Πέμπτη, Ιανουαρίου 24, 2008

ΥπΟθΕσΗ LuNa ParRk

Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει ένα λούνα παρκ έρημο και ανάκατο. Ξυπνάω και το νοιώθω που με βαραίνει. Ο αέρας τσακώνεται με τα φυτά στην βεράντα μου. Έσκισε με λύσσα την φόδρα του Ανοιξιάτικου φορέματος των Αλκυονίδων και ουρλιάζει τώρα για συγχώρεση.
Δεν του ανοίγω να μπει. Δεν με άφησε να κλείσω μάτι όλο το βράδυ. Κι αν λίγο κοιμήθηκα είναι γιατί είχα τα κουρασμένα μάτια σου στο νου μου, μαζί με εκείνα τα κόκκινα ψηλοτάκουνα λουστρίνια της βροχής.
Χτες έτρεξα να προλάβω την όμορφη νύχτα στο κέντρο. Να πιω ένα ποτό μαζί σου και να την ακούω έξω από τον Μύλο να χτενίζει τα μαλλιά της, κάτω από τις κίτρινες λάμπες. Μύριζε θύελλα έξω και όχι γιατί θα σε έβλεπα. Μύριζε θύελλα γιατί μάσησα το χαρτί με όλα όσα ήθελα πάλι να σου πω. Πάνω που πήγα να κρατήσω την Άνοιξη στην παλάμη μου και να πιέσω δυνατά την κοιλιά της με τον καρπό μου με παράτησε.
Χάλασε ο καιρός...και η διάθεση έπεσε.
Άδειασα σχεδόν την ψυχή μου μαζί με το κρασί μου κοιτώντας σε. Πυρακτώθηκαν τα μάτια μου από όλα όσα θυμήθηκα να σου πω. Να καλύψω το μεγάλο κενό. Με λέξεις, σαν βούτυρο πάνω σε ψωμί. Με λέξεις μελένιες κι όχι αιχμηρές σαν ακόντιο.
Με ένα σύννεφο γεμάτο βροχή και την ουλή της μικρής καισαρικής σου στο στόμα μου επέστρεψα γεμάτη νερό και μνήμη. Νερόλακκοι στις αυλές των σπιτιών και των δρόμων.
Με νανουρίζει το ψιλόβροχο στο έχω πει;
Ο έρωτας είναι πόλεμος. Να το ξέρεις μικρή. Ποιος θα προλάβει πρώτος να οχυρωθεί; Αυτός που θα βάλει μέχρι μέσα τα χέρια του ή αυτός που θα φτιάξει τα βαθύτερα αναχώματα;Ο αέρας συνεχίζει να ανεβάζει τα μποφόρ του. Η τρέλα του συνεχίζει να σκουραίνει και να φουσκώνει την ίριδα του ματιού μου.
Αποκριά. Από μακριά την βλέπω να βάζει την στολή της κολομπίνας.

Ας ντύσουμε την χώρα μας Ελλάδα. Θυμάστε πως ήταν κάποτε αυτή η στολή;
Ποιος ίλιγγος ορίζει τις ζωές μας; Είναι δικό μας αυτό το κράτος που τολμάει και λανσάρει την αποσύνθεση σαν το καλύτερο βλαστοκύτταρο που βρέθηκε ποτέ;
Ξήλωσαν τα άστρα του ουρανού και ράψαν πάνω του παγέτες. Κι όλοι εμείς χαζεύουμε την ομορφιά αυτή. Ξυπνήστε βίαια όλοι σας και δαγκώστε τους ομφάλιους λώρους που σας δένουν με το βόλεμα, μέχρι να ματώσουν και να κοπούν. Πότε στα αλήθεια θα βγούμε έξω από όλη αυτή την παράνοια, φλεγόμενοι, με αιχμηρά αντικείμενα στα χέρια; Πότε αλήθεια, θα τολμήσουμε να ξεκοιλιάσουμε το πάγιο αυτό καθεστώς που όλους μας τρελαίνει;
Βάλτε πίσω τα άστρα στον ουρανό μας ρεεεεεεεεεεε!

Πόσο φτηνή είναι η καθημερινή ζωή όσων πλουτίζουν;

14 σχόλια:

Unknown είπε...

τι ωραίος ο ήχος μιας κοπέλας να χτενίζει τα μαλλιά της..

bereniki είπε...

η ζωή ολόκληρη είναι πόλεμος... ο έρωτας είναι μια σειρά από μάχες.. χάμενες από χέρι :)
καληνύχτα γλυκειά μου καραμελίτσα...

markos-the-gnostic είπε...

φλεγόμενοι με αιχμηρά αντικείμενα στα χέρια, αχ ναι, σε καταλαβαίνω απόλυτα...

Me:Moir είπε...

Βρες το καρουσέλ, ανέβα, κλείσε τα μάτια σου και όλα θα μπούν στη σωστή τους θέση. Η Άνοιξη είναι κοντά καλή μου. Το νού σου έ?

Ηλιας....Just me! είπε...

Ο έρωτας είναι ένας πόλεμος ανάμεσα σε αυτό που σου προστάζει η λογική και σε αυτά που σου προστάζει η ψυχή σου Candy μου. Αυτο νομίζω ότι το ξέρεις πολύ καλύτερα από εμένα... Ξέρεις γιατί μου αρέσουν πολύ τα post σου; Γιατί με ταξιδεύουν σε μια χώρα, σε έναν κόσμο διαφορετικό, που βρίσκεται μέσα στον δικό μας, κι όμως δεν του μοιάζει σε τίποτα! Είναι όμορφος είναι γαλήνιος, έχει κάθε μέρα άνοιξη και ο ουρανός είναι πάντα γαλανός. Και η θάλασσα χαμογελά. Χαμογελά γιατί ο θυμός της πέρασε! Πέρασε και μαζι της καθάρισε όλη τη σαπίλα που είχε αυτός ο κόσμος. Τον άφησε καθαρό. Και όμορφο. Και διαυγή! Το ξέρω πως δεν είναι σωστό να σου το ζητήσω αλλά σε παρακαλώ, μείνε σε αυτόν τον κόσμο. Σου το ζητάει ένας εγωιστής που θέλει πολύ να βλέπει αυτόν τον κόσμο, έστω και από την κλειδαρότρυπα! Μείνε γιατί μας όμορφαίνεις την ψυχη και δεν χρειάζεται να δουμέ όλα όσα θα έπρεπε να βγούμε φλεγόμενοι με αιχμηρά αντικείμενα στα χέρια... όχι επειδή φοβάμαι να το αντιμετωπίσω. Αλλά γιατί έπαψα να ελπίζω πια... Τουλάχιστον για τώρα....

candyblue είπε...

@ Narita: Και μέσα σε όλα και ο ήχος της ανάσας της.












@ bereniki: Αναχαιτίζει ο έρωτας. Κάνει τον πόλεμο να μοιάζει με πρώτη πίστα ευκολίας. Αρκεί να είναι υγιής. Η ζωή είναι ένα μεγάλο φρένο προς τον θάνατο.
Σα να γλυκαίνουν πάλι οι νύχτες ε;
















@ markos-the-gnostic: Χαίρομαι που καταλαβαίνεις. Νομίζω πως καλό είναι να το κάνουμε και πράξη σύντομα.














@ Me:Moir: Ναι, το νου μου...το μυαλό είναι ο στόχος.









@ Ηλιας....Just me!:Θα κα΄νω ότι μπορώ. Δεν είναι εύκολο να κρατηθώ εδώ και καθόλου εύκολο να υπάρχουν άτομα που να με καταλαβαίνουν.
Αλήθεια ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια.
Εντυπωσιακό πως μπορεί κανείς να με φανταστεί με τα μάτια της ψυχής του


Μην σταματάς να ελπίζεις. Είναι σα να πριμοδοτείς τον θάνατο. Και ο θάνατος δεν έχει μόνο μια μορφή

efoudi είπε...

σου επιτρέπω να βγάλεις απο το συρτάρι τα νυστέρια σου..θα τα ανάψουμε φωτιές και θα παίξουμε βελάκια..

στον τροχό να ανέβεις-του λουνα παρκ- απο εκεί ψηλά θα βλεπεις πιο κοντά την άνοιξη που έρχεται..
αργεί όμως..όπως και η ευτυχία ενίοτε..για μια ακόμη φορά θα πω..μια βροχή θα μας σώσει και θα ξεπλύνει τις ψυχές μας..

φιλιά butterfly effect

maira είπε...

Το λούνα παρκ στην πρίζα.
Τα γρανάζια δαγκώνουν το ένα το κενό του άλλου…και συν-κινούνται.
Στο τρενάκι… και η κομμένη ανάσα της στην απότομη ανάβαση θα τρυπήσει και θα αδειάσει τη βροχή απ’ τα σύννεφα που απέμειναν.
Στην κατάβαση τα μαλλιά της σε ανάταση, θα της ζητούν λίγο ακόμα ουρανό, την ώρα που η ηδονή θα κερδίζει το φόβο και χιλιάδες πεταλούδες θα πανηγυρίζουν στην κοιλιά της την απελευθέρωσή τους.
Το μαλλί της γριάς θα ξεφύγει από το περίγραμμα των χειλιών και με τη γεύση του θα κολλήσει τα λόγια της και στο πρόσωπο … ενώ τα συγκρουόμενα θα τραντάζουν το καθορισμένο στο μυαλό της, ψάχνοντας παθιασμένα το ένα το άλλο…σε ακαθόριστες πορείες, χωρίς σηματοδότες.
Το «πάρκο της σελήνης» στην πρίζα, ο τροχός γυρίζει πάντα και τα α-λογάκια στην ίδια πάντα τροχιά.
Η καβαλάρισσα θα διαλέξει το καλύτερο, αυτό που της ταιριάζει. Θα ανέβει, θα χτυπήσει με τα σπιρούνια της… το ζωντανό και θα χαθεί στην ανατολή, σηκώνοντας ήλιο και σκόνη.
Πίσω της θα ακούει να την ακολουθούν και να την ψάχνουν α-λόγων καλπασμοί…. Θα κυνηγηθούν, έπειτα θα κρυφτεί... και την κατάλληλη στιγμή θα βγει και θα φωνάξει.
Φτού ξ’ ελευθερώθηκα…!

Ο έρωτας είναι παιχνίδι.

Ας πολεμήσουμε τον πόλεμο
μέσα κι έξω μας....

Ανώνυμος είπε...

Πάντα λυπάμαι εκείνα τα τσαλακωμένα χαρτιά που τα λόγια τους χάνονται βαθιά μέσα μας.. Και πάντα αναρωτιέμαι τι υποδοχή θα είχε ο ήχος τους.. Πόσο είναι κρίμα..

candyblue είπε...

@ efi:Τα νυστέρια μου να πέταξα στον Αλιάκμονα καθώς επέστρεφα. Δεν έχω πια. Έχω λόγχες στα μάτια και στα χέρια και δύναμη πολλή στα πόδια.
Πάμε να κλοτσήσουμε με δύναμη την ολόγιομη πραγματικότητα που σαπίζει πίσω από τον υποτιθέμενο ήλιο της.

Η ευτυχία είναι κάτι σχετικό. Όπως και η πραγματικότητα. Ας πούμε πως ενώ είμαι εδώ αναπνέω πίσω από εκείνη την μπλε πεταλούδα ταυτόχρονα.







@ maira del mar: Με εντυπωσιάζει το γράψιμο σου. Πολύ. Σαν εικονογραφημένο παραμύθι σουρεάλ μου μοιάζει. Στο λέω.
Έχουν απίστευτη τσίτα οι λέξεις σου. Σα να θέλουν να κατακεραυνώσουν τις εικόνες.
Ο έρωτας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ας τον αφήσουμε στην ησυχία του. Ξέρει αυτός.








@ cornflake girl: Δεν έχουμε παρά να δοκιμάσουμε την επόμενη φορά. Τόσα και τόσα κρίματα στον κόσμο σκορπισμένα...ας υποδεχτούμε τις λέξεις μας.
Καλά λες.

Ανώνυμος είπε...

...αντι να σε αγκαλιαζω,κλαιω.αντι να σε σ'αγαπαω,γραφω...

maira είπε...

Έχεις απόλυτο δίκαιο candyblue

Μα εγώ τον αφήνω
Αυτός με αφήνει;

Αυτός ξέρει
Εγώ ξέρω;

Είναι προσωπική υπόθεση…
Πειράζει να ασχοληθώ με τις δικές μου υποθέσεις;
Τα αν, τα ίσως και τυχόν μου;;

Τα σχόλια σου για το γράψιμό μου πολύτιμα!
Σ ευχαριστώ !
Κοκκινίζω μ αυτά…κυρίως όταν μου τα λέει κάποιος που θαυμάζω το δικό του λόγο.

ΩΣΗΕ είπε...

δε μπορώ ναδιαβάσω το πποσττ. έχω μεθύσσει. τα λέμε
χχχχχχ

candyblue είπε...

@ trempe...αντί να ζω, υπάρχω!
Καλώς όρισες ξένε!...









@ maira del mar:Να ασχοληθείς. Καθόλου δεν πειράζει.
Θέλουν φροντίδα και μπόλικο λίπασμα τα «αν» και τα
«τυχόν».










@ ΩΣΗΕ: Δε βαριέσαι ρε Ωσηέ...Άσπρο πάτο. Το διαβάζεις ξανά άλλη μέρα.