορκίζεις.




@Κολοκύθι:Κάνε δικό σου ότι θες,αρκεί να μου πεις τι εννοείς όταν ρωτάς(εμένα ρωτάς) αν έχουμε καιρό μπροστά μας.




@ dr.Uqbar:Σιγά γιατρέ,έτσι πως τα λες θα νομίζει ο κόσμος ότι είμαι κανένα πρεζάκι,έκτος αν είσαι εσύ και το κρύβεις.

Θυμάμαι πολλά όταν χάνομαι,είναι άμυνες-άγκυρες για να μην πιάσω πάτο
Γιατρέ!

candyblue είπε...

i am fond of him
And that afternoon had his honoured on my cd player. My childhood friend finds him brilliant too.


I am both
I am the girl that brings the blues in town.

Λούκι είπε...

Τα μάτια του σκέφτηκα χθες βράδυ.
Τι είδαν άραγε μέσα μου;
Ένα ηθοποιό πίσω από την ίδια του την παράσταση,
χωρίς τίποτα κάτω από το μακιγιάζ.
Ποιον περιμένω;
Για ποια μεγάλη μέρα ή πάθος ετοιμάζω
τον εαυτό μου;

Σ' ευχαριστώ για την όμορφη φιλοξενία στο blog σου. Είναι τιμή για μένα!

Ανώνυμος είπε...

Αυτά που γράφεις είναι σα να διαβάζω οπισθόφυλλο βιβλίου μιας ιστορίας τόσο μα τόσο γνωστής σε όλους μας.Του ενος εκάστοτε να τολμήσω να πω?

Ακου πως σε βλέπω:Όλα στη ζωή της την πάνε από το κακό στο χειρότερο. Κι αυτή, σε μια ύστατη προσπάθεια διαφυγής, καταφεύγει στη δημιουργία δύο νέων παράλληλων κόσμων, εκεί όπου η πραγματικότητα συγχέεται με τη φαντασία. Θα ζητήσει καταφύγιο στα χρόνια της νεότητάς της, θα θελήσει να γνωρίσει έναν αδιέξοδο έρωτα, θα υποδυθεί ρόλους που δεν έζησε μέχρι τότε, θα δημιουργήσει μέσα από το όνειρο πολλές «σύντομες ζωές». Θα μπορέσει, όμως, τελικά να αμβλύνει τις υπαρξιακές της αγωνίες;

candyblue είπε...

@ Λούκι:Αν και η έμπνευση να γράψω κάτι πάνω σε αυτό που θα μου έφτιαχνες ήταν δικιά σου το λούκι το πέρασα εγώ.
Σε ευχαριστώ για την πρόταση,ανταποδίδω.


όσο για την ερώτηση της μεγάλης μέρας-πάθους για την οποία ετοιμάζεσαι,θα σου έλεγα να μην ετοιμάζεσαι
Τα θαύματα γίνονται σε αυτούς που τα πιστεύουν(δεν πιστεύω τίποτα) και οι μεγάλες μέρες αρπάζουν το είναι μας εκεί που δεν το περιμέναμε ποτέ
Χωρίς καμιά ετοιμασία,έτσι μας κατακτάνε τα μεγάλα
ερήμην μας

Πολλά φιλιά
(Οι ετοιμασίες αποκαλύπτουν τρομερές γελοιότητες και ανειλικρίνειες.)










@ LOLIPOP: Δες με καλύτερα έτσι:«εν αρχή ην ο λόγος, (...)
πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν. ο γέγονεν
εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων.
και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτο ου κατέλαβεν.»

Λούκι είπε...

Candy,
Ένα μεγάλο μάθημα που έχω πάρει, είναι να μην ετοιμάζομαι για τίποτα. Μπορεί να μην το κατάφερα με τα λόγια, αλλά το σχόλιο μου ήταν ειρωνικό προς εμένα!

Σε φιλώ

candyblue είπε...

@ Λούκι: H εIρΩνΕίΑ δΕν ΕίΝαΙ πΑρΑ έΝαΣ πΝιΓμΕνΟς ΛυΓμΟς
:))

False Poison είπε...

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο κοντά είναι οι σκέψεις μας, candyblue...

Διάβασα το κείμενό σας και ανατρίχιασα...

Ο Καλος Λυκος είπε...

ήγγικεν η ώρα, λοιπόν...

candyblue είπε...

@ False Poison: Το φαντάζομαι...μόλις βγήκα από το blog σας
Δεν έχετε καθόλου άδικο. Θα βλεπόμαστε λοιπόν.




@ Ο Καλος Λυκος: Για ποιο πράγμα ήγγικεν η ώρα άσωτε υιέ;

Ο Καλος Λυκος είπε...

Γι'αυτό : "Είναι πολύ λίγα αυτά που μας ευχαριστούν και πρέπει να θυμόμαστε να τα κυνηγάμε.", magna mater...

candyblue είπε...

ουφ!