Πέμπτη, Μαρτίου 25, 2010

LiKe a BoY


Νύχτα νύχτα πάω σταθερά παντού. Παράξενα bar γεμίζουν την ψυχή μου whiskey, νεκρώνουν το μυαλό μου με άκυρες παραισθήσεις. Άδεια βλέμματα καρφώνονται μέσα μου, άγαρμποι ρυθμοί αναγουλιάζουν το είναι μου. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει γύρω μου. Τα χέρια μου παραληρούν και τα πόδια μου φίδια που σέρνονται σε ποτάμια Σαββατιάτικης ζούγκλας. Έχω ευκαιρίες να φύγω από αυτόν τον χώρο. Με ένα μπουκάλι στο χέρι. Έχω το δικαίωμα να σέρνω το σώμα μου παντού. Ο ουρανός μπαγιατεύει κάθε νύχτα από πάνω μου και γω αφήνω τα άστρα να μασιούνται στα δόντια μου, κι έπειτα ρίχνω το σώμα μου με κρότο στο δικό σου.
Μου λες πως μοιάζω σαν αγόρι. Σου απαντάω χαρωπά πως οι άγγελοι δεν έχουν φύλλο.
Πλησιάζει το Πάσχα. Οι επιστροφές μου από την δουλειά εμπεριέχουν και ηλιοβασιλέματα πια. Μεγαλώνει η μέρα και μέσα μου κάτι μικρές πεταλουδίτσες ακουμπάμε το στομάχι μου .Κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Κάθε. Μικρές αϋπνίες. Αναστάτωση. Η άνοιξη μπήκε από κάθε μικρή και μεγάλη χαραμάδα. Όλα στην θέση τους και η εκδίκηση του αθώου αρνιού στα περιθώρια της γενικότερης αναμονής. Μπήκε σχεδόν ο Απρίλης ξανθός και αφηρημένος. Και η καρδιά μου σφίγγεται τούτο το παράδοξο βράδυ.
Κι έπειτα έπεται η μεγάλη εβδομάδα. Κάθε τέτοια εποχή η Ρίτα Χειγουορθ χωρίζει τον ανατολίτη πρίγκιπα Αλί Χαν και επιστρέφει για να παίξει την Σαλώμη στην αγκαλιά του Στιούαρτ Γκρειντζερ, ενώ αφήνει εποχή ο χορός των εφτά πέπλων. Μια φλεγματική σκοτσέζα η Ντέμπορα Κερ είναι η χριστιανή Λυγία και ο Ρόμπερτ Τειλορ, ο χιλίαρχος Μάρκος Βινίκιος, το ερωτευμένο ζευγάρι του Κβο Βάντις. Βιβλικά στριπτίζ και χιλιοιδωμένες ταινίες. Μυρίζει άνοιξη έξω. Τα οπορωφόρα του κέντρου με μετεωρίζουν.
Περιμένω την νύχτα για να αμαρτήσω.
Περιμένω τη νύχτα για να αποπλανήσω την ύπαρξη μου σε παράξενα δωμάτια χωρίς τέλος. Και εκεί κατά το ξημέρωμα κι ενώ τα πρώτα λεωφορεία θα σέρνουν τους τριγμούς τους στην λεωφόρο εγώ θα σκέφτομαι εσένα μέσα από την δαφνοσκεπή μελαγχολία του ευαγγελισμού και της μεγάλης εβδομάδας.

Άνοιξα την πόρτα και δεν ήσουν εδώ.

7 σχόλια:

κοινωφελής κώνωψ είπε...

you are like a boy...like an adolescent boy thats why i thinκ you are like David Bowie....


Moiazeis me ton patera soy poly.To xerete fantzomai!

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=yaPZYh8nmMA

claude

Hfaistiwnas είπε...

Πόσο άσχημο να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος και αυτός να μην είναι εκεί..
Όλα θα αλλάξουν με την Άνοιξη..,.

Τάσος Κάρτας είπε...

Κάτω από ένα μεθυσμένο φεγγάρι αμφιβολίας
άφηνε τις λέξεις να υφαίνουν τα πανιά
για την απογείωση των Ονείρων
(περαστικός κι αφήνω την πολύ πρωινή καλημέρα μου)

Aerostato είπε...

Kai ti oraio kolaz!

Santiago Nasar είπε...

Είναι που ο ανοιξιάτικος ήλιος μοιάζει με αιχμηρό τρυπάνι. Έχει αυτή την αλλόκοτη ιδιότητα να τρυπάει φωτίζοντας το εσωτερικό της πληγής. Έτσι, κάνει περισσότερο αισθητή την κάθε μικρή ή μεγάλη απώλεια.
Ποιος είπε ότι οι άγγελοι δε μελαγχολούν;

Πολλά πολλά φιλιά από ένα (όχι και τόσο) μακρινό ουρανό.

efoudi είπε...

γλυκιά μελαγχολία.

ήθελα να το γράψω στους δικούς μου τοίχους αλλά θα το φυλάξω κι αυτό εδώ μαζί μ΄αυτά που μας λείπουν.

σε φιλώ.