ΉρΘε ΞαΝά

Πλανιέται από χτες ένα βαρύ βιομηχανικό, γκρι σύννεφο που ετοιμάζεται να ρίξει μια βροχή πάνω από δίκαιους και αδίκους. Πλανιέται από πάνω μου και πάνω από τις κορυφές των βουνών σαν μακριά ασημένια γιορτινή γιρλάντα. Σκοτεινιάζω.
Και σκέφτομαι για αντίδοτο τους ουρανούς του Ιουνίου κι εκείνα τα όνειρα. Μα δεν θα βραδιάσει ποτέ;
Η ενδεχόμενη παγωνιά και μια ανερχόμενη υγρασία καθυστερεί ακόμα εκείνα τα αποσπάσματα του Ιουνίου. Και κάπου μέσα τους, είκοσι καλοκαίρια πριν, εγώ με μια μωβ κλωστή στο χέρι να δένω τα τραύματα των παιδικών μου φίλων. Κι ήρθε κάποτε η ώρα που ξεστράτισα από τα μέσα μου και ατρόφησα.

Στο μετρό η άργητα των συρμών καλά κρατεί. Πρωτοφανές. Κάνουν έργα στον ηλεκτρικό. Πρωτοφανές. Ο κόσμος γεμάτος σακουλές στα χέρια μιλάει για την οικονομική κρίση που τον βρήκε. Ξεχύνομαι στους δρόμους σαν το γάλα που κάποιος έχυσε απρόσεχτα. Καμαρώνω την πίσσα τους. Την ακουμπάω με το αυτί μου και προσπαθώ να μάθω μυστικά δικά τους.
Δεν μπορούν να μεγαλώσουν λίγο τους δρόμους;Τόσα γίνονται εκεί. Μπλόκα, απεργίες, συγκεντρώσεις, πορείες συλλαλητήρια, συμπλοκές, εξεγέρσεις,Τόσα γίνονται. Μεγαλώστε λίγο τους δρόμους. Τεντώστε τους να μην κρέμονται από μια κλωστή. Να φαρδύνουν κι άλλο. Φυτέψτε δέντρα, φτιάξτε λίμνες τεχνητές κι απύθμενες, φυτέψτε κι άλλους από μας πολίτες στο χώμα μαζί με τα δέντρα, να κάνετε έναν υπέροχο κήπο. Καμιά άλλη κυβέρνηση δεν κατάφερε να κατεβάσει μια χώρα ολόκληρη στους δρόμους. Και οι λέξεις μας φτώχια λαμποκοπούν μπροστά στην φανταχτερή καταστροφή αυτών των πράξεων.
Μεγαλώστε τους κι ανθίστε τους λοιπόν.

Και ο Φλεβάρης που τόσο βαθιά αγαπώ μπήκε με έναν ήλιο ζεστό σαν μάτι κουζίνας αναμμένο. Από κάπου μακριά, από κάπου αλλού, η υγρασία κρεμιέται σαν διάφανη κορδέλα που την ξέσκισε ο αέρας στις άκρες των ματιών σου.
Μπήκε ο Φλεβάρης μου και μια μισότρελη αμυγδαλιά αναστέναξε πίσω από την πλάτη μου. Και η οροσειρά του ιππόκαμπου που έχω εκεί τεντώθηκε κι άλλο πιο κάτω αφήνοντας μου έναν μεγάλο παρασιτικό φόβο για το αύριο.
Με σερπαντίνες στα μαλλιά και κομφετί στα χέρια περπατάω τις νύχτες στα κρυφά στους κήπους των ακάλυπτων. Έρχεται τότε και με βρίσκει με εκείνα τα μπλε ψυχοσάββατα στις άκρες των σγουρών μαλλιών του και μου χαρίζει κουτσά αστέρια και όλη την μωβ μελανιασμένη μεριά του σύμπαντος που με καταπιέζει.
Με καταπιέζει το σύμπαν, ναι. Που το περίεργο;
Με καταπιέζει σαν να φοράω ένα νούμερο παπούτσι μικρότερο. Μου μελανιάζει τον αριστερό μου ώμο και παραμορφώνει τις άκρες των μαλλιών και των βλεφάρων μου κάθε φόρα που αναπλάθεται.
Ευτυχώς ο Φλεβάρης μου το φέρνει σαν φρέσκο συκώτι και γω το τηγανίζω. Κι έπειτα το τρώμε με λαχτάρα πίνοντας λίγη μποράντζα. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος.

Αναπνέει η μέρα σήμερα. Βλέπω το στέρνο της να ταλαντεύεται πάνω κάτω. Πάω και γω να αναπνεύσω μαζί της και να μιλήσω για αυτά που ο κόσμος δεν βλέπει, αλλά υπάρχουν.