ΕιΚοΣιΜίΑ

Μπήκα κάτω από την σκέπη της. Κατάματα την σταύρωνα και ρούφαγα όλο της το φως. Αχόρταγα. Ο αέρας μετέφερε τα λόγια σου την ώρα που κοιτάγα το αναιμικό πρόσωπο της πανσελήνου. «Μελαγχολική πανσέληνος σαν τραγούδι με πιάνο».
Ο Ήλιος μου καίει τα χέρια. Μου τα μάτωσε σχεδόν. Κλιματισμός μέσα έξω. Ραχάτι.
Παγάκια στα ποτήρια με το νερό και τους χυμούς. Κυοφορεί ο νους μου αμμόλοφους που υγραίνονται από θάλασσες.
Σκορπάω εδώ κι εκεί για λίγο. Για όσο. Πάντως όχι για πολύ.21 Ιούνιου σαν σήμερα και κάθε 21 η μέρα φτάνει στο ύψος τη νύχτα. Φτάνω μέχρι το θρόνο του θανάτου και κατεβαίνω στο οροπέδιο της ζωής ξανά. Σήμερα φύσαγε πολύ κι ένα σπουργίτι πετάχτηκε, άγνωστο από που, έχοντας κατεύθυνση τις ρόδες μου.
Και τότε εγώ τις έστριψα προς την ανατολή και το έκανα να πετάξει κατά κει.
Πάω να βουτήξω στην θάλασσα και να αφήσω την αλμύρα να κάψει τα μαγουλά μου. Θα πάρω μαζί μου και τον αμνιακό σάκο με τις μπουρμπουλήθρες μου.

Γερμανική σχολή, κι έπειτα στην Κοιλάδα του Ενιπέα. Μένω στα χαλάσματα της Λείβηθρας και κάθε δειλινό κόβω βόλτες στα Καζάνια. Μέχρι να ματώσει ο ήλιος τα σύννεφα. Μέχρι να έρθει η νύχτα και να τον γαληνέψει με το αίμα των άστρων που βάφει κόκκινες τις ανατολές. Μέχρι να ακούσω τις φλέβες των βράχων. Δεν έφυγα ποτέ από κει. Αλλά εσύ δεν ξέρεις πια.