Δευτέρα, Δεκεμβρίου 01, 2008

ΣαΝ αΙμΑ πΟυ ΠήΖεΙ


Ξαπλώνουμε σε μια εμπριμέ κουβέρτα, κάτω στο ξύλινο πάτωμα. Δίπλα μας η νύχτα και πέρα από κει μια συναχωμένη σελήνη. Ηλιόσποροι ανοιγμένοι στην μέση, σαν πτώματα χάρτινων εντόμων. Κόκκινο κρασί σαν πηγμένο αίμα.
Με κοιτάς χωρίς τελείες. Μόνο παραγράφους αλλάζεις. Σκεπαζόμαστε με την κουβέρτα. Πλησιάζω με την πλάτη στο στέρνο σου και νοιώθω πως αυτό το έκανα από πάντα.
-Θα με πάρεις αγκαλιά να κοιμηθώ;
Αναρωτιέμαι αν άκουσα καλά την δικιά μου φωνή να το λέει. Χιλιάδες φωνές εκεί έξω κι όμως καμιά σαν την δική σου.
-Θα σε πάρω και σου υπόσχομαι πως αύριο θα φυσήξουμε στο πουθενά δεκάδες ολοστρόγγυλους πλανήτες.
Μοιάζεις με αίμα που από υγρό γίνεται στέρεο και πήζει όλο και πιο πολύ.
Ένα μπέρδεμα και μια κίτρινη ξεψυχισμένη θλίψη κάθεται πάνω στο δεξί σου κρόταφο.
Κι όμως χτες κοντά στο ξημέρωμα την ώρα που χαμήλωσαν τα αστέρια, είχα την αίσθηση ότι ήσουνα μαζί μου. Και με διόρθωσες στο μέτρημα φιλώντας μου τα χέρια.
Θα ορκιζόμουνα ότι ήσουν εσύ. Είχες το ίδιο παραγεμισμένο σακίδιο που είδα να έχει κάποτε στην πλάτη της η αγάπη.
-Θα μείνεις ή θα φύγεις;
-Θα μείνω. Ξέρεις γιατί με θες;
-Γιατί είσαι εσύ.
Έβαλες ύστερα διστακτικά πολύ το αυτί σου στην κοιλία μου και μάζεψες όλους τους θορύβους μου. Με φίλησες όπως φιλάει ο ήλιος την σελήνη στο χάσιμο και έψαξες να με βρεις μέσα από τα πορφυρά μονοπάτια του σώματος μου. Βουβό κλάμα στην περιφέρεια του λαιμού σου. Τα αυτιά μου γέμισαν ξεψυχισμένες ανάσες σου και χιλιάδες μυστικά φερμένα από τα έγκατα των ιστών σου. Τα τσίνορα σου έχουν γεύση βανίλιας και τα φρύδια σου γεύση αμμωνίας. Κάλυψε με για λίγο και γω ύστερα θα καταπιώ το μυστικό σου όσο μεγάλο κι αν είναι.
Κι έπειτα εκείνο το τόσο χαρακτηριστικό άρωμα που αφήνει ο έρωτας όταν ξεθυμαίνει και μια πλανόδια θλίψη με ρόδες να σκάει στρακαστρούκες στα βάθη του μυαλού μου.
Ήρθες για τρεις νύχτες και μου έδωσες όλα όσα είχα κάποτε ζητήσει. Ακόμα και την σειρά των άστρων που επιθύμησα έξω από το παράθυρο μου. Γέμισες το δωμάτιο με πράσινο φως πυγολαμπίδων. Μου άφησες στο ταβάνι να κοιτάω τον κύκλο μιας κοσμική τρέλας και μέσα του έναν άλλο πιο μικρό κύκλο που έμοιαζε λες σαν κομήτης που καταπίνει την ουρά του. Έφυγες ύστερα και με άφησες με έναν ύπνο που ακροβατεί πάνω μου, έναν πυρετό που μου είπε το όνομα του αλλά το ξέχασα αμέσως, ένα μυαλό που δεν συντονίζεται με αυτό το σύμπαν κ έναν πόνο στους μυς που μοιάζει με άγαρμπη αγάπη.
-Μου αρέσει ο τρόπος που σμίγουν τα μάτια σου.
-Και μένα ο τρόπος που η σιωπή γυαλίζει τα δόντια σου.


Ξημέρωσε για τα καλά. Ακόμη μυρίζω εσύ.
Ακόμα να γυρίσω σε μένα. Περιμένω εκείνη την ιερή αναλαμπή που φέρνει πίσω τα χαμένα αντικείμενα. Μαζί και σένα.
Μήνα καλό.

22 σχόλια:

tovenito είπε...

μάλλον έπηξε το αίμα, αλλά η πληγή δεν επουλώθηκε..
καλό μήνα και σε σένα!

b|a|s|n\i/a είπε...

ακόμα να γυρίσω.
μήνα καλύτερο!
http://www.youtube.com/watch?v=VJnKHk1MIw8

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Αχ...αυτος ο ερωτας τι μας κανει καποιες φορες...Τις καλησπερες μου.

candyblue είπε...

@ tovene592: Ούτε άνοιξε όμως! Μην την πάρεις και πολύ σοβαρά αυτή την ιστορία. Έγινε για συγκεκριμένο λόγο.
Και σε σένα καλό μήνα!








@ b|a|s|n\i/a: Να γυρίσεις μόνο αν υπάρχει λόγος σοβαρός. Ακούς; Μόνο τότε!
Τέλειοι οι placebo...









@ ΠΡΕΖΑ TV: Καλώς τον. Είδες μέλια και κόλλησες...Αχ ε;
Πλασματικός έρωτας. Είπα να γράψω μια ιστορία τέτοια που να κολλάει με την παγκόσμια μέρα κατά του Aids.
Φιλιά πολλά από δω!

efoudi είπε...

η μυθοπλασία κερδίζει αυτό το γύρο.

σε φιλώ γλυκά.

markos-the-gnostic είπε...

τελικά μπορούμε να ζήσουμε πολύ έντονους έρωτες στη φαντασία μας...
πλάσμα - εκτόπλασμα - φάντασμα
πλασματικός - φανταστικός
πραγματικό αίμα όμως ως γέφυρα...

maya είπε...

μ'έστειλες πάλι.
θέλω να χαθώ κάπου ανάμεσα σε κείνη την σελήνη
με τις σιωπές και τις θύμησες
και το φεγγάρι που πονάει το φως του.
εκεί.
μπορείτε να με αφήσετε για λίγο
να με γαργαλούν αυτοί οι ψίθυροι
που μας κάνουν τόσο τυχερούς που ζούμε?

:)&
respect.


είναι που σε διαβάζω με ένα απίστευτο κλασσικό κομμάτι
που με συγκινεί?
είναι που έχω στιγμές που ακροβατώ ανάμεσα σε αστέρια
πριν κάνω την ευχή?
είναι που είσαι υπέροχη?


σε φιλώ
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

υγ.the clock is ticking
για νέα εξόρμηση...
θέλω καφέεεεεεεεεεε!

Ανώνυμος είπε...

μπορείς να φτιάχνεις και τέτοιες γεμιστές ζωές;
Θα μου στειλεις με fax την συνταγή;

candyblue είπε...

@ efoudi: Ρε συ λες να έχει και ψήγματα αλήθειας μέσα;
Κάτι σαν «Προσοχή το προϊόν μπορεί να έχει και ίχνη ξηρών καρπών»
Μπορεί...

Και γω σε φιλώ ακόμα πιο γλυκά!








@ markos-the-gnostic: Τελικά ναι, κι αν είσαι και καλός μυθοπλάστης, η ζωή σου φυλάει την πιο τρελή έκπληξη στο τέλος! Και ξέρεις γιατί; Για αυτό που είπες. Γιατί έχει χυθεί πραγματικό αίμα σαν γέφυρα!

candyblue είπε...

@ maya:Θέλω το μέρος που σε στέλνω να μην έχεις καθόλου συναισθηματικές μπάρες.
Θέλω να είναι σκοτεινό. Και φωτεινό να γίνεται μόνο όταν μέσα σου κοιτάζεις.
Να είσαι μόνη και τόσο γεμάτη σαν ένα μπαλόνι που όλο κατεβαίνει κουρασμένο από το ταξίδι του ουρανού.
Πραγματικά είμαστε τόσο τυχεροί που ζούμε!
Θα το κάνω σφιχτό κορδόνι στον καρπό να μην ξεχνάω.
Τυχεροί που ζούμε!


Είναι που με διαβάζεις και είσαι εσύ. Αυτό μόνο!

Αν θες καφέ τότε να πάμε.
Όταν εκραγεί το ρολόι στείλε μήνυμα. Θα σε είμαι stand by.









@ κοινωφελής κώνωψ:Και συ μπορείς.
Η συνταγή...κλείσε τα μάτια και μάθε να απαιτείς το ακατόρθωτο

lakis είπε...

Υπέροχο το κείμενό σου, γιομάτο εικόνες και συναισθήματα. Μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό: Ξέρεις γιατί με θες;
-Γιατί είσαι εσύ.
Τίποτ' άλλο δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Μέρα καλή

Ανώνυμος είπε...

Στο βυθό μου φυλάκισα το φουξ σάλιο του μαρκαδόρου σου. Κράτησα το σχήμα των αστερισμών, των κύκλων και των φτερών που ζωγράφισες και τα χερούλια μου μεταμορφώθηκαν σε ακόντια που τρύπησαν την κοσμική τρέλα και καρφώθηκαν στο πυρήνα της σελήνης. Ύστερα θυμήθηκα...εσύ είσαι εγώ... καιρό τώρα.

DukeTravellington είπε...

δεν θα αποφύγω την παγίδα - δυστυχώς - να αναφωνήσω πάλι "Τι κορίτσι είσαι!!!" Με τι μαγεία ντύνεις κάθε έκφανση της πραγματικότητας... είτε αυτή είναι η ρομαντική, η πεζή, η οικτρή, η μαγευτική, η συνηθισμένη της... Δεν μπορεί παρά κι αυτός ο μήνας να είναι καλός αν ξεκινάει έτσι...
Έτσι, και για πληροφόρηση της ομηγύρεως, στα Τούρκικα ο Δεκέμβρης λέγεται aralik - σας θυμίζει τίποτε αυτό ? ... Φεύγει κι αυτή η χρονιά...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

«Και μένα ο τρόπος που η σιωπή γυαλίζει τα δόντια σου.»

Μπορείς μήπως να μου πεις τι είδους γυαλιστικό χρησιμοποιεί;

candyblue είπε...

@ Λάκης Φουρουκλάς - Lakis Fourouklas: Κάποιες φορές μια ερώτηση είναι αρκετή για να πάρεις την απάντηση που περίμενες για όλα όσα σε βασανίζουν.
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις μα πιο πολύ σε ευχαριστώ που με νοιώθεις διαβάζοντας με!







@ πράσινη λεκάνη: Πάει καιρός τώρα που εγώ μοιάζω με ένα κουκούτσι σπασμένο στη μέση. Είσαι μήπως το άλλο μισό;
Αν θες να μοιάζεις με μένα θα πρέπει να είσαι σαν και μένα.
Και γω δεν είμαι παρά ένας μοναχικός, αληθινός πάνω από όλα, εκτεθειμένος και ιδιαίτερος μπλε κουβάς.
Ότι κι αν είσαι χαίρομαι που μπήκες από αυτή την χαραμάδα.

candyblue είπε...

@ DukeTravellington: Ετοιμαζόμουνα να βάλω αγγελία εξαφάνισης όταν επιτέλους μπήκες μετά από πολύ καιρό.
Ξέρω, ξέρω...δουλειά, ταξίδια, και μετά πάλι δουλειά. Τι αγόρι είσαι;

Μακάρι να ήτανε και για μένα έτσι αυτός ο μήνας αλλά πληροφοριακά να σου πω ότι μέσα σε αυτό το μήνα και τον επόμενο ετοιμάζω πάλι 3 εκθέσεις και έχω πολύ φορτιστεί, πιεστεί και ειλικρινά δεν ξέρει τι θα προλάβω να πρωτοφέρω εις πέρας!
Φεύγει και αυτή η χρονιά. Δεν ήταν κακή...όχι ανελέητη ήταν και πολύ, πολύ ανέντιμη.
Οι γυναικείες καμπύλες του 8 βλέπεις...












@ VITA MI BAROUAK :Την ρώτησα τόσες φορές αλλά δεν λέει.
Σωπαίνει!
Να σου δώσω αυτό που έχω για τις μπίλιες των ματιών;

weirdo είπε...

Είχα καιρό να μπω σ'αυτή τη φωλίτσα και μου είχε λείψει η ζεστασιά της..

Γλυκό μήνα, καραμελένια μου..

efoudi είπε...

πάντα σε μια αφήγηση υπάρχει και μια αληθινή εικόνα που κάπου την έχεις συναντήσει..έστω κάποιο τσόφλι ξηρού καρπού..

έχω κι εγώ μια μινι-ιστορία(check it)..και περιμένω αποτελέσματα.


bliss u!(one happy year together!)

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

δεκεμβρης της ξαφνικης απουσιας
καταγραφω
1 σε ειδα και χαμογελασα
2 μου ειπανε πως εφυγες χαραματα
3 εχω κολλησει πανω που ξεκολησα
4 αποχαιρετισμος στα γκρι του πεζοδρομου
φοραω μαυρα γιαλια σπανια ενα χερι με σφιγγει μου λεει πως εφυγε κι η κασσαντρα με τον λυκο
5 σιωπη στους εφιαλτες μια αρρωστεια του εξωτερικου μαθευτηκε
6 πρωτη φορα εξω ξανα πεφτω σε αγαπημενες φατσες κι ανθρωπους αποφευγω να μιλησω φοβαμαι μη ξαναδακρυσω
7 αλλοι στα παρτυ κι εγω για παρτη μου μεθω για να κοιμηθω

καλο μηνα

candyblue είπε...

@ weirdo:Είχες καιρό πράγματι. Νόμιζα ότι δεν θα θυμόσουν καν που έπεφτε το μέρος αυτό της θαλπωρής.
Ήρθες όμως! Και εύχομαι να σε ζέστανα με τις λέξεις μου, όσο θα σε ζέσταινα και με τις παλάμες μου σε μια αφηρημένη μα αληθινή χειραψία.

Και σε σένα, γλυκό!








@ efoudi: Αυτό το γαλάζιο αίμα κάποιων λέξεων σου είναι βάλσαμο! Ότι πρέπει για τα κουρασμένα μου μάτια!









@ "Αισθηματική ηλικία": Σε μένα να έρχεσαι όπως πάει το φως ανάμεσα στις χαραμάδες. Τόσα γίνονται...βλέπεις!
Τόσα γίνονται. Όλο.
Να έρχεσαι όταν με βλέπεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις...να έρχεσαι και να με σκουντάς να μου γελάς από κοντά.
Με μένα αλλιώς να είναι, όλα.
Πότε δεν ζήτησα να με βάλεις σε μια βιτρίνα. Μπορώ να σου φωνάξω τόσο δυνατά αν θέλω που το τζαμί που σε προστατεύει θαρρείς από μένα, να σπάσει πάνω σου σε χίλια μικρά κομμάτια
Να έρχεσαι....

Hannibal ante portas είπε...

"Με κοιτάς χωρίς τελείες"

Σε ευχαριστώ που μου δωσες τις λέξεις.

candyblue είπε...

@ Hannibal ante portas: Και γω σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να το ξέρω!