Τρίτη, Απριλίου 28, 2009

Το ΠαΝ εΙνΑι Να ΑνΤεΞοΥμΕ


Φεύγει αργά αργά η χειμερία βραχνάδα. Αγκαλιές φωτός οι μέρες που πέρασαν και που περνάνε. Μαυρίζοντας τα μέλη μας στα ξέφωτα του αναπόσπαστου καλοκαιριού.
Περιμένω τον Μάη στο κατάφυτο μπαλκόνι μου και μονολογώ.
Βράζω χαμομήλι και το ρίχνω στα μαλλιά μου να ξανθύνουν όπως όταν ήμουν έφηβη. Ανοίγω τα παραθυρόφυλλα διάπλατα και συμμαζεύω το σπίτι με χορευτικές κινήσεις ακούγοντας Schubert. Η γειτονιά μου όλο αλλάζει. Σε λίγο θα ασφυκτιώ και εδώ. Άνθρωποι σκαρφαλωμένοι σε σκαλωσιές. Χτίζουν πολυκατοικίες. Μπαζώνουν τα ξέφωτα με άφθονο μπετόν. Όταν τους συναντάω τους προσπερνάω με το μπουφάν μου ανεβασμένο μέχρι τα μάτια και με κρύες σόλες σβήνω τον απόηχο των κομπρεσέρ που κάνουν τις φλέβες τους να τρέμουν.
Ανήσυχο, απελπισμένο φως μπαίνει από παντού. Ο κήπος κάτω έγινε πολύχρωμος.
Η γάτα μου όλο και μαδάει, κάποιες αλλεργίες γαργαλάνε το λαιμό και τα μάτια μου. Ευτυχώς έκανα το πρώτο μου μπάνιο το Μ.Σάββατο. Και αυτό είναι κάτι. Κάθε μέρα που βλέπω με φως, ονειρεύομαι τον τρελό Πιερό να με παίρνει τηλέφωνο και να δίνουμε ραντεβού στην μαρίνα Ζέας.
-Μια τέτοια ζωή θα σου πήγαινε.
-Μια Άννα Καρίνα θα μου πήγαινε. Μαζί κι ένα λαμπατέρ που θα έβγαζε κόκκινο φως στο παλιό ξύλινο κομοδίνο.

Έχω μια αγριάδα από τον βυθό μου φερμένη. Έμφυτη. Φοβιστική κάποιες στιγμές.
Αιχμηρή. Που μοιάζει με βροχή δυνατή σε γυμνό τραυματισμένο σώμα. Και τι πειράζει; Απλά κάθε φορά που σμίγω τα φρύδια μου με πολεμάει. Και γω το γράφω σαν αντίποινα. Δικιά μου και δικιά του.
Κι έξω η άνοιξη τεντώνεται και γω ξυρίζω τις μασχάλες της σιγοτραγουδώντας.
Και πλέω μαζί σου σε μια θάλασσα που από μακριά μοιάζει σα φρικαρισμένη, αλλά μέσα της είναι η πιο ήρεμη θάλασσα που συνάντησα ποτέ. Σε ακούω παρέα με τους γλάρους και όλα όσα μου λες, αν και τόσο αλλόκοτα, είναι κατανοητά. Σαν υπογράμμιση με φωσφοριζέ μαρκαδόρο.
Δεν με νοιάζει τίποτα, παρά μόνο ο έρωτας και η αγάπη. Καλύτερες πλάνες από αυτές που μας πλασάρουν. Κλωτσάω ότι με βαραίνει. Ανάερες σκέψεις πετάνε εδώ κι εκεί. Άνοιξη.
Θαυμάζω όλο τον κόσμο. Όλους τους ανθρώπους που τον απαρτίζουν. Χαζεύω τα περιγράμματα τους κάτω από αυτό το διαλυμένο φως. Θέλω να τους κάνω ταινία.
Να γράψω μουσική για αυτούς να τους εξυμνήσω με έναν τρόπο. Δικό μου τρόπο.
Έτσι, για να αποκατασταθεί η τρωθείσα ισορροπία μου.

28 Απρίλη. Ώρα 7 πρωινή. Ξυπνάω με έναν κόμπο στο λαιμό. Κοιτάω το ιλαρό φως που φονεύει τις γρίλιες. Ανασαίνω τα πρώτα σπαράγματα του Μάη με μια υποψία σκουριάς μέσα μου. Τα μάτια μου ακόμα κλειστά. Ο τρελός Πιερό μου πετάει τα σκεπάσματα και με ντύνει. Φτάνουμε στην μαρίνα. Ονειρεύομαι ότι διαπλέουμε την γεμάτη φάλαινες θάλασσα του Κορτές και πάμε μακριά πολύ.

Το παν είναι να αντέξουμε.

17 σχόλια:

Me:Moir είπε...

The trick is to keep breathing..
αυτό λέω κι εγώ στον εαυτό μου, σκεπτόμενη τον δικό μου κόμπο.

fetus είπε...

Καταβάθος η εφήμερη χαρά του κοριτσιού με το αστραφτερό χαμόγελο της ΑΙΜ σου πάει γάντι.
Είσαι αισιόδοξο παιδί και πάντα θα τα καταφέρνεις με τα βάρη μιας εποχιακής μετακόμισης...
Κάνεις πολύ καλά που περπατάς πάνω σε χορδές μουσικού οργάνου που πάλλονται απο ανθρώπινες ανάγκες.
Πέρασα να κλέψω λίγο απ΄την χαρά σου...
Να είσαι καλά κορίτσι μου.
:) .................

nosyparker είπε...

Τι όμορφο κείμενο! Μας έφερες την άνοιξη εδώ πάνω με το ζόρι. Όσο για τις γειτονιές που αλλάζουν, συμφωνώ... μου φαίνεται πως κάθε 10 χρόνια πρέπει να μετακομίζουμε ακόμα πιο έξω. :-( Κι αν μαδάει ένα γατί, φαντάσου τι θα γίνει εδώ σε λίγο που έχω δυο!

ΥΓ Θα ξανάρθεις να ξεστήσεις Άννα;

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Σε βλέπω έτοιμη να κομματιάσεις τον πρώτο Ζαν Πολ που θα σε πλησιάσει με αλεξίπτωτο, για να "σε σώσει"
Δε θέλεις να σωθείς. Να εξακολουθείς να πετάς ζητάς σε λινοθάλασσες κουφών.

Ελπίζω να αντέξεις στις εκλήσεις σου, αυτό το αέναο αντιγύρισμα σιωπής.


ΥΓ για την χθεσινή "συνεδρία", το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο.

Dee Dee είπε...

Λενε θα χαλασει λιγακι ο καιρος αυτες τις μερες.

Ευχομαι να εκλεψες αρκετες ηλιαχτιδες να αντεξεις και να χαμογελας :)

Εχεις μειλ!

xxxxxxx

ολα θα πανε καλα... είπε...

Μεγάλη αλήθεια...Θα αντέξουμε όμως;Ώρες-ώρες ανησυχώ για τη μεγάλη μου ελπίδα που μπορεί και να αποδειχθεί και φρούδα.
Μου έκανε εντύπωση το ξύρισμα της μασχάλης της άνοιξης και ο νούς μου πήγε σε μια φίλη.Ωραία πάντως η εικόνα - η άνοιξη είναι γυναίκα.Και το φως το πρωϊνό,γίνεται να είναι ιλαρό;Πίστευα πως μόνο του δειλινού είναι.
Καλό σου βράδυ.

caterinax είπε...

Θα αντέξουμε... πιάσου από μια ηλιαχτίδα και πήδα από φάλαινα σε φάλαινα!

Ανώνυμος είπε...

Εχω πολλλλύ καιρό να σου γράψω, αλλά πέρασα από την Ντι και ερχόμενη, φεύγω με μια γλυκιά μουντάδα μέσα μου, σήμερα είναι βροχερά και μου αρέσει, τόσο ώστε να μπορώ να χαμογελάω. Είσαι εκπληκτικό πλάσμα, θα στο πω άλλη μια φορά.

efoudi είπε...

έριξες πάλι αγκίστρι και έπιασες τη σκέψη μου εκεί που θάυμαζα κι εγώ τον κόσμο..
λίγο δικό σου τρόπο..λίγο με τον δικό μου..

κατάφερα κι εγώ να γράψω μια ιστορία.
για να φύγει ο κόμπος.

χάρηκα που σε ξαναείδα μελισσάκι.πολύ.

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Ακουσες τα πρώτα τριζόνια την νύχτα;

George είπε...

Δεν τον λένε Πιέρο Το όνομα του είναι Ferdinand

candyblue είπε...

@ Me:Moir: And to keep wondering.
Ότι δεν λύνεται κόβεται, μια και μιλάς για κόμπους.







@ fetus: Κατά βάθος δεν έχω ιδέα τι γίνεται. Μόνο κάτι μικρά φωσφόριζε ψαράκια τριγυρνάνε και τις νύχτες σαν λαμπατέρ φωτίζουν τις σκέψεις.
Να περνάς πολύ να κλέβεις. Αν είναι χαρά το δικαιούσαι.
Και συ να είσαι καλά, ιδίως τώρα που η άνοιξη μπορεί να μας κάψει τα σπλάχνα.

candyblue είπε...

@nosyparker :Ξανάρχομαι για άλλα εγκαίνια .Δεύτερα στις 8 στα «μελια» Ετοιμάσου αυτή την φορά.

Κάθε 10 χρόνια; Πολλά λες. Αφαίρεσε.







@"Αισθηματική ηλικία": Δεν ξέρω τι είναι αυτό που αλήθεια μπορεί να με σώσει. Ίσως ένας ταχυδακτυλουργός που θα βγάζει κάθε μέρα διαφορά από εκείνο το τεράστιο καπέλο του και όλο θα φανερώνεται μπροστά μου, εκπλήσσοντας με, όταν εγώ πάω να εκδηλώσω το πρώτο μου χασμουρητό.

Anytime.Αλλά δεν θες να μου πάρεις κι έναν καναπέ για να ξαπλώνεις;

candyblue είπε...

@ Dee Dee: εσένα μόνο σε ευχαριστώ. Τα υπόλοιπα Από κοντά.







@ ολα θα πανε καλα...: Αντέχουμε γιατί είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη και όλα όσα μας δίνονται δεν μας ξεπερνούν.
Η άνοιξη είναι μόνο γυναίκα. Και με διακαίει.
Ιλαρό είναι το φως που έχει μέσα του τον πυρετό του έρωτα.

Σε πλησίασε και σένα ο Μάης;

candyblue είπε...

@ Κατερίνα Ρ. Μπαρτζώκα: Κι έπειτα από πλανήτη σε πλανήτη. Όλα τα αντέχει κανείς.







@ Freedula: Μόνο ζαχαρωτές μουντάδες εδώ θα βρεις. Αλλοίμονο. Αλλιώς τι νόημα θα είχε ένα χαμόγελο γεμάτο φως καρφιτσωμένο στον τοίχο;

Είμαι λες; Ποιος ξέρει;

candyblue είπε...

@ efoudi: Έτσι πάνε αυτά στην σύμπνοια. Λίγο ο δικός σου λίγο δικός μου.
Ωραία η ιστορία σου. Όπως όλες η ιστορίες ενός έρωτα που κρυφοκοιτάζει καλά κρυμμένος. Αλλά όλο διερωτώμαι για ποιον να είναι!

Θα με ξαναδείς σύντομα.





@ κοινωφελής κώνωψ είπε: Τριζόνια, αηδόνια και τον πρώτο τζίτζικα. Απίστευτο;

candyblue είπε...

@ George : χαχααχα! Τρομερό σχόλιο. Έξυπνο.
Καλημέρα μεγάλη