ΣαΝ αΙμΑ πΟυ ΠήΖεΙ

Ξαπλώνουμε σε μια εμπριμέ κουβέρτα, κάτω στο ξύλινο πάτωμα. Δίπλα μας η νύχτα και πέρα από κει μια συναχωμένη σελήνη. Ηλιόσποροι ανοιγμένοι στην μέση, σαν πτώματα χάρτινων εντόμων. Κόκκινο κρασί σαν πηγμένο αίμα.
Με κοιτάς χωρίς τελείες. Μόνο παραγράφους αλλάζεις. Σκεπαζόμαστε με την κουβέρτα. Πλησιάζω με την πλάτη στο στέρνο σου και νοιώθω πως αυτό το έκανα από πάντα.
-Θα με πάρεις αγκαλιά να κοιμηθώ;
Αναρωτιέμαι αν άκουσα καλά την δικιά μου φωνή να το λέει. Χιλιάδες φωνές εκεί έξω κι όμως καμιά σαν την δική σου.
-Θα σε πάρω και σου υπόσχομαι πως αύριο θα φυσήξουμε στο πουθενά δεκάδες ολοστρόγγυλους πλανήτες.
Μοιάζεις με αίμα που από υγρό γίνεται στέρεο και πήζει όλο και πιο πολύ.
Ένα μπέρδεμα και μια κίτρινη ξεψυχισμένη θλίψη κάθεται πάνω στο δεξί σου κρόταφο.
Κι όμως χτες κοντά στο ξημέρωμα την ώρα που χαμήλωσαν τα αστέρια, είχα την αίσθηση ότι ήσουνα μαζί μου. Και με διόρθωσες στο μέτρημα φιλώντας μου τα χέρια.
Θα ορκιζόμουνα ότι ήσουν εσύ. Είχες το ίδιο παραγεμισμένο σακίδιο που είδα να έχει κάποτε στην πλάτη της η αγάπη.
-Θα μείνεις ή θα φύγεις;
-Θα μείνω. Ξέρεις γιατί με θες;
-Γιατί είσαι εσύ.
Έβαλες ύστερα διστακτικά πολύ το αυτί σου στην κοιλία μου και μάζεψες όλους τους θορύβους μου. Με φίλησες όπως φιλάει ο ήλιος την σελήνη στο χάσιμο και έψαξες να με βρεις μέσα από τα πορφυρά μονοπάτια του σώματος μου. Βουβό κλάμα στην περιφέρεια του λαιμού σου. Τα αυτιά μου γέμισαν ξεψυχισμένες ανάσες σου και χιλιάδες μυστικά φερμένα από τα έγκατα των ιστών σου. Τα τσίνορα σου έχουν γεύση βανίλιας και τα φρύδια σου γεύση αμμωνίας. Κάλυψε με για λίγο και γω ύστερα θα καταπιώ το μυστικό σου όσο μεγάλο κι αν είναι.
Κι έπειτα εκείνο το τόσο χαρακτηριστικό άρωμα που αφήνει ο έρωτας όταν ξεθυμαίνει και μια πλανόδια θλίψη με ρόδες να σκάει στρακαστρούκες στα βάθη του μυαλού μου.
Ήρθες για τρεις νύχτες και μου έδωσες όλα όσα είχα κάποτε ζητήσει. Ακόμα και την σειρά των άστρων που επιθύμησα έξω από το παράθυρο μου. Γέμισες το δωμάτιο με πράσινο φως πυγολαμπίδων. Μου άφησες στο ταβάνι να κοιτάω τον κύκλο μιας κοσμική τρέλας και μέσα του έναν άλλο πιο μικρό κύκλο που έμοιαζε λες σαν κομήτης που καταπίνει την ουρά του. Έφυγες ύστερα και με άφησες με έναν ύπνο που ακροβατεί πάνω μου, έναν πυρετό που μου είπε το όνομα του αλλά το ξέχασα αμέσως, ένα μυαλό που δεν συντονίζεται με αυτό το σύμπαν κ έναν πόνο στους μυς που μοιάζει με άγαρμπη αγάπη.
-Μου αρέσει ο τρόπος που σμίγουν τα μάτια σου.
-Και μένα ο τρόπος που η σιωπή γυαλίζει τα δόντια σου.


Ξημέρωσε για τα καλά. Ακόμη μυρίζω εσύ.
Ακόμα να γυρίσω σε μένα. Περιμένω εκείνη την ιερή αναλαμπή που φέρνει πίσω τα χαμένα αντικείμενα. Μαζί και σένα.
Μήνα καλό.