νΗπΕνΘέΣ

Ο Φλεβάρης μένει πια μαζί μου. Από τότε που έφτασε στην πόλη μου περνάει όλες τις μέρες του μαζί μου. Με κερνάει κρασί με μποράντζα κάθε βράδυ και μου λέει για τα χρώματα του πένθους. Οι ψυχές κρεμασμένες στις άκρες των μαλλιών του, τον διορθώνουν αν κάνει κάποιο λάθος. Έξω ο αέρας λυσσομανάει. Έχει πάρει όλη μου την ζωή και την έχει ανακατέψει μαζί με τα χώματα της ζαρντινιέρας. Γεύση αμμοθύελλας στο στόμα. Τα ποτήρια και τα πιάτα με τα υπολείμματα της χτεσινής νύχτας περιμένουν στο νεροχύτη. Ξύπνησα με μια ανησυχία σήμερα. Σα να γεννήθηκα έτσι ξαφνικά μαζί με τον κόσμο μου στην πλάτη σαν χοντρό και βαρύ σακίδιο.
Γεύση οδοντόκρεμας. Παγωμένα χέρια. Δεύτερος καφές.Αναγνωση.Αέρας.Αέρας.Με δύναμη. Μου λείπεις. Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Φύσα κι άλλο .Πάρτα όλα μαζί σου. Δεν με νοιάζει που. Πάρτα. Αρκεί να χαθούν για πάντα. Μεσολάβησαν τόσα πένθη,τόση ζωή,αλλά δεν πειράζει πια, μια και ακόμα νοιώθω την σελήνη να φουσκώνει τις ρίζες των μαλλιών μου κάθε φορά που σηκώνει το κεφάλι της για να με δει.
Δεν πειράζει πια. Έχω πυξίδα τώρα και έναν προορισμό που με έχει επιλέξει από πριν.
Έχω το Φλεβάρη στο μέρος που κοιμάμαι και τα φορέματα των πολύχρωμων νυχτών στην ξύλινη ντουλάπα μου. Έχω το νου μου σαν τύχει και ξυπνήσω ιδρωμένη .Έχω τα πάντα σε ένα ποτήρι με νερό δίπλα στο κομοδίνο και ένα γκαζάκι μωβ που καίω τα όνειρά μου. Έχω ακόμα, την πιο βαριά επένδυση στην φόδρα της ζωής μου και ένα κασκόλ με όλα τα χρώματα του κόσμου που αγνοούμε τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό μου. Ντύνομαι ζεστά και λίγο πριν χαράξει κατεβαίνω στα έγκατα μου. Ποτίζω τα λουλούδια στο Φιλοξενείο της ψυχής μου,φυτεύω βολβούς και πιάνω την κουβέντα μαζί τους. Με ρώτησες κάποτε πως μοιάζει. Το Φιλοξενείο της ψυχής μου μοιάζει με τεράστια μπαμπούσκα.

Αμυγδαλιές στα γκρι πεζοδρόμια .Διαδρομές με σύννεφα. Βουνά με κεραίες καρφωμένες στην ράχη τους. Ατυχήματα στους δρόμους. Κίνηση. Πάντα κίνηση. Αέρας. Αέρας. Φλεβάρης παντού .Ηλίθιες ειδήσεις. Ηλίθιος κόσμος. Αδιάφορα όλα όσα πλασάρουν. Τα φτύνω. Απαξιώ. Εγώ σαφώς θα ζω στον κόσμο μου και δεν θα γράφω ποτέ για αυτά που θέλουν. Γιατί αυτά που θέλουν μου είναι τόσο αδιάφορα. Όπως όλοι όσοι τα γράφουν. Ήδη έχουν ξεχαστεί .Μαζί με την κοιλιά της μάνας τους .Καλύτερα με τις μάσκες σας παιδιά. Περιμένω ακόμα να με ανακαλύψετε, αλλά φοβάμαι πως όταν το πάρετε απόφαση θα είναι ήδη αργά. Για σας μιλάω. Ναι, για εσάς.

Προχτές κράτησα για πρώτη φορά το πορτοκαλί. Μου άρεσε. Αποφάσισα να χρωματίσω με αυτό τα χέρια μου και όλες τις ώρες που περνάω μακριά σου.
Είχα καιρό που λες να βάλω μποράντζα στο κρασί μου. Από πέρυσι που ζούσαμε πάλι μαζί. Η Μποράντζα, πρέπει να ήταν το «Νηπενθές», που, όπως λέει ο Όμηρος, έδωσαν μέσα σε κρασί να πιει η ωραία Ελένη, για να ξεχάσει τα πάντα. Εγώ δεν θυμάμαι έτσι κι αλλιώς .Όταν το μούσκευαν στο νερό ξεδίψαγε όποιον το έπινε και όταν το έβαζαν στο κρασί έδιωχνε τη μελαγχολία κι έφερνε χαρά. Οι επιταφιακοί άνεμοι χτυπάν τα τοιχώματα του νου μου. Ξέρω για μένα όλα όσα δεν ξέρεις εσύ.
Είμαι αποδεκτή σε μένα, κι ας μην είναι τίποτα όπως πριν.
Και αυτό μου φτάνει πια.