Την τελευταία εβδομάδα είμαι τόσο ήρεμη που σχεδόν με ξεχνάω εδώ κι εκεί. Με παρατάω κάτω από τα παλτά, μέσα σε σελίδες βιβλίων, στο κατακάθι του καφέ,στο καλάθι με τα άπλυτα. Όπου να ναι. Μοιάζει να έχω καταπιεί μια μεγάλη ταμπλέτα γαλήνης σε χρώμα μπλε ανοιχτό. Έχω στο βλέμμα την μακαριότητα ενός μωρού που το έχουν μόλις ταΐσει και αλλάξει. Παρόλα αυτά ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τις αλλιώτικες νύχτες του χειμώνα και τα κατηφή μεσημέρια που σκοτεινιάζουν αμέσως.
Σε ένα καναπέ με 3 ώρες ύπνο. Κοιμάμαι και ξυπνάω μεθυσμένη. Η ανατολή γυαλίζει τα ξύλα στο σαλόνι και κάνει τα τσίνορα μου να λαμπυρίζουν. Μυρίζω τα μαλλιά μου. Μυρίζουν καπνό και ανάσες αλκοόλ από την προηγούμενη νύχτα. Αυτή που κατάπιε το εσωτερικό των μηρών σου. Ξυπνάω αργά αργά. Σαν κάποιος να με ρυμουλκεί φαντάσου. Περιμένω να φανώ κάπου χρήσιμη.
Άλλαξε και η ώρα. Έκανε μια κίνηση τσικ και άλλαξε. Και μαζί της άλλαξε κι εκείνο το παγωμένο συναίσθημα που σου αφήνει ο χρόνος όταν περνά λίγο πιο γρήγορα. Ξανά αυτό το πίσω. Όλο και πιο βαθιά εισχωρούμε με την πλάτη στην αγκαλιά της νύχτας. Που πάει αυτή η ώρα;Κρύβεται μέσα στην αναπνοή των μικρών παιδιών,ξοδεύεται σε περισσότερο αλκοόλ ή σκάβει τον λάκκο της πίσω από υγρούς θάμνους; Πόσο πίσω; Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες και φωτοτυπίες ψυχών και παλιάς ζωής δεν την βρήκα.
Περιμένω με τα χέρια στις τσέπες τον χειμώνα. Τα πρωινά της Κυριακής με μπλε ξέφωτα στον Υμηττό και σχισμές χωρίς νεφέλες. Με ζεστό καφέ και υγρά μάτια.
Στην παραλία του φλοίσβου μέχρι τον Πειραιά απέναντι χιλιάδες φωτάκια τρεμοπαίζουν σαν να κατέβηκε μια μεγάλη παρέα αστεριών και να δάνεισε το φως της. Χειμερινά γαμώτο μιας κρυφής ζωής που όλο δραπετεύει .Όλο αλλάζει ρούχα, μάτια και μαλλιά,αλλάζει χρόνο και τόπο κατοικίας, DNA, γέλιο, μορφή ουσία,φύλλο. Όλο φεύγει και όλο είναι εδώ. Κι ο κόσμος τρέχει σαν ένα περίεργο μεταναστευτικό είδος πουλιού μπροστά από τα μάτια μου και εγώ ονειρεύομαι αυτά που δεν υπάρχουν και λέω:γιατί όχι;
Ήρθε με νέα φωτιά, πιο ψηλή. Την παρατηρούσα καθώς έκαιγε όλες τις παλιές ιστορίες μπροστά στα μάτια μου. Την παρατηρούσα καθώς έκαιγε την ίδια, που δεν ήταν ίδια πια.
Απόψε αν μου λέγανε να αγνοήσω τον κόσμο, θα το έκανα.
18 σχόλια:
Αγνόησέ τον λοιπόν.. για να χαρείς την ηρεμία σου όσο το δυνατόν πιο πολύ..
Η ώρα αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία…
Δραματικοί μονόλογοι σαν τους δικούς σου (ξεχωριστοί για το προσωπικό δικό σου ύφος μα τόσο κοινοί για τα ανθρώπινα πάθη…) μου θυμίζουν με περίεργο τρόπο, το ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ των αρχαίων…
Έχω την (ψευδ) αίσθηση ότι σε κάποιο γλυκό τόπο σε μακρινό παρελθόν θέλουν να με γυρίσουν…(αλλά πού;)
Η επιστροφή σε μια εποχή, που από δω που είμαι καθηλωμένος- δεμένος πισθάγκωνα σ’ ένα καράβι που έχει βρει ξέρα… - μοιάζει με την Εδέμ της ουτοπίας, είναι το ταξίδι που θα ήθελα να ονειρεύομαι….
Μια νοσταλγία δηλαδή για πράγματα και χώρους, για εποχές και για χρώματα, για στιγμές και για πρόσωπα, για μια γνήσια και αυθεντική ποιητική διάσταση στη ζωή…
Είναι η πεζή καθημερινότητα που υπαγορεύει μια τέτοια νοσταλγία;
Είναι η πόλη μας και ο εξωτερικός και εσωτερικός μας χώρος από μέσα και από κοντά, που φαντάζει σε μας γερασμένη πόλη… (είναι μάλλον μια προβολή του δικού μας «γερνάω…);
Είναι η εποχή του Φθινοπώρου προς το Χειμώνα που έρχεται αμείλικτα και πλημμυρίζει με τα χρώματά του το κάδρο;
Όλα αυτά σαν αφορμή ή σαν πρόσχημα να μπω στο πετσί ρόλου ποιητών και μαζί τους να ευχηθώ:
«να ξελογιάσει τις ώρες της φυγής
στη μέθη της αναμονής να τις βυθίσει
(και προπαντός) να εισχωρήσει στα μυστήρια της σαρκός
…….. μια χαρακιά ευτυχίας να προσθέσει…
στο ΠΟΙΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ…..»
Με τρομάζει η σιωπή της νοσταλγίας
Με τρομάζει η κραυγή του μονόλογου μέσα μας
Πιο πολύ με τρομάζει το ότι όλα αυτά τα συνηθίζω
Και η μοναδική αντίσταση της γραφής, του εσωτερικού μονόλογου που απευθύνεται σε κάποιον άγνωστο άλλο εαυτό, δεν έχει την χάρη της έμπνευσης, τον τόνο της δημιουργίας…. αλλά της παράδοσης άνευ όρων!!!
Με τις εικόνες των λέξεων
θέλω να καγχάσω τη λαγνεία των αντιφάσεων μου
(κι αυτό είναι κάτι…)
σου περισσεύει καμιά ταμπλέτα γαλήνης; να ονειρεύεσαι αυτά που δεν υπάρχουν. και θα υπάρξουν. θα εμφανιστούν. γιατί όχι;
με εκνευρίζουν οι χειμωνιάτικες νύχτες και τα ανύπαρκτα μεσημέρια, που όλο και λιγοστεύει το φως..
μόνο απόψε;
κουφός στον ασφαλή θόρυβο της πόλης παραμένω
ψάχνω την χαμηλή συχνότητα που συναντιούνται οι αληθινές φωνές....
Φθινοπωρική μελαγχολική νωχέλεια: αυτό μου θυμίζει το κείμενό σου. Μέρα καλή
Χωρίς πλάκα που μπορώ να βρώ και εγώ μια μεγάλη ταμπλέτα γαλήνης σε χρώμα μπλε ανοιχτό;
Δύσκολος μήνας και αυτός και ο προηγούμενος
Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν: δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια, φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα, λόγια πιο πρόστυχα κι απ’ τις χειρονομίες- μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή. (ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου)
Ξέρω...για αυτό στο χαρίζω ατόφιο!
Πήγα να ζητήσω ενα κουτι με ταμπλέτες γαλήνης στο φαρμακειο,
η φαρμακοποιός μου ζήτησε πλήρη στοιχεία ταυτότητας.
Φωτογραφία.
Πιστοποιητικό γέννησης.
Ακτινογραφίες θωρακος.
Η φαρμακοποιός για να μου δώσει γαλήνη
απαιτούσε να ξεγυμνωθώ μποστά της
να ταυτοποιήσω τα στοιχεία μου
να γινω ο πραγματικός ενάγων
ξεχνώντας πως τα συναισθήματα
της γαλήνης
του πονου
του χρόνου
τα συναισθήματα δεν εχουν
ταυτότητες
και πραγματικότητες
ειναι
αέρας
που ανεξέλεγκτα
διοχετεύεται στην πόλη
πέρα απο την πραγματικότητά της
και
μόνοπου το σκεφτηκα
η γαλήνη
εγκαταστάθηκε
εντός μου
δεν χρειαζόμαστε τίποτε
ούτε τον χειμώνα
όταν
στα συναισθήματά μας
εμπιστευόμαστε
την πέζη καθημερινότητα
(Χαίρε και εύγε)
Απόψε αν μου λέγανε να αγνοήσω τον κόσμο, θα το έκανα...
Για χάρη της;
Και αυτη για σένα;Το απόλυτο τίποτα θα έκανε...
Έτσι είναι τα σκοτάδια.Δεν μπορούν να αντιληφθούν τίποτα.Ούτε να ξεχωρίσουν.
κοινωφελής κώνωψ εδώ!!
πόσο μεγαλώνει ο κόσμος όταν μεγαλώνουμε,πόσο αδιαφορεί.
ν'αρχισω να ανησυχώ?
ή είναι που περιμένεις να γράψω...?
άργησα το ξέρω...
αλλά και συ βρε πουλάκι μου...?
πού είσαι?
βρε μπας και σε πήρε μαζί της τελικά?
μούμπλεμούμπλε...
έχω την αρχή της επόμενης αγανάκτησης σου στα χείλη...
και περιμένω να ζωντανέψει...
μια χαρά άκουσα λέμε!
:))))))))))
και όλα καμιά φορά έτσι τα κάνουμε:
Σαν κάποιος να με ρυμουλκεί φαντάσου
υπέροχη εικόνα.
έτσι γίνεται...
καλό απόγευμα
σε φιλώωωωω
χχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@ Hfaistiwnas: Πάει έφυγε, πνιγμένος στα υγρά της περιφρόνησης μου.
@ κ ART ά SOS (Κάρτας Τάσος): Και η δική μας μελαγχολία τιτάνια πια ουρλιάζει έξω οπό την πόρτα μας χωρίς να νοιάζεται για την ώρα
Για καμία ώρα.
Δραματικοί μονόλογοι σαν τους δικούς μου, άλλο δεν του θέλω πια.
Αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι πως μπορεί κανείς να τους αποφύγει αν το αίμα του είναι μέρος από το αίμα των άστρων
Και εκεί υπάρχει λαμπρός πόνος.
Μην σε τρομάζει η σιωπή. Θέλει κάτι να μας πει. Όσοι και όσα σωπαίνουν έχουν κάτι να μας πουν
Και συνήθως η σιωπή είναι η πιο τέλεια έκφραση της περιφρόνησης
@ b|a|s|n\i/a:Ναι μου περισσεύει. Αν κάποτε σε δω θα στην βάλω βαθιά μέσα στην χούφτα σου. Όλο αυτό κάνω. Τα ονειρεύομαι και περιμένω. Περιμένω να φωνούν , μέχρι να ξεχάσω τι ήταν αυτό που περίμενα!
@ tovene592: Μόνο πάντοτε!
@ music is my drug: Και γω την ψάχνω...άραγε να υπάρχουν λες αληθινές φωνές;
Ν υπάρχουν στα αλήθεια όλοι όσοι αγαπήσαμε παράφορα;
Κι αν υπάρχουν κάπου εκεί γιατί δεν έρχονται να μας βρουν;
Άραγε;
@ Λάκης Φουρουκλάς - Lakis Fourouklas: Το φθινόπωρο μόνο μέσα μου υπάρχει...ο μαγιάτικος Νοέμβρης μας έχει αποπροσανατολίσει για τα καλά
@ Θράσος: Εγώ θα σου δώσω.
Δύσκολος μήνας, ναι. Και θα έρθουν κι άλλοι από όσο μπορώ να διαισθανθώ.
Τι να γίνει όμως αντέχουμε ακόμα.
@ Ανώνυμος: Σε ευχαριστώ!
@ "Αισθηματική ηλικία": Εγώ τις δίνω χωρίς να ρωτήσω τίποτα. Πιστεύω να το πήρες χαμπάρι.
Τα συναισθήματα δεν έχουν ταυτότητες κι αυτό το βλέπω εδώ και τώρα καθαρά πια.
Ούτε εμείς έχουμε όμως. Ένας είσαι με μια συνέχεια που μόνο εσύ φαντάζεσαι.
Ένας είσαι όμως. Κι αν αυτό είναι στενάχωρο τότε σου λέω αυτό πούθε να ακούσεις. Σου λέω πως γεννιόμαστε από παντού. Κάθε μέρα κάθε νύχτα. Γεννιόμαστε και απλωνόμαστε. Απειροελάχιστα ίσως. Αλλά είναι τόσο αισθητό αυτό το τέντωμα που ο κόσμος γυρνάει το κεφάλι του και κοιτάζοντας μας στα μάτια εκατοντάδες πεταλούδες τρομάζουν και πετάν στο άπειρο.
Χαίρε κι από δω. Ξανά και ξανά!
Όλο εδώ.
@ Ανώνυμος: Δεν δίνω δεκάρα πια. Κανείς ποτέ δεν κάνει για κανέναν Ούτε για μένα. Όλοι μόνο το τομάρι τους γυαλίζουν. Βουνίσιοι, πελαγίσιοι, ανθρώποι των πόλεων. Καλοί κακοί αδύναμοι, δειλοί τρυφεροί
Όλοι το τομάρι τους. Μεγάλα θηλαστικά γαρ!
@ trempe: Στύλωσε λίγο τα μάτια σου στο άπειρο...
Τόσο!
@ maya:Αν είναι να ανησυχείς θα έπρεπε να είχες ήδη ξεκινήσει
Οπότε όχι, μην το κανείς τώρα.
Είναι η δουλειά που τρώει τον αφέντη.
Ο χρόνος μηδέν, το τρέξιμο, η έκθεση που ξεκίνησε και που τελείωσε και πάει, η επόμενη που έρχεται, η Θεσσαλονίκη για λίγο.
Όλα είναι, αλλά προς θεού να μην ανησυχείς.
Με μια θλίψη κι ένα σπασμένο φανάρι...αυτό λες;
Μιλάμε για τόσο πάτο που μόνο με ρυμουλκό βγαίνει κανείς!!
Δημοσίευση σχολίου