Δυνάμωσε το σκούρο μπλε στα χωράφια του ουρανού. Δυνάμωσε η νύχτα και τα παχουλά σύννεφα. Το κρύο κοντοστέκεται από πίσω μου μα δεν γυρνάω να το δω. Καίω στο τζάκι όλα τα ξύλα που μου έμειναν από πέρυσι και κλειδώνω την πόρτα μου άπειρες φορές. Κλείνω κινητά, κατεβάζω σταθερά και βυθίζομαι στο σκούρο μπλε της ύπαρξης μου. Δεν περιμένω από κανέναν τίποτα παρά μόνο μπλε. Συχνά σκέφτομαι ότι ένα απειροελάχιστο πάγωμα των δειχτών του ρολογιού αρκεί για να χαθεί μια ολόκληρη εποχή. Και όσο το κρύο δυναμώνει τόσο κλειδώνομαι μέσα μου. Το μόνο που επιτρέπω είναι το τράβηγμα των μυών μου από απότομες κινήσεις ξαφνιάσματος σε οτιδήποτε πέφτει καταπάνω μου και με μελανιάζει. Ίσως καμιά φορά και την φωνή σου ανακατεμένη με τηλεφωνικά παράσιτα.Ο αβάσταχτος πόνος του αποχωρισμού κυρίως πριν κοιμηθώ αλλά και όποτε ταχτοποιώ τα πράγματα μου παίρνει μέσα μου την μορφή μιας διεστραμμένης περηφάνιας. Και όσο περνάν οι νύχτες παγωμένες από πάνω μου, τόσο η ανάσα μου βαραίνει και κόβεται, μέχρι ασθμαίνοντας να βγω στη νέα μέρα, εξαντλημένη. Πνιγμένη ολημερίς στους δρόμους της πόλης (που αγριεύει συνεχώς καθώς αναπάντεχα χειμωνιάζει), στην κίνηση και στα γαλάζια καυσαέρια της βενζίνης. Στην πόλη δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς ότι μεγαλώνεις. Οι ρυθμοί της δεν σε αφήνουν να σκεφτείς τον θάνατο. Τρέχω αφηνιασμένα μέσα στην σκόνη της και κοιτώντας το πίσω μέρος των ανθρώπων καταλαβαίνω πως προερχόμαστε από μια μακριά σειρά δυστυχισμένων ζώων. Αναβοσβήνουν τα φανάρια και πατώντας με δύναμη την άσφαλτο ακούω τους μπαζωμένους ποταμούς να αναστενάζουν. Αναμιγνύομαι με το πλήθος και μπερδεύω πάνω μου τα αρώματα που φορούν. Και λίγο πριν χαθώ από την επιφάνεια του κέντρου στα καταγώγια των συρμών ακούω ένα ήχο σαν σούρσιμο που όλο δυναμώνει. Σε σκέφτομαι ακαριαία να φτάνεις ως εδώ για να με δεις και σκοτεινιάζω. Είναι δύσκολο να περιγράψω αυτό που είμαστε από τόσο μακριά. Μοιάζει να είναι σαν την παράνοια χωρίς τον φόβο.
Κι ύστερα όλη αυτή η απουσία ζωής και το ποτέ μαζί με ξενερώνει. Κι έτσι βυθίζομαι σε εκείνο το αιφνίδιο μπλε που πάντα με κερδίζει και αποστηθίζω τον θάνατο μέχρι το μυαλό να σαλτάρει. Μέχρι το μπλε να με ξεράσει στο άσπρο ξανά.
Καμιά ιστορία δεν έχει αρχή και τέλος, όλες είναι αέναες, να το θυμάσαι αν κάποτε ασχοληθείς μαζί μου σοβαρά. Αν κάποτε, να το θυμάσαι. Τα πιο παράξενα πράγματα είναι αληθινά και τα αληθινά τα πιο παράξενα.
10 σχόλια:
Έτσι είναι.. παράξενα..
Οι μέρες του Χειμώνα πλησιάζουν.. :)
Υπάρχει εστω ενα μπλέ να ξορκίζεις μέρες θλίψης σε άσπρο. Σκέψου οτι μετα απο τόσους μήνες ασφυκτιώ σε μια περιοχή χωρία χρώμα. ΣΕ μια περιοχή σιωπής. Προσποιούμαι μια κανονικότητα και δε καταφέρνω να πείσω ούτε τους πιό αδιάφορους. Και ναι δε λες κατι καινουργιο για την παραξενιά της αλήθειας. Φαντάζει ακατανόητο ομως οταν το ζεις δεν είναι.
Αφήνομαι λοιπόν. Αφήνομαι σε εναν χρόνο που επιτέλους αποφασίζω να μην ελέγχω. Και περιμένω τους δοκιμαστικούς σωλήνες να εκτιναχθουν απο τη χημικη αντίδραση που θα προκληθει. ΣΕ περίπτωση που επιβιώσω, ίσως ονειρευτώ ξανά...
like σε όλο το κείμενο και στην τελευταία πρόταση του από πάνω comment :)
καλημέρα :)
Κι επειδή καμιά ιστορία δεν έχει αρχή και τέλος μήπως καλό θα ήταν να φτιάχναμε εμείς ένα τέλος και μια αρχή για να μπορούμε να προχωράμε διαγράφοντας ….λέω μήπως.
Βάρυνε το μπλε του ουρανού, κρύωσε και βάρυνε ο αέρας μαζί του. Ενώ ο καιρός βαραίνει εγώ φορτώνω πάλι το δίτροχο γάιδαρο μου ο οποίος με το που του λέω για ταξίδι μεταμορφώνεται σε ταχύτατο έντομο που λαχταρά να πάρει γύρη από όσες περισσότερες χώρες γίνεται. Παράξενο όσο και αληθινό. Του έχω κρατήσει κρυφό βέβαια ότι τέτοιο καιρό στις Άλπεις μόνο χιόνια θα μαζέψει :)
Να περνάς όμορφα στην πόλη μας Άννα που θα την αφήσω για 2-3 βδομάδες. θα σε παρακολουθώ καθ' οδόν. Μήπως φεύγουμε ποτέ κιόλας? Όχι πως γυρνάμε και ποτέ δηλαδή...
Καλό Φθινόπωρο σε όλους!
http://thevisitorsarepretty.blogspot.com/2010/10/dark-electronic-sounds.html
ταιριαστό soundtrack για αποχωρισμό και λύτρωση...
όχι τόσο καταθλιπτικό όσο θα σου φανεί στο πρώτο άκουσμα!
@ Hfaistiwnas: Δεν ξέρω για εκεί πάντως εδώ την ώρα που σου γράφω σκάει ο τζιτζικας,30 οι βαθμοί και στα ύψη η διάθεση, σα να μπήκε μόλις η καλοκαιρία…
Μου αρέσει εμένα αυτό. Αν και ξέρω πως τα περίεργα είναι στο δρόμο.
@ la maladie de la mort fuck you too maladie intolerable
@ bereniki: Like στην Βερενίκη εγώ!!
@ κοινωφελής κώνωψ: Καλά τα λες εσύ και καλύτερα ακόμα τα κάνω εγώ. Όλα στο χρόνο τους. Τα παιχνίδια τελειώνουν πάντα στο σωστό χρόνο. Και ξέρεις τι καλή που είμαι σε αυτά.
@ Ορέστης: Είσαι τυχερό πλάσμα εσύ. Να προσέχεις πολύ τον εαυτό σου εκεί πέρα, να υπερχειλίσεις εικόνες και χρώματα. Γυρνα πίσω και πες μας για τον χειμώνα που μπαίνει δειλά δειλά. Εδώ ακόμα το καλοκαίρι μιλάει ακατάπαυστα.
Περιμένω.
@ clouds are white.: έχεις όμορφα πράγματα εσύ. Πολύ κι όλας. Θα σε παρακολουθώ διακριτικά.
Γλυκό το κομμάτι δεν με παρέπεμψε όμως σε χωρισμό.
Πόσο καιρό είχα να μπω - άλλαξα από fieryfairy, πήρα το όνομα μου, τρέχω αφηνιασμένη όπως περιγράφεις, αλλά χαίρομαι που βρίσκω στο γκρίζο της περιγραφής την ίδια μαγεία που πάντα είχαν τα ποστ σου. Και μένω στη φράση:
"Στην πόλη δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς ότι μεγαλώνεις"
γιατί κάτι παρόμοιο σκεφτόμουν πολύ αυτό το καλοκαίρι. Βρίσκομαι τώρα, που έχω λίγο χρόνο, να κοιτάζω τα προηγούμενα τρία χρόνια και να σταχυολογώ δυσανάλογα λίγες αστραφτερές αναμνήσεις.
Δημοσίευση σχολίου