Σάββατο, Μαρτίου 08, 2008

ήΡθΕ


Ήρθε με εκείνη την πορφυρή δύση στο δέρμα και την φωτιά στα μαλλιά. Μου ρόδισε τα μάγουλα και έπειτα μου έβγαλε όλη την σπονδυλική μου στήλη. Χτυπημένη λες από κεραυνό έπεσα στο έδαφος. Όταν άνοιξα τα μάτια μου έστεκε πάνω μου, γυμνή και μου ψιθύριζε, πως δεν έχει καμιά σημασία να με καταλάβουν οι άλλοι. Πως έπρεπε να προχωρήσω μόνη μου και πως εκείνο το φως εκεί κάτω ήταν μόνο για μένα. Την αγάπησα παράφορα γιατί σε θύμιζε. Έπιασα τότε από την τσάντα μου άσπρες και κόκκινες κλωστές, αυτοσχεδιάζοντας κάτω από το φως των λέξεων της. Έπλεξα ασπροκόκκινη πλεξούδα. Την έβαλα στον αριστερό καρπό μου. Άμυνα στις διαθέσεις του Μαρτιάτικου ήλιου.
Κάψε με αν μπορείς.

Στα πρόθυρα του έαρος υποχωρούν και σβήνουν οι χειμερινές σκέψεις.
Ο νοτιάς μυρμηγκιάζει τις γάμπες μου και τοξίνες οχταώρων μουδιάζουν τις ρίζες των μαλλιών μου.
Κοιτάω στα συρτάρια μου. Τίποτα δεν έχω να σωθώ, παρά μια πελώρια αγάπη και από πίσω της μια ακόμα πιο πελώρια κούραση .Οι 2 κορυφές μου. Στο βάθος, μια μικρή κόκκινη κηλίδα πικάρει τα ήσυχα ντεσιμπέλ μου. 38.8/ 38.9
Μόνο έτσι μπαίνει η άνοιξη μέσα μας.
Με πυρετό!
Κρέμασα τις αμυγδαλές μου σε ένα σχοινί, κάτω από το φως της σελήνης. Απαλλάχτηκα έτσι από την υγρασία του ουρλιαχτού. Δεν αντέχω άλλο.
Φτάνει μέχρι εκεί; Αυτοσχεδιάζω.
Το δέρμα μου κάτω από το φως του φεγγαριού μοιάζει σαν να ναι από άλλον γαλαξία. Λευκό και τόσο ημιδιάφανο. Σαν τα μοναχικά μου εσώρουχα.
Ζω αυτοσχεδιάζοντας.
Μόνο όσοι γνωρίζουν μπορούν να σωθούν.
Αυτοσχεδιάζοντας.

Σα να χαλάει ο καιρός. Υπάρχει μια υπόνοια βοριά. Κάτι μικρά ρεύματα σαν νεογέννητες οχιές που ηλεκτρίζουν τις πατούσες και τα μάγουλα μου. Μια διαφήμιση με προτρέπει: «Πορτοκάλι και ω3 για γερή καρδιά».
Λίγο πριν το γιορτάσι του 3ημερου,φεύγοντας από την δουλειά άκουγα τα γέλια των αναχωρητών. Ξέρετε,αυτών που έχουν μονίμως το διαβατήριο στην τσέπη και χάρτες αλλόκοτων διαδρομών στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου.
Ήρθε τότε πάλι και με πήρε μαζί της. Ανταλλάξαμε φιλιά κάτω από το θρόισμα της λεμονιάς. Άλλαξαν οι ήχοι έξω και οι νύχτες υποφέρουν από νόστο και έρωτα πια. Και για κοίτα που ο ουρανός με τα άστρα του, κολλημένα πάνω του σαν ιλαρά, λες και γύρισε ένα κλικ πιο δεξιά.

Με μια τρομακτική και τόσο ποιητική αξιοπρέπεια δαγκώσαμε τον ώμο της δύσης. Λούφαξε τότε ο κόσμος και κρύφτηκαν όλα κάτω από την μασχάλη του Μάρτη.
Τα ντεσιμπέλ του πόνου σου με έφεραν μέχρι εδώ. Αγκαλιά με τα φουστάνια της Άνοιξης χάθηκα μέσα στις μπλε ώρες. Είναι οι αγαπημένες μου ώρες αυτές. Εκεί στοιχίζω τα μέσα μου. Άσε με λίγο να στο ξαναπώ.
«Γεννηθήκαμε για να υποφέρουμε».

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ήρθε Μπράβοοοοο


Γεια σου γλυκύτατη candyblue

Σήμερα δεν θα σχολιάσω το ποστ σου ,
Ήρθα να πω Γεια
Το e-mail μου το πήρες η το έστειλα αλλού

Ο Θόδωρας ο Θρίπας
Ένας παλιός σου αναγνώστης

γενηθήκαμε για να υποφέρουμε

maya είπε...

κρατάω αυτό
Μόνο όσοι γνωρίζουν μπορούν να σωθούν.
Αυτοσχεδιάζοντας.


genius.

και έχεις τόσο δίκιο.
κοίτα να γίνεις καλά
ναι τα πορτοκάλια κάνουν καλό
αλλά το βασικότερο είναι
να μην πονάς για να μπορείς να γελάς.

και να προκαλείς
ΚΑΨΕ ΜΕ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ!

πολύχρωμη καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχ

υγ.πάντα θαυμάστρια...
κεντάς τις λέξεις σου.
:)))))))))

al barouak είπε...

γενηθήκαμε για να υποφέρουμε
ή για να κάνουμε τους άλλους να υποφέρουν.λεω εγω τωρα.

φιλία

Unknown είπε...

good Job! :)

harlequinpan είπε...

It's so nice to see these beautiful colors of spring.

i am very sorry not to visit your blog recently, as my best friend died suddenly, my mood still under adjustment,but i think i am ok now.

maira είπε...

Χτυπώ την πόρτα σου
χωρίς προθέσεις.
Σου φέρνω νέα...
Γεννηθήκαμε να (...)φέρουμε
ομορφιά.

Μας ομόρφυνες τη μέρα πάλι.
Άσε με να στο ξαναπώ !

nosyparker είπε...

Πέρνα από το μπλογκ μου, έχεις πρόσκληση σε παιχνίδι. :-)

dim juanegro είπε...

είχα βουλιάξει μέσα και κάτω από τα φουστάνια της, για να δω πως φαίνεται ο ήλιος θολός πίσω από το ύφασμα και ξαφνικά τα χείλη σου πρόφεραν την αγάπη σου για τις "μπλε ώρες"... και τότε δεν θυμάμαι καλά καλά αν πρόλαβα να δω τον ήλιο. Δεν με νοιάζει όμως.
Η "μπλε ώρα" είναι εκείνη η μοναδική ώρα που νιώθω να σκίζομαι κάθε που κοιτώ το γύρω μου.
Δεν υπάρχει άλλη σαν αυτή.
Την λατρεύω.

Me:Moir είπε...

Όχι μόνο.
Και για να αγαπιόμαστε.
Να καιγόμαστε. Να αγαπάμε.

Καλή Άνοιξη.
Με πυρετό.
(Ούτε οι δικές μου αμυγδαλές κατάφεραν να αντισταθούν)..

Dee Dee είπε...

Επεστρεψα απο ενα τρελλο τριημερο, με χαχανα και χαρτες στο ντουλαπακι και σε βρισκω κρεβατωμενη;;;

Ο Μαρτης σ' εκαψε και δεν το καταλαβες, τραβας την γκρινια απο το μανικι του ποιητη αλλα δεν γεννηθηκαμε για να υποφερουμε. Κοντρα....
δεν υποκυπτω επειδη τα γραφεις ομορφα....σηκω να παιξουμε :)

Ανώνυμος είπε...

Πάντως, δε γεννηθήκαμε για να ερωτοτροπούμε με την Άνοιξη και τις ροζ καλτσοδέτες της.

Κι αν ξεχαστήκαμε... δε νομίζω να πειράζει και τόσο πολύ. Ο έρωτας αυτός κρατάει όσο μια ίωση...

Woman Of My Dreams είπε...

Σκέψη πρώτη:...να αντέχουμε μόνο μας μένει...
Σκέψη δεύτερη:...ανθοφορίες της γής...που καθρεφτίζονται στην ψυχή...αυτό και το αντίστροφό του...

να αντέχουμε μόνο μας μένει...

efoudi είπε...

..περπατάω σε πλακόστρωτα ψάχνοντας εκείνα τα ελιξήρια που θα με οδηγήσουν στο δικό σου σταυροδρόμι..πάλι θα βγάζεις χαρτομάντηλα απ'τις τσέπες σου αντί για λευκά κουνέλια..με ένα τρόπο μαγικό θα έρθω να σε βρω και θα μοιραστούμε την μπλέ ώρα..

αφού ήρθε αυτή..έρχομαι κι εγω..

θα με περιμένεις έτσι;

Nature είπε...

Ξανά και ξανά γιατί τα ντεσιμπέλ του πόνου μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.Μέχρι και η άνοιξη πονάει και μαζεύει τα φουστάνια της για να μη τα βρέξει την ώρα που περνάει πάνω από τα ποτάμια της σπονδυλικής στήλης.

Ανώνυμος είπε...

Φωτιά θα πάρουμε το Σαββατοκύριακο.
Κράτα γερά τη μάνικα candy

candyblue είπε...

@ Ανώνυμος:Θοδωραααααααααααααααααα γεννηθήκαμε για να υποφέρουμε.
Κάτσε και υπέφερε λοιπόν μέχρι να σου απαντήσω. Χε!
Είμαι κάτω από τα φουστάνια της Άνοιξης λέμε.
Άε με λίγο ακόμα και θα σου φέρω την απάντηση στο στόμα.










@ maya:Αγαπητή maya -μάγισσα κάλα είμαι πια. Εδώ και πολύ καιρό.
Ο πυρετός κράτησε μόνο 2 μέρες(καμία σχέση με το «2 μέρες μόνο» του Παπακαλιάτη)

Παίρνω βιταμίνες Echinacea γιατί το έπαθα από υπερκόπωση(κλασικά)
Όλα καλά. Γύρω μου φως. Όλα in bloom.Δεν το βάζω κάτω. Με τίποτα.


Μόνο όσοι γνωρίζουν μπορούν να σωθούν.
Αυτοσχεδιάζοντας.
Σε καίω όσο μπορώ. Τόλμα να μπεις κι άλλο πιο μέσα στο φως μου.










@ al barouak: Και για αυτό. Και για τόσα αλλά. Απλά εκείνη την ώρα αυτό γιγαντώθηκε στα μάτια μου και για αυτό το έγραψα σαν κατακλείδα.

Πόσα φιλιά;

candyblue είπε...

@ Netel: Thanx netelboy
Xxxxxxx






@ harlequinpan: No problem. I can understand. You can visit me with no charges.
In this Fu#^$^ing life we can loose anyone anywhere anytime.
I am here for you. Even with your weeping mood
You get inside and you take a trip. Let’s leave all the other out.
Burn all these black spots that shadow your soul

In a while something real good will appears

candyblue είπε...

@ maira del mar: Σου ανοίγω. Πάμε στον κήπο να σου δείξω την χοντρή τριανταφυλλιά που θα κρεμάσω τον Μάρτη μου.
Μουδιασμένη είμαι ακόμα κάτω από έναν ουρανό γεμάτο από ένα κινηματογραφικό γαλάζιο, σχεδόν ψεύτικο.







@ nosyparker: Πολύ γαμάτο. Και πολύ πετυχημένες οι φωτογραφίες σου.
Θα το κάνω και γω. Ψάχνω ακόμα εξώφυλλα και λίγο χρόνο για να τα κάνω όπως θέλω.
Από τα πιο πετυχημένα μπλογκοπαίχνιδα.






@ dim juanegro: Καιρό είχες να φανείς λασπωμένε δύτη.
Ωραία η γραφή σου. Όπως πάντα. Χαίρομαι που τα ξανά έχω εδώ.
Η άνοιξη έχει ένα πρόσωπο σαν πάστα φράουλα Έχει μια χοντρή κοτσίδα και μυρίζει σαπούνι. Και μέσα σε όλα αυτά, σαν γλυκό του κουταλιού το λυκόφως των θεών, έγινε πιο δικό μου από ποτέ!!

Την λατρεύω, ναι!

candyblue είπε...

@ Me:Moir: Κάποιοι ακόμα ναι...Κάποιοι άλλοι όχι ακόμα όλα αυτά.
Μόνο υποφέρουν.
Γυρνάει ο τροχός στις αλέες της ψυχής το ξέρω
Ιδίως την άνοιξη.

Περαστικά σου....υπερκόπωση έπαθα και οι αμυγδαλές πόνεσαν από κάτι ουρλιαχτά. όχι από ίωση.
Εσύ πιο έντιμα άρρωστη μου φαίνεσαι λοιπόν.
:)







@ Dee Dee: τρελοκόριτσο...πρόσεχε καλά.
Ήμουνα σίγουρη για όλα αυτά που έφερες μαζί σου. Ήμουνα σίγουρη ότι μόνο από ένα τρελό 3ημερο θα μπορούσες να επιστρέψεις.
Καθόλου κρεβατωμενη.38.8 από υπερκόπωση...τον διάολο από την ουρά τραβάω.
Για αυτό!

Καθόλου γκρίνια. Όλο χάχανα και χάδια. όλο τρυφερά βλέμματα και ήσυχες στιγμές κάτω από μπλε ουρανούς με μουδιασμένο φως και μέσα σε αρώματα νεογέννητων λουλουδιών.
Όλα καλά. όμορφα όλα. Όρθια είμαι...έλα να παίξουμε. Ότι θες.

Φιλάδες Ανοιξιάτικες.








@ dr.Uqbar: Α μπα; Κι όμως μερικοί(γκουχου γκουχου) για αυτό γεννηθήκαμε.
Σου αρέσει να το υποψιάζει αφού.
Αχχχχχχ ροζ καλτσοδέτες...ωραία εικόνα μου έφτιαξες.

Υπάρχουν και έρωτες που κρατάνε όσο κάποιες χρόνιες παθήσεις...
Αυτούς ψάχνουμε. Ή κάποιους που να πάσχουν από τέτοιους, έτσι ώστε να μπορούν να μας κολλήσουν.

candyblue είπε...

@ Woman Of My Dreams: Τελικά ναι. Να αντέχουμε μόνο μας μένει. Και να στηρίζουμε στα χέρια και στο πόδια ο ένας τον άλλον. Για αυτό πρέπει να αντέχουμε
Και όλα αυτά αυτοσχεδιάζοντας.














@ efi: Θα σε περιμένω ναι. Μέχρι τότε θα έχω κλέψει τους καρπούς αυτών των ωρών και θα στις έχω γλυκό του κουταλιού.
Θα βγάζω κομμάτια ψυχής από τις τσέπες και άστρα τεμαχισμένα σε χίλια κομμάτια.
Θα έχω κι ένα φεγγάρι νύχι να μας φωτίζει αδρά την ώρα που θα λέμε τα δικά μας.














@ Nature: Μεγαλώνουν και κοκκινίζουν τις κορυφές τους μέχρι να σταματήσουν ξαφνικά μια μέρα. Έτσι ξαφνικά όπως μας βρήκαν.
Άσε την άνοιξη με το θαλασσί της φόρεμα να τρέχει από δω και από κι εκεί. Όσο και να προσέχει τα ποτάμια εδώ θα την κυλήσουν. Εδώ. Στα πόδια μας μπροστά.











@ κοινωφελής κώνωψ: Φωτιά. Έτσι πρέπει. Να κάψουμε το δέρμα μας λίγο
Εγώ φοράω Μάρτη στον καρπό. Δεν την χρειάζομαι την μάνικα.
Κάψε με Μάρτη, κάψε με.

al barouak είπε...

πολλα...

Βάσσια είπε...

"Ζω αυτοσχεδιάζοντας.
Μόνο όσοι γνωρίζουν μπορούν να σωθούν.
Αυτοσχεδιάζοντας!
"

Καταπληκτικό κείμενο!!!
Ολόκληρο ένα ταξίδι
Καλησπέρα :-)

efoudi είπε...

μέτρα αντίστροφα...

candyblue είπε...

@ al barouak: Θα τα πάρω τότε.








@ Vassia: Η γραφή είναι το σκληρότερο ναρκωτικό. Φουσκώνει τα ιστία της ψυχής σου και σε πάει ταξίδι ολόκληρο. Εσύ απλά διαλέγεις τον τόπο που θες να κατέβεις.

Καλώς ήρθες ως εδώ.







@ efi: ξεκινάω....

3

2


1