ήΡθΕ

Ήρθε με εκείνη την πορφυρή δύση στο δέρμα και την φωτιά στα μαλλιά. Μου ρόδισε τα μάγουλα και έπειτα μου έβγαλε όλη την σπονδυλική μου στήλη. Χτυπημένη λες από κεραυνό έπεσα στο έδαφος. Όταν άνοιξα τα μάτια μου έστεκε πάνω μου, γυμνή και μου ψιθύριζε, πως δεν έχει καμιά σημασία να με καταλάβουν οι άλλοι. Πως έπρεπε να προχωρήσω μόνη μου και πως εκείνο το φως εκεί κάτω ήταν μόνο για μένα. Την αγάπησα παράφορα γιατί σε θύμιζε. Έπιασα τότε από την τσάντα μου άσπρες και κόκκινες κλωστές, αυτοσχεδιάζοντας κάτω από το φως των λέξεων της. Έπλεξα ασπροκόκκινη πλεξούδα. Την έβαλα στον αριστερό καρπό μου. Άμυνα στις διαθέσεις του Μαρτιάτικου ήλιου.
Κάψε με αν μπορείς.

Στα πρόθυρα του έαρος υποχωρούν και σβήνουν οι χειμερινές σκέψεις.
Ο νοτιάς μυρμηγκιάζει τις γάμπες μου και τοξίνες οχταώρων μουδιάζουν τις ρίζες των μαλλιών μου.
Κοιτάω στα συρτάρια μου. Τίποτα δεν έχω να σωθώ, παρά μια πελώρια αγάπη και από πίσω της μια ακόμα πιο πελώρια κούραση .Οι 2 κορυφές μου. Στο βάθος, μια μικρή κόκκινη κηλίδα πικάρει τα ήσυχα ντεσιμπέλ μου. 38.8/ 38.9
Μόνο έτσι μπαίνει η άνοιξη μέσα μας.
Με πυρετό!
Κρέμασα τις αμυγδαλές μου σε ένα σχοινί, κάτω από το φως της σελήνης. Απαλλάχτηκα έτσι από την υγρασία του ουρλιαχτού. Δεν αντέχω άλλο.
Φτάνει μέχρι εκεί; Αυτοσχεδιάζω.
Το δέρμα μου κάτω από το φως του φεγγαριού μοιάζει σαν να ναι από άλλον γαλαξία. Λευκό και τόσο ημιδιάφανο. Σαν τα μοναχικά μου εσώρουχα.
Ζω αυτοσχεδιάζοντας.
Μόνο όσοι γνωρίζουν μπορούν να σωθούν.
Αυτοσχεδιάζοντας.

Σα να χαλάει ο καιρός. Υπάρχει μια υπόνοια βοριά. Κάτι μικρά ρεύματα σαν νεογέννητες οχιές που ηλεκτρίζουν τις πατούσες και τα μάγουλα μου. Μια διαφήμιση με προτρέπει: «Πορτοκάλι και ω3 για γερή καρδιά».
Λίγο πριν το γιορτάσι του 3ημερου,φεύγοντας από την δουλειά άκουγα τα γέλια των αναχωρητών. Ξέρετε,αυτών που έχουν μονίμως το διαβατήριο στην τσέπη και χάρτες αλλόκοτων διαδρομών στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου.
Ήρθε τότε πάλι και με πήρε μαζί της. Ανταλλάξαμε φιλιά κάτω από το θρόισμα της λεμονιάς. Άλλαξαν οι ήχοι έξω και οι νύχτες υποφέρουν από νόστο και έρωτα πια. Και για κοίτα που ο ουρανός με τα άστρα του, κολλημένα πάνω του σαν ιλαρά, λες και γύρισε ένα κλικ πιο δεξιά.

Με μια τρομακτική και τόσο ποιητική αξιοπρέπεια δαγκώσαμε τον ώμο της δύσης. Λούφαξε τότε ο κόσμος και κρύφτηκαν όλα κάτω από την μασχάλη του Μάρτη.
Τα ντεσιμπέλ του πόνου σου με έφεραν μέχρι εδώ. Αγκαλιά με τα φουστάνια της Άνοιξης χάθηκα μέσα στις μπλε ώρες. Είναι οι αγαπημένες μου ώρες αυτές. Εκεί στοιχίζω τα μέσα μου. Άσε με λίγο να στο ξαναπώ.
«Γεννηθήκαμε για να υποφέρουμε».