ΚάΤω ΑπΟ τΟν ΉλΙο

Η εποχή: Ο Μάιος είναι ο μήνας των κεραυνών. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή προκαλούν εκατοντάδες πυρκαγιές, ενώ πέφτουν κατά δεκάδες χιλιάδες σε μία ημέρα. Ο Μάιος είναι ο μήνας που φυγαδεύει βιαστικά το καλοκαίρι κάτω από τα σκεπάσματα της άνοιξης. Ο Μάιος δεν έχει φύλο, μόνο επιθυμία.
Ο καιρός: Φυσάει συνεχώς. Μανιασμένα, δαιμονισμένα λες και ξεσπάει πάνω μου ο καιρός. Με σπρώχνει. Με εμποδίζει να κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου μου, μου σηκώνει ψηλά την μπλούζα, μου ανακατεύει τα μαλλιά. Με ταπεινώνει. Τα άκρα μου τα βράδια παγώνουν ξανά και το λεπτό πάπλωμα τραβιέται μέχρι το σβέρκο. Σε στάση εμβρύου ο ύπνος. Σε ονειρεύομαι όλο.
Το σκηνικό: Όλος ο κόσμος έχει γεμίσει χέρια που ζητάνε κάτι. Μια πολύχρωμη αδιαφορία στο υπάρχον πολιτικό σύστημα σαν γιορτή ξεχύνεται από παντού. Και αυτή η αδιαφορία στο βάθος σημαίνει νέο πολιτικό ενδιαφέρον και κατασκευή νέου σκηνικού. Για αυτό και πολύχρωμη.
Ο πόνος: Λέω σ αγαπώ δαγκώνοντας τη γλώσσα μου.
Εκείνη: Θέλει όλο να την διασχίζω. Είμαι ο κωπηλάτης της ψυχής της. Κάποιες νύχτες όταν κοιμάμαι μαζί της είναι αλλιώς. Μπερδεύονται τα όνειρα μας όπως τα δάχτυλα μου στα μαλλιά της.
Εκείνος: Έλλειψη ερωτικών συνειρμών. Βλέμμα που όλο αποφεύγει την συνάφεια. Χωρίς επιθυμία πια. Ίσως να πρέπει να μάθει πως η επιθυμία εμφανίζεται, μόνον όταν σου λείπει κάτι.
Εγώ: Σε μια γαλάζια θάλασσα, κάπου σε ένα παραθαλάσσιο οικισμό μακριά από το άστυ, βουτάω τα πόδια μου μέχρι να μουδιάσουν από το κρύο. Κι έπειτα βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να μείνω μέσα της περισσότερο από ότι έμεινες εσύ μαζί μου.
Τα βράδια: Με ένα ποτήρι αψέντι και κόκκινα μάτια από το ξενύχτι περιμένω τον Ιούνιο διαβάζοντας Μπωντλαίρ. Και «ο θάνατος των εραστών» καίγεται στο γαλάζιο φως του πορτατίφ μου.
Το τέλος: Θα ήθελα να σου ψιθυρίσω μια νύχτα χωρίς αστέρια πως ο πιο δυνατός μυς είναι η καρδιά. Όσο πιο πολύ την τρομοκρατείς τόσο πιο πολύ αντέχει.