ΜοΥ αΡέΣεΙ

Μου αρέσει να σέρνω τις μπότες μου στην άσφαλτο. Στα καρό πεζοδρόμια της πόλης. Στους ατελείωτους διάδρομους του σταθμού, στους χωματόδρομους της Κάντζας. Να τις ακούω να κάνουν αυτόν τον ξεψυχισμένο θόρυβο σα να λιώνουν καμένο δέρμα. Μου αρέσει που τα σύννεφα με τον αέρα διαλύονται γρήγορα. Τόσο, όσο εγώ να πάρω μια βαθιά εισπνοή. Μου αρέσει που τελειώνει και αυτός ό μήνας κι έρχεται ο αγαπημένος μου. Ο Φλεβάρης.
Μου αρέσει να σε σκέφτομαι και να φυσάει κρύος αέρας στο πρόσωπο μου. Να κάνει τα μάτια μου να δακρύζουν.
Μου αρέσει να διαβάζω το τέλος αγαπημένων μου βιβλίων κοντά στα μεσάνυχτα. Έτσι θυμάμαι την μοίρα των ηρώων που ξεπατίκωσα ανα τα χρόνια. Τι να κάνουν άραγε μετά το τέλος ενός βιβλίου οι ήρωες; Πως να συνεχίζουν τις ζωές τους;
Μου αρέσει που με μαζεύω από τις νύχτες και τις μέρες με εκείνη την ειδική απόχη.
Εκείνη που μαζεύει ότι πέταξες κάποτε αχρησιμοποίητο ή ακόμα και μισό. Που ξαναβρίσκω στα fm τους χτύπους μου και αλλάζω την ένταση μου βγάζοντας την από το mute και βάζοντας την στο +4.
Μου αρέσει που στη σπονδυλική μου στήλη έχω την οροσειρά του ιππόκαμπου και κάθε φορά που πονάει το κεφάλι μου από μοναξιά αυτή αλλάζει σχήμα.
Μου αρέσει που χάθηκα από όλους και όλα. Μου αρέσει που με ψάχνουν.
Που όταν γελάω φαίνονται όλα μου τα δόντια και που όταν κλαίω το σπίτι γεμίζει με μικρά θολά τοπία που με κοιτάνε κατάματα.
Μου αρέσει που πονάω τόσο και κανείς δεν έχει ιδέα. Μου αρέσει που η ζωή μου αλλάζει σχήμα, που μου τελείωσε η κρέμα ημέρας και δεν βάζω τίποτα πια. Που βρέχει και τα μαλλιά μου υγραίνονται και βαραίνουν στο μέτωπο οι αφέλειες. Που η άνοιξη μου γαργαλάει το τελείωμα του αυχένα, κι εκείνος βαρύς σαν τσιμέντο με ρίχνει στα βάθια μαξιλάρια κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ που μοιάζει με απόσπασμα αμερικάνικης ανεξάρτητης ταινίας.
Μου αρέσει που κρατάω πάλι σημειώσεις στο moleskin.Που βλέπω όποιον θέλω όποτε μπορέσω εγώ. Που δεν ξέρω πια τι μουσική μου αρέσει. Που μπαίνω σε δρόμους με κόκκινα απαγορευτικά σαν γλειφιτζούρια κανέλας και αφήνω το αυτοκίνητο για λίγο σε πανάκριβα πάρκινγκ. Που χαζεύω στα φανάρια τον ουρανό και χάνω όλα τα πράσινα. Που δεν ξέρω τι θέλω. Που δεν θα μάθω ποτέ και τι λύτρωση μου δίνει αυτό.
Μου αρέσει που δεν έχω ούτε μια άσπρη τρίχα ακόμα και δεν βάφω τα μαλλιά μου.
Που τα μακραίνω ξανά, όπως μακραίνουν τα κύματα καθώς τα αφήνεις από την πλώρη ενός καραβιού μεσοπέλαγα.
Μου αρέσει που η ζωή περνάει τόσο απαλά. Μου αρέσουν οι ουλές που μου αφήνει και εκείνο το μούδιασμα στο δεξί μάτι. Μου αρέσει που υπάρχει σε όλο τον κόσμο μέρος για να πας και άνθρωπος για να γνωρίσεις. Που τα ρούχα αγοράζονται σύμφωνα με την παρούσα διάθεση και μετά πετιούνται. Που χάνεται η στιγμή κι έρχεται άλλη πιο δικιά μου. Μου αρέσει που αυτά όλα δεν έχουν νόημα αλλά απλά μου αρέσουν. Και πιο πολύ να ξέρω πως τα χέρια μου δαγκώνουν βουβά τα δικά σου.
Όλα μου αρέσουν. Μα πιο πολύ η θάλασσα που ποτέ δεν ήταν τόσο μεταχειρισμένη όσο τώρα.
Αυτή πιο πολύ, κι έπειτα το μπλε και ό κόσμος όλος.