Το 9 ΣαΝ κΟρΔέΛα ΣτΑ μΑλΛιΑ

Χειμώνας ήρθε. Φρεσκολουσμένος με τζακόξυλο και φλούδες πορτοκαλιού.
Κάθομαι σε εμβρυακή στάση δίπλα στο αναμμένο τζάκι και ξεφλουδίζω ξανά και ξανά τις ημέρες που γέννησα. Κρεμάω στις άκρες των δαχτύλων μου πέντε μωβ μπαλόνια και ένα νέο χάρτη γεμάτο ποτάμια. Μοιάζω με ένα μικρό κουβάρι από αφηρημένες πολύχρωμες κλωστές. Λίγο πριν βάλω τα κλάματα για όλα εκείνα που λιποτάχτησαν από μένα πέφτει μια άσπλαχνη βροχή, θυμάμαι, και στον ουρανό μια γαλαζορόζ τρύπα ανοίγει σαν ανθός από τον τρελό βοριά.
Όταν ξεμυτίζω φοράω ξανά εκείνο το κόκκινο πλεκτό φόρεμα και μοιάζω με πληγή χριστουγεννιάτικη. Μοιάζω με παρανοϊκό ουρανό που σκότωσε τον ήλιο στα καλά καθούμενα.
-Είσαι σαν ξωτικό που έκανε βουτιά στην καρδιά του Δεκέμβρη.
-Είμαι μια κόκκινη πληγή, ειδικά όταν έχει φεγγάρι και φέγγουν οι νύχτες σαν ξεχασμένοι προβολείς.
-Όχι σου λέω. Μοιάζεις με εκείνο το κόκκινο αερόστατο που θέλω να βρω για να έρθω μέχρι εσένα .Θα σε φουσκώνω με ανάσες να με ταξιδεύεις στον κόσμο.

Έβαλε κρύο μπόλικο, σαν να γύρισε κάποιος απότομα τον διακόπτη στην ψύξη.
Στο κρύο λειτουργεί καλύτερα η καρδιά. Ζεσταίνονται οι ψυχρές αρτηρίες. Και το μυαλό. Σκοτώνει ότι άσχημο αναπτύσσει η μνήμη.
Οικογενειακά τραπέζια. Κάθε χρόνο και πιο λίγοι. Κόσμοι που όλο και παλιώνουν αφήνοντας μέσα σου βαθιές ρωγμές. Η μαμά και ο μπαμπάς που μαζί με τον κόσμο αυτό φέρουν στην αναστροφή των χεριών τους τις κηλίδες όλων των ετών που καψαλίστηκαν. Το ίδιο δέντρο κάθε χρόνο, σαν κακοαναστημένο τομάρι,λαμπυρίζει μια ρετουσαρισμένη παλιούρα. Θλιβερά είναι τα Χριστούγεννα. Ποτέ ακριβώς δεν κατάλαβα το χαρμόσυνο μήνυμα τους.
-Μα γεννήθηκε ο Χριστός.
-Ναι, αλλά ξέρεις πια, πριν ακόμη γεννηθεί, τον τρόπο που θα πεθάνει και είναι τόσο απάνθρωπο να γιορτάζεις την γέννηση ενός θύματος. Ενός μάγου που ποτέ δεν κατάλαβε πραγματικά σε ποιους απευθυνόταν. Δεν με αγγίζει πια σου λέω αυτή η ιστορία. Την μπούχτισα. Καλύτερα να κοιτάω την ανατολή που βουλιάζει κάθε μέρα στους ομφαλούς των συννέφων. Έλα, άσε με.
Πηχτή, παχύρρευστη μοναξιά. Μια παράξενη εκεχειρία αρχίζει. Λες να χιονίσει κι εδώ;Οι δρόμοι έξω, σαν αιχμές από δόρατα. Το κεφάλι μου έχει άστρα και το στέρνο μου την πιο άγρια θάλασσα. Το καλύτερο κοκτέιλ θα βγει αν με κουνήσουν πάνω κάτω. Λαμποκοπάω από πόνο. Στραφταλίζω από απόγνωση συνοδεύοντας τον ρυθμό της μιζέριας των γιορτινών ημερών. Λες να χιονίσει;

Πονάω πολύ για όλα όσα έγιναν και για όλα όσα θα γίνουν. Έχουμε δρόμο μακρύ ακόμα. Πονάω που έφυγες όπως γλιστράει ένα νόμισμα μέσα στις χαραμάδες του υπονόμου. Πονάω για κάθε μοναδικό άνθρωπο που κανείς δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει. Για τον Αι Βασίλη που αλήθεια δεν υπάρχει. Για όλα τα δώρα που ήθελα και δεν φάνηκαν ποτέ σε καμιά κάλτσα. Πονάω καθώς βγαίνει ο πλανήτης του ήλιου πάνω μου κάθε πρωί και υποφέρω κάθε βράδυ που αφηρημένα η σελήνη ξεχνάει να φανεί ολόκληρη. Πονάω ναι, αλλά όπως λες και συ δεν έχει ακόμα γεννηθεί ο πόνος που θα με καθηλώσει.
Άγρια συναρπαστικό να είναι το νέο έτος γαμώτο.