LiViNg PrOoF

Η ψυχή μου χρειάζεται την σκοτεινιά για να εξισορροπήσει το φως, όπως η γη έχει ανάγκη από την νύχτα όσο και από την μέρα.
Άνοιξα πάλι το κεφάλι μου και χύθηκε εκείνο το πηχτό σύμπαν που σου αρέσει στο πάτωμα. Τον τελευταίο καιρό ο ύπνος μου διακόπτεται από άσχημα όνειρα. Αμάλθεια, γλυκιά μου Αμάλθεια που είσαι; Είπαμε, Αμάλθεια λένε το ξωτικό του ύπνου μου. Κάθεται κάτω από το κρεβάτι μου ή έξω από τις γρίλιες και με φυλάει όταν κοιμάμαι. Ξυπνάω γύρω στις 7 μέσα σε μια γαλάζια νεφέλη και καταπίνω την σιωπή των αυγερινών δρόμων. Βάζω πάλι το δέρμα μου σωστά και με τις μπλε βλεφαρίδες μου πάω να αντιμετωπίσω την ανορεξική καθημερινότητα μου.

Στον ξύπνιο μου ετοιμάζω μια ατομική έκθεση στην Καλαμάτα. Έτσι για να σκορπάει όμορφα ο νους το βλέμμα. Αφήνω μαύρα μισοφέγγαρα στις παραλίες των ματιών μου κόβοντας και ράβοντας ιστορίες ξανά από την αρχή.
Δουλεύω σαν μικρή μέλισσα. Φούσκωσαν τα πνευμόνια μου από γύρη.
Στον ξύπνιο μου αναμοχλεύω τα μέσα μου κενά και τις περιφερικές τους διακεκομμένες, με ταινίες σαν το «my blueberry nights».
Αναπνέω καθαρό μπλε οξυγόνο κάτω από τον Αττικό ουρανό τα πρωινά ελπίζοντας σε ένα τέλος που θα φέρει μια νέα αρχή. Οποιαδήποτε.
Βρίσκομαι τηλεφωνικά με φίλους και απολογούμαι για τον χρόνο που μασάω σαν τσίχλα big babol.Για το χρόνο που βάζω στο συρτάρι μου σαν απόκομμα εφημερίδας που θα του ρίξω κάποτε μια ματιά.
Έχω στο mute όλες τις τηλεοράσεις εδώ κι εκεί και μιλάω ώρες στο κινητό μου τηλέφωνο μέχρι να ψηθούν τα κύτταρα μου και από μπλε να γίνουν μωβ. Σαν τις εκρήξεις σου.
Βρίσκομαι σε μια ηλεκτρισμένη αναμονή. Πορτοκαλί αναμονή.
Κάποιες φορές όταν βρίσκομαι σε αυτή την ηλεκτρισμένη αναμονή και όλο αργούν να ΄ρθουν οι απαντήσεις, η θλίψη μου μεγαλώνει τόσο, που κάνει τους γύρω λόφους να ψηλώνουν με τέτοια υπερβολή που σπρώχνουν μακριά το φεγγάρι.

Ήρθε σαν σκεπτομορφή στα σύνορα του ξύπνιου μου και μου ζήτησε να σου πω ότι «τα ταξίδια σωρεύουν ερείπια πάνω στα ερείπια».Αν κουβαλάς ένα ερειπιώνα μέσα σου, όπου και να πας θα τον σέρνεις μαζί σου.
Εδώ είναι. Μαζί μου. Έρχεται και φεύγει στο Φιλοξενείο της ψυχής μου.
Με μεθάει με φωτόνια και ύστερα έρχεται σε σένα. Φεύγει κάτω από εκείνο το τούνελ που ανοίγω στο πάπλωμα για να παίρνουν οι λέξεις αέρα.Έρχεται κατευθείαν να σε βρει να την κοιτάς κλαίγοντας. Και όλο περιμένει εκείνες τις λέξεις που ποτέ δεν της είπες. Στις πόσες χιλιάδες φτάνουν λες;
Ένα βράδυ κοιμήθηκες μακριά μου και δεν είχες αέρα. Τον έχω πάρει όλο εγώ για να φουσκώνω τα πανιά της ψυχής μου.

Αυτός ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος που ξέρω. Να το θυμάσαι αυτό την ώρα που θα με βλέπεις να τον καίω. Να το θυμάσαι αυτό την ώρα που θα εύχομαι να γκρεμιζόντουσαν κι άλλοι από ψηλά μπαλκόνια. Να το θυμάσαι αυτό κάθε φορά που παίρνεις πόζα μπροστά στον φακό. Ο κόσμος μου δεν είναι αυτός που ξέρω.
Βοήθησε με να τον ανεβάσουμε στο πιο ψηλό βουνό και να τον σπρώξουμε κάτω. Βοήθησε με. Και γω μετά θα σου χαρίσω έναν καινούργιο κοιτώντας σε στα χέρια.
Δώστου το σχήμα μας. Βοήθησε με.