ΠρΑΞιτΕΛοΥΣ 37

Ο ευτράπελος Φλεβάρης μου με μια τσόχινη κάπα αναστενάζει χιόνια στις κορυφές του Υμηττού. Χιονίζει σήμερα εκεί πάνω. Χιονίζει μέχρι μέσα μου. Μπουγάδες απλωμένες στο μπαλκόνι, ο ήχος της ηλεκτρικής σκούπας που μου επιτρέπει να ουρλιάζω όσο θέλω χωρίς κανένας να ακούσει ποτέ. Προσδοκώ την Σαρακοστή όπου όλα ξεκαθαρίζουν με το γαλάζιο άρωμα των ζουμπουλιών. Αν χάθηκα είναι γιατί κυλάει η ζωή καλά. Αποδράσεις Σαββάτου επιστροφές Κυριακής. Η εθνική όλο και στραβώνει καθώς σωπαίνω επιστρέφοντας. Προσπαθώ να ατμοποιηθώ όσο σκέφτομαι τα ραντεβού της καθημερινότητας, αλλά αυτό ακόμα δεν το κατάφερα κι έτσι λιμνάζω κάνοντας υπομονή.
Μια μικρή νέα έκθεση παίρνει μέρος στο key bar.Στο bar όπου τα τρία αυτά κολλάζ μου κούμπωσαν όπως τα κόκκαλα στους σπονδύλους. Μίκρο μπαρ σαν συρμός βαγονιού μιας άλλης εποχής, σαν μια λαμπερή κάψουλα που σε μεταφέρει σε άλλο χωρόχρονο. Πάω και ξαναπάω. Πραξιτέλους 37.Το κέντρο πιο δικό μου από ποτέ αυτό τον καιρό. Η Άντζελα πίσω από την λερναία μπάρα μου γεμίζει τα ποτήρια με λευκό κρασί σαν οινοχόος και γω της λέω ιστορίες από τα δαχτυλίδια του Κρόνου όπου κατοίκησα κάποτε.

Εθελούσιες αποχωρήσεις στην δουλειά. Μαζικές απολύσεις έπειτα. Ποιος ξέρει αν θα είμαι μέσα στην γιορτή του διαβόλου κι εγώ. Δικά του είναι αυτά όλα. Υπάρχει ο διάβολος πιο κοντά από ποτέ σε μας. Συζητάει με τους αρχηγούς των κρατών, μπαρκάρει στα μεγάλα πλοία ρωτώντας αν ακόμα εξουσιάζει την θάλασσα. Γίνεται συνοδηγός στην πρωινή μας κίνηση και μας ρωτάει αν όλα πάνε καλά. Αν όλος ο κόσμος μπαίνει εκεί όπου δεν υπάρχει καμία ελπίδα, παρά μόνο το χάος. Όλα δικά του έγιναν και επαίρεται. Χαίρεται που όλα πάνε εκεί που είναι αυτός.
Η μέρα καταρρέει πολύ πιο εύκολα πια. Αν και φουσκώνει το σώμα της με περισσότερο φως. Σκοτάδι παντού με φώτα και καπνούς. Και λάμψεις όπως των σωμάτων όταν συναντιούνται σε φτηνά ξενοδοχεία. Η νύχτα πάντα προχωράει πιο κάτω.
Κάτι άυπνες μορφές με μοχέρ φορέματα ψιθυρίζουν λίγο πριν τα ξημερώματα στα αυτιά μου. Ανεβαίνουν σαν σκιές στους τοίχους και προσπαθούν να με βγάλουν έξω από το σώμα μου. Φωνάζω πάντα και με βουβά κλάματα ξαναμπαίνω τρομαγμένη μέσα μου.
Ξυπνάω πάντα με την ίδια επιθυμία. Να περπατήσω πολύ τον κόσμο. Να συνεχίσω να επιστρέφω σε ένα μέρος που ονομάζω σπίτι ακούγοντας νυχτερινές εκπομπές. Να κοιμηθώ όπως οι ηρωίδες του Τσέζαρε Παβέζε με Venoral και να πίνω ζεστό καφέ κρατώντας σφιχτά την κούπα στα χέρια μου καθώς έξω ξημερώνει. Ξυπνάω πάντα με την ίδια αγάπη που με ανατινάζει όπως η βροχή τα πέταλα των λουλουδιών.

Η παρθενική αυγή η ομίχλη των υγρών ματιών σου. Μια αρχαία σφίγγα περιπλανιέται στην κόρη του ματιού σου. Προσπαθώ να θυμηθώ την γέννηση μου κι ένα παλιό αεράκι μου αγγίζει τα βλέφαρα. Χιονίζει ακόμα και το μόνο που θυμάμαι είναι πως γεννήθηκα σε απόλυτο σκοτάδι.