ΑυΓοΥσΤιΑτΙκΗ λΑγΝεΙα

Δεν θα φύγω μαζί τους. Θα μείνω με τους λίγους στις άκρες της πόλης. Θέλω να είμαι στους δρόμους του κέντρου, την ώρα που θα μαυρίζει στο βάθος η θάλασσα τον δεκαπενταύγουστο. Να τριγυρνάω με κατάμαυρα γυαλιά στο μπλε του μεσονυχτίου. Να καταπίνω την ζέστη και τις μυρωδιές των γιασεμιών στα θερινά, ολομόναχη, με μια απέραντα ξεσηκωτική θλίψη στα μάτια. Και να την αναζητάω, να μου λείπει και να ξέρω ότι αν θέλω μπορώ να τρέξω να πλαντάξω μέσα της. Μου έλειψε εκείνο το συναίσθημα που σου προκαλεί μια πόλη όταν ερημώνει.

Μου έλειψε κι ένα σώμα αθώο, από πηλό.

Με βρεγμένα μαλλιά κι ένα κογχύλι στην γλώσσα για καραμέλα παρακολουθώ τα πάντα που δεν με αφορούν. Η τηλεόραση πάντοτε στο mute.Και είναι πιο ωραία έτσι. Πιο γευστική από ποτέ. Δημοσιογραφία. Ένα είδος κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Κατασκευασμένα γεγονότα. Δεν πιστεύω τίποτα και κανέναν. Ένα λαμπρό πείραμα είμαστε. Το έχω ξαναπεί. Κατοικίδια ενός λαού πολύ ανώτερου από εμάς. Όλα στο mute λοιπόν και αφήστε να κάνω εγώ η ίδια την αξιολόγηση των πραγμάτων όπως ξέρω.
Προτιμώ να χωράω στις νύχτες του Αυγούστου κρατώντας παλιά τετράδια με θυμαρόλογα παλιών, αυτοεξόριστων φίλων, μιας εφηβικής ηλικίας. Να πίνω γάλα παγωμένο και να βγαίνω μετά τις δώδεκα σαν σελήνη λίγων ημερών χαζεύοντας τις νυχτερινές γονυκλισίες των ερωτευμένων, τα λευκά πρόσωπα των ρουμάνων, και τους έρωτες των φαναριών με τα τεντωμένα πρόσωπα. Οι διαδρομές μεταγγίζουν μυστικά στους εκλεκτούς.
Δεν θα φύγω μαζί τους. Θα μείνω .Κάνοντας τίποτα απολύτως. Τα χώματα πρέπει να μείνουν άσπαρτα για λίγο για να δυναμώσουν. Ακίνητη θα στέκω ,κάθε που θα σουρουπώνει, με τα μαύρα μου γυαλιά στρέφοντας το πρόσωπό μου προς την ενδοχώρα. Όρθια σαν άγαλμα από σάρκα να περιμένω ακίνητη, με κομμένη την ανάσα, κάτι να συμβεί.
Κι έπειτα, όταν θα σκουραίνει η ψύχη μου από την νύχτα, θα τυλίγομαι με χιλιάδες βιβλία κάτω από τα λευκά μου σεντόνια, μπροστά στον αφασικό καταιγισμό των κλιματιστικών. Και όταν το φεγγάρι θα αναρχείται εκεί ψηλά θα βγαίνω να το παρακολουθώ. Απλά πράγματα. Άλλωστε πόσα φεγγάρια νομίζετε ακόμα θα θυμόμαστε. Πολύ λίγα.

Δεν θα φύγω μαζί τους. Θα μείνω στις άκρες της πόλης όπως κάθε Αύγουστο. Θα μείνω σε τοπία του κέντρου, αστικά, ασάλευτη να μαθαίνω πως οι δρόμοι γερνούν μαζί με τα κτίρια, τα οχήματα και τους ανθρώπους. Κι έχουν πολλές ιστορίες να πουν.
Μια από αυτές είναι πως όποιος μένει στις άκρες της πόλης χάνει την μνήμη του και έτσι ξεχνώντας πως και πέρυσι ήταν εδώ τα βλέπει όλα σα να είναι η πρώτη του φορά. Και γω πρώτη φορά βλέπω εμένα να κοιτώ εμένα που κοιτώ εμένα να κοιτώ εμένα που κοιτώ.
Θα μείνω.