Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2009

ΜοΥ αΡέΣεΙ

Μου αρέσει να σέρνω τις μπότες μου στην άσφαλτο. Στα καρό πεζοδρόμια της πόλης. Στους ατελείωτους διάδρομους του σταθμού, στους χωματόδρομους της Κάντζας. Να τις ακούω να κάνουν αυτόν τον ξεψυχισμένο θόρυβο σα να λιώνουν καμένο δέρμα. Μου αρέσει που τα σύννεφα με τον αέρα διαλύονται γρήγορα. Τόσο, όσο εγώ να πάρω μια βαθιά εισπνοή. Μου αρέσει που τελειώνει και αυτός ό μήνας κι έρχεται ο αγαπημένος μου. Ο Φλεβάρης.
Μου αρέσει να σε σκέφτομαι και να φυσάει κρύος αέρας στο πρόσωπο μου. Να κάνει τα μάτια μου να δακρύζουν.
Μου αρέσει να διαβάζω το τέλος αγαπημένων μου βιβλίων κοντά στα μεσάνυχτα. Έτσι θυμάμαι την μοίρα των ηρώων που ξεπατίκωσα ανα τα χρόνια. Τι να κάνουν άραγε μετά το τέλος ενός βιβλίου οι ήρωες; Πως να συνεχίζουν τις ζωές τους;
Μου αρέσει που με μαζεύω από τις νύχτες και τις μέρες με εκείνη την ειδική απόχη.
Εκείνη που μαζεύει ότι πέταξες κάποτε αχρησιμοποίητο ή ακόμα και μισό. Που ξαναβρίσκω στα fm τους χτύπους μου και αλλάζω την ένταση μου βγάζοντας την από το mute και βάζοντας την στο +4.
Μου αρέσει που στη σπονδυλική μου στήλη έχω την οροσειρά του ιππόκαμπου και κάθε φορά που πονάει το κεφάλι μου από μοναξιά αυτή αλλάζει σχήμα.
Μου αρέσει που χάθηκα από όλους και όλα. Μου αρέσει που με ψάχνουν.
Που όταν γελάω φαίνονται όλα μου τα δόντια και που όταν κλαίω το σπίτι γεμίζει με μικρά θολά τοπία που με κοιτάνε κατάματα.
Μου αρέσει που πονάω τόσο και κανείς δεν έχει ιδέα. Μου αρέσει που η ζωή μου αλλάζει σχήμα, που μου τελείωσε η κρέμα ημέρας και δεν βάζω τίποτα πια. Που βρέχει και τα μαλλιά μου υγραίνονται και βαραίνουν στο μέτωπο οι αφέλειες. Που η άνοιξη μου γαργαλάει το τελείωμα του αυχένα, κι εκείνος βαρύς σαν τσιμέντο με ρίχνει στα βάθια μαξιλάρια κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ που μοιάζει με απόσπασμα αμερικάνικης ανεξάρτητης ταινίας.
Μου αρέσει που κρατάω πάλι σημειώσεις στο moleskin.Που βλέπω όποιον θέλω όποτε μπορέσω εγώ. Που δεν ξέρω πια τι μουσική μου αρέσει. Που μπαίνω σε δρόμους με κόκκινα απαγορευτικά σαν γλειφιτζούρια κανέλας και αφήνω το αυτοκίνητο για λίγο σε πανάκριβα πάρκινγκ. Που χαζεύω στα φανάρια τον ουρανό και χάνω όλα τα πράσινα. Που δεν ξέρω τι θέλω. Που δεν θα μάθω ποτέ και τι λύτρωση μου δίνει αυτό.
Μου αρέσει που δεν έχω ούτε μια άσπρη τρίχα ακόμα και δεν βάφω τα μαλλιά μου.
Που τα μακραίνω ξανά, όπως μακραίνουν τα κύματα καθώς τα αφήνεις από την πλώρη ενός καραβιού μεσοπέλαγα.
Μου αρέσει που η ζωή περνάει τόσο απαλά. Μου αρέσουν οι ουλές που μου αφήνει και εκείνο το μούδιασμα στο δεξί μάτι. Μου αρέσει που υπάρχει σε όλο τον κόσμο μέρος για να πας και άνθρωπος για να γνωρίσεις. Που τα ρούχα αγοράζονται σύμφωνα με την παρούσα διάθεση και μετά πετιούνται. Που χάνεται η στιγμή κι έρχεται άλλη πιο δικιά μου. Μου αρέσει που αυτά όλα δεν έχουν νόημα αλλά απλά μου αρέσουν. Και πιο πολύ να ξέρω πως τα χέρια μου δαγκώνουν βουβά τα δικά σου.
Όλα μου αρέσουν. Μα πιο πολύ η θάλασσα που ποτέ δεν ήταν τόσο μεταχειρισμένη όσο τώρα.
Αυτή πιο πολύ, κι έπειτα το μπλε και ό κόσμος όλος.

22 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

μου αρέσουν τα κομμάτια (σου). τα κολάζ σου. η θάλασσα και ο ουρανός. εκεί που πετάς. και εκεί που βυθίζεσαι.

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα!
Ξέρεις που κόλλησα; Εκεί που σκέφτεσαι τι κάνουν οι ήρωες ενός βιβλίου μετά.. πολλές φορές φτιάχνω την ιστορία τους όπως με βολεύει, με χάπι έντ..
Η θάλασσα, ο ουρανός, το πράσινο.. αγαπημένα..

caterinax είπε...

μου αρέσει που διακρίνεις την ομορφιά σε μικρές λεπτομέρειες. μου αρέσει που τώρα μου αρέσουν κι εμένα όλα αυτά.

markos-the-gnostic είπε...

αχ ναι είναι ωραίο το κλείσιμο μερικές φορές
και το μπλε που ποτέ δεν είναι πραγματικό. πάντα από αντανάκλαση. αλήθεια μπορεί να υπάρξει ποτέ το μπλε πραγματικά;

xryc agripnia είπε...

Το κολαζ ειναι ΥΠΕΡΟΧΟ!

Υ.Γ...Σ'αγαπαω.
:)

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Σου αρέσει που ζεις, μου αρέσει που σ' αρέσει που ζεις

fetus είπε...

Μου αρἐσω! ....
Σας Αρἐσω;

maya είπε...

κι έτσι γίνεται
και τι καλύτερα που ακούγεται !
πρόχωρα ....αν θες
σταμάτα ....αν γουστάρεις
σκέψου ή καθόλου

μου αρέσει
γιατί δεν υπάρχουν κανόνες
αλλά άμα ζεις, ΖΕΙΣ ρε παιδί μου

με όλον τον κίνδυνο
να επαναληφθώ ανιαρά
υπέροχο κείμενο
ζωντανές σκέψεις
χρωματιστές εικόνες τσαμπουκά

καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχ

υγ.αυτο με τα άσπρα μαλλιά χτύπησε κάλλο
αλλά τεσπα το προσπερνάω με άνοια ηλικίας ...
:)

Καπετάνισσα είπε...

Μου αρέσεις ως "όλον".
Και... μ' αρέσει αυτό!

Ο λόγος σου, βαθιά αγαπησιάρης.
Όπως τον γνώρισα κι ακόμα περισσότερο.

Αγκιστρώθηκα στην οροσειρά του ιππόκαμπου που μετασχηματίζεται και σε μένα, ευλύγιστη πιά, συνηθισμένη εδώ και χρόνια σ' ένα σίγμα τελικό και συνάμα σ' ένα άλφα που όλο αρχή σημαίνει.

Σε καμαρώνω.
Ξέρε το.

Me:Moir είπε...

Μόνο ο στίχος της "The Language is leaving me in silence" μου'ρχεται στο μυαλό.

Και η ανάγκη να σου στείλω μία αγκαλιά - απο τις γνωστές - σούπερνόβα πολλαπλασιασμένη επί 100 :)))

candyblue είπε...

@ b|a|s|n\i/a:Μου αρέσει που σου αρέσουν γιατί όλα όσα είπες είμαι εγώ. Και ο βυθός μου και η στεριά μου. Και τώρα πια εδώ και πολλές αναρτήσεις μέσα σε αυτά μπαίνεις και συ.







@ Hfaistiwnas:Αγαπημένα όλα όσα με ηρεμούν, αγαπημένα όλα όσα με συγκροτούν. Η φύση και ο κόσμος όλος.
Όσο για τους ήρωες ενός βιβλίου το ξανασκέφτηκα και είπα να τους αφήνουμε στην ησυχία τους μετά.

candyblue είπε...

@ Κατερίνα Ρ. Μπαρτζώκα:Εκεί είναι κρυμμένη η ομορφιά και η σοφία όλων των πραγμάτων. Στις λεπτομέρειες. Μια βόλτα έξω στην φύση θα σε πείσει.
Μου αρέσει που σου ταίριαξαν.







@ markos-the-gnostic:Μπορεί ναι. Δες εκρήξεις σούπερ νόβα και θα το βρεις.

candyblue είπε...

@ archive: Ένας άγγελος είναι που ξέχασε πως είναι να τον αγαπούν.
Και γω σε αγαπάω. Και σε περιμένω.









@ Carpe diem:Δώρο δεν είναι; Ρίχνεις μια ματιά εδώ κι κει σε όλη αυτή την δυστυχία και λες....εγώ έτσι ζω με όλα αυτά που μου αρέσουν και αυτό είναι δώρο.
Όλα σαν ένα τεράστιο kinder έκπληξη. Ιδέα δεν έχεις κάθε μέρα τι θα πετύχεις μέσα του.

candyblue είπε...

@ Fetus: Αν αρέσουμε σε μας αυτό είναι αρκετό. Στα τσακίδια οι άλλοι. Ιδέα δεν έχουν!









@ maya:Κάνουμε ότι θέλουμε, όπως το θέλουμε μόνο αν είμαστε εμείς.
Ατόφιοι, με εκείνη την ιερή τρέλα στα μάτια και μέσα στα παπούτσια όλα τα θέλω να στοιβάζονται και να σου δίνουν φτερά.
Να την σκορπίζεις την ιερή αυτή τρέλα, σαν βολβό να την έχεις και να την φυτεύεις εδώ κι κει σε καρδιές παιδιών σε ματιές ανθρώπων. Και όπου πιάσει. Μετάγγιση από κάτι δικό σου και αυτό φτάνει.
Όλοι με τέτοιες εικόνες παρατάμε γύρω τριγύρω. Άλλοι τις εξετάζουμε άλλοι τις αφομοιώνουμε σα να μην τις είδαμε ποτέ.





Εσύ δεν έχεις ούτε μια άσπρη τρίχα στην ψυχή σου όμως...

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα: Το όλον...εσύ και ο κάθε εσύ μόνο το βλέπεις. Μέσα σε τέτοιο τυφώνα μικρών πραγμάτων, εγώ σκοντάφτω εκεί που με παίρνει. Εκεί που το κάτι δίνει ένα βαθύτερο νόημα σε εκείνη την αιώνια κουφάλα της ύπαρξης

Να μου το λες. Είναι πιο ωραίο να το διαβάζω, κι ας το ξέρω επειδή μου το λες.







@ Me:Moir: Τέτοια να μου στείλεις, η καλύτερα άστην λίγο ακόμα να φουσκώσει και έλα από δω να μου την δώσεις. Από κοντά. Λίγες ημέρες έμειναν.

Annie Lenox είναι;

Bliss είπε...

και μενα μου αρεσει λοιπον!

Me:Moir είπε...

Ναι, είναι το
"No more I love you's"

Aντώνης είπε...

Τη θάλασσα, τη θάλασσα ποιός θα την εξαντλήσει... που λέει κι ο Σεφέρης, όπως είπε κι ο Αισχύλος αιώνες πριν

efoudi είπε...

ένας άγγελος που ξέχασε πως είναι να το αγαπούν λοιπόν..

εγώ να ξαπλώσω πάνω στην πρόταση
-μου αρέσει που πονάω και κανείς δεν έχει ιδέα, που χάνεται η στιγμή και έρχεται άλλη πιο δική μου-

δεν σε πειράζει έτσι?

αυτό το κείμενο θα το φυλάξω.
μέσα στην πεταλούδα.

lakis είπε...

Μου αρέσει που μίλησες για όλα αυτά τα απλά, μικρά και όμορφα. Και που εξέφρασες και μια δική μου απορία: "Τι να κάνουν άραγε μετά το τέλος ενός βιβλίου οι ήρωες; Πως να συνεχίζουν τις ζωές τους;" Αυτό είναι που με τρώει αυτές τις μέρες καθώς αφήνω πίσω μου, ύστερα από 8 χρόνια και πέντε βιβλία, κάποιους ήρωες αγαπημένους. Μέρα καλή

candyblue είπε...

@ Bliss:Καλοφόρετο τότε






@ Me:Moir: More and more and more and more!
Τι όμορφα που ήταν...κι εκείνη η περίεργη ζάχαρη;

candyblue είπε...

@ Aντώνης: Όλο δρόμους ανοίγει η θάλασσα, όλο μονοπάτια καινούργια και συ καμωμένος σαν κι εμένα μοιάζεις να εφευρίσκεις όλο νέες πυξίδες γεμάτες παχύρρευστα όνειρα αστεριών και λοξά σημάδια.








@ efoudi: Να ξαπλώσεις πάνω στην στιγμή και να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα και να δεις που όλα όσα είδες και σε πλήγωσαν θα καούν μια και έξω!
Αυτό το κείμενο να το φυλάξεις σε μια τσέπη βαθιά, κάτω από τις μικρές ρυτίδες των ματιών σου







@ Λακης Φουρουκλας - Lakis Fourouklas:Τα πιο σοφά πράγματα στην φύση και στην ίδια την ζωή είναι όλα αυτά τα μικρά και απλά. Εκεί μέσα κρύβεται ολόκληρη η σοφία των πάντων.
Τόσο απλά.
Νύχτα καλή!