Τετάρτη, Ιουλίου 01, 2009

ΠιΟ γΡήΓοΡα ΙοΥλΙε,ΠιΟ γΡήΓοΡα


Πονηρά απαρέμφατα και αόριστοι παιδεύουν την ήδη πάσχουσα σκέψη μου. Δεν με ακουμπάνε ούτε οι αιφνίδιοι θάνατοι των ειδώλων, ούτε οι λιγωτικές κριτικές του Antony. Γουστάρω να είμαι μόνιμα απούσα. Εν υπνώσει και σε λήθαργο. Αλήθεια το γουστάρω.
Έξω, και μόλις αυτή την ώρα, μαίνεται ο Ιούλιος και μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο του μεσημεριού απαγγέλω ενθαρρυντικούς στίχους μεγάλων ποιητών, βλαστημώ με τρόπο θεατρικό, αναπαριστώ σκηνές που είδα να συμβαίνουν στο δρόμο και γενικά χάνω την επαφή με την νοσηρή πραγματικότητα. Το μόνο ενδιαφέρον.
Περιμένω ξανά στην ουρά των αεροδρομίων με τις βαλίτσες να μου βγάζουν τους ώμους από το σούρσιμο και διαβάζω βιαστικά τις εφημερίδες μέχρι να φτάσω στην πόλη του βορά. Η ολυμπιακή έχει πάντα καθυστέρηση και πάντα εκείνες τις αλλόκοτες αεροσυνοδούς που είναι λες και το έχουν σκάσει από την Αλίκη στην χώρα των Θαυμάτων.
Το φεγγάρι μου κρατάει συντροφιά. Πόσο διαφορετικά φαντάζει από αέρος και πόσο αλλιώς από το παράθυρο του «Ιντερσίτι». Πλησιάζοντας στην Αθήνα μετά από ένα ηλιοκαμένο τριήμερο, κάπου στα βάθη της Χαλκιδικής, ονειρεύομαι πως η νέα γραμμή του μετρό κάνει στάση στο κρεβάτι μου ακριβώς.

Μπήκε πάλι ο Ιούλιος με χνούδι στα μάγουλα, σαν έφηβος αναψοκοκκινισμένος. Τα σύννεφα πύκνωσαν σήμερα. Μια υποψία βροχής. Έτρεξα να φέρω Billie Holiday να ακούσω και συγκεκριμένα το ” The Man I Love.Άστο να λιώσει στο cd player μέχρι να βγει ξανά εκείνο το φεγγάρι που τόσο καλά ξέρω. Αγόρασα πεπόνια, γερμάδες και κατακόκκινα κεράσια. Θα πέσω με τα μούτρα πάνω τους λίγο πριν παγώσουν.

Κατά τ΄άλλα το κάπνισμα, ευτυχώς, απαγορεύτηκε σε κλειστούς χώρους. Και ξαφνικά γέμισε η αιθρία με άπειρους ανθρώπους να καπνίζουν πανικοβλημένοι. Σαν άρρωστο είδος που κάποιος εξόρισε στα βρωμισμένα κράσπεδα. Μην μου κακιώσετε για το ευτυχώς, αλλά δεν είμαι παρά μια ασθματική πεταλούδα που χάρηκε για το λίγο παραπάνω καθαρό οξυγόνο που της δόθηκε. Το παίρνω απόφαση, το κάπνισμα φαντάζει γοητευτικό μόνο στις παλιές ταινίες του Χόλυγουντ.
Και οι μέρες συνεχίζονται με ιλιγγιώδη δράματα καθημερινότητας ενώ η Αττική οδός με τυλίγει από παντού πια σαν στοργικός βόας.
Τα μεσημέρια μου καίνε τα χέρια και το πρόσωπο, οι νύχτες με ποτίζουν καϊπιρίνιες και τεκίλες μαργαρίτα για να βαρύνουν τα ματοτσίνορα λίγο πριν πάει 4, και η μοναξιά με ανατριχιασμένες βλεφαρίδες μου γλείφει τις μαυρισμένες γάμπες μου.
Στο βάθος οι διακοπές μου, πλησιάζουν με ψηλά τακούνια και τσιμπιδάκι φρυδιών. Τις καμαρώνω. Από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ μαζί τους.
Από στιγμή σε στιγμή.Tour de force!
Καλό σας μήνα.

15 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλό μήνα candyblue!
Να μπει ο Ιούλιος επιτέλους να ζεστάνει και λίγο...
Το φεγγάρι κρατάει την καλύτερη συντροφιά.. και έχω μέρες να το δω..

Ημιπαγωμένα φρούτα.. αδυναμίες.. :)

Να έρθουν και οι διακοπές..

b|a|s|n\i/a είπε...

να βυθιστείς στις διακοπές χαϊδεύοντας τα φεγγάρια.
καλό σου μήνα!

Dee Dee είπε...

Εχω τοσο πολυ το μυαλο μου στην εγκυμοσυνη που ξεχναω εντελως τις διακοπες φετος :)

Θα παμε 10 μερουλες Χαλκιδικη... να ειμαστε κοντα :) Αλλα περισσοτερο σκεφτομαι τον Οκτωβρη και ολες τις ετοιμασιες ως τοτε που δεν τελειωνουν ποτε :):)

Ο Ιουλιος μπηκε δειλα.... παλι με μια χαρτοσακουλα πετροκερασα αγκαλια με βρηκε :)
Ο ηλιος ξεθαρρευει.... αλλα ακουσα οτι παλι δεν θα ειναι για πολυ. Τουλαχιστον να προλαβω να στεγνωσω 1-2 μπουγαδες που θελω !!

Καλο μεσημερακι!!!!

xxxx

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

στο τελος της δευτερης μερας
ομολογω
πως ζηλεύω
τον τροπο που φευγεις
τα λογια σοφιας
που ακουμπας στα ιστολογια
τα "ευτυχώς " σου
τις αποφασεις που αναιρεις
τον Ιούλιο σου
-μονο δικό σου-
και περιμένω να εξαφανιστώ
στα βρωμικα κρασπεδα
σκουπίδι
μιας εποχής
που τουλάχιστον είχε ενα κάποιο στυλ


σα πολλοί δεν φοβούνται ξαφνικά
τριγύρω μας
τωρα που ξεθάρεψα λιγάκι
ακούω το τραγούδι που λέει

"η αγάπη ειναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους"

και περιμένω
την αποδημία του Σεπτέμβρη

markos-the-gnostic είπε...

καλό μήνα ανανεωμένη μου blue, άντε να ενσωματωθείς μέσα στο άλλο blue των νησιών. που σε περιμένει ή το περιμένεις

κοινωφελής κώνωψ είπε...

que bonita...

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas: Το φεγγάρι ήταν για σένα χτες ότι έπρεπε. Ζεστές οι ανάσες του Ιουλίου. Άλλαξε το κλίμα .Σαν τροπικό να έγινε θαρρείς.
Αναμένω καρτερικά την αγρανάπαυση. Σχεδόν με έφτασε. Σχεδόν έχω φύγει.
Εσύ;





@ b|a|s|n\i/a:Στους κήπους των βυθών θα βουτήξω καθώς τα φεγγάρια θα μικραίνουν στον ουρανό νύχτα τη νύχτα.
Να περάσεις όμορφα αυτό τον μήνα.

candyblue είπε...

@ Dee Dee: Δεν ξεχνιούνται οι διακοπές. Άστα αυτά. Απλά δεν μπορείς να τις χωρέσεις φέτος. Καλή και η Χαλκιδική και οι 10 μέρες μια χαρά μου ακούγονται.
Ευχαριστήσου τες γιατί μετά… ταραμ ταμ ταμ… έρχονται τα δύσκολα.
Με πετροκέρασα και γω πολλές νύχτες με παρέα στο μπαλκόνι. Κουβεντούλα και φώτα σβηστά.
Σήμερα φτάσαμε αισίως το 40 αρι. Πολλή ζέστη
Ευτυχώς και για μένα στεγνώνουν ακόμα και τελευταία στιγμή τα ρούχα που θέλω να πάρω μαζί μου.
Ο Οκτώβριος είναι ο πιο μαλακός μήνας του χρόνου. Να το θυμάσαι αυτό
Όλα συμβαίνουν μέσα του απαλά σαν από βελούδο.





@"Αισθηματική ηλικία" Να μην ζηλεύεις. Όλα τα πρόσωπα έχουν την γοητεία τους όταν αναχωρούν.
Ο Ιούλιος για τον καθένα είναι ένας μήνας τόσο ξεχωριστός. Όπως κάθε μήνας.
Εύχομαι η αποδημία να πιάσει τόπο και ο Σεπτέμβρης να είναι ένας μήνας με μεγάλη βαλίτσα για σένα.
Να περνάς όμορφα.

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: Ετοιμάζομαι σου λέω. Με μεγάλα βήματα κοντεύω να φτάσω στο πλοίο που μεγαλώνει καθώς μπαίνει στο λιμάνι.
Το μπλε περιμένει.
Εγώ ανυπομονώ.

Με βρίσκεις ανανεωμένη; Είναι που έχεις να περάσεις πολύ καιρό μάλλον.
Πότε εσύ για το μπλε;





@ κοινωφελής κώνωψ: Και ακόμα δεν είδες τίποτα.

Hfaistiwnas είπε...

Ακόμη εδώ φυλάω Θερμοπύλες!!
Ήταν ότι πρέπει όντως.. αλλά για μια στιγμή το είδα μόνο.. γιατί θα με έριχνε σε σκέψεις.. :)

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Καλώς την :)

candyblue είπε...

Hfaistiwnas: κουράγιο!Θα ρθει και σένα η ώρα σου.


Χρήστος Μιχαήλ: Επ..που χάθηκες εσύ;
Καλώς την;
Φεύγω αύριο.Σε 20 μέρες να μου το πεις πάλι αυτό.
Σου χρωστάω καφέ...και συ εκεινο το περιοδικο.Δεν ξεχνάω.Και σου πα πίεζε.

fieryfairy είπε...

Κι εγώ χάρηκα την Χαλκιδική μες τον Ιούλη, με τις τροπικές μπόρες και τα καταγάλανα νερά. Μοχίτος η δική μου επιλογή όμως ;-)

Έμενα στο σπίτι φίλης και, πέρα από τις παραλίες και τα μπαράκια, η ανάμνηση που μου έμεινε είναι το να καθόμαστε νύχτα στον δροσερό κήπο της και να ανατέλει ένα τεράστιο κίτρινο φεγγάρι...

Ανώνυμος είπε...

Συνέχισε να μένεις απούσα. Μέχρι να σε απαλλάξει τελείως από την παρουσία της η νοσηρή πραγματικότητα.

Καλή αντάμωση με τις διακοπές σου.

candyblue είπε...

@ fieryfairy: Όλα όμορφα είναι αρκεί να είναι αλλού από το εδώ που μας κουράζει.
Η Χαλκιδική δεν θα σταματήσει ποτέ να με κερνάει εκείνα τα σπάνια χρώματα.
Να περνάμε καλά. Αυτό μας μένει.





@ sterianizali: Ήταν σαν ένα μακρύ και βαθύ μακροβούτι. Τώρα είμαι και πάλι έξω στο φως.
Ήταν όλα όσα είδα τόσο όμορφα.