Δευτέρα, Ιουνίου 03, 2013

JuΝo


Ένα κλικ και άλλαξαν όλα. Μια συνάντηση σαν σκηνοθετημένη κακόγουστη θεατρική πράξη. Βράδυ προς ξημέρωμα Σαββάτου. Η ανατροπή. Το τρόπαιο. Ψηλά τακούνια. Ο ύπνος με ένα ξένο σώμα δίπλα στο δικό μου, ξένο σώμα επίσης. Βοριαδάκι έξω, σαν λιπόθυμο φθινόπωρο ο καιρός. Ζακέτα στους ώμους. «Καλό μήνα», ακούω να λένε στην γειτονιά. Κουτσομπολεύει ο κόσμος στα μπαλκόνια τους περαστικούς του Σαββάτου. Κοιτάτε τι θα κάνετε με τους εαυτούς σας και την απώλεια της ψυχής σας και αφήστε τα αυτά, μουρμουρίζω.
Θυμάμαι την ωμότητα της παιδικής ειλικρίνειας και την αμεσότητα  που προκύπτει από αυτήν.                    
Δεν κρύβομαι πίσω από λέξεις, ιδεοληψίες και κρυφά σενάρια, έξαλλου χρόνια τώρα αυτό που δεν ειπώθηκε, αυτό που δεν ξεγλίστρησε ποτέ είναι το θέμα στην ζωή. Και στην τέχνη. Οι άσπονδοι φίλοι με παρακολουθούν. Συνευρίσκονται στα μέρη που αγαπώ όταν εγώ, ευτυχώς απουσιάζω. Χωρίς να έχουν ξεπεράσει το τραύμα που κατασκεύασαν ρίχνουν αλάτι στις πληγές τους. Κρύβονται πίσω από επινοημένες ιστορίες για να δείξουν πόσο καλοί παραμυθάδες είναι. Το να υποδύεσαι κάτι όμως, δεν ξέρω, σήμερα φαλτσάρει. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι η όποια αλήθεια του καθενός. Μικρή, μεγάλη, δεν έχει σημασία. Και  η αλήθεια δεν χαρίζεται, χαζές, αποσπάται, μόνο όταν μπορείς να την αντέξεις.
Βράδυ Κυριακής. Ανάσα δροσερή από χορτάρι, μύρο της γης απονύχτερο.Κάπου μακρυά ωριμάζουν τα κεράσια. Δεν ξέρω αν θα κοιμηθώ απόψε, όμως είναι η πρώτη φορά που θα θελα να μην κοιμηθώ. Σε λυπάμαι που δεν είσαι εδώ, να χαρείς μια τέτοια νύχτα και από την άλλη  δεν δίνω δεκάρα για τίποτα. Αφήνω τον εαυτό μου αμολητό και τον ξεχνάω όσο περισσότερο μπορώ. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις. 
Οι άνθρωποι δεν αξίζουν πολλά πράγματα-αυτό μεταξύ μας.

15 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Δεν αξίζουν λες; Αξίζουν εγώ λέω, αλλά μόνο όσο μπορούμε..
Καλύτερα αμολητά.. :)
Καλημέρα!

candyblue είπε...

@Hfaistiwnas:ελάχιστοι αξίζουν οι περισσότεροι είναι άρρωστοι και σάπιοι που κυκλοφορούν αμέριμνοι ενώ δεν έχουν περάσει όλους τους βαθμούς μύησης του να γίνουν άνθρωποι. Γεμάτοι ψυχικές κακώσεις και συμπλέγματα.
Ελάχιστοι σου λέω,και θα το δεις και συ στην πορεία σου

Aisein είπε...

Μετά έρχονται εκείνες οι μέρες λοιπόν, οισοφά φτιαγμένες από τη Δημιουργία, που οι άνθρωποι δεν αξίζουν και πολλά και μεις τότε δυνάμεθα να στρέψουμε το βλέμμα στα μικρότερα και λιγότερο θορυβώδη πλάσματα τς γης, στα λαμπρά πλάσματα που κατοικούν στον ουρανό και ακόμη στα πλάσματα του αόρατου κόσμου Για θυμηθείτε εκείνο το απελευθερωτικό κοσμικό συναίσθημα που μας κατακλύζει σφραγίζοντας ταυτόχρονα την επικοινωνία μας με όλα τα 'ετερόκλητα' όντα Για θυμηθείτε τις ώρες που πιο γεμάτοι από ποτέ ψιθυρίζουμε στα φυτά που μας ευωδιούν, χαμογελάμε στον ήλιο που μας χαμογελά η καλησπερίζουμε την οικία μας ανοίγωντας την πόρτα μετά από μεγάλη απουσία. Δεν είναι όλα ιερά? Δεν είναι ιεροί οι σκορπισμένοι στο σεντόνι της γης αγαπημένοι μας, έτσι ακριβώς όπως τ' άστρα στο στερέωμα?
Κί έπειτα όταν έχοντας την σιγουριά πως δεν παραμυθιαζόμαστε, θεωρούμε πως άνθρωποι δεν αξίζουν, καλύτερα να μην κρατάμε κακία Καλύτερα να κρατάμε απόσταση και να φεύγουμε μακρυά ξεγλυστρώντας από τις νύχτες προτού οι εντροπίες τους προλάβουν να χώσουν τα μυτερά τους νύχια στον τρυφερό ιστό του δέρματος μας

Ειρήνη και ευλογία δεσποινής Άννα
Και σε σας κύριε Ηφαιστίωνα

candyblue είπε...

@ Aisein: Είσαι καταπραυντικός. Θα μπορούσα να διαβάζω κάθε μέρα και από κάτι που μου γράφεις.Στην παρούσα φάση που είμαι μου κάνεις καλό.

Aisein είπε...

Αν μόνο ήξερες πόσο έχεις συμβάλλει τόσα χρόνια με το λόγο σου!
Οπότε σ' ευχαριστώ που μου επιτρέπεις που και που ν' ανταποδίδω με μικρές δοκιμαστικές πτήσεις
Αν και δεν κάνω τίποτα άλλο απ' το να εστιάζω και να καθρεφτίζω τον καλύτερο εαυτό σου

candyblue είπε...

@ Aisein: Έχω συμβάλλει με τον λόγο μου;;;Δεν είχα ιδέα, την παραμικρή.Πως έγινε αυτό;Και μάλιστα τόσα χρόνια όπως λες και γιατί εσύ μόλις τώρα αφήνεις τις λεκτικές ασπιρίνες σου που τόσο έχω ανάγκη;

Aisein είπε...

Όπως κι εσύ και κάθετι στη Φύση, έτσι κι εγώ, δεν είμαι παρά ένας θεϊκός απεσταλμένος, πολύ χαμηλότερων τόνων από σένα βέβαια και κουρδισμένος να παίζω σε άλλες κλίμακες , αλλά ωστόσο οντότητα το ίδιο ζωντανή
Αν είναι αλήθεια όσα λές λοιπόν ας αντιληφθούμε ο ένας την παρουσία του άλλου ως θεϊκή παρέμβαση Έτσι θα μπορούσε να αιτιολογηθεί και η συγχρονικότητα, η παρουσία (μου) δηλαδή την παρούσα στιγμή
Εξ' άλλου, όπως ήδη σου είπα, και για μένα το ανώτερο Είναι σου λειτουργεί το ίδιο θεραπευτικά
Αναπόφεκτα λοιπόν, ας ωριμάζουμε Όμορφοι

candyblue είπε...

Ναι έτσι είναι τοποθετημένα και στο δικό μου το μυαλό όλα. Θεόσταλτα in a way και τίποτα τυχαίο.εντάξει τότε...στα προσεχώς μας!

Αναμένω σαν ρυθμική αναλαμπή!
:)

Aisein είπε...

Εκείνο το γεράκι που ονειρεύτηκα, έριξε ένα απ' τα φτερά του στην αυλή μου. Το βρήκα μετά που ξύπνησα. Είναι ένα φτερό απ' αυτά που γίνονται οι πένες γραφής.
Αφού λοιπόν κατάλαβα τι εννοούσε πήγα και του παραπονέθηκα πως έχω τελιώσει με τις λέξεις και πως απ΄ την έστω και λυτρωτική οδύνη και αναστάσωση της εννοιοτοκίας προτιμώ την γαλήνη της απλής σιωπής.
Του 'πα να θυμηθεί πως έχω καταχραστεί τις λέξεις και πως δεν πρέπει. Αλλά μάταια
Εκείνο πήρε το χέρι μου που κρατούσε το φτερό και διαλογιστικά πίεσε τα δάχτυλα μου προς τα μέσα ώστε το φτερό να βρεθεί σφιχτά μέσα στη χούφτα μου. Έπειτα μου έδειξε μακρυά προς τη χώρα που ζεις.
Έτσι σου γράφω δίχως να έχω τίποτα, πραγματικά, να πω. Υπακούωντας το γεράκι και προστατεύοντας εσένα, ώσπου να δυναμώσεις. Φτιάχνοντας σου μια φωλιά με λέξεις.
Το ξέρω πως για την ώρα τα εσωτερικά μας υλικά από μόνα τους δεν αρκούν Ίσως μια μέρα όμως καταφέρουμε να εξισωθούμε με τ΄άπειρο και να ολοκληρωθούμε δίχως τα πολλά μικρά μας εγώ και δίχως βοή
Πάντως, τη νύχτα, πριν, ένα αστέρι ξεκόλλησε απ' την ουράνια κολυμπήθρα και έπεσε φαντασμαγορικά στη γη.
Παραδομένος στην δύναμη που κυβερνά την μοίρα μου δεν έκανα καμμιά ευχή
Έχω από καιρό καταλάβει πως απέναντι στην αληθινή ομορφιά δεν μπορούμε παρά να σταθούμε κατάπληκτοι και με την ανθρώπινη υπόσταση μας ξέχειλη από δέος

candyblue είπε...

Δύναμη παίρνω

Unknown είπε...

Γιατί είσαι τόσο πληγωμένη ? Γιατί εχεις τόσο θυμό ? Ξεπέρασε το και βρες την ΆΝΝΑ , σε παρακαλώ..

candyblue είπε...

Γιατί οι θαλάσσιοι ελέφαντες που κάνεις και συ παρέα αναζητούν την λεία τους και παίρνουν σβάρνα στο πέρασμα τους τα πάντα προκειμένου να τους κάτσει η καλή.

Απογοητευμένη είμαι, όχι πληγωμένη και πιο πολύ με τον εαυτό μου και με τις επιλογές που κάνει, το είχες περάσει και συ πρόσφατα άλλωστε και ξέρεις τι εννοώ.
Σημειώσεις στο περιθώριο είναι αυτά που γράφω μην τις παίρνεις τόσο σοβαρά.Είναι σκέψεις που κάνω και θα τις κάνω όσο κι αν ενοχλούν.

Unknown είπε...

Ετσι είναι.Στην ζωή αυτή ερχόμαστε για να φάμε τα μούτρα μας.Απο κει και πέρα επιλέγεις τον τρόπο. Και οι μαγικες λέξεις ειναι αποστασιοποίηση και αφαιρεση. Αποστασιοποίηση σε οτι εχει να κανει με το συναίσθημα μιας και ξερουμε που μπορει να μας οδηγήσει και αφαίρεση σε οτι μας εγκλωβιζει, οτι η όποιος δεν μας ταιριάζει τον αφαιρουμε.Κια ετσι πάμε παρακατω ... ( μου τα ειχε πει μια φιλη & τα φυλαξα αυτα τα λογια - τα εβαλα στο μυαλο μου & τα ακολουθησα .. και καπως ετσι ηρθε κ η λυτρωση ;) )

candyblue είπε...

Και πολυ σωστα εκανες.Ετσι κανω κ γω κ αναπνεω.Αυτο ομως που με προβληματιζει ειναι καποιες φορες πως ενω βλεπουμε το τερας διπλα μας εξοικιωνομαστε.κ η εξοικιωση εκφυλιζει τον κινδυνο.Και κινδυνος ειναι να κερναςτον χρονο σου στα τερατα γιατι αν δεν τους κατσεις σε δαγκωνουν.Να προσεχεις τις παρεες σου.Φορανε προβιες ενω ειναι λυκοι.Ολα καλα.φιλια πολλα.

Aisein είπε...

Πάντως οι σοφοί σε αυτό τον τόπο, λένε, πως αυτά που μας ενοχλούν στους άλλους είναι ίδια με ελαττώματα που ενυπάρχουν βαθιά και κρυμμένα μέσα μας Ελαττώματα τόσο αόρατα σε μας που ο μόνος τρόπος να υποψιαστούμε την ύπαρξη τους, είναι αυτός δια μέσω των άλλων. Αντίστοιχα, βέβαια, μιλούν και για τις αρετές μας.
Τα παραπάνω ωστόσο δεν αναιρούν όσα προαναφέρατε απλά τα συμπληρώνουν. Όπως και σε τόσες περιπτώσεις, έτσι κι εδώ, μέσα σ' ένα δίπολο ολοκληρώνεται η αλήθεια.
Κάθε ένας από αυτούς τους μικρούς θανάτους μας οδηγεί σε μία ακόμη ανώτερη μύηση στο ανθρώπινο μυστήριο και κάπως έτσι όταν μετά από καιρό κοιτάζουμε μέσα μας, βλέπουμε πως άξιζε τον κόπο.
Το τίμημα βέβαια τι άλλο από ακόμη μια άσπρη τρίχα, σαν άλλο παράσημο, στην νεανική κόμη μας.