Εν ΟψΗ εΚλΟγΩν / Το ΠρΟξΕνΙό ΜιΑς ΠόΛηΣ

Ξαπλωμένη σε ένα καναπέ όλη τη μέρα διαβάζω ξανά, κάποια από τα αγαπημένα μου θεατρικά έργα .
Ζιώγα για την ακρίβεια «Το προξενιό της Αντιγόνης».
Ετοιμάζομαι για την αυριανή ηλίθια μέρα. Τι πλάνη!
Πόσο δεν με αφορά πια,πόσο δεν τους πιστεύω. Όλα είναι τόσο άσχημα ,θυμίζουν προξενιό. Προξενιό μια πόλης που χρειάζεται άμεσα κάποιον να την βάλει σε τροχιά.
Το προξενιό περιλαμβάνει μόνο άσχημα πρόσωπα αντρών και γυναικών, ανέραστα βλέμματα γεμάτα άπνοια, πλην μερικών εξαιρέσεων...Προξενεύουν ότι πιο άθλιο και αδιάφορο,άνευρο και παλιακό υπάρχει. Να ψηφίσω λοιπόν τι, και ποιον; Κάποιον που θα μεταμορφώσει τον βάτραχο που κοάζει, σε πόλη; Οι πόλεις, λένε, αλλάζουν. Τι πλάνη! Μα όλοι αυτοί πάσχουν από πολιοεγκεφαλίτιδα(φλεγμονή της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου), αν δεν πάσχουν βέβαια από εγκέφαλο. Γιατί να τους ψηφίσω;Για το πύον τους; Αλήθεια τι τους καίει τα σωθικά, και έπειτα τι θέλουν, πρώτα από αυτούς και μετά από μας. Άνθρωποι χωρίς φόδρες, κούφιοι. Αν τους χτυπήσεις στην πλάτη πάω στοίχημα, πως θα βγάλουν και τον ανάλογο κούφιο ήχο. Σκέφτομαι τον Γιάννη Αγιάννη που έγινε δήμαρχος,έχοντας αλλάξει το όνομά του, για να μην τον καταδιώκει το παρελθόν του. Επειδή είχε προσφέρει πάρα πολλά στην κοινότητα στην οποία ζούσε, οι άνθρωποί της τον τίμησαν εκλέγοντάς τον πρώτο πολίτη της και του ανέθεσαν την ευθύνη να την διοικεί. Νιώθω βαθύτατα τον ρόλο που του έδωσε ο Ουγκώ, ένας απελπισμένος και πεινασμένος άνθρωπος κλέβει ένα καρβέλι ψωμί για να χορτάσει την πείνα του. Στο παράπτωμά του θα απονεμηθεί δικαιοσύνη. Ποια δικαιοσύνη; Μια δικαιοσύνη που αιώνες τώρα εξακολουθεί να μην έχει για μέτρο της τον άνθρωπο. Μια δικαιοσύνη που δίνει αφορμή να κριθούν νόμοι, θεσμοί, γραμμένοι και άγραφοι κανόνες, ιερά και όσια, ακόμα και σήμερα. Ο δήμαρχος Μαγδαληνής θα μείνει ξάγρυπνος ένα ολόκληρο βράδυ αγωνίας και ηθικής ταλάντευσης πριν καταλήξει στο τι πρέπει να κάνει και όταν ξημερώσει τα μαλλιά του θα έχουν γίνει κάτασπρα. Υπάρχει πουθενά σήμερα κανένας τέτοιος δήμαρχος για να ψηφίσω; Ακόμα και τα πρόσωπα των υποψηφίων δεν με εμπνέουν πια. Θυμίζουν περισσότερο τραγουδιστές σκυλάδικων. Ιδίως η Πιπιλή ,ο Ντινόπουλος και ο Σπυρίδων, είναι σα να τραγουδάν το χορωδιακό άσμα «οι πόλεις μας αλλάζουν πρόσωπα»,στο σκυλάδικο με το όνομα «Υπερνομαρχία δράσης». Οι "Άθλιοι" του Βίκτωρος Ουγκώ σήμερα είναι επίκαιροι όσο ποτέ, αφού οι συνθήκες που δημιουργούν την ταραγμένη παγκόσμια πραγματικότητα που ζούμε τους φέρνουν έξω από την πόρτα μας. Πόσοι "Αγιάννηδες" καθημερινά δεν αλλάζουν πατρίδες, ονόματα, θρησκείες για να γλιτώσουν από τον κατατρεγμό; Και πόσες φορές η ανθρωπότητα και οι ηγέτες της, στο όνομα του διεθνούς δικαίου, ή της δικαιοσύνης που βολεύει, δεν γίνεται ο "Ιαβέρης" που τιμωρεί χωρίς έλεος. ...και έτσι με όλα αυτά στο κεφάλι μου με πλησίασε η νύχτα,και με βρήκε σε άλλη στάση στον ίδιο καναπέ, ελαφριά σαν σεντόνι που καλύπτει τα κοιμισμένα σώματα,σαν σκηνικό, σαν ένα βουβό ρόλο. «Η κόρη και ο καναπές»,ή καλύτερα «η ασπόνδυλη κόρη του καναπέ».Αφήνω ένα σπαραχτικό χασμουρητό. Αύριο θα πάω να ψηφίσω και ίσως τότε σηκωθώ. Η κάλπη με περιμένει,το παραβάν ισιώνει τις πτυχώσεις του και γω αναπνέω γρηγορότερα όταν καταλαβαίνω ότι η ηθική ανύψωση του ανθρώπου παραμένει ένα από τα κυρίαρχα αιτήματα κάθε εποχής.

" Στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άθλιος ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που αγωνιά κάτω απ' όλα τα κλίματα και τα καθεστώτα, που στενάζει σ' όλες τις γλώσσες". Βίκτωρ Ουγκό