Τρίτη, Ιουλίου 28, 2009

ΗμΕρΟλΟγΙο ΑγΡαΝάΠαΥσΗσ


Η δικιά μου ομορφιά ήρθε φέτος το καλοκαίρι από τις μικρές Κυκλάδες ξυπόλητη.

Κουφονήσι για αρχή. Το φως το καθαρό. Οι θάλασσες πάντα τιρκουάζ και η άμμος ψιλό σιμιγδάλι. Οι γεύσεις συγκλονιστικές. Ο ύπνος μακρύς και ήσυχος μέσα σε νησιώτικα δωμάτια με μικρά μπλε παράθυρα από τα οποία περνάει ένα φως λουλακί. Οι καμπύλες της Κέρου απέναντι προκλητικές. Δύο φίλες ψιθυρίζουν κάτω από μια πορτοκαλιά μπουκαμβίλια. Ξανά επάνω σε νοικιασμένα ποδήλατα με τις ώρες, μέχρι να πονέσει ο καβάλος. Ξανά σε ανηφοριές που αγκυλώνουν την ανάσα, όπως τότε, 25 χρόνια πριν.
Τα βράδια μαθαίνουμε τους αστερισμούς ξαπλωμένοι σε λευκές πεζούλες. Ψηλά, σε ένα λοφάκι με πάνω του ένα παλιό μύλο, ποιος ξέρει πόσα χρόνια, καρφωμένο, πίνουμε καλοκαιρινά ποτά. Το λιμάνι από κάτω και από πάνω μας ο ουρανός πιο μπόλικος και πιο κοντά από ποτέ. Ο Νεκ Φρεντ, ο Κέλγιορκ και ο νοητός Λιλής. Ο Φλοριάν και ο Σαρακηνός με τα πράσινα ματιά και τα μαύρα κατσαρά μαλλιά. Η Μαρία και η Έβελυν με ανάσα ρακόμελου και γαρύφαλλο θρυμματισμένο ανάμεσα στα δόντια. Και τέλος η Φρίντα το κορίτσι του Λιθουανού σκηνοθέτη.

Δονούσα έπειτα. Τόπος αλλού. Μετέωρος σαν τους βυζαντινούς ύμνους. Παραλία κέδρος σαν γρανίτα μπλε. Πεζοπορία 20 λεπτά. Η αθωότητα έχει ανάγκη την θάλασσα και τον βράχο. Κόλπος Καλοταρίτισσας .Σκηνικό σε λεπτό βότσαλο. Στο βάθος της βουτιάς μας ένας κορμοράνος, αδιαφανώς, κυνηγάει ένα κοπάδι αθερίνες. Απίστευτη ταχύτητα. Σκαντζόχοιρος για μαρτίνια και αποχαιρετισμός στα αερικά της μέρας. Μία το ξημέρωμα, και το πλοίο για Αστυπάλαια μπαίνει στο λιμάνι με την όπισθεν. Μας κάνει μια χαψιά.

Αστυπάλαια, τελευταίος προορισμός. Κλειστοί όρμοι σαν λιμνοθάλασσες από χαλκό φτιαγμένες. Στροφές. Νοικιασμένο αμάξι. Μέσα νησί, έξω νησί. Σχήμα πεταλούδας ή χαλασμένων πνευμόνων. Απομεινάρια παλιών μεταλλείων. Βαγονέτα, ράγες, σκάλα φόρτωσης. Σήμερα λες, άνοιξες τα μάτια σου σε όλες τις βουτιές. Έπιασες 10 φορές άμμο με το χέρι κάνοντας μακροβούτι και πέρασες κάτω από τα πόδια μου 3 συνεχόμενες φορές. Επιστροφή στον βράχο. Η χώρα κάθε φόρα που επιστρέφουμε μας κοιτά ξελιγωμένη. Μοιάζει σαν παγωτό γιαούρτι με φρούτα του δάσους και ξηρούς καρπούς, που αρχίζει και λιώνει. Βόλτες. Λίγα ρακόμελα, πολλά χειροποίητα γλυκά. Βιβλία. Άπειρα βιβλία σαν να επρόκειτο να μην διαβάσουμε ποτέ ξανά.
Τελευταία νύχτα στο εδώ. Όπου εδώ σημαίνει στην πίσω μεριά του κάστρου της Αστυπαλιάς. Με φεγγάρι νύχι στο πλάι της βρεγμένης μου χωρίστρας και αέρα παντού αλλού. Αντιστροφή μέτρηση.

Επέστρεφε. Με όλο το μπλε του χτες στους πνεύμονες ακόμα. Το σύμπαν διαστέλλεται ακριβώς πάνω από το τρίτο μάτι μου. Όσο πιο πολύ απομακρύνομαι από σένα τόσο πιο πολύ αυτό μεταμφιέζεται σε πρωινό ουρανό.
Αθήνα. Κοιτάω το φεγγάρι. Ποτέ κανείς δεν πάτησε πάνω του, να το θυμάστε αυτό. Αθήνα. Με τον αστερισμό του σκορπιού μπλεγμένο ακόμα στα μαλλιά. Φυσάει και δω, όπως και εκεί. Πολύ. Το γατί μου πέφτει με φόρα πάνω μου καθώς το ανταμώνω 17 μέρες μετά. Όμως εμένα μου λείπει το μπλε. Αλλά ευτυχώς το ταξίδι δεν τελειώνει όταν φεύγεις. Κρατάει και λίγο μετά.

11 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

τα αληθινά ταξίδια κρατάνε για πάντα. καλώς επέστρεψες!

Dee Dee είπε...

Φαινεται να περασες πολυ ομορφα :)

Παντα υπαρχει ενα επομενο ταξιδι να ονειρευεσαι :)

Καλημεραααα!!!!

Ανώνυμος είπε...

Μη λες Αστυπάλαια, αχ μη λες Αστυπάλαια...
Ούτε για τον αστερισμό του Σκορπιού.
Κι εγώ εκεί ήμουν.

Νεφερτίτη

Hfaistiwnas είπε...

Tελείωσε το ταξιδάκι.. θα ξανάρθει νέο ταξίδι, πιο κοντά, πιο μακριά..
και πιο καλά! Και όλες αυτές οι γεύσεις αν και θα μείνουν λίγο ασθενέστερες στη μνήμη, θα έρθουν άλλες νέες πιο δυνατές να αντικαταστήσουν!!!

candyblue είπε...

@ b|a|s|n\i/a: Καλώς σε βρήκα. Πότε με το καλό εσύ; Η έφυγες και γύρισες;




@ Dee Dee: Πέρασα ανέμελα. Είχα πολλά χρόνια να περάσω έτσι.
Ναι πάντα υπάρχει. Ήδη το ονειρεύομαι εκεί κοντά στο φθινόπωρο
Πήγες Χαλκιδική;
Καλημεροφιλιά.

candyblue είπε...

Ο/Η Ανώνυμος: Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο η Αστυπάλαια. Εμένα δεν μου άρεσε και τόσο. Ίσως επειδή πήγα πρώτα στις μικρές Κυκλάδες και ξετρελάθηκα.
Ο αστερισμός του σκορπιού φαινόταν ολοκάθαρα στα Κουφονήσια. Η Αστυπάλαια έχει περισσότερα φώτα, ιδίως κάτω από το κάστρο αν βρίσκεσαι.
Δεν ξέρω ποια είσαι και πως με βρήκες αλλά η Αστυπάλαια ήταν απλά συμπαθητική.





@ Hfaistiwnas: Θα ξανάρθει ναι, καλά να είμαστε. Πάντα υπάρχουν πλάνα και σχέδια για επόμενα ταξίδια. Και ναι είναι έτσι ακριβώς όπως το λες. Όλες αυτές οι γεύσεις αν και θα μείνουν λίγο ασθενέστερες στη μνήμη, θα έρθουν άλλες νέες πιο δυνατές να αντικαταστήσουν.
Τόσο όμορφα πράγματα εδώ κι εκεί…

Dee Dee είπε...

Οχι δεν πγα Χαλκιδικη ακομη. ελη Αυγουστου θα παω βορεια Χαλκιδικη για δροσια και ξεκουραση. Ως τοτε παλευουμε με το παιδικο δωματιο :)

Η λεξη "ανεμελα" ειναι απο τις αγαπημενες μου και τυχεροι καταφερνουν να ζουν ετσι, εστω στις διακοπες.... ξερεις δεν ειναι και πολυ ευκολο πλεον :)

Φιλιααα ... καλο Σαββατοκυριακο!!

bereniki είπε...

με ταξίδεψες... μήπως με είχε πάρει μαζί σου και μόλις ξύπνησα?
μάκια
*****

candyblue είπε...

@ Dee Dee: Το παιδικό δωμάτιο είναι το πιο γαλήνιο μέρος στο οποίο μπορεί να ταξιδέψει κανείς. Αν είχε και θάλασσα θα ερχόμουν να με φιλοξενήσεις.
Όλοι θυμόμαστε πως κάποτε έτσι ζήσαμε ανέμελα. Να δεις που θα το θυμηθείς μέσα από το παιδί σου καθώς θα μεγαλώνεις μαζί του στα καλοκαιριά.

Πάω να τσεκάρω τα τείχη!





@ bereniki: Είχα μια βαλίτσα που ταξίδεψαν πολλοί μέσα της. Ίσως και συ.
Έκανες καμιά βουτιά?

bereniki είπε...

έκανα κάτι βουτίτσες... θέλω όμως μακροβούτια :)

candyblue είπε...

τα καλυτερα θες, ετοιμασου