ΕλΑύΝω

Ελαύνω με εκείνη την σκιά ανάμεσα στα μάτια και το ακραίο σκότος που λούζει τα μέσα μου τοπία. Μαζί με τον κάποτε σκληρό και ακραίο μήνα στα μισά του.
Ελαύνω με μια ευχή και μια κατάρα. Ότι διαλέξεις θα σου αφήσω.
Ελαύνω με μισό βαθμό μυωπίας λιγότερο και με κάτι τακούνια που τεμαχίζουν κάθε νύχτα σε χίλια παρτάλια.
Ελαύνω με μνήμη μηδέν και άδειους τους σκουπιδοτενεκέδες μου. Με μια φορτισμένη αγκαλιά σαν σούπερ νόβα να τρέχει παράλληλα με τα σύννεφα που θα φέρω μαζί σαν ακολουθία. Με μια πικρή θάλασσα αποκεφαλισμένων χρυσανθέμων στο στόμα. Και χαμηλά βαρομετρικά μέσα μου. Χιόνισε κι όλας στις κορυφές μου.

Η παλιά μου ερωμένη με το στριφτό τσιγάρο στο στόμα θα με περιμένει μέσα από ανήλιαγα στενά να φιληθούμε. Να την κρατήσω για λίγο στην αγκαλιά μου κι έπειτα να χαθώ μαζί με τα σκοτάδια μου στις τσέπες του φεστιβάλ που λαχταρώ. Η παλιά μου ερωμένη είναι η πόλη σας. Είναι αυτή που άφησα να αγγίξει απαλά με το δάχτυλο τον εξωτερικό φλοιό της καρδιάς μου ενόσω χτυπούσε.

Γιασεμί ακόμα. Θα φέρω την μυρωδιά του μαζί μου. Να στην αφήσω.
Έξω από το bliss. Ένα ματσάκι από κάτασπρα γιασεμιά του δικού μου Μαγιάτικου Νοέμβρη.Bliss me bliss me If you dare. Εκεί σε αυτό το στέκι θα κρύβομαι και θα σκορπάω τα μέσα μου φύλλα. Στον καταρράκτη της σκάλας που ψηλώνει θα ευδαιμονίζομαι και θα βουτάω τα πόδια μου σε μικρές αλκοολούχες λίμνες ακουμπισμένη στον κόκκινο παστέλ βράχο του bar. Έτσι εγώ. Μέσα εκεί με φωτιά αναμμένη γύρω από τα πλατιά χαμόγελα των κοριτσιών. Ποιος θα με νανουρίσει και ποιος θα μου χαρίσει πρώτος την αγκαλιά του;

Και λίγο πριν την αναχώρηση έμαθα πια να κλείνω τους διακόπτες, να διαγράφω το σύμπαν και να εξαφανίζομαι σχεδόν αμέσως υπό τη σκιά του περιβάλλοντος σκότους περιμένοντας το σινιάλο από το πρώτο φως της μέρας.
Και εύχομαι φεύγοντας να μην έχω συναντήσει τους άρρωστους επιδρομείς.
Τους δίχως μάτια, μνήμη, και ψυχή επιδρομείς. Την μάστιγα του κόσμου.