Σάββατο, Φεβρουαρίου 09, 2008

νΗπΕνΘέΣ

Ο Φλεβάρης μένει πια μαζί μου. Από τότε που έφτασε στην πόλη μου περνάει όλες τις μέρες του μαζί μου. Με κερνάει κρασί με μποράντζα κάθε βράδυ και μου λέει για τα χρώματα του πένθους. Οι ψυχές κρεμασμένες στις άκρες των μαλλιών του, τον διορθώνουν αν κάνει κάποιο λάθος. Έξω ο αέρας λυσσομανάει. Έχει πάρει όλη μου την ζωή και την έχει ανακατέψει μαζί με τα χώματα της ζαρντινιέρας. Γεύση αμμοθύελλας στο στόμα. Τα ποτήρια και τα πιάτα με τα υπολείμματα της χτεσινής νύχτας περιμένουν στο νεροχύτη. Ξύπνησα με μια ανησυχία σήμερα. Σα να γεννήθηκα έτσι ξαφνικά μαζί με τον κόσμο μου στην πλάτη σαν χοντρό και βαρύ σακίδιο.
Γεύση οδοντόκρεμας. Παγωμένα χέρια. Δεύτερος καφές.Αναγνωση.Αέρας.Αέρας.Με δύναμη. Μου λείπεις. Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Φύσα κι άλλο .Πάρτα όλα μαζί σου. Δεν με νοιάζει που. Πάρτα. Αρκεί να χαθούν για πάντα. Μεσολάβησαν τόσα πένθη,τόση ζωή,αλλά δεν πειράζει πια, μια και ακόμα νοιώθω την σελήνη να φουσκώνει τις ρίζες των μαλλιών μου κάθε φορά που σηκώνει το κεφάλι της για να με δει.
Δεν πειράζει πια. Έχω πυξίδα τώρα και έναν προορισμό που με έχει επιλέξει από πριν.
Έχω το Φλεβάρη στο μέρος που κοιμάμαι και τα φορέματα των πολύχρωμων νυχτών στην ξύλινη ντουλάπα μου. Έχω το νου μου σαν τύχει και ξυπνήσω ιδρωμένη .Έχω τα πάντα σε ένα ποτήρι με νερό δίπλα στο κομοδίνο και ένα γκαζάκι μωβ που καίω τα όνειρά μου. Έχω ακόμα, την πιο βαριά επένδυση στην φόδρα της ζωής μου και ένα κασκόλ με όλα τα χρώματα του κόσμου που αγνοούμε τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό μου. Ντύνομαι ζεστά και λίγο πριν χαράξει κατεβαίνω στα έγκατα μου. Ποτίζω τα λουλούδια στο Φιλοξενείο της ψυχής μου,φυτεύω βολβούς και πιάνω την κουβέντα μαζί τους. Με ρώτησες κάποτε πως μοιάζει. Το Φιλοξενείο της ψυχής μου μοιάζει με τεράστια μπαμπούσκα.

Αμυγδαλιές στα γκρι πεζοδρόμια .Διαδρομές με σύννεφα. Βουνά με κεραίες καρφωμένες στην ράχη τους. Ατυχήματα στους δρόμους. Κίνηση. Πάντα κίνηση. Αέρας. Αέρας. Φλεβάρης παντού .Ηλίθιες ειδήσεις. Ηλίθιος κόσμος. Αδιάφορα όλα όσα πλασάρουν. Τα φτύνω. Απαξιώ. Εγώ σαφώς θα ζω στον κόσμο μου και δεν θα γράφω ποτέ για αυτά που θέλουν. Γιατί αυτά που θέλουν μου είναι τόσο αδιάφορα. Όπως όλοι όσοι τα γράφουν. Ήδη έχουν ξεχαστεί .Μαζί με την κοιλιά της μάνας τους .Καλύτερα με τις μάσκες σας παιδιά. Περιμένω ακόμα να με ανακαλύψετε, αλλά φοβάμαι πως όταν το πάρετε απόφαση θα είναι ήδη αργά. Για σας μιλάω. Ναι, για εσάς.

Προχτές κράτησα για πρώτη φορά το πορτοκαλί. Μου άρεσε. Αποφάσισα να χρωματίσω με αυτό τα χέρια μου και όλες τις ώρες που περνάω μακριά σου.
Είχα καιρό που λες να βάλω μποράντζα στο κρασί μου. Από πέρυσι που ζούσαμε πάλι μαζί. Η Μποράντζα, πρέπει να ήταν το «Νηπενθές», που, όπως λέει ο Όμηρος, έδωσαν μέσα σε κρασί να πιει η ωραία Ελένη, για να ξεχάσει τα πάντα. Εγώ δεν θυμάμαι έτσι κι αλλιώς .Όταν το μούσκευαν στο νερό ξεδίψαγε όποιον το έπινε και όταν το έβαζαν στο κρασί έδιωχνε τη μελαγχολία κι έφερνε χαρά. Οι επιταφιακοί άνεμοι χτυπάν τα τοιχώματα του νου μου. Ξέρω για μένα όλα όσα δεν ξέρεις εσύ.
Είμαι αποδεκτή σε μένα, κι ας μην είναι τίποτα όπως πριν.
Και αυτό μου φτάνει πια.

16 σχόλια:

Woman Of My Dreams είπε...

νηπενθές...
βάλσαμο...
η όμορφη πεταλούδα θα αφήνει ένα μικρούλι, τόσο δα ίχνος, στο σκοτάδι απόψε...

ΩΣΗΕ είπε...

Ο τίτλος μου θύμισε Καρυωτάκη. Τι κάνεις καντούλα μου; ¨εχεις τις φλεβαριές σου θωρώ...

φιλιά, φιλιά

μια κουκουρουκου πριγκιπισσα είπε...

"Ξύπνησα με μια ανησυχία σήμερα. Σα να γεννήθηκα έτσι ξαφνικά μαζί με τον κόσμο μου στην πλάτη σαν χοντρό και βαρύ σακίδιο."
Αυτό κράτησα γιατί με αντιπροσωπευει πλήρως..
γράφεις υπέροχα

Ανώνυμος είπε...

Candy…τι υπέροχο κολλαααααααααααζ θέλω και γω.
Να μου το τυπώσεις.

Ωσηέ μια χαρά είναι...στο λέω εγώ! Να ναι καλά ο Φλεβάρης της!

Υπέροχο το κείμενο,υπέροχο και το κολλάζ και αυτό το πορτοκαλί που κράτησες υπέροχο κι αυτό
Φιλιά

candyblue είπε...

@ WomanOfMyDreams: Νέο αίμα είσαι θαρρώ...καλώς να τρέχεις λοιπόν σου εύχομαι.
Η πεταλούδα που τόσο αγαπώ είναι σαν την ψυχή μας. Κάποιες φορές βγαίνει μπροστά στα μάτια μας. Δεν είναι μάσκα,άσχετα αν φαίνεται κάπως έτσι. Είναι όλη κι όλη η αλήθεια μας. Όλη η αλήθεια που έχουμε ξεχάσει
Εγώ την έφερα μπροστά.


Η μποράντζα είναι το νηπενθές.








@ ΩΣΗΕ:Πολλά θυμίζει εξαρτάται την φάση που βρίσκεται κανείς.
Ελπίζω εσύ να είσαι καλύτερα. Να διαβάζεις τις λέξεις και να αφουγκράζεσαι αυτά που ζητάς τις νύχτες.

Καλά είμαι. Πολύ. Καλύτερα από ποτέ.
Το μόνο που δεν αντέχω πια και πολύ ειλικρινά στο λέω, είναι ο ηλίθιος αυτός κόσμος γύρω μου. Και όλα όσα μας κάνουν πέρα για να τον υποστηρίξουν.








@ sailormoon: Σπάνιο αυτό πια. Να σε αντιπροσωπεύει κάποιος που γράφει σαν και μένα.
Θα σε έχω στο νου μου λοιπόν.
Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια που σκόρπισες.







@ κοινωφελής κώνωψ: Οκ Οκ θα στο τυπώσω. Σου άρεσε ε;
Μίνιμαλ και συ μου βγήκες.
Σε ευχαριστώ κουνούπι και χαίρομαι που συναινείς κατά βάθος με όσα γράφω.

Είμαι καλά και χαρούμενη όσο ποτέ.

markos-the-gnostic είπε...

ναι το ποστοκαλί έχει μια παράξενη ποιότητα. είναι έντονο, παιδικά σοβαρό και υπόσχεται πολλά σε όσους διατηρούν ακόμη παιδικές επιδιώξεις...

ΩΣΗΕ είπε...

αυτό μας φέρνει στο ίδιο στρατόπεδο...

Mantalena Parianos είπε...

Καντυμπλούδι...

Έχεις πρόσκληση εδώ...

φιλί

music is my drug είπε...

''Έχω ακόμα, την πιο βαριά επένδυση στην φόδρα της ζωής μου...''

ξύλωσε την με το έτσι θέλω...κι άσε να φανεί ο πιο χαρούμενος σου εαυτός τυλιγμένος στα ξεχασμένα μας χρώματα..

υ.γ καλώς σε βρήκα-ξανά.....

Ρωξάνη είπε...

Χαίρομαι που υπάρχεις Candyblue, το λέω από την καρδιά μου!
Με την πρώτη ματιά σ' αγάπησα και δε λέει η αγάπη αυτή να πάρει την ευθεία, όλο ανεβαίνει.

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: ..«και υπόσχεται πολλά σε όσους διατηρούν ακόμη παιδικές επιδιώξεις»...
Ακόμα διατηρώ. Ακόμα υπόσχεται.






@ ΩΣΗΕ: Ήμουνα σίγουρη για αυτό.Αλήθεια ήμουν.






@ Mantalena Parianos: Θα το κάνω. Σε ευχαριστώ, όσο πιο γλυκά μπορώ.









@ music is my drug: Για καλό την έχω. Για να προστατεύομαι .Όπλο είναι.
Την αφαιρώ μόνο κάθε άνοιξη. Όταν έρθει η ώρα θα μάθεις με τι την αντικαθιστώ.

Καλώς με βρήκες ξανά. Και όσες φορές θες, καλώς να με βρίσκεις.








@ Ηλιόδεντρον: Και να μην πει ποτέ για εκείνη την ευθεία Κι αν βλέπεις ότι κάτι πάει να πει φίμωσε της το στόμα και τράβα της από τα μαλλιά να συνεχίσει. Είναι δύσκολες οι ανηφόρες...αλλά είναι αλλιώς αυτές οι ανηφόρες της αγάπης.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για μένα.
Κι ας φοράς σεντόνι στο πρόσωπο. Η ψυχή σου είναι αστερόεσσα βράδυ -πρωί όμως και τόσο διάφανη. Μου αρέσεις έτσι που είσαι.

Να μην πει ποτέ αυτή η αγάπη για εκείνη την ευθεία.
Όχι ακόμα.

maira είπε...

Ανοίγω τη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη μπαμπούσκα...
Ανοίγω τη επόμενη...

Ατέλειωτη η ομορφιά στο Φιλοξενείο της ψυχής σου.

Ανώνυμος είπε...

"Ηλίθιος κόσμος. Αδιάφορα όλα όσα πλασάρουν. Τα φτύνω. Απαξιώ. Εγώ σαφώς θα ζω στον κόσμο μου και δεν θα γράφω ποτέ για αυτά που θέλουν. Γιατί αυτά που θέλουν μου είναι τόσο αδιάφορα. Όπως όλοι όσοι τα γράφουν. Ήδη έχουν ξεχαστεί"

Είδες πως λούφαξαν κάντυ μου; Μα ποιος θέλει στα αλήθεια να καταλάβει το διαφορετικό;.
Ποιος στα αλήθεια είναι ΙΚΑΝΟΣ να επενδύσει πάνω του;

Ξέρεις, νομίζω ότι ανήκουν στην περίπτωση αυτών που δεν φοβούνται το πρόσωπο του τέρατος. Αυτό σημαίνει ότι του μοιάζουν.

Μου λειψες!

Γρηγόρης Δερεκενάρης είπε...

Πολύ χάρηκα που σε είδα στο blog μου.
Σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο.
Υποκειμενικό μα άκρως προσωπικό αυτό το επίθετο.

Βλέπω είσαι πολυγραφότατη.
Ότι πρόλαβα να διαβάσω μου άρεσε.
Να αποτίσω και εγώ το φόρο τιμής μου στον αγαπητό Φεβρουάριο με μερικούς στίχους:


Βράδυ, 14 Φλεβάρη.

Στέκεις εκεί μικρός και αγέραστος,
Από έρωτα και πάθος καμωμένος,
Θα σε τυλίξουν τα χιλιάδες χρώματα.
Όσο κι αν νιώθεις στην παρέα ξένος.

Στέκεις εκεί κουτσός, μα όχι ανήμπορος,
Όμως το ξέρεις δε θα έρθεις πρώτος,
Άστατος σαν αιώνιος έφηβος,
Πριν τα τριάντα είσαι πεθαμένος.

Σαν Πάνας, Σαν πόνος,
Σαν μπάσταρδος γόνος,
Θαμμένος σε βάρβαρη γη.
Στα χιόνια χαμένος,
Σαν Πάνας, Σαν πόνος,
Μου λείπεις για να ‘ρθει η αυγή.

Με πρόσωπο άλλο,
Και στόμα μεγάλο.
Μου λες πως δεν είσαι εκεί…

Το βλέμμα μου κρύο,
Σου λέω αντίο,
Πριν πέσουν οι μάσκες,
Και λήξει η γιορτή.

candyblue είπε...

@ maira del mar: Κι άλλη κι άλλη κι άλλη
Όλο...
Ψυχές γεμάτη είμαι. Μπορεί να έχω και κάποια που σε ψάχνει.






@ lolipop: Γλυκύτατη φιλενάδα μου έχω το έξης ένα να σου πω. Κανείς δεν θέλει ν καταλάβει κάτι το διαφορετικό. Στα αλήθεια κανείς.
Γιατί όλοι είναι το τέρας.

Σε ευχαριστώ για το κόκκινο. Ξέρεις φαντάζομαι.







@ derekenaris: Σε ευχαριστούμε από την καρδιά μας μέσα και οι δύο
Λαμπρή η ανακάλυψη που έκανα με σένα. Ακόμα το λέω.
Χιονίζει όμορφα έξω καθώς τα γράφω αυτά.

Ευχαριστώ.

DukeTravellington είπε...

άκου "το Φιλοξενείο της ψυχής μου"...! πού τα σκέφτεσαι αυτά βρε Αννούλα...?
κι αυτό που ο Φλεβάρης πια κάνει παρέα μαζί σου... πολύ υπερβατικό!
κι αυτό με "το πορτοκαλί που κράτησες" μου άρεσε...
Μας μεταφέρεις στον κόσμο σου...