Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009

ΠρΑΞιτΕΛοΥΣ 37


Ο ευτράπελος Φλεβάρης μου με μια τσόχινη κάπα αναστενάζει χιόνια στις κορυφές του Υμηττού. Χιονίζει σήμερα εκεί πάνω. Χιονίζει μέχρι μέσα μου. Μπουγάδες απλωμένες στο μπαλκόνι, ο ήχος της ηλεκτρικής σκούπας που μου επιτρέπει να ουρλιάζω όσο θέλω χωρίς κανένας να ακούσει ποτέ. Προσδοκώ την Σαρακοστή όπου όλα ξεκαθαρίζουν με το γαλάζιο άρωμα των ζουμπουλιών. Αν χάθηκα είναι γιατί κυλάει η ζωή καλά. Αποδράσεις Σαββάτου επιστροφές Κυριακής. Η εθνική όλο και στραβώνει καθώς σωπαίνω επιστρέφοντας. Προσπαθώ να ατμοποιηθώ όσο σκέφτομαι τα ραντεβού της καθημερινότητας, αλλά αυτό ακόμα δεν το κατάφερα κι έτσι λιμνάζω κάνοντας υπομονή.
Μια μικρή νέα έκθεση παίρνει μέρος στο key bar.Στο bar όπου τα τρία αυτά κολλάζ μου κούμπωσαν όπως τα κόκκαλα στους σπονδύλους. Μίκρο μπαρ σαν συρμός βαγονιού μιας άλλης εποχής, σαν μια λαμπερή κάψουλα που σε μεταφέρει σε άλλο χωρόχρονο. Πάω και ξαναπάω. Πραξιτέλους 37.Το κέντρο πιο δικό μου από ποτέ αυτό τον καιρό. Η Άντζελα πίσω από την λερναία μπάρα μου γεμίζει τα ποτήρια με λευκό κρασί σαν οινοχόος και γω της λέω ιστορίες από τα δαχτυλίδια του Κρόνου όπου κατοίκησα κάποτε.

Εθελούσιες αποχωρήσεις στην δουλειά. Μαζικές απολύσεις έπειτα. Ποιος ξέρει αν θα είμαι μέσα στην γιορτή του διαβόλου κι εγώ. Δικά του είναι αυτά όλα. Υπάρχει ο διάβολος πιο κοντά από ποτέ σε μας. Συζητάει με τους αρχηγούς των κρατών, μπαρκάρει στα μεγάλα πλοία ρωτώντας αν ακόμα εξουσιάζει την θάλασσα. Γίνεται συνοδηγός στην πρωινή μας κίνηση και μας ρωτάει αν όλα πάνε καλά. Αν όλος ο κόσμος μπαίνει εκεί όπου δεν υπάρχει καμία ελπίδα, παρά μόνο το χάος. Όλα δικά του έγιναν και επαίρεται. Χαίρεται που όλα πάνε εκεί που είναι αυτός.
Η μέρα καταρρέει πολύ πιο εύκολα πια. Αν και φουσκώνει το σώμα της με περισσότερο φως. Σκοτάδι παντού με φώτα και καπνούς. Και λάμψεις όπως των σωμάτων όταν συναντιούνται σε φτηνά ξενοδοχεία. Η νύχτα πάντα προχωράει πιο κάτω.
Κάτι άυπνες μορφές με μοχέρ φορέματα ψιθυρίζουν λίγο πριν τα ξημερώματα στα αυτιά μου. Ανεβαίνουν σαν σκιές στους τοίχους και προσπαθούν να με βγάλουν έξω από το σώμα μου. Φωνάζω πάντα και με βουβά κλάματα ξαναμπαίνω τρομαγμένη μέσα μου.
Ξυπνάω πάντα με την ίδια επιθυμία. Να περπατήσω πολύ τον κόσμο. Να συνεχίσω να επιστρέφω σε ένα μέρος που ονομάζω σπίτι ακούγοντας νυχτερινές εκπομπές. Να κοιμηθώ όπως οι ηρωίδες του Τσέζαρε Παβέζε με Venoral και να πίνω ζεστό καφέ κρατώντας σφιχτά την κούπα στα χέρια μου καθώς έξω ξημερώνει. Ξυπνάω πάντα με την ίδια αγάπη που με ανατινάζει όπως η βροχή τα πέταλα των λουλουδιών.

Η παρθενική αυγή η ομίχλη των υγρών ματιών σου. Μια αρχαία σφίγγα περιπλανιέται στην κόρη του ματιού σου. Προσπαθώ να θυμηθώ την γέννηση μου κι ένα παλιό αεράκι μου αγγίζει τα βλέφαρα. Χιονίζει ακόμα και το μόνο που θυμάμαι είναι πως γεννήθηκα σε απόλυτο σκοτάδι.

16 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Αυτές οι μέρες οι λευκές δεν είναι λες από παραμύθι; Σαν κολάζ παιδικών εποχών..
Καλή επιτυχία στην έκθεση αγαπητή μου!

tovenito είπε...

να χάνεσαι αν είναι να κυλάει η ζωή καλά. εξάλλου ξέρεις τι λένε; γεμάτο μπλογκ, άδεια ζωή..ντιν νταν οι καμπάνες τόβενε!
υγ. το κολάζ σου απλά εξαιρετικό

xryc agripnia είπε...

Επιτελους εγραψες...

Filotas είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
0comments είπε...

Τι ωραίο κείμενο!

υγ: Γιατί όχι σε ακριβά ξενοδοχεία;

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

συνειδητα σε αποφευγω
μερες
ειναι αυτο το απροσδιόριστο
που ξερω
οτι ξερεις κι εσυ
καθως
απο το σκοταδι
στο φως
και μετα στο κενο
στριφογυρνας
παρασυροντας
μια μορφη
ανησυχίας μου
για σενα


καλο μηνα

b|a|s|n\i/a είπε...

να ξυπνάς πάντα με την ίδια επιθυμία. και να μην ξεχνάς. τις επιθυμίες. πολύ καλό σου μήνα!!

efoudi είπε...

μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα και τα μάγια λύθηκαν. ένα μήνυμα στην άμμο και μπρόστα μου αποκαλύφθηκε το πιο καλά κρυμμένο μυστικό...

σε περιμένουμε "δαιμόνιο"..να εγκαινιάσουμε την άνοιξη με τα χρώματα της έκθεσης σου..

:)

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas :Σε ποια έκθεση από όλες λες εσύ;
Γίνεται άλλη μια για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη!
Εκεί πάω… εγκαίνια Σάββατο 7!!!!







@ tovene592 : Το κολάζ μου είναι η αφισούλα που έκανα για την έκθεση στο key bar.
Το γεμάτο blog άδεια ζωή είναι σχετικό. Εξαρτάται πόσο γεμάτα ζεις και πόσο γρήγορα μπορείς να τα αποτυπώνεις και τα έπειτα να τα γράφεις.
Θέλω να γράψω τόσα αλλά η δουλειά δεν με αφήνει.
Άλλη μια ατομική έκθεση στην Θεσσαλονίκη. Στο bliss, που αλλού!
Έρχεσαι;

candyblue είπε...

@archive: Επιτέλους… του χρόνου πάλι.





@ Angelito: εμείς άραγε θα διασταυρωθούμε ποτέ

candyblue είπε...

@ 0comments: Αυτά είναι για άλλη κατηγορία ερώτων.
Σε ευχαριστώ για τα όμορφα





@ "Αισθηματική ηλικία" Συνειδητά θα με φέρεις μπροστά σου.
Να ξεκινήσω να μετράω αντίστροφα;


Ps: Ξεκίνησα να δουλεύω αυτό που μου ζήτησες

candyblue είπε...

@ b|a|s|n\i/a :Τπτ δεν ξεχνώ. Οι επιθυμίες μου έχουν τα πιο κοφτερά νύχια. Τπτ δεν ξεχνώ λοιπόν.





@ efoudi: Έρχομαι με μια τεράστια λαχτάρα για blissoκατάσταση!
Την μετακινήσαμε στα ψηλότερα κλιμάκια την πεταλούδα. Να δει και λίγο πιο ψηλά.

Hfaistiwnas είπε...

Για αυτή που λες στο ποστ βρε! Στο key bar...

candyblue είπε...

:P

bereniki είπε...

μικρή μου καραμελίτσα!
νομίζω πως μεγάλωσα και η ζωή κυλάει λίγο πιο γρήγορα... ο χρόνος λιγοστεύει ακόμα κι αν μεγάλωσαν οι μέρες.. ο χρόνος ο δικός μου.. περιορίζεται πλέον στις ώρες της οδήγησης και στα λεπτά που μεσολαβούν μέχρι το μετρό να κάνει τη διαδρομή συγγρού φιξ-πανεπιστήμιο...
και μέσα στην πίεση διαβάζω ένα σου κείμενο και αδειάζει το μυαλό μου από όλα και γεμίζει με όμορφες λέξεις... κολλάζ εικόνων και κοκτέιλ λέξεων... είσαι το καλύτερο μεσημεριανό ποτάκι!
φιλάκια

candyblue είπε...

Εδώ είμαι εγώ..σαν λάμπα γαλάζιου πορτατίφ που το ανάβεις κάθε φορά που ένας εφιάλτης σε πετάει από το κρεββάτι σου.
Εδώ είμαι… μεγαλώνω σαν και σένα, περιορίζομαι και γυαλίζω το τρίχωμα των ημερών που με αφήνουν και πάνε.
Εδώ και εκεί καμιά φορά!