ΓρΑμΜα ΣτΗν Λ.

Μάθε λοιπόν πως η μέρα σήμερα ήταν χρυσοκίτρινη και ο καφές ελληνικός με γάλα.
Μάθε ότι ίσως να ήταν πολύ άρρωστη η μέρα επειδή ήταν τόσο χρυσοκίτρινη και ο καφές να ήταν ίσως περισσότερο γλυκός από ότι μου αρέσει.
Η Λένα «μετακομίζει» μέσα από το νέο της cd, «Ημερολόγια». Ήμουν και γω στο μπλε οξυγόνο της το βράδυ του Ιανού. Έτσι αποφάσισα να λέω εκείνο το βράδυ της Τρίτης. Ήμουνα με όλη την πύκνωση που είχα φυλαγμένη χρόνια τώρα στην παλιά ντουλάπα της γιαγιάς. Ναι ήμουνα. Πως θα μπορούσα να απέχω; Σιωπηλά. Εκεί .Να βυθίζομαι σαν υποβρύχιο βανίλια μέσα στο μπλε οξυγόνο που εξέπεμπε. Σαν αγία μπλε παραφροσύνη. Κουράγιο Λένα. Η ζωή ξεκινάει από κει που κάποτε την κλείδωσες. Ακούω ξανά και ξανά τα τραγούδια της. Αλλά η μέρα είναι γαλάζια και περνάει γρήγορα. Η Άνοιξη προσπαθεί ακόμα να εξημερώσει τον ίδιο της τον εαυτό εκεί έξω. Κατεβάζω μεγάλες γουλιές υπομονής.
Επιστρέφω στην πραγματικότητα με σκυμμένο κεφάλι. Σαν παιδί που το χαστούκισε η μητέρα του για κάποια ηλίθια αταξία κι ούτε που βλέπω πως λιώνουν τα βουνά από το κόκκινο της Δύσης.
Άκουσα πως χτύπησε πάλι ο ληστής των ασανσέρ. Άνω Πατήσια. Παρασκευή μεσημέρι. Καλοντυμένος, ψηλός κύριος με βαριά γροθιά και μπόλικο μένος στον βολβό του δεξιού ματιού. Παρασκευή μεσημέρι.

Παρασκευή βράδυ. Η σελήνη, πάντα αναιμική, στάζει υδράργυρο και παγωμένο νέκταρ πάνω από το κεφάλι μου. Βράδυ και περπατάω ανάμεσα σε σκουπιδένιους λόφους. Μια έρπουσα χολέρα αφήνει το ίχνος της σαν γυμνοσάλιαγκας κάτω από τα πορτοκαλί φώτα του τετραγώνου. Σκισμένες σακουλές. Μαρτυρήθηκαν τα μυστικά της κουζίνας και της κρεβατοκάμαρας των περίοικων. Μυρωδιά αποσύνθεσης. Η πόλη όλη αποσυντίθεται. Ψάχνω το φτυάρι στον κήπο, μήπως και σκάψω έναν λάκκο να την θάψω. Μέσα μου κυρίως να την θάψω. Στον ύπνο μου βλέπω ένα αγόρι να διασχίζει κολυμπώντας αμέριμνα μια κίτρινη θάλασσα. Ακούω τον παφλασμό των άκρων του επάνω της. Μυρωδιά AUTAN.Την θυμάσαι;

Ξημερώματα. Τα απορριμματοφόρα του δήμου καταφθάνουν. Ξυπνάω από τον θόρυβο. Βγαίνω στο μπαλκόνι να αποχαιρετήσω την μπόχα των σκουπιδένιων λόφων. Η σελήνη ακόμα στάζει υδράργυρο και παγωμένο νέκταρ πάνω από την πληγωμένη ράχη του Υμηττού. Για κάποιους η νύχτα μοιάζει να είναι ατελείωτη. Σαν μια απύθμενη έκπληξη. Τρομαχτικά που είναι όλα εκεί έξω...
Στο απέναντι διαμέρισμα μια γηραιά κυρία ακούει ειδήσεις. Την παρατηρώ με ευλάβεια. Φλερτάρει με την πρωινή κατάθλιψη φορώντας μια μωβ ξεφτισμένη ρόμπα.
«Ένας πόλεμος που δεν τελειώνει/το ασφαλιστικό ήταν η αρχή, ακολουθεί χείμαρρος αλλαγών στην κοινωνία/ στη Δικαιοσύνη προσφεύγουν για τον νόμο οι συνδικαλιστές/ ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ συνδικάτα εξορμούν για υπογραφές".

Ένας πόλεμος που δεν τελειώνει.

Η νέα μέρα πετάγεται σαν αδέσποτο σκυλί στο δρόμο. Μπαίνω μέσα παγωμένη ολότελα. Αλλάζω το νερό στα βάζα με τα λουλούδια. Κάποια ξεραμένα από μέρες πετάχτηκαν στους έγχρωμους λόφους των σκουπιδιών. Κόβω τα νέα άνθη από την βεράντα με την σκέψη ότι αυτά μπορεί και να κρατήσουν για πάντα. Ναι, για πάντα.
Τι κακή συνήθεια που έχουν τα έμψυχα να πεθαίνουν. Γιατί συνήθεια είναι ο θάνατος και άντε να την αλλάξεις.