Κυριακή, Φεβρουαρίου 03, 2008

FeBrUa


Ήρθε ξημερώματα Πέμπτης με ένα ψιλόβροχο. Δοκίμασα μια σταγόνα. Μικρή σαν κεφάλι καρφίτσας. Είχε γεύση παγωμένων άστρων. Είμαι βαθύτατα ερωτευμένη με τον μήνα αυτόν. Είμαι ένδον του χρόνια τώρα. Από παιδί θυμάμαι που τον περίμενα μέσα από τα παλιά αναγνωστικά και τις λαογραφικές κατατοπίσεις των δασκάλων. Από παιδί θυμάμαι την μητέρα μου να μιλάει για αυτόν ντυμένη Γερμανίδα χορεύτρια μεσοπολεμικού καμπαρέ και τον πάτερα μου γεμάτο χρυσόσκονη στα μάγουλα, ντυμένο Άραβα. Πατσουλί και ξεραμένα γέλια σε όλο το σπίτι. Σάλες γεμάτες μασκαρεμένο κόσμο,κομφετί κολλημένο στα χείλια και μαλλιά σερπαντινέ. Και γω να κρυφοκοιτάω μέσα από τις μικρές χαραμάδες που άφηναν οι πόρτες. Σιωπηλή και τόσο εκστασιασμένη με όλο αυτό που σχεδόν ξεχνούσα πως έπρεπε ήδη να κοιμάμαι. Ύστερα ερχόταν ο Φλεβάρης κουτσαίνοντας στο δωμάτιο μου, όπως και τώρα, και νότιζε το πάτωμα με υγρασία. Με άφηνε να ψάχνω τα εβένινα μαλλιά του και μου έλεγε ιστορίες από τα χρόνια που οι Ρωμαίοι τον άφησαν μισό. Είκοσι οχτώ χρόνια μετά ο Φλεβάρης ακόμα παλεύει κάθε βράδυ στα σεντόνια μου. Είναι νέος με εβένινα σγουρά μαλλιά που μοιάζουν πάντοτε βρεγμένα. Από τις άκρες τους κρέμονται μικρές ψυχές που ζουν μέσα σε μπλε σκούρα Ψυχοσάββατα.
Ο Φλεβάρης έχει κίτρινα μάτια που θυμίζουν κεχριμπάρι. Μου είπε πως γεννήθηκε μέσα σε μια δροσοσταλίδα ρετσινιού. Οι φλέβες του φουσκωμένες και μωβ έχουν μέσα τους τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του χειμώνα και μπόλικο βρεγμένο χώμα. Έχουν φουσκωμένα ποτάμια και γεννητούρια βολβών. Είκοσι βήματα της άνοιξης κι έναν προάγγελο αυτής. Το βλέμμα του γεμάτο φως καλοκαιριού και τα μαλλιά του αμείλικτο χειμώνα. Παλεύω και γω στα σεντόνια μαζί του. Παλεύω να χωθώ στην χαραμάδα της απόκοσμης αγκαλιάς του και τον παρακαλάω να με ξαναγεννήσει για να καταφέρω και φέτος να χαϊδέψω τα μαλλιά της Άνοιξης. Το πρωί με βάζει να μυρίζω τον αέρα και να του λέω τα συστατικά του. Με ακινητοποιεί κάτω από τον ήλιο του, που μοιάζει με απόσπασμα καλοκαιριού, και μου καίει τα χέρια με αυτό το κίτρινο φως που όλο δυναμώνει. Με πηγαίνει βόλτες στα μαγαζιά με τα αποκριάτικα και μου λέει την ιστορία της κάθε στολής. Ρίχνει στα μαλλιά μου σερπαντίνες και αλείφει τα πόδια μου με κομφετί. Γελάει αυτός. Γελάω και γω. Τα μεσημέρια τραβιόμαστε ανατολικά και σμίγουμε κάτω από αμυγδαλιές γεμάτες άνθη.
Μου αφήνει σημάδια παγωνιάς πάνω μου και ζωγραφίζει με χένα χελιδόνια στην σπονδυλική μου στήλη. Μου μιλάει για τις ψυχές που γνώρισε και γω έπειτα του λέω για τις δικές μου. Ανταλλάζουμε βλέμματα γεμάτα πορτοκαλί ηλεκτρισμό. Καταπίνουμε βολβούς και ρίζες τριανταφυλλιάς μαζί με λιωμένο χιόνι. Μεθυσμένοι σχεδόν, ξαπλώνουμε πάνω στις λίγες μέρες του, αφήνοντας τα πόδια μας να κρέμονται απ έξω. Τη νύχτα, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ, ακούω τα νερά του. Τρέχουν με μανία μέσα στις φλέβες του και υγραίνουν τα τοιχώματα μου.

Το καθαριστήριο της γειτονίας μου λέγεται, «Καθαριστήριον ο Φλεβάρης». Εκεί, ο περίεργος κύριος Μύρτος και η γυναίκα του, η Ανθή που είναι και μοδίστρα, αναλαμβάνουν κάθε χρόνο τον καθαρισμό του μανδύα της Άνοιξης. Οι φήμες λένε πως εποπτεύουν και πολλούς από τους καθαρμούς των ψυχών κάθε Σάββατο.
Περνάω και ρίχνω που και που κλεφτές ματιές, αφήνοντας παντελόνια για κόντυμα και μπουφάν με χαλασμένα φερμουάρ για φτιάξιμο.

Σήμερα το πρωί ο Φλεβάρης με φίλησε με εκείνο το γνώριμο ρυθμό στην γλώσσα του. Μου χτένισε τα μαλλιά και με τράβηξε στα σκοτάδια του. Εκεί, ξάφνου, άναψε ένα φως που έδειξε την πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά. Αυτήν που έχω στον κηπάκο της ψυχής μου.

20 σχόλια:

Me:Moir είπε...

Είδες? :)

music is my drug είπε...

τα χρώματα άρχισαν ήδη..να βγαίνουν από μέσα σου....
βγάλε τον καλύτερο σου εαυτό,γέλα και γλέντα με την ζωή σου και ύστερα μείνε να χαμογελάς στο φως της άνοιξης...

μέχρι να φανεί το πρώτο άνθος...
μέχρι τότε....

al barouak είπε...

γεια σου, ωραιο κειμενο για τον φλεβαρη. εμενα ο αγαπημενος μου μηνας ειναι ο νοεμβρης.

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Μπορείς να φανταστείς έναν νεαρό άντρα κρεμασμένο στην ανθισμένη αμυγδαλιά της ψυχής σου κι από κάτω τα παιδιά να παίζουν πεντόβολα;
Εγώ μπορώ...

efoudi είπε...

κάτω απο την αμυγδαλιά ξαπλώνω σκεπασμένη με 29 άνθη της..καθένα μια ευχή για να ανθίσει γρήγορα και ο δικός μου κηπάκος...

τι όμορφη όψη του φλεβάρη μας..

:)

Ηλιας....Just me! είπε...

Εμένα πάλι δεν μου αρέσει και τόσο ο Φλεβάρης. Δεν έχω συμφιλιωθεί μαζί του και δε νομίζω ότι θα συμφιλιωθώ και ποτέ... Είναι ψεύτης. Μου φέρνει αποσπάσματα καλοκαιριού και με κάνει να ανοίγω τα παραθυρόφυλα της ψυχής μου περιμένοντας έτσι να μείνουν για πολύ καιρό αλλά.... δεν είναι έτσι, δυστυχώς... παραπλανητικός μήνας. Ευτυχώς που είναι κουτσός. Αλλά μερικές φορές, επείδη ακριβώς είναι κουτσός μου δίνει την εντύπωση πως δεν τρέχει καθόλου και αργεί να φύγει... Πολύ σύντομα θα χρειαστεί να ξανακλείσω τα παραθυρόφυλα γιατί η Αλκυόνη πλέον έχει γεννήσει και τα μικρά της είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον τσουχτερό χειμώνα... Παρόλα αυτά, κρύβει και όμορφα πράγματα που ίσως με κάνουν κάποια στιγμη να φιλιώσω μαζί του. Κρύβει το σπέρμα της άνοιξης και της ζωής που παραμονεύει να κάνει την εμφάνισή της και πάλι! Ναι, ίσως μια μέρα κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά να τα βρούμε! Καλό σου μήνα Candy! Μια ανασα ακόμα και φτάσαμε!!!!

Ρωξάνη είπε...

Η δική σου της ψυχής αμυγδαλιά
και μες στο καταχείμωνο ολάνθιστη είναι, μα να που πρέπει να έρθει ο Φλεβάρης να στη δείξει. Καλά κάνεις λοιπόν και τον αγαπάς -κιας με εκφράζουν τόσο αυτά που λέει ο ηλίας...just me πιο πάνω για το μήνα αυτό.

"Καταπίνουμε βολβούς και ρίζες τριανταφυλλιάς και λιωμένο χιόνι", "στα μαλλιά του Φλεβάρη κρέμονται μικρές ψυχές που ζουν σε μπλε Ψυχοσάββατα"(!)

Candyblue, σε μωβ φάκελο να περιμένεις λίγους ανθούς φιλημένους.

Dee Dee είπε...

ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!

maya είπε...

αχ. αχ λέω.
τι καλά που ήρθα σήμερα να σε επισκεφτώ...
αλήθεια μου έδωσες λίγη ομορφιά.

αγαπώ την άνοιξη και το καλοκαίρι.
αντέχω κομμάτια των άλλων δύο.
φέτος είναι η πρώτη χρονιά που προσπαθώ να βρω χαρά κι ομορφιά
στους φίλους σου.

με σύστησες πολύ ωραία...
πιο γλυκά νοιώθω!

να σου πω! γράφεις υπέροχα λέμε.

νάσαι καλά πάντα
χχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Dee Dee είπε...

Το παρουσιασες τοσο ομορφα που χαλαλι η ανοιξη που βιαζεσαι να φερεις ενω τραβαω απο το μπατζακι του παντελονιου τον χειμωνα να μη φυγει. Αν αργησει η ανοιξη ξερω οτι εμενα θα κατηγορεις πλεον :)

xxx

markos-the-gnostic είπε...

πολύ γλυκειά περιγραφή. σίγουρα είναι ο μήνας σου. και σίγουρα κρέμονται ψυχές από τις άκρες των μαλλιών του...

Nature είπε...

Αφού επιμένεις... μάθε πως τα ξημερώματα του Φλεβάρη φυσάνε άνεμοι κλέφτες που σε κρύβουν στο φόρεμα της νύχτας. Κάθε ξημέρωμα και μια καινούρια χαρτογράφηση που ξεκινάει από το δαγκωμένο ρολόι της κεντρικής πλατείας του Ρεικιαβικ και καταλήγει στα πίσω σκοτάδια σου που φωτίζονται αργά καθώς οι μέρες μεγαλώνουν στο δάσος της σμαραγδένιας φλέβας.

maira είπε...

Ο πρώτος ανθός
Γύρη ονείρων
Μέλι
Φυσάει σήμερα
Και τι σε μέλει;
Κι αν χαθούμε ως κορμιά
Θα βρεθούμε ως γύρη.
Σε κάποιον Φλεβάρη
Ο πρώτος ανθός.
Γύρη ονείρων
Μέλι
Φυσάει σήμερα.
Και τι σε μέλει;
Απ τα μελλούμενα
χιλιάδες πέταλα ανθών
θα φέρει
να ντύσουν τα καμένα χέρια
φτερά.
Αυτόν τον Φλεβάρη
Ετοιμάζονται.
Εσύ, πάρε φόρα !!!

Όμορφος που είναι ο Φλεβάρης σου !!!!!!!

candyblue είπε...

@ Me:Moir: Αν είδα λέει...εσύ; Εσύ είδες;







@ music is my drug: Καλώς ήρθες!
Μένω να χαμογελάω στο φως της Άνοιξης καταπίνοντας βολβούς και ρίζες.







@ al barouak: Ο Νοέμβρης είναι αγαπημένος μήνας πολλών...ενώ ο Φλεβάρης λίγων
Πάντως και οι δύο κατά την γνώμη μου είναι δύσκολοι μήνες. Και οι δύο οδηγούν κάπου αλλού φεύγοντας.










@ VITA MI BAROUAK: Όχι...και τι εννοείς κρεμασμένο; Σε στυλ Ιούδα; Και τα παιδιά τι σχέση έχουν από κάτω;










@ efi:Τι όμορφη όντως...Και συ από τους λίγους που με κέρδισες χωρίς κόπο. Να στολίζεις τα χρόνια σου με άνθη. Και μην ξεχνάς φάσεις είναι όλα. Περνάνε σαν τις ιώσεις.










@ Ηλιας....Just me!: Ο καθένας με τον μήνα του. Πολύ σύντομα θα χρειαστεί να ανοίξεις τα παραθυρόφυλλα μια και καλή. Μπούκωσε με φως ο ουρανός.
Μου άρεσε αυτό που είπες με το σπέρμα της Άνοιξης.

Καλό μήνα και σε σένα.

candyblue είπε...

@ Hliodendron: Γλυκιά μου....Δύσκολος μήνας ο Φλεβάρης. Μυστικοπαθής και απόκοσμος. Πρέπει να είσαι ίδιος και συ για να τον νοιώσεις.
Κάνε μου μια χάρη. Παρατήρησε τον φέτος λίγο καλύτερα αυτό τον μήνα. Ίσως δεις όλα όσα γραφώ για αυτόν. Βάλε το αυτί σου στα χώματα και μύρισε τον αέρα το πρωί. Άκου γύρω σου τι λένε οι λέξεις του και τις νύχτες όταν βρέχει κατάπιε μια σταγόνα βροχής του .Θα με νοιώσεις.
Περιμένω πάντως τον μωβ φάκελο πως και τι.








@ Dee Dee: Ώστε εσύ τον κρατάς ε; Εύχομαι να σου μείνει το μανίκι στο χέρι. Χε








@ maya: Λίγη ομορφιά; Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω ακόμα περισσότερη. Και γω σαν και σένα είμαι. Αγαπώ την άνοιξη και το καλοκαίρι και
αντέχω κομμάτια των άλλων δύο, που λες και συ. Απλά ο Φλεβάρης από τους χειμωνιάτικους μήνες είναι η αγάπη μου. Είναι ο τελευταίος χειμωνιάτικος μήνας και έχει μέσα του πολλά μαγικά. Μόνο κάτσε δες τις αποφάσεις που παίρνει για τον καιρό και παρατήρησε την φύση. Ξυπνάει σιγά, σιγά. Γίνονται τόσα όμορφα τον Φλεβάρη και αυτά τα ψυχοσάββατα...τόσο μπλε και τόσο απόκοσμα σαν τα μάτια μου.
Και συ γράφεις όμορφα. Το ξέρεις καλά.









@ markos-the-gnostic: Είναι ο μήνας μου, από τους χειμωνιάτικους. Από τους ανοιξιάτικους έχω άλλον και από τους καλοκαιρινούς, άλλον πάλι.
Και σίγουρα τα ψυχοσάββατα είναι μπλε σκούρο σου λέω! Με άπειρα δωμάτια και ληγμένες ζωές.

candyblue είπε...

@ Nature: Οι χαρτογραφήσεις αλλάζουν μαζί με τις εποχές κάτω από το δαγκωμένο ρολόι. Καθώς οι μήνες θα κυνηγάνε ο ένας τον άλλον τρέχοντας και φεύγοντας μακριά. Αφήνοντας μας με τους χάρτες και τα αζιμούθια στο χέρι. Όλα θα αλλάζουν και καμία νύχτα δεν θα έχει το ίδιο χρώμα ξανά. Γιατί τα φορέματα τους μοιάζουν με τσιγγάνικες φούστες...κανένα ίδιο.
Καθώς οι μέρες χοντραίνουν τα σώματα τους τα χέρια μας θα καίγονται μαζί και τα νέα εγκαύματα που θα έχουν δημιουργηθεί σε όλες τις πεδιάδες του σώματος.
Μέχρι και τα σκοτάδια όσο πίσω κι αν είναι θα γεμίσουν με άπλετο φως.
Έρχεται σου λέω...










@ maira del mar: Όμορφος που είναι ο Φλεβάρης μου και από ότι βλέπω και συ είσαι μέσα σε αυτόν.
Μιλάς όπως πρέπει
Και βλέπεις αυτά που είναι να ιδωθούν.

Γύρη ονείρων το κλειδί που ξεκλειδώνει τα μπαούλα του μήνα αυτού.

Φυσάει σήμερα κι αν ακούσεις προσεχτικά ο αέρας του Φλεβάρη λέει το μέλλον μας. Αρκεί να πιάσεις τις λέξεις .
Δεν με μέλλει λοιπόν. Ας φυσάει.
Θα ανακατευτούν κι άλλο οι ψυχές στις άκρες των σγουρών μαλλιών του και θα σκουρύνουν κι άλλο τα μπλε Ψυχοσάββατα

Me:Moir είπε...

Είδα.
Και αγάπησα.
Ακόμη πιο πολύ.
:)

Ρωξάνη είπε...

Candyblue, η απάντησή σου με ξάφνιασε λίγο. Ξέρεις γιατί; Πίστευα πως ήξερες ότι ξυπνώ και κοιμάμαι μέσα σε μπράτσα από πρασινάδες και χώματα. Πως από μικρό παιδί ξαγρυπνώ στα παράθυρα για ν' ακούσω τα ανατριχιάσματα των φύλλων όταν ίσκιοι από αερικά και ψυχές περπατούν ανάμεσα στα δέντρα.
Τ' αλυχτίσματα των σκυλιών, το κλάμα του γκιώνη και τα χώματα, ξέρω να τ' ακούω και να γεμίζω σελίδες με αλαφροΐσκιωτα γράμματα.
Νόμιζα πως ήξερες...

Και πώς γίνεται να έχεις κοιμηθεί στους κόρφους του κισσού, στη σιωπή της συκαμινιάς, να έχεις ανοίξει μονοπάτια μέσα από μολόχες
και στάχια και να μη γνωρίζεις τη γεύση της βροχής και τη γεύση της δίψας για βροχή...
Δεν υπάρχει μήνας που να μην αγαπώ. Και το Φλεβάρη. Μόνο παράπονο έχω μαζί του που δεν με αγάπησε το ίδιο. Το γιατί στο είχα γράψει μια φορά.

Filotas είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
candyblue είπε...

@ Me:Moir: Και γω...ακόμα πιο πολύ. Kαι όλο.










@ Ηλιόδεντρον:Η αλήθεια είναι πως ξέχασα και συγνώμη για αυτό.
Δεν έπρεπε να ξεχάσω. Γιατί όλα αυτά που ξέχασα δεν είναι μια στιγμή ή ένα μικρό ξέφωτο ανάμνησης. Αλίμονο.
Είναι η ζωή ενός ανθρώπου.

Και γω αγαπώ αυτόν το άνθρωπο και την ζωή αυτού.
Συχώρα με.









@ Angelito: Όσες θες. Κερνάω μια μπουκάλα οξυγόνου.