Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

ΑπΟ τΑ κΟυΜπΑκΙα ΑνΑμΕσΑ


Ο καφές νανουρίζεται από ώρα στην καφετιέρα. Σηκώθηκα γριπωμένη. Τσιμπάει ο λαιμός. Μπουκωμένη η μύτη. Μέχρι και τα αυτιά βουίζουν. Ένας μουδιασμένος πονοκέφαλος τρίβει την πλάτη του στο κούτελο μου. Δεν πήγα δουλειά, αλλά μένοντας σπίτι τελείωσα κάποιες μικρές εκκρεμότητες που είχα αφήσει,όπως το να ράψω μερικά κουμπιά, που είχαν πάρει τον δρόμο ξεχαρβαλωμένης καρότσας Η μυρωδιά των κουμπιών μου θυμίζει τη γιαγιά μου, η οποία έραβε και γάζωνε σε εκείνο το κρεβάτι, απέναντι από την αναμμένη τηλεόραση της δεκαετίας του 80. Ήταν μοδίστρα στα νιάτα της(μα και στα γεράματα της, τέτοια παρέμεινε). Έφτιαχνε, για μένα και τις ξαδέρφες μου, ωραία λινά και μάλλινα φορεματάκια με κόκκινα κουμπιά που συγκρατούσαν τις τιράντες στους ώμους. Την θυμάμαι συνεχώς σκυφτή με τα τεράστια πρεσβυωπικά γυαλιά της να ακροβατεί το βλέμμα της μεταξύ κλωστής και βελόνας. Μου ήρθε η εικόνα των κουμπιών στις παλιές ναφθαλινούχες ζακέτες της,το άρωμα από εκείνα τα παρελθοντικά κουμπιά που πάντα μου έραβε. Κουμπιά ξύλινα,κουμπιά πλαστικά,μεγάλα για παλτά,μικρά διαφανή και λευκά περλέ για πουκάμισα. Κουμπιά μέσα σε ένα σιδερένιο κουτί με πολύχρωμα λουλούδια και μαζί βελόνες κάθε είδους και κλωστές πολύχρωμες και αυτές. Αυτό το κουτί στέκεται ακόμα κάτω από το βλέμμα μου. Πολυκαιρισμένο πια. Υπάρχει, ώστε να μου θυμίζει ότι οι τρύπες των κουμπιών δεν είναι μόνο δίοδοι για να περνάνε οι κλωστές, άλλα και οι απολήξεις των σκέψεων της συγκεκριμένης στιγμής. Ράβεις και τις στιγμές μαζί,και τότε τα κουμπιά αλλάζουν σχήμα, χρώμα και υλικό. Γίνονται μικρά παράθυρα που οδηγούν σε μουδιασμένους γαλάζιους ουρανούς γεμάτους κλωστές με παλιά στιγμιότυπα και ξεραμένα βλέμματα αγαπημένων προσώπων που δεν μένουν πια εδώ. Πέρασαν σαν video clip με παράσιτα και οι μπλε ώρες. Τα χαρτομάντιλα μου κρατάνε συντροφιά ολημερίς και απορώ που στο καλό κρύωσα. Τα αναβράζοντα depon χουρχουρίζουν στο ποτήρι με το νερό σαν τον γάτο μου. Χειρόγραφα παντού δίπλα μου. Παλιές φωνές μου ψιθυρίζουν ξεχασμένες επιθυμίες ή και άλλες που τελούν υπό καθεστώς αναστολής. Ο μήνας συνεχίζει να τελειώνει τον χρόνο του, ακάθεκτος με την δικιά του λογική. Ο Αι Δημήτρης στο βάθος της νοσταλγίας μου πάντα μυροβλύτης. Ακόμα έχω το άρωμα του Aftershave του στα σχολικά μου ημερολόγια. Εκεί, οι λέξεις δείχνουν ήρεμες, νομίζεις πως υπακούουν σε ένα διαρκές αντάντε. Ανέκαθεν πίστευα στην ηρεμία των λέξεων, όσο κι αν γινόντουσαν απειλητικές, ομαδικά στριμωγμένες σε προτάσεις. Στην τηλεόραση η ελληνική διανόηση περιφέρει το σαρκίο της,αναζητώντας ζωτικό χώρο για αν ποζάρει. Καμιά ατραξιόν μέσα και έξω. Πάω να πιω κάτι ζεστό,κάτι που να θυμίζει εσένα.

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Sweet candy θα έκανα συμφωνία με το διάβολο για να σε δω κάποτε, έστω και από φωτογραφία, γλυκιά γιαγιά. Αλλά να ξέρεις πως ήδη μπορει να προκαλείς αντίστοιχα συναισθήματα ζεστασιάς

MaYaMaYa είπε...

exw mia tsanta pou ginetai aformh ta pitsirikia na me peritrugurizoun, einai mia tsanta gemath koumpakia gualistera, me diafora sxhmata, karameles asterakia, poulakia klp...ta mikra skarfizontai istories gia to pws mazeutikan ola sthn tsanta mou! San manghths erxontai xwris na me kseroun kai an ksereis apo pitsirikia prepei na ksereis oti den episteuontia eukola tous megalous...tous anixneuoun...mallon vrikan mesa apo thn tsanta mou to diko mou monadiko koumpi!

Thn istoria me to "button soup" thn ksereis?

Kallioph είπε...

κι απο τα όρια ανάμεσα

Ανώνυμος είπε...

Tι θύμησες...!!!
μια μικρασιάτισα γλυκιά γυναίκα με το άσπρο της τσεμπέρι σκυμένη να ράβει και να στερεώνει κάποια κουμπιά,
ή κάποια κάλτσα μ'εκείνο το ξύλινο αυγό που έβαζε μέσα της και δίπλα της εγώ,
να μου έχει φτιάξει εκείνη την υπέροχη αβγόπιττα στο τηγάνι ανατολίτικη συνταγή που λαίμαργα απολάμβανα καθε φορά που την επισκοπτόμουνα...
αυτή η υπέροχη κομψή
και αρχοντική γυναίκα η γιαγιά μου...

alzap είπε...

Δεν θα πω περαστικά.
Το αντίθετο.
Οι μικρές ασθένειες που σε κλείνουν σπίτι είναι ταλαιπωρία βεβαίως αλλά και ευκαιρία.
Μας οδηγούν στα απλά και πρωτογενή του σήμερα και του χθες.
Αποτοξίνωση.
Ζηλεύω μια γρίππη, ένα γερό κρύωμα.

nosyparker είπε...

Κι η δική μου η γιαγιά έτσι ήτανε, ζει ακόμα, αλλά δε βλέπει καλά πια για να ράψει. Είχα κι εγώ τέτοια φουστανάκια με κόκκινα κουμπιά στις τιράντες. Και κουτί μεταλλικό (από μπισκότα) με τα σύνεργα της ραπτικής.
Πολύ ωραίο κείμενο, με γύρισες χρόνια πίσω. :-)

ΥΓ Περαστικά σου.

candyblue είπε...

@ Mπίχλα:Μακάρι να με αξιώσει ο θεός να ζήσω τόσο(έτσι θα έλεγε η γιαγιά μου)
Και αν τα καταφέρω και ασπρίσω τις τρίχες μου τότε θα σου στείλω και Φώτο. Φτάνει να είσαι εδώ και όχι αλλού.
Σε ευχαριστώ γλυκέ βρομιάρη για την παραδοχή σου. Δηλαδή ότι ακόμα και τώρα προκαλώ αντίστοιχα συναισθήματα ζεστασιάς και τέτοια καλά πράγματα

Καλημεροφιλιά.







@ MaYaMaYa: Μετά από πολύ καιρό και πάλι μαζί μας. Ελπίζω να ξεμπέρδεψες επιτυχώς.

Λιγουρεύομαι την τσάντα σου, στο λέω να το ξέρεις.
Όχι,δεν έχω ιδέα από πιτσιρίκια. Αλλά το φαντάζομαι αυτό που συνέβη.
Την ιστορία δεν την γνωρίζω και θα ήθελα πολύ να με ενημερώσεις.

Για πες.





@ Kallioph: Ακόμα και όταν αυτά στενεύουν τα σώματα και τα περιθώρια τους.





@ melomenos: Η γιαγιά της ιστορίας είναι μακεδονίτισσα,αυτή που 'ήταν σπίτι και στην ουσία μας μεγάλωσε-γαλούχησε τολμώ να πω.
Είχα και άλλη μια Μικρασιάτισσα την οποία την υπεραγαπούσα όταν ήμουν τόση δα,αλλά μας έφυγε νωρίς.
Και σεν έμεινε τίποτα από αυτή να θυμάμαι. Και ήταν τόσο πλούσια η ψυχή της και τα τσεπάκια της ψυχής γέματα ιστορίες μικρασιατικής καταστροφής.
Όμορφο απόσπασμα μνήμης παρέθεσες.
όλες οι γιαγιάδες φθίνουν πάντα γεμάτες αρχοντιά.





@ alzap:Να κολλήσεις τότε γιατί δεν φαντάζεσαι πόσο δίκαιο έχεις.
Βρήκα άπειρα πράγματα να κάνω.
Ξεχασμένα,λόγω δουλειάς και συρρίκνωσης χρόνου.
Αλλά καλό θα ήταν να μην ήταν τόσο βαρύ το αίσθημα της γρίπης γιατί σε θέλει περισσότερο κάθετα παρά οριζόντια.






@ nosyparker: Είδες πόσα κοινά μας δένουν, όλους εμάς τους 10 αγνώστους, με τους προγόνους;
Δεν είναι τρομερές οι γιαγιάδες;
Έχουν μια δικιά τους λογική, που όλο και φτάνει τα όρια του παράλογου.
Όσο μικραίνουν σωματικά, τόσο πιο πολύ εστιάζουν το ενδιαφέρον τους σε ένα μικρό σημείο.
Θα μπορούσαν να στάζουν τις λέξεις τους πάνω από μια κουμπότρυπα ή μια κόπιτσα που έραψαν στραβά,από μια ερώτηση που επαναλάμβαναν 3765 φορές, όπως το "τι θα φάμε αύριο"; ή να κολλάγανε πάνω από μια χριστιανική εφημερίδα(η φωνή του Κυρίου),κολλημένη στη σελίδα 3,για ώρες.
Αν και μου λείπει, και πάντα θα μου λείπει, έχω τέτοιες εικόνες και άλλες τόσες που με γεμίζουν.
Αχ,αυτά.
Ωραία ήταν.

Mantalena Parianos είπε...

Εμένα η μαμά μου έχει κι εκείνη τέτοιο κουτί!
Και με κουμπιά που δεν τα έχει ούτε το κουμπάδικο στο Χολαργό, λέμε.

Λες να είναι το DNA των -δήθεν άψυχων- αντικειμένων της παιδικής μας ηλικίας Candy;

Και εν τέλει... πώς γίνεται και ΟΛΟΙ έχουμε πάντα ένα παπουδικό από τη Μικρασία, να πάρει; (κι εμένα και η προγιαγιά και η γιαγιούλα μου απ' εκεί ήταν)

Ο Καλος Λυκος είπε...

την ίδια γιαγιά είχαμε...

zouri1 είπε...

αν και δεν γνωρισα γιαγια,νοιωθω σαν να ειχα την δικια σου.

candyblue είπε...

@Mantalena Parianos:Ρε συ τι γαμάτη σκέψη. Πως δεν το είχα φανταστεί;
Αυτό είναι το DNA των έμψυχων καθ'όλα αντικειμένων της παιδικής μας ηλικίας. Πόσα κουμπιά έχεις καταπιεί;

Σε ότι έχει να κάνει με την Μικρασία δεν έχεις και άδικο. Και μένα τώρα που το λες δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει σχέση με την Μικρασία.
Συγκλονιστικό είναι.




@ Ο Καλος Λυκος: βρε λυκάκι, και μου έλεγε η μητέρα μου για ένα παιδί που της πήρανε σε μια παιδική χαρά κάποτε. Εσύ είσαι;




@ dr.Uqbar: Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, πως για να εντοπίζεις πράγματα και συναισθήματα αλλοτινών χρόνων πρέπει να διαβάζεις candyblue.
Έλα, άσε με να σε πειράξω και μη μου χαλάς χατίρι τώρα που είμαι τόσο, μα τόσο μυξουλιάρικο...

Σε ευχαριστώ για τα περαστικά.


**Ολογράμματα γιαγιάδων ε?
Έχεις και συ πολλή φαντασία όμως.




@ zouri1: Μεγάλη μου τιμή. Θα πέρναγες πολύ ωραία και μόνο βλέποντας την να υφαίνει τις ασήμαντες τότε, μα πόσο σημαντικές τώρα,στιγμές της καθημερινότητας της.

allmylife είπε...

Να κεντας τα μπλε κουμπάκια σου, χωρις τη γρίπη ...
Περαστικά

Ανώνυμος είπε...

Η δικιά μου η γιαγιά άνοιγε τρομερές πίτες. Μακεδονίτισσα και αυτή.
Ανυπομονούσαμε να μπει ο χειμώνας για να έχουμε στο τραπέζι μας τους τρομερούς σαρμάδες της και το απίστευτο χοιρινό με σέλινο.
Η δικιά μου η γιαγιά ζει. Κοντεύει τα 95.
Είναι κουφή και σχεδόν τυφλή εξαρτάται πια μόνο από μας.
Θα κρατήσω όμως αυτά τα λόγια που διάβασα, από σένα,μέσα μου σφιχτά.
Πετραδάκια στην τσέπη, σαν αντίβαρο για τις κρύες μέρες, που δεν θα είναι εδώ.

Ανώνυμος είπε...

Η γιαγιά μας η καλή
Έχει κότες στην αυλή
Κότες και κοτόπουλα
Χήνες και χηνόπουλα (2)

Άσπρη πάπια με παπιά
Γάιδαρο με τόσα αυτιά
Γαλοπούλες κι ένα γάλο
Φουσκωμένο και μεγάλο (2)

Και τον πρώτο πετεινό
Μέσα σ’όλο το χωριό
Που λαλεί καθέ πρωί
Στης γιαγιάς μας την αυλή.

Η γιαγιά μας η καλή
Έχει ραπτομήχανη
Και γαζώνει και μπαλώνει
Του παππού το πάντελόνι.

Το θυμάσαι?????????

Jimmy Bloody Rose είπε...

Περαστικούλια σου γλυκειά μου!
Παρασκευή τους το σκασες εσύ;
Α!Είσαι πιο τυχερή από μένα, γιατί εγώ τους την έκανα τη Πέμπτη!

Διαβάζοντας το κείμενό σου μού ήρθε στο μυαλό ένας ξανθός μπόμπυρας να λέει στη μητέρα του "Δεν μπορώ άλλο! Κλείσ'τη μηχανή!"

Anyway!
See ya!

Ο Καλος Λυκος είπε...

λες;;;;;;

Unknown είπε...

Ανέκαθεν πίστευα, και εγώ,
στην ηρεμία των λέξεων
Αυτό και μόνο τα λέει όλα.

Πάω να πιω κάτι ζεστό, αλλά αχνιστό,
κάτι που να θυμίζει.....

καλό σου πρωινό

candyblue είπε...

@ allmylife:προς το παρόν λαμβάνω από το στόμα κάτι άλλα λευκά,depon λέγονται.
Και κάνω υπομονή μέχρι να φουσκώσει να ροδίσει και να και να μου την σερβίρω αχνιστή.





@ κοινωφελής κώνωψ: Τι θυμήθηκα τώρα!! Μια Γαλλίδα φίλη μου, που όσο η γιαγιά της ήταν βαριά άρρωστη για να την ευχαριστεί άλλαζε όψη στα ασημένια κηροπήγια της,τυλίγοντας τα με γάζες και κορδέλες. Όταν έφυγε πια η γιαγιά της,έτσι την έντυσε. Με γάζες και κορδέλες.

(και η δικιά μου η γιαγιά ήξερε καλά την γεωγραφία των σαρμάδων και του χοιρινού...)






@ Anonymous: Αν το θυμάμαι λέει...Η δικιά μου, μου τραγούδαγε συνέχεια το μια ωραία πεταλούδα τότε,μέσα σε εκείνα τα παρελθοντικά αποσπάσματα. Τώρα με αυτό τον ήχο(της ωραίας πεταλούδας) χτυπάει το κινητό μου.







@Jimmy Bloody Rose:όλος ο κόσμος είναι κάπως έτσι τελικά από ότι ακούω .Είχε δίκαιο ο dr.uqbar.

Περαστικά μας.


**Εσύ ήσουνα ο ξανθός μπόμπιρας ε?






@ Ο Καλος Λυκος: Πάμε γρήγορα για τεστ DNA.






@ Sailor:Ξέρω,ξέρω...συνήθως τα ζεστά ροφήματα μας θυμίζουν την θαλπωρή ανθρώπων που αγαπήσαμε και κατά μια έννοια, δεν είναι πια εδώ.

Κυριακάτικη πρωινή Καλημέρα και σε σένα.

Καπετάνισσα είπε...

Candyblue μου...
Γιατί εγώ μέσα σ' όλα τούτα συλλογίζομαι τα κουμπωμένα συναισθήματα; Και τ' άλλα, που χάσκουνε ξηλωμμένα απ' τη θέση τους;

Ράβουμε ακόμα. Είτε υπάρχουν γιαγιάδες, είτε όχι. Μοδίστρες-μόδιστροι και μη, ράβουμε. Σκέψεις, αισθήσεις, καρδιοχτύπια, θυμούς. Καλοκουμπώνουμε επιθυμίες.

Στέρεα ραμμένα τα κουμπιά να'ναι.
Αντοχής. Για σιγουριά.

Λοιπόν, το αγοράκι μιας φίλης, τα φοβάται. Για τα κουμπιά λέω. Δεν τα θέλει πάνω του. Τα φοβάται όσο τίποτα. Σπαράζει στο κλάμα.
Μόνο φερμουάρ. Πουκάμισο ποτέ. Ζιπ-ζιπ.
Να ξεμπερδεύεις γρήγορα. Ή όχι;

drskafidas είπε...

an kai kriomeni, zesta omilises!

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα:Καλά κάνεις και τα συλλογίζεσαι,μπορεί να είναι και έτσι
Αλλά από την άλλη μπορεί και συ να έχεις κάποια σχέση με αυτόν τον μικρό, που δεν θέλει τα κουμπιά γιατί κουμπώνουν...Μπορεί να και συ να νοιώθεις λύτρωση χωρίς αυτά σε ρούχα και ψυχές...
Μπορεί χίλια δυο άλλα.
Πάντως θα συμφωνήσω στο ότι όλοι ράβουμε ακόμα. Είτε υπάρχουν γιαγιάδες, είτε όχι.




@ drskafidas: Μμμμμ..... και συ το ίδιο.

Sigmataf είπε...

Η πιο χαρακτηριστική φιγούρα της νοσταλγίας είναι η γιαγιά.
Περαστικά σου(με τη γρίπη).
Με έκανες να θυμηθώ πολλά...

candyblue είπε...

@ Sigmataf: Etra extra large σκορβουτική νοσταλγία όμως.
Η καλή μας η γιαγιά ,συνυφασμένη πάντα με όλα εκείνα που μας τράβαγαν να μεγαλώσουμε.

Αναρρώνω. Νοιώθω όλο και καλύτερα
Ευχαριστώ πάντως.