ΥπΟθΕσΗ LuNa ParRk

Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει ένα λούνα παρκ έρημο και ανάκατο. Ξυπνάω και το νοιώθω που με βαραίνει. Ο αέρας τσακώνεται με τα φυτά στην βεράντα μου. Έσκισε με λύσσα την φόδρα του Ανοιξιάτικου φορέματος των Αλκυονίδων και ουρλιάζει τώρα για συγχώρεση.
Δεν του ανοίγω να μπει. Δεν με άφησε να κλείσω μάτι όλο το βράδυ. Κι αν λίγο κοιμήθηκα είναι γιατί είχα τα κουρασμένα μάτια σου στο νου μου, μαζί με εκείνα τα κόκκινα ψηλοτάκουνα λουστρίνια της βροχής.
Χτες έτρεξα να προλάβω την όμορφη νύχτα στο κέντρο. Να πιω ένα ποτό μαζί σου και να την ακούω έξω από τον Μύλο να χτενίζει τα μαλλιά της, κάτω από τις κίτρινες λάμπες. Μύριζε θύελλα έξω και όχι γιατί θα σε έβλεπα. Μύριζε θύελλα γιατί μάσησα το χαρτί με όλα όσα ήθελα πάλι να σου πω. Πάνω που πήγα να κρατήσω την Άνοιξη στην παλάμη μου και να πιέσω δυνατά την κοιλιά της με τον καρπό μου με παράτησε.
Χάλασε ο καιρός...και η διάθεση έπεσε.
Άδειασα σχεδόν την ψυχή μου μαζί με το κρασί μου κοιτώντας σε. Πυρακτώθηκαν τα μάτια μου από όλα όσα θυμήθηκα να σου πω. Να καλύψω το μεγάλο κενό. Με λέξεις, σαν βούτυρο πάνω σε ψωμί. Με λέξεις μελένιες κι όχι αιχμηρές σαν ακόντιο.
Με ένα σύννεφο γεμάτο βροχή και την ουλή της μικρής καισαρικής σου στο στόμα μου επέστρεψα γεμάτη νερό και μνήμη. Νερόλακκοι στις αυλές των σπιτιών και των δρόμων.
Με νανουρίζει το ψιλόβροχο στο έχω πει;
Ο έρωτας είναι πόλεμος. Να το ξέρεις μικρή. Ποιος θα προλάβει πρώτος να οχυρωθεί; Αυτός που θα βάλει μέχρι μέσα τα χέρια του ή αυτός που θα φτιάξει τα βαθύτερα αναχώματα;Ο αέρας συνεχίζει να ανεβάζει τα μποφόρ του. Η τρέλα του συνεχίζει να σκουραίνει και να φουσκώνει την ίριδα του ματιού μου.
Αποκριά. Από μακριά την βλέπω να βάζει την στολή της κολομπίνας.

Ας ντύσουμε την χώρα μας Ελλάδα. Θυμάστε πως ήταν κάποτε αυτή η στολή;
Ποιος ίλιγγος ορίζει τις ζωές μας; Είναι δικό μας αυτό το κράτος που τολμάει και λανσάρει την αποσύνθεση σαν το καλύτερο βλαστοκύτταρο που βρέθηκε ποτέ;
Ξήλωσαν τα άστρα του ουρανού και ράψαν πάνω του παγέτες. Κι όλοι εμείς χαζεύουμε την ομορφιά αυτή. Ξυπνήστε βίαια όλοι σας και δαγκώστε τους ομφάλιους λώρους που σας δένουν με το βόλεμα, μέχρι να ματώσουν και να κοπούν. Πότε στα αλήθεια θα βγούμε έξω από όλη αυτή την παράνοια, φλεγόμενοι, με αιχμηρά αντικείμενα στα χέρια; Πότε αλήθεια, θα τολμήσουμε να ξεκοιλιάσουμε το πάγιο αυτό καθεστώς που όλους μας τρελαίνει;
Βάλτε πίσω τα άστρα στον ουρανό μας ρεεεεεεεεεεε!

Πόσο φτηνή είναι η καθημερινή ζωή όσων πλουτίζουν;