ΑπΟ τΑ κΟυΜπΑκΙα ΑνΑμΕσΑ

Ο καφές νανουρίζεται από ώρα στην καφετιέρα. Σηκώθηκα γριπωμένη. Τσιμπάει ο λαιμός. Μπουκωμένη η μύτη. Μέχρι και τα αυτιά βουίζουν. Ένας μουδιασμένος πονοκέφαλος τρίβει την πλάτη του στο κούτελο μου. Δεν πήγα δουλειά, αλλά μένοντας σπίτι τελείωσα κάποιες μικρές εκκρεμότητες που είχα αφήσει,όπως το να ράψω μερικά κουμπιά, που είχαν πάρει τον δρόμο ξεχαρβαλωμένης καρότσας Η μυρωδιά των κουμπιών μου θυμίζει τη γιαγιά μου, η οποία έραβε και γάζωνε σε εκείνο το κρεβάτι, απέναντι από την αναμμένη τηλεόραση της δεκαετίας του 80. Ήταν μοδίστρα στα νιάτα της(μα και στα γεράματα της, τέτοια παρέμεινε). Έφτιαχνε, για μένα και τις ξαδέρφες μου, ωραία λινά και μάλλινα φορεματάκια με κόκκινα κουμπιά που συγκρατούσαν τις τιράντες στους ώμους. Την θυμάμαι συνεχώς σκυφτή με τα τεράστια πρεσβυωπικά γυαλιά της να ακροβατεί το βλέμμα της μεταξύ κλωστής και βελόνας. Μου ήρθε η εικόνα των κουμπιών στις παλιές ναφθαλινούχες ζακέτες της,το άρωμα από εκείνα τα παρελθοντικά κουμπιά που πάντα μου έραβε. Κουμπιά ξύλινα,κουμπιά πλαστικά,μεγάλα για παλτά,μικρά διαφανή και λευκά περλέ για πουκάμισα. Κουμπιά μέσα σε ένα σιδερένιο κουτί με πολύχρωμα λουλούδια και μαζί βελόνες κάθε είδους και κλωστές πολύχρωμες και αυτές. Αυτό το κουτί στέκεται ακόμα κάτω από το βλέμμα μου. Πολυκαιρισμένο πια. Υπάρχει, ώστε να μου θυμίζει ότι οι τρύπες των κουμπιών δεν είναι μόνο δίοδοι για να περνάνε οι κλωστές, άλλα και οι απολήξεις των σκέψεων της συγκεκριμένης στιγμής. Ράβεις και τις στιγμές μαζί,και τότε τα κουμπιά αλλάζουν σχήμα, χρώμα και υλικό. Γίνονται μικρά παράθυρα που οδηγούν σε μουδιασμένους γαλάζιους ουρανούς γεμάτους κλωστές με παλιά στιγμιότυπα και ξεραμένα βλέμματα αγαπημένων προσώπων που δεν μένουν πια εδώ. Πέρασαν σαν video clip με παράσιτα και οι μπλε ώρες. Τα χαρτομάντιλα μου κρατάνε συντροφιά ολημερίς και απορώ που στο καλό κρύωσα. Τα αναβράζοντα depon χουρχουρίζουν στο ποτήρι με το νερό σαν τον γάτο μου. Χειρόγραφα παντού δίπλα μου. Παλιές φωνές μου ψιθυρίζουν ξεχασμένες επιθυμίες ή και άλλες που τελούν υπό καθεστώς αναστολής. Ο μήνας συνεχίζει να τελειώνει τον χρόνο του, ακάθεκτος με την δικιά του λογική. Ο Αι Δημήτρης στο βάθος της νοσταλγίας μου πάντα μυροβλύτης. Ακόμα έχω το άρωμα του Aftershave του στα σχολικά μου ημερολόγια. Εκεί, οι λέξεις δείχνουν ήρεμες, νομίζεις πως υπακούουν σε ένα διαρκές αντάντε. Ανέκαθεν πίστευα στην ηρεμία των λέξεων, όσο κι αν γινόντουσαν απειλητικές, ομαδικά στριμωγμένες σε προτάσεις. Στην τηλεόραση η ελληνική διανόηση περιφέρει το σαρκίο της,αναζητώντας ζωτικό χώρο για αν ποζάρει. Καμιά ατραξιόν μέσα και έξω. Πάω να πιω κάτι ζεστό,κάτι που να θυμίζει εσένα.