Τρίτη, Σεπτεμβρίου 28, 2010

sLoW mOtIoN


Τα μάτια μου είναι κουρασμένα, γεμάτα εικόνες. Βαριά, γεμάτα νέες γεωγραφίες προσώπων, άδεια από κάθε αίσθημα. Το στόμα μου κουρασμένο από τις επαναλήψεις των ίδιων λέξεων, τρώει μικρές τελείες για ανάπαυλα. Τα χέρια μου κουρασμένα και αυτά από την απραγία. Από την βαρεμάρα να αγγίξουν, ακόμα και σένα. Τα πόδια μου μόνο λυγίζουν κι όταν περπατάω, περπατάω αργά, σα να σκέφτομαι με αυτά. Σα να συντάσσω ολόκληρες προτάσεις βαδίζοντας αργά, σχεδόν πληγωμένα. Πως καταντήσαμε έτσι, τόσο βαθιά κουρασμένοι ξαφνικά. Σα να ναι ο βίος μας ένα ατέρμονο slow motion.

Υπάρχουν και οι μέρες της πλήξης. Είναι αυτές που είναι λίγο πράσινες σε χρώμα βούρκου. Τις μέρες αυτές έχω παρατηρήσει πως πονάει η μήτρα μου και τότε αρχίζω και τρέχω με όλα τα μέσα, ακόμα και τις λέξεις μου. Τρέχω να αποβάλλω τον πόνο, όπως τρέχει κανείς μέσα στα όνειρα. Αργά, αλλά τρέχω σα να είμαι μέσα στο βυθό μιας θάλασσας που δεν λέει να με αφήσει. Τρέχω με δύναμη και ο πόνος βγαίνει από μέσα μου. Με αφήνει και πάει κάπου πίσω από την πλάτη μου. Γυρνάω αργά. Ρίχνω μια ματιά εκεί, στα όρια της σπονδυλικής μου στήλης και της μέσης χαμηλά, και βλέπω ένα ιλαρό φως. Μέσα του θεόχοντροι ανθρώποι, σαν ετοιμοθάνατα βουβάλια, τρώνε με λύσσα τα αποφάγια μου. Ότι άφησα το κατασπαράζουν και το φορούν σαν δικό τους. Κάτω από το ιλαρό αυτό φως βρίσκονται μόνο αυτοί και τα αποφάγια μου.
Κι έπειτα έρχεσαι εσύ. Σκοτεινός και ευνούχος.
«Είσαι ευτυχισμένη», με ρωτάς. Ευτυχισμένος είναι μια λέξη που προκαλεί μελαγχολία, σου λέω. Γιατί πρέπει λοιπόν να είμαι ευτυχισμένη; Άλλωστε ο άνθρωπος πρέπει να νοιώθει ζωντανός για να νοιώσει ευτυχισμένος, και για να νοιώθει αληθινά ζωντανός χρειάζεται το απρόβλεπτο. Και έπειτα πάλι ο καιρός χαλάει ξαφνικά, όπως εκείνο το παλιό σφράγισμα που όλο φεύγει, και μικροί κεραυνοί πέφτουν στο βρεγμένο μου κρανίο. Λιλιπούτεια ηλεκτροσόκ με φρεσκάρουν χωρίς εσύ να κοιτάς, χωρίς να ξέρεις. Μεγάλη τυραννία η αγάπη τελικά. Κοιτάω ψηλά. Ψάχνω για οιωνούς αλλά τι βάσανο και αυτό να κάνεις.
-Θα σου φτιάξω έναν ουρανό χειροποίητο, μου λες ,να τον ρίχνεις πάνω σου, σα σάλι, τώρα που θα μπει η ψύχρα του Οκτώβρη. Κι ήταν εκείνη η μέρα, η μία και μοναδική, που χρειάστηκα για να καταλάβω ότι ο ουρανός είναι άδειος.

6 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Μακάρι να υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούν να φτιάχνουν τους ουρανούς μας.. :):)

fish eye είπε...

αν ποτε φτιαξεις εναν ουρανο οπως τον θες να πεφτει επανω σου, να πεις το μυστικο και σε μενα ναι;)

Ανώνυμος είπε...

"Βάδιζα σκυφτός κι ήσουν ουρανός..."
Αυτό το τραγούδι ήρθε στη μνήμη μου διαβάζοντας το κείμενό σου -ένα από τα πιο όμορφα ελληνικά τραγούδια. Εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=As3Mz_iDT_s

Ηφαιστίωνα, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούν να φτιάχνουν τους ουρανούς μας. Αρκεί να μην περπατάμε σκυφτοί... :)
Μαρία

adaeus είπε...

... χωρίς ανάσα, βουτιά σε μόνιμη μετάβαση! γαλήνη δεν υπάρχεις;

Την καλησπέρα μου!

efoudi είπε...

θα ήθελα αυτό το κολαζ σε ενα t-shirt.
να κολλάει πάνω μου για να μην ξεχναω ποτε οτι μια αγκαλιά είναι το δυναμωτιό μου..

hug me.

markos-the-gnostic είπε...

πολύ ωραία η περιγραφή του σημείου της κουνταλίνι.
και οι πόνοι
και το απρόβλεπτο