Κυριακή, Μαρτίου 23, 2008

ΓρΑμΜα ΣτΗν Λ.


Μάθε λοιπόν πως η μέρα σήμερα ήταν χρυσοκίτρινη και ο καφές ελληνικός με γάλα.
Μάθε ότι ίσως να ήταν πολύ άρρωστη η μέρα επειδή ήταν τόσο χρυσοκίτρινη και ο καφές να ήταν ίσως περισσότερο γλυκός από ότι μου αρέσει.
Η Λένα «μετακομίζει» μέσα από το νέο της cd, «Ημερολόγια». Ήμουν και γω στο μπλε οξυγόνο της το βράδυ του Ιανού. Έτσι αποφάσισα να λέω εκείνο το βράδυ της Τρίτης. Ήμουνα με όλη την πύκνωση που είχα φυλαγμένη χρόνια τώρα στην παλιά ντουλάπα της γιαγιάς. Ναι ήμουνα. Πως θα μπορούσα να απέχω; Σιωπηλά. Εκεί .Να βυθίζομαι σαν υποβρύχιο βανίλια μέσα στο μπλε οξυγόνο που εξέπεμπε. Σαν αγία μπλε παραφροσύνη. Κουράγιο Λένα. Η ζωή ξεκινάει από κει που κάποτε την κλείδωσες. Ακούω ξανά και ξανά τα τραγούδια της. Αλλά η μέρα είναι γαλάζια και περνάει γρήγορα. Η Άνοιξη προσπαθεί ακόμα να εξημερώσει τον ίδιο της τον εαυτό εκεί έξω. Κατεβάζω μεγάλες γουλιές υπομονής.
Επιστρέφω στην πραγματικότητα με σκυμμένο κεφάλι. Σαν παιδί που το χαστούκισε η μητέρα του για κάποια ηλίθια αταξία κι ούτε που βλέπω πως λιώνουν τα βουνά από το κόκκινο της Δύσης.
Άκουσα πως χτύπησε πάλι ο ληστής των ασανσέρ. Άνω Πατήσια. Παρασκευή μεσημέρι. Καλοντυμένος, ψηλός κύριος με βαριά γροθιά και μπόλικο μένος στον βολβό του δεξιού ματιού. Παρασκευή μεσημέρι.

Παρασκευή βράδυ. Η σελήνη, πάντα αναιμική, στάζει υδράργυρο και παγωμένο νέκταρ πάνω από το κεφάλι μου. Βράδυ και περπατάω ανάμεσα σε σκουπιδένιους λόφους. Μια έρπουσα χολέρα αφήνει το ίχνος της σαν γυμνοσάλιαγκας κάτω από τα πορτοκαλί φώτα του τετραγώνου. Σκισμένες σακουλές. Μαρτυρήθηκαν τα μυστικά της κουζίνας και της κρεβατοκάμαρας των περίοικων. Μυρωδιά αποσύνθεσης. Η πόλη όλη αποσυντίθεται. Ψάχνω το φτυάρι στον κήπο, μήπως και σκάψω έναν λάκκο να την θάψω. Μέσα μου κυρίως να την θάψω. Στον ύπνο μου βλέπω ένα αγόρι να διασχίζει κολυμπώντας αμέριμνα μια κίτρινη θάλασσα. Ακούω τον παφλασμό των άκρων του επάνω της. Μυρωδιά AUTAN.Την θυμάσαι;

Ξημερώματα. Τα απορριμματοφόρα του δήμου καταφθάνουν. Ξυπνάω από τον θόρυβο. Βγαίνω στο μπαλκόνι να αποχαιρετήσω την μπόχα των σκουπιδένιων λόφων. Η σελήνη ακόμα στάζει υδράργυρο και παγωμένο νέκταρ πάνω από την πληγωμένη ράχη του Υμηττού. Για κάποιους η νύχτα μοιάζει να είναι ατελείωτη. Σαν μια απύθμενη έκπληξη. Τρομαχτικά που είναι όλα εκεί έξω...
Στο απέναντι διαμέρισμα μια γηραιά κυρία ακούει ειδήσεις. Την παρατηρώ με ευλάβεια. Φλερτάρει με την πρωινή κατάθλιψη φορώντας μια μωβ ξεφτισμένη ρόμπα.
«Ένας πόλεμος που δεν τελειώνει/το ασφαλιστικό ήταν η αρχή, ακολουθεί χείμαρρος αλλαγών στην κοινωνία/ στη Δικαιοσύνη προσφεύγουν για τον νόμο οι συνδικαλιστές/ ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ συνδικάτα εξορμούν για υπογραφές".

Ένας πόλεμος που δεν τελειώνει.

Η νέα μέρα πετάγεται σαν αδέσποτο σκυλί στο δρόμο. Μπαίνω μέσα παγωμένη ολότελα. Αλλάζω το νερό στα βάζα με τα λουλούδια. Κάποια ξεραμένα από μέρες πετάχτηκαν στους έγχρωμους λόφους των σκουπιδιών. Κόβω τα νέα άνθη από την βεράντα με την σκέψη ότι αυτά μπορεί και να κρατήσουν για πάντα. Ναι, για πάντα.
Τι κακή συνήθεια που έχουν τα έμψυχα να πεθαίνουν. Γιατί συνήθεια είναι ο θάνατος και άντε να την αλλάξεις.

14 σχόλια:

Sakis είπε...

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια της Λένας...

''Πτήση 201''
(Στίχοι: Μαριαννίνα Κριεζή)

Πτήση 201 από Βουδαπέστη...
Διακόσια μπλε φωτάκια κι ένα πορτοκαλί...
Και τα διακόσια ένα με φέρνουνε σε σένα,
που με περιμένεις πίσω απ' το γυαλί...

Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους...
Είσ' από 'κείνα τα παιδιά,
που μέσα στο μυαλό τους έχουν
έναν σπασμένο πύργο ελέγχου
κ' ένα ραντάρ μες στην καρδιά...

Πτήση 201 από Βουδαπέστη...
Διακόσιες πεταλούδες κι ένα χρυσό πουλί...
Και τα διακόσια ένα με φέρνουνε σε σένα,
που με περιμένεις πίσω απ' το γυαλί...

Πετάς κι εγώ μονάχα ξέρω,
τί σ' έχει κάνει να κρατάς
την πιο τρελή γραμμή πορείας
χωρίς μια ζώνη ασφαλείας,
χωρίς να σκέφτεσαι, που πας...

Πτήση 201 από Βουδαπέστη...
Διακόσιες μπαλαλάικες κι ένα μικρό βιολί...
Και τα διακόσια ένα με φέρνουνε σε σένα,
που με περιμένεις πίσω απ' το γυαλί...

Άκου μιαν εντελώς απρόσμενη ερμηνεία του τραγουδιού από 'δω: http://www.youtube.com/watch?v=gxXSp_c6_W8 . Καλημέρα! :-)

Υ.Γ.: Έχω υπόψη μου και την εκτέλεση με τον Μιχ. Χατζηγιάννη... Προσωπικά, όμως, προτιμώ την πρωτότυπη από το ''Σαμποτάζ'', καθώς κι αυτήν του παραπάνω συνδέσμου, που την θεωρώ εφάμιλλη της πρωτότυπης σε... Πλατωνικούς χυμούς... :-)

Βάσσια είπε...

Είμαστε σε συνεχή πόλεμο, έστω και ακούσια.
Στρατιώτες με σκουπιδένια παράσημα.

Μιλάς για ακληρά πράγματα με μαλακή φωνή.
Καλησπέρα

efoudi είπε...

επιστρέφω κι εγώ στην καθημερινότητα με σκυμμένο το κεφάλι..
έχω αγκαλιά τις εικόνες απο τις μέρες που πέρασα μακρυά απο όλους και όλα..κι ένα κρυφό χαμόγελο..

ωραία ήταν..

Γρηγόρης Δερεκενάρης είπε...

Αφιερωμένο στον (βρώμικο και αιώνιο) Μάρτη του καθένα…


Αιώνιος Μάρτης.

Αιώνιος Μάρτης.
Σφιγμένοι καρποί.
Οι μέρες μου σκούρες,
σε ξένη αυλή.
Χαμένοι αγώνες.
Χαμένη ζωή.
Αδύναμο βλέμμα
και φάλτσα φωνή.

Αιώνιος Μάρτης,
με δέρμα σταχτί.
Γλυκά ξημερώνει,
Δευτέρα πικρή.
Μεγάλες μου μάχες,
μα ήρωες μικροί,
βουλιάζουν στη λάσπη…
νεκροί.

maira είπε...

«... -Να το πετάξω;;;

* Πέταγμα !!!!... »


Έτσι θυμήθηκε το... πέταγμα
κι άρχισε να πεταρίζει.

Flying Libido With A Ukulele είπε...

"Μπορεί όταν οι νόμοι παραδίνονται από θεό γραμμένοι σε ίασπη ή σε κλαυθμό ιουδαίο
η νεφέλη να είμαι εγώ από ασίες της επικύρωσης, να είμαι ο οιωνός, η στήλη άμμου που αναθρώσκει" (ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ)
- το αντέγραψα για να δηλώνει το πέρασμα μου κι από δω και ότι διαβάζω πάντα με ξεχωριστό ενδιαφέρον τους στοχασμούς σου...

candyblue είπε...

@ Sakis: Από τα αγαπημένα μου!
Μόνο που δεν έχει γραφτεί καθαρά η ηλεκτρονική διεύθυνση στο youtube και δεν κατάφερα να πάω ως εκεί και να το δω.








@ Vassia: Μιλάω για όσους ξέρουν να ακούνε αυτά που δεν ακούγονται αλλιώς και για όσους μπορούν και διαβάζουν πίσω από τις λέξεις. Γι αυτούς μπορώ.







@ efi: Ναι ωραία ήταν κι ας ήταν λίγο. Σα να γέμισε λιγάκι το φλασκί μας.
Η σειρά μου τώρα. Για να δούμε τι θα καταφέρω.

candyblue είπε...

@ Γρηγόρης Δερεκενάρης: Αιώνιος Μάρτης λοιπόν. Από αιώνιες συγχορδίες ποιητών φτιαγμένος.








@ maira del mar: ...«Κι ένα κομμάτι σώμα κατεδαφίζεται»



**Αυτό τελικά κρατάω.











@ Flying Libido With A Ukulele Ναι...σίγουρα με διαβάζεις και απαντάς με ιδιαίτερο τρόπο πάντα και παντού.

Nature είπε...

Μάθε πως το νέκταρ που έσταζε η σελήνη γεννήθηκε μέσα στο πιο λευκό κρατήρα της. Οι σταγόνες του όρμηξαν στο σύμπαν και βυθίστηκαν στη λίμνη των νυσταγμένων ήχων.

Santiago Nasar είπε...

Απίστευτος ατός ο πόλεμος που δεν τελειώνει. Και συνεχίζεται με τον μοναδικό τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε. Σηκώνουμε το χέρι και χαστουκίζουμε τον εαυτό μας... ξανά και ξανά... μέχρι να ξεπροβάλλουν οι πρώτες σταγόνες αίμα από το ρουθούνι. Μετά ο πόνος μετατρέπεται σε μια ντουζίνα σταγόνες δάκρυα... εκτονώνεται και μετά συνεχίζουμε να χαστουκίζουμε τον εαυτό μας... με το ίδιο ακριβώς μένος, με την ίδια διεστραμμένα ευλαβική συνέπεια.
Τόσο γελοίο και τόσο τραγικό. Ένας πόλεμος στις παρυφές της αυτοϊκανοποίησης.

BOSKO είπε...

Ισχύει, ισχύει, αγαπητή! Λεπτομέρειες στο πρωινιάτικο post μου της Δευτέρας!

Ανώνυμος είπε...

είσαι χάρμα.

Antoine είπε...

Γεια σου, candyblue!

Παρακολούθησα το βίντεο της λογοτεχνικής βραδιάς για το οποίο με πληροφόρησε ο vita mi barouak και σε βρήκα εξαιρετική.

Σε χαιρετώ προς το παρόν, αλλά γνώριζε πως θα ξαναπεράσω.

candyblue είπε...

@ Nature: Νομίζω ότι ήμουν και γω εκεί.
Μέσα στην λίμνη.
Ναι ήμουνα και γω.














@ Sandiago Nasar: Στις παρυφές τώρα...μέχρι τις κορυφές έχουμε δρόμο ακόμα.
Το ίδιο γελοίο και τραγικό.
Χάρηκα που σε ξαναβρήκα εδώ.













@ Μπόσκο: Σούπερ μπόθκο it was perfect!







@ μιμη: Και συ.
Ότι εγώ και συ.










@ Antoine: Σε ευχαριστώ πολύ μικρό αγόρι.
Εξαιρετική είμαστε όλοι αρκεί να νοιώθουμε πως είμαστε ιδιαίτεροι.

Να περνάς όποτε θες.