Τρίτη, Αυγούστου 04, 2009

ΑυΓοΥσΤιΑτΙκΗ λΑγΝεΙα

Δεν θα φύγω μαζί τους. Θα μείνω με τους λίγους στις άκρες της πόλης. Θέλω να είμαι στους δρόμους του κέντρου, την ώρα που θα μαυρίζει στο βάθος η θάλασσα τον δεκαπενταύγουστο. Να τριγυρνάω με κατάμαυρα γυαλιά στο μπλε του μεσονυχτίου. Να καταπίνω την ζέστη και τις μυρωδιές των γιασεμιών στα θερινά, ολομόναχη, με μια απέραντα ξεσηκωτική θλίψη στα μάτια. Και να την αναζητάω, να μου λείπει και να ξέρω ότι αν θέλω μπορώ να τρέξω να πλαντάξω μέσα της. Μου έλειψε εκείνο το συναίσθημα που σου προκαλεί μια πόλη όταν ερημώνει.

Μου έλειψε κι ένα σώμα αθώο, από πηλό.

Με βρεγμένα μαλλιά κι ένα κογχύλι στην γλώσσα για καραμέλα παρακολουθώ τα πάντα που δεν με αφορούν. Η τηλεόραση πάντοτε στο mute.Και είναι πιο ωραία έτσι. Πιο γευστική από ποτέ. Δημοσιογραφία. Ένα είδος κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Κατασκευασμένα γεγονότα. Δεν πιστεύω τίποτα και κανέναν. Ένα λαμπρό πείραμα είμαστε. Το έχω ξαναπεί. Κατοικίδια ενός λαού πολύ ανώτερου από εμάς. Όλα στο mute λοιπόν και αφήστε να κάνω εγώ η ίδια την αξιολόγηση των πραγμάτων όπως ξέρω.
Προτιμώ να χωράω στις νύχτες του Αυγούστου κρατώντας παλιά τετράδια με θυμαρόλογα παλιών, αυτοεξόριστων φίλων, μιας εφηβικής ηλικίας. Να πίνω γάλα παγωμένο και να βγαίνω μετά τις δώδεκα σαν σελήνη λίγων ημερών χαζεύοντας τις νυχτερινές γονυκλισίες των ερωτευμένων, τα λευκά πρόσωπα των ρουμάνων, και τους έρωτες των φαναριών με τα τεντωμένα πρόσωπα. Οι διαδρομές μεταγγίζουν μυστικά στους εκλεκτούς.
Δεν θα φύγω μαζί τους. Θα μείνω .Κάνοντας τίποτα απολύτως. Τα χώματα πρέπει να μείνουν άσπαρτα για λίγο για να δυναμώσουν. Ακίνητη θα στέκω ,κάθε που θα σουρουπώνει, με τα μαύρα μου γυαλιά στρέφοντας το πρόσωπό μου προς την ενδοχώρα. Όρθια σαν άγαλμα από σάρκα να περιμένω ακίνητη, με κομμένη την ανάσα, κάτι να συμβεί.
Κι έπειτα, όταν θα σκουραίνει η ψύχη μου από την νύχτα, θα τυλίγομαι με χιλιάδες βιβλία κάτω από τα λευκά μου σεντόνια, μπροστά στον αφασικό καταιγισμό των κλιματιστικών. Και όταν το φεγγάρι θα αναρχείται εκεί ψηλά θα βγαίνω να το παρακολουθώ. Απλά πράγματα. Άλλωστε πόσα φεγγάρια νομίζετε ακόμα θα θυμόμαστε. Πολύ λίγα.

Δεν θα φύγω μαζί τους. Θα μείνω στις άκρες της πόλης όπως κάθε Αύγουστο. Θα μείνω σε τοπία του κέντρου, αστικά, ασάλευτη να μαθαίνω πως οι δρόμοι γερνούν μαζί με τα κτίρια, τα οχήματα και τους ανθρώπους. Κι έχουν πολλές ιστορίες να πουν.
Μια από αυτές είναι πως όποιος μένει στις άκρες της πόλης χάνει την μνήμη του και έτσι ξεχνώντας πως και πέρυσι ήταν εδώ τα βλέπει όλα σα να είναι η πρώτη του φορά. Και γω πρώτη φορά βλέπω εμένα να κοιτώ εμένα που κοιτώ εμένα να κοιτώ εμένα που κοιτώ.
Θα μείνω.

14 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Και πολυ καλα θα κανεις :)

Εισαι απο τους τυχερους που μπορεις να επιλεξεις να μην φυγεις δεκαπενταυγουστο. Οι περισσοτερες δουλειες σου επιβαλλουν αυτη την αδεια!

Περσι, για πρωτη φορα στη ζωη μου, καταφερα να παω διακοπες τον Σεπτεμβρη. Τι ευτυχια!! Και δεν υπερβαλω, εζησα στιγμες απολυτης ευτυχιας!!
Μακαρι να μπορουσα να ευχαριστιεμαι καθε χρονο την Αριστοτελους, Κυριακη πρωι Αυγουστου και να φευγω τον Σεπτεμβρη για δεκα μερουλες!!
Σου ευχομαι να χαρεις καθε θορυβωδη γωνια της Αθηνας τον Αυγουστο :)

xxxx

Hfaistiwnas είπε...

Και οι άκρες της πόλης είναι πανέμορφες αυτό το μήνα.. άδεια η πόλη και όλα εύκολα..

Ανώνυμος είπε...

Πιστευω πως απορέεις μια απογνωση στο απυροβλητο ειναι του εγωιστικου σου αυτοσαρκασμού.
Ας μιλησουμε ξεκαθαρα... Αυγουστος.

George Le Nonce είπε...

Τί ὡραῖο! Σὰν Escher ἂν ἔγραφε.

bereniki είπε...

κι εγώ θα μείνω :)

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Άλλο (alo) ένα καλοκαίρι εδώ.
Λιωμένο παγωτό.
βέβαια μια χαρά εκανα τις διακοπες μου μην παραπονιεμαι

Αν και ναι αυτη την μαγεία την ξεχωρίζω μαζι με το πολλαπλο σου είδωλο.
Πολύ ωραίο τελείωμα.
Και το κολάζ είναι τελείως αλλού.
Ανεβαίνβεις πίστα.


Καλά σου είπε ο George Le Nonce
θα μπορουσε, αν έγραφε...
βζζζζζζζζζζιιιιιιιιιινννννννν

Unknown είπε...

Καλημέρα

Και εγώ πάντα, σχεδόν, τέτοια
εποχή του χρόνου είμαι στην μεγάλη
πολιτεία και απολαμβάνω την μοναξιά
της άδειας σχεδόν πόλης.
Πάντως χάρηκα που πέρασες από το
μπλογκ μου.
Θα γύγω και πάλι για λίγες μέρες
τον Σεπτέμβρη για Αμοργό

Να είσαι καλά
και να περνάς όμορφα φορώντας
τα μαύρα σου γυαλιά στο σεργιάνι
σου στην πόλη
Καλό πρωινό
Φιλιά θαλασσινά

Ορέστης είπε...

Φυσικά και θα μείνω (μείνουμε) εδώ! Λίγες φορές βρίσκει ευκαιρία να ανασάνει αυτή η πόλη απαλλαγμένη από αρκετούς που τη βλαστημούν και τώρα είναι μια από αυτές. Και η πανσέληνος αύριο 6/8 από το Σούνιο δε χάνεται με τίποτα! Και ο Σεπτέμβρης τόσο γλυκός μήνας να γευτεί κανείς τις παραλίες που αρχίζουν να ξεκουράζονται από τις επελάσεις των καλοκαιρινών βαρβάρων...αν φύγω θα φύγω τότε ως συνήθως :)
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Τελικά στην αθωότητα κερδίζεις.
Ναί εκεί.
Με ρουμπώνεις κάθε φορά.
Χάνω βαθμούς.
Χάνω το παιχνίδι.
Την άλλη μέρα πάλι χτυπώ το τζάμι.
-Θάρθεις να παίξουμε;
Κι εσύ πάντα έρχεσαι.
Παίζεις και κερδίζεις.

Μη τους πιστεύεις όσους κερδισμένοι αιθσθάνονται που φύγαν.
Αυτοί είναι οι πιό χαμένοι από όλους μας.

Οριστικά θα έλεγα.

candyblue είπε...

@Dee Dee: Ναι, είμαι από τους τυχερούς αυτούς. Και κοιτάω να το χαρώ. Αδύνατον να ξέρεις από τι κατοικείται τον Αύγουστο η πόλη αν δεν μείνεις να το δεις. Ερήμωση και μια grotesque καθημερινότητα….
Και γω το εύχομαι και το πραγματοποιώ όσο μπορώ.

Ο Σεπτέμβρης με κάνει και μελαγχολώ. Δεν μπορώ να κάνω μέσα του διακοπές. Ίσως γιατί είναι ο μήνας των γενεθλίων μου.





@ Hfaistiwnas :Μόνο πανέμορφες; Σαν τα φίδια αλλάζω πουκάμισο μέσα της πάντα τέτοια εποχή.

candyblue είπε...

@ Ανώνυμος: Χαχαχαχαχχα με σένα θα τα πούμε όταν γυρίσεις. Θα σε τρώω στην μάπα κάθε μέρα. Εσένα και τα αστεία σου.
Α και μην ξεχνάς τις ογλιομενες φορές που προσπαθείς μεσω του γλι να υποθάλψεις τα ενωμένα ισχία μέσω τις εξεζβιλομενης αναρχίας που διακρίνει το πολιτικό βιολιστικο πειθώ του νομίζω σου...

Σαν τα μούτρα σου θα με κάνεις αυτό σου λέω μόνο






@ George Le Nonce : Βρίσκεις; Το τελείωμα θα μπορούσε να ήταν μια μαγκωμένη σκέψη του την ώρα που έκλειναν τα βλέφαρα από τον φόρτο της μέρας.

Ο Escher ήταν ένα κράμα καλλιτέχνη κι επιστήμονα νομίζω.

candyblue είπε...

@ bereniki: Όλοι οι κάλοι χωράνε. Εδώ με τους Ακρίτες!







@ κοινωφελής κώνωψ: Και πάω στην πίστα που πέφτουν χιλιάδες μικροσκοπικά κόκκινα καυτερά πραγματάκια που αν δεν τα γλείψω θα με κάψουν.

Μην παραπονιέσαι stay back and enjoy it

candyblue είπε...

@ Sailor: Πέρασα γιατί οι εικόνες σου έμοιαζαν πολύ με τις δίκες μου. Αυτές που συνάντησα και αναμοχλεύσαν χιλιάδες συναισθήματα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Και ήθελα να στο πω. Με τον τρόπο μου.
Φιλιά αλμυρά ναι…
Καλά να περνάς πάνω στο μπλε της.






@ Ορέστης: Συμφωνώ εκτός από τον Σεπτέμβρη που με μελαγχολεί πολύ για διακοπές
Η ακρόπολη Ορέστη ήταν μια θεά. Για άλλη μια φορά.
Τόσα φλας πάνω της. Κι αν το σκεφτείς τι ξέρει να κάνει;
Ούτε να τραγουδάει ξέρει ούτε να ρητορεύει ούτε καλή ηθοποιός είναι. Το μόνο που κάνει είναι να στέκεται σπαραχτικά υπέροχα.
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι και σε σένα
Πως τα πέρασες αλήθεια πάνω στην μηχανή σου;

candyblue είπε...

@"Αισθηματική ηλικία": Ψέματα λες! Δεν σε ρουμπώνω
Ούτε με ρωτάς ποτέ-Θάρθεις να παίξουμε;
Εγώ ναι, πάντα έρχομαι.

Ψέματα λες
Κανείς δεν έχασε ούτε κέρδισε ποτέ

μια ιδέα είναι όλα
του μυαλού

καληνύχτα αγαπημένε