ΑυΛαΙα ΓιΑ τΙς ΝύΧτΕς ΠρΕμΙέΡαΣ

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά από τις καρδιές των άλλων ανθρώπων. Τόσο δυνατά που κανείς δεν μπορούσε να ανεχτεί αυτό το θόρυβο»... Όποιος είδε αυτή τη μικρού μήκους ταινία, κατάλαβε και ένιωσε πολλά περισσότερα από όσα φαντάστηκε αρχικά... Το φεγγάρι στρογγυλεύοντας μαζεύει ανθρώπινα συναισθήματα. Πλησιάζει πάλι ο καιρός που θα μοιάσει με χρυσαφένιο σιφόνι γεμάτο υπολείμματα από λάγνα βλέμματα και λόγια, κολλημένα μέσα στις τρύπες των κρατήρων του. Τάισα με εικόνες την ψυχή και τα μάτια μου. Διέσχισα την πόλη καταγράφοντας μικρές και μεγάλες ιστορίες που μπορεί και να μην υπήρξαν, παρά μόνο στην χώρα των ματιών μου. Μετακόμισα τα οστά μου από κόκκινο σε μπλε βελούδο με την άνεση του υπνοβάτη. Γιατί ναι, ένιωθα πως από κάποια ώρα και μετά υπνοβατούσα, μετεωριζόμουνα. Τοξινώθηκα από σελιλόιντ και δέσμες φωτός σε άσπρα πανιά. Ένιωθα έτσι και το άλλο πρωί, όταν σε αυτή την αλλόκοτη κατάσταση, ενεργούσα χωρίς να έχω συνείδηση των πράξεων μου. Κουβαλούσα αποσπάσματα ταινιών παντού. Στο βλέμμα μου, στον τρόπο που περπατούσα, που μίλαγα, στον τρόπο που διόρθωνα την φούστα μου ή τα μαλλιά μου καθώς έμπαίναν στα μάτια την ώρα που φύσαγε... Την αλήθεια την φτιάχνει κανείς,όπως φτιάχνει και το ψέμα. Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο των λέξεων που να μην επιτρέπεται. Ο κόσμος, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, σβήνει σιγά – σιγά. Αυλαία για τις νύχτες πρεμιέρας. Και οι ρυθμοί της ζωής συνεχίζουν να μας κόβουν κομματάκια σαν να περνάνε τρένα από πάνω μας,ασύστολα. Άυπνοι,αντί να βλέπουμε όνειρα ή εφιάλτες που παράγει το ασυνείδητο μας,καταναλώνουμε σαν υπνοβάτες ονειρικούς κόσμους τους οποίους παράγουν οι λέξεις μας. Η ζωή των λέξεων είναι ανεξάρτητη με την ζωή της λογικής. Το έγκαυμα των επιθυμιών μας υπάρχει, σαν καμένο ιδανικό που όλο μεγαλώνει, και μας καίει. Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει ένα έρημο λούνα παρκ. Δεν ξέρω από πότε κατοικοεδρεύει εκεί μέσα. Το τρενάκι του τρόμου, ο τροχός με τα στρόγγυλα βαγονέτα, το μαλλί της γριάς που πουλούσε ένας παππούς με γκρι μάτια, η μπαλαρίνα, το ταψί, τα ηλεκτρικά αυτοκινητάκια δεν είναι πια εδώ. Φύγανε μαζί με τις νύχτες πρεμιέρας. Χώθηκαν σε κάποιο σινεφίλ απόσπασμα, ή σε κάποιο θαυμαστικό, ανάμεσα στα γράμματα των υπότιτλων. Νύχτα, φώτα, θόρυβος, κομμένες ανάσες. Ποιος είπε ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες είναι λιγότερο αληθινά από το εδώ και το τώρα. Η πραγματικότητα αφήνει πολλά στην φαντασία. Κι έπειτα η μέθη. Η μέθη του να είσαι ζωντανός. Αυτή η διαυγής μέθη που καθαρίζει το μέσα μου με φως και μικρές μπουρμπουλήθρες πνοής. «Φύγετε ,φύγετε»,ακούγεται η φωνή μιας τρελής στα φανάρια. Την κοιτάω λοξά. Άπλυτη και μεγάλη σε ηλικία με ένα καροτσάκι μνήμες και παρτάλια ζωής παρκαρισμένο δίπλα της. Καθισμένη στο πεζοδρόμιο μαζεύει από κάτω κάτι το οποίο δεν υπάρχει.
«Φύγετε, φύγετε», ουρλιάζει κάθε τόσο όταν ανάβει το πράσινο. «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν πολλή πραγματικότητα». Όχι δεν μπορούν. Αλήθεια είναι. Αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να καταντήσω έτσι,επειδή δεν θα άντεχα. Έχω μπροστά μου χιλιάδες χιλιόμετρα ζωής ακόμη. Ζωής που θα μοιάζει με ταινία. Και δεν θα αφήσω να μου φύγουν οι καημοί και οι έρωτες για να μην χάσει μέσα μου την λάμψη της η ομορφιά του κόσμου. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Στο ράδιο η Anne Clark, με κάποια σοβαροφάνεια, πιέζει το έγκαυμα στο νου μου,απαγγέλλοντας:

«Doubting all the time
fearing all the time
Doubting all the time
Fearing all the time.
That like these urban nightmares
We'd blacken each other skies».

Και έπεται συνέχεια.