FeBrUa

Ήρθε ξημερώματα Πέμπτης με ένα ψιλόβροχο. Δοκίμασα μια σταγόνα. Μικρή σαν κεφάλι καρφίτσας. Είχε γεύση παγωμένων άστρων. Είμαι βαθύτατα ερωτευμένη με τον μήνα αυτόν. Είμαι ένδον του χρόνια τώρα. Από παιδί θυμάμαι που τον περίμενα μέσα από τα παλιά αναγνωστικά και τις λαογραφικές κατατοπίσεις των δασκάλων. Από παιδί θυμάμαι την μητέρα μου να μιλάει για αυτόν ντυμένη Γερμανίδα χορεύτρια μεσοπολεμικού καμπαρέ και τον πάτερα μου γεμάτο χρυσόσκονη στα μάγουλα, ντυμένο Άραβα. Πατσουλί και ξεραμένα γέλια σε όλο το σπίτι. Σάλες γεμάτες μασκαρεμένο κόσμο,κομφετί κολλημένο στα χείλια και μαλλιά σερπαντινέ. Και γω να κρυφοκοιτάω μέσα από τις μικρές χαραμάδες που άφηναν οι πόρτες. Σιωπηλή και τόσο εκστασιασμένη με όλο αυτό που σχεδόν ξεχνούσα πως έπρεπε ήδη να κοιμάμαι. Ύστερα ερχόταν ο Φλεβάρης κουτσαίνοντας στο δωμάτιο μου, όπως και τώρα, και νότιζε το πάτωμα με υγρασία. Με άφηνε να ψάχνω τα εβένινα μαλλιά του και μου έλεγε ιστορίες από τα χρόνια που οι Ρωμαίοι τον άφησαν μισό. Είκοσι οχτώ χρόνια μετά ο Φλεβάρης ακόμα παλεύει κάθε βράδυ στα σεντόνια μου. Είναι νέος με εβένινα σγουρά μαλλιά που μοιάζουν πάντοτε βρεγμένα. Από τις άκρες τους κρέμονται μικρές ψυχές που ζουν μέσα σε μπλε σκούρα Ψυχοσάββατα.
Ο Φλεβάρης έχει κίτρινα μάτια που θυμίζουν κεχριμπάρι. Μου είπε πως γεννήθηκε μέσα σε μια δροσοσταλίδα ρετσινιού. Οι φλέβες του φουσκωμένες και μωβ έχουν μέσα τους τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του χειμώνα και μπόλικο βρεγμένο χώμα. Έχουν φουσκωμένα ποτάμια και γεννητούρια βολβών. Είκοσι βήματα της άνοιξης κι έναν προάγγελο αυτής. Το βλέμμα του γεμάτο φως καλοκαιριού και τα μαλλιά του αμείλικτο χειμώνα. Παλεύω και γω στα σεντόνια μαζί του. Παλεύω να χωθώ στην χαραμάδα της απόκοσμης αγκαλιάς του και τον παρακαλάω να με ξαναγεννήσει για να καταφέρω και φέτος να χαϊδέψω τα μαλλιά της Άνοιξης. Το πρωί με βάζει να μυρίζω τον αέρα και να του λέω τα συστατικά του. Με ακινητοποιεί κάτω από τον ήλιο του, που μοιάζει με απόσπασμα καλοκαιριού, και μου καίει τα χέρια με αυτό το κίτρινο φως που όλο δυναμώνει. Με πηγαίνει βόλτες στα μαγαζιά με τα αποκριάτικα και μου λέει την ιστορία της κάθε στολής. Ρίχνει στα μαλλιά μου σερπαντίνες και αλείφει τα πόδια μου με κομφετί. Γελάει αυτός. Γελάω και γω. Τα μεσημέρια τραβιόμαστε ανατολικά και σμίγουμε κάτω από αμυγδαλιές γεμάτες άνθη.
Μου αφήνει σημάδια παγωνιάς πάνω μου και ζωγραφίζει με χένα χελιδόνια στην σπονδυλική μου στήλη. Μου μιλάει για τις ψυχές που γνώρισε και γω έπειτα του λέω για τις δικές μου. Ανταλλάζουμε βλέμματα γεμάτα πορτοκαλί ηλεκτρισμό. Καταπίνουμε βολβούς και ρίζες τριανταφυλλιάς μαζί με λιωμένο χιόνι. Μεθυσμένοι σχεδόν, ξαπλώνουμε πάνω στις λίγες μέρες του, αφήνοντας τα πόδια μας να κρέμονται απ έξω. Τη νύχτα, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ, ακούω τα νερά του. Τρέχουν με μανία μέσα στις φλέβες του και υγραίνουν τα τοιχώματα μου.

Το καθαριστήριο της γειτονίας μου λέγεται, «Καθαριστήριον ο Φλεβάρης». Εκεί, ο περίεργος κύριος Μύρτος και η γυναίκα του, η Ανθή που είναι και μοδίστρα, αναλαμβάνουν κάθε χρόνο τον καθαρισμό του μανδύα της Άνοιξης. Οι φήμες λένε πως εποπτεύουν και πολλούς από τους καθαρμούς των ψυχών κάθε Σάββατο.
Περνάω και ρίχνω που και που κλεφτές ματιές, αφήνοντας παντελόνια για κόντυμα και μπουφάν με χαλασμένα φερμουάρ για φτιάξιμο.

Σήμερα το πρωί ο Φλεβάρης με φίλησε με εκείνο το γνώριμο ρυθμό στην γλώσσα του. Μου χτένισε τα μαλλιά και με τράβηξε στα σκοτάδια του. Εκεί, ξάφνου, άναψε ένα φως που έδειξε την πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά. Αυτήν που έχω στον κηπάκο της ψυχής μου.