Παρασκευή, Ιουνίου 20, 2008

ΕιΚοΣιΜίΑ


Μπήκα κάτω από την σκέπη της. Κατάματα την σταύρωνα και ρούφαγα όλο της το φως. Αχόρταγα. Ο αέρας μετέφερε τα λόγια σου την ώρα που κοιτάγα το αναιμικό πρόσωπο της πανσελήνου. «Μελαγχολική πανσέληνος σαν τραγούδι με πιάνο».
Ο Ήλιος μου καίει τα χέρια. Μου τα μάτωσε σχεδόν. Κλιματισμός μέσα έξω. Ραχάτι.
Παγάκια στα ποτήρια με το νερό και τους χυμούς. Κυοφορεί ο νους μου αμμόλοφους που υγραίνονται από θάλασσες.
Σκορπάω εδώ κι εκεί για λίγο. Για όσο. Πάντως όχι για πολύ.21 Ιούνιου σαν σήμερα και κάθε 21 η μέρα φτάνει στο ύψος τη νύχτα. Φτάνω μέχρι το θρόνο του θανάτου και κατεβαίνω στο οροπέδιο της ζωής ξανά. Σήμερα φύσαγε πολύ κι ένα σπουργίτι πετάχτηκε, άγνωστο από που, έχοντας κατεύθυνση τις ρόδες μου.
Και τότε εγώ τις έστριψα προς την ανατολή και το έκανα να πετάξει κατά κει.
Πάω να βουτήξω στην θάλασσα και να αφήσω την αλμύρα να κάψει τα μαγουλά μου. Θα πάρω μαζί μου και τον αμνιακό σάκο με τις μπουρμπουλήθρες μου.

Γερμανική σχολή, κι έπειτα στην Κοιλάδα του Ενιπέα. Μένω στα χαλάσματα της Λείβηθρας και κάθε δειλινό κόβω βόλτες στα Καζάνια. Μέχρι να ματώσει ο ήλιος τα σύννεφα. Μέχρι να έρθει η νύχτα και να τον γαληνέψει με το αίμα των άστρων που βάφει κόκκινες τις ανατολές. Μέχρι να ακούσω τις φλέβες των βράχων. Δεν έφυγα ποτέ από κει. Αλλά εσύ δεν ξέρεις πια.

8 σχόλια:

xryc agripnia είπε...

Πσιτ,μικρη...να ερθω και εγω;

efoudi είπε...

όσο μέρα τόσο νύχτα
όσο κοντά σου άλλο τόσο μακρυά σου
όσο πονάς τόσο πονάω
όση δύναμη τόση υπομονή
όση αγάπη άλλη τόση λησμονιά..

αυτά για σήμερα 21.6..

άυριο πάλι τραμπάλα..

Lupa είπε...

.. Ο αέρας έξω μου καίει τα μάτια.

Θα τα βγάλω

Και θα απαλλαγώ από το κάψιμο

Καληνύχτα

candyblue είπε...

@ archive: Είσαι έτοιμη; Αν είσαι τότε να έρθεις!!!
Mail me if you want







@ efi: Τραμπάλα και γύρω-γύρω μέχρι να μας κοπεί η ανάσα και να ματώσουν τα γόνατα








@ Lupa : Όμορφα και οικεία που επέστρεψες....
Είχα αληθινά ανησυχήσει για σένα. Δεν υπήρχε τίποτα ψηφιακά δικό σου, καιρό τώρα.

Θράσος είπε...

Kαι πάλι δεν ξέρω τι να γράψω...Ευχαριστώ, ίσως, γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο ο ασυνήθιστος τρόπος γραφής σου με ηρεμεί

candyblue είπε...

Τι ανακουφιστικό και συνάμα όμορφο πράγμα να υπάρχει κάποιος που να μπορεί να το κάνει αυτό με την γραφή του. Σα να υπάρχει κάπου μια καταπακτή που να μπορείς να χωθείς χωρίς κανέναν να σε παίρνει ποτέ χαμπάρι.

Καλημέρες πολλές και ζεστές

Nature είπε...

Αυτή η 21η ήταν διαφορετική από τις άλλες.Το ξέρεις ε;Έφτιαξα τον δικό μου θρόνο του πόνου.Έπεσα μέσα στα Καζάνια και έγινα κομάτια και εγώ με τη σειρά μου.Είχες δίκιο τελικά.Δεν έχω τίποτα να φοβάμαι την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

candyblue είπε...

@ Nature: Ναι, το ξέρω και ξέρω επίσης πως από δω και στο εξής όλα θα είναι διαφορετικά!

Θα δεις.