Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2008

LiViNg PrOoF

Η ψυχή μου χρειάζεται την σκοτεινιά για να εξισορροπήσει το φως, όπως η γη έχει ανάγκη από την νύχτα όσο και από την μέρα.
Άνοιξα πάλι το κεφάλι μου και χύθηκε εκείνο το πηχτό σύμπαν που σου αρέσει στο πάτωμα. Τον τελευταίο καιρό ο ύπνος μου διακόπτεται από άσχημα όνειρα. Αμάλθεια, γλυκιά μου Αμάλθεια που είσαι; Είπαμε, Αμάλθεια λένε το ξωτικό του ύπνου μου. Κάθεται κάτω από το κρεβάτι μου ή έξω από τις γρίλιες και με φυλάει όταν κοιμάμαι. Ξυπνάω γύρω στις 7 μέσα σε μια γαλάζια νεφέλη και καταπίνω την σιωπή των αυγερινών δρόμων. Βάζω πάλι το δέρμα μου σωστά και με τις μπλε βλεφαρίδες μου πάω να αντιμετωπίσω την ανορεξική καθημερινότητα μου.

Στον ξύπνιο μου ετοιμάζω μια ατομική έκθεση στην Καλαμάτα. Έτσι για να σκορπάει όμορφα ο νους το βλέμμα. Αφήνω μαύρα μισοφέγγαρα στις παραλίες των ματιών μου κόβοντας και ράβοντας ιστορίες ξανά από την αρχή.
Δουλεύω σαν μικρή μέλισσα. Φούσκωσαν τα πνευμόνια μου από γύρη.
Στον ξύπνιο μου αναμοχλεύω τα μέσα μου κενά και τις περιφερικές τους διακεκομμένες, με ταινίες σαν το «my blueberry nights».
Αναπνέω καθαρό μπλε οξυγόνο κάτω από τον Αττικό ουρανό τα πρωινά ελπίζοντας σε ένα τέλος που θα φέρει μια νέα αρχή. Οποιαδήποτε.
Βρίσκομαι τηλεφωνικά με φίλους και απολογούμαι για τον χρόνο που μασάω σαν τσίχλα big babol.Για το χρόνο που βάζω στο συρτάρι μου σαν απόκομμα εφημερίδας που θα του ρίξω κάποτε μια ματιά.
Έχω στο mute όλες τις τηλεοράσεις εδώ κι εκεί και μιλάω ώρες στο κινητό μου τηλέφωνο μέχρι να ψηθούν τα κύτταρα μου και από μπλε να γίνουν μωβ. Σαν τις εκρήξεις σου.
Βρίσκομαι σε μια ηλεκτρισμένη αναμονή. Πορτοκαλί αναμονή.
Κάποιες φορές όταν βρίσκομαι σε αυτή την ηλεκτρισμένη αναμονή και όλο αργούν να ΄ρθουν οι απαντήσεις, η θλίψη μου μεγαλώνει τόσο, που κάνει τους γύρω λόφους να ψηλώνουν με τέτοια υπερβολή που σπρώχνουν μακριά το φεγγάρι.

Ήρθε σαν σκεπτομορφή στα σύνορα του ξύπνιου μου και μου ζήτησε να σου πω ότι «τα ταξίδια σωρεύουν ερείπια πάνω στα ερείπια».Αν κουβαλάς ένα ερειπιώνα μέσα σου, όπου και να πας θα τον σέρνεις μαζί σου.
Εδώ είναι. Μαζί μου. Έρχεται και φεύγει στο Φιλοξενείο της ψυχής μου.
Με μεθάει με φωτόνια και ύστερα έρχεται σε σένα. Φεύγει κάτω από εκείνο το τούνελ που ανοίγω στο πάπλωμα για να παίρνουν οι λέξεις αέρα.Έρχεται κατευθείαν να σε βρει να την κοιτάς κλαίγοντας. Και όλο περιμένει εκείνες τις λέξεις που ποτέ δεν της είπες. Στις πόσες χιλιάδες φτάνουν λες;
Ένα βράδυ κοιμήθηκες μακριά μου και δεν είχες αέρα. Τον έχω πάρει όλο εγώ για να φουσκώνω τα πανιά της ψυχής μου.

Αυτός ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος που ξέρω. Να το θυμάσαι αυτό την ώρα που θα με βλέπεις να τον καίω. Να το θυμάσαι αυτό την ώρα που θα εύχομαι να γκρεμιζόντουσαν κι άλλοι από ψηλά μπαλκόνια. Να το θυμάσαι αυτό κάθε φορά που παίρνεις πόζα μπροστά στον φακό. Ο κόσμος μου δεν είναι αυτός που ξέρω.
Βοήθησε με να τον ανεβάσουμε στο πιο ψηλό βουνό και να τον σπρώξουμε κάτω. Βοήθησε με. Και γω μετά θα σου χαρίσω έναν καινούργιο κοιτώντας σε στα χέρια.
Δώστου το σχήμα μας. Βοήθησε με.

21 σχόλια:

Ρωξάνη είπε...

Καλημέρα...
Τα ερείπια είναι όμορφα φτάνει να μην είναι ανθρώπινα. (Κι ας τα χρησιμοποιούν ζωγράφοι και ποιητές για να κάνουν τη δουλειά τους κι ύστερα τ' αποθέτουν πάλι στην ερημιά.)
Ο εσωτερικός ερειπιώνας είναι ωραίος, ο φτιαγμένος από χαλάσματα ονείρων, εποχών και κελύφη προσώπων π' αγάπησες. Που κοιμάται και ξυπνά μαζί σου.

Δεν θέλω έναν άλλο κόσμο.. Θέλω αυτόν που χαρτογράφησα μικρό παιδί... Έρχεται κάθε χρόνο κι από μια εταιρία ή ένας άνθρωπος σαν εταιρία και κόβει κομμάτι, γίνηκε αγνώριστος.
Μακάρι μαζί με αυτόν να γκρεμίζονταν η βάναυση ανάγκη να μ' αγαπούν κι ο άδικος θάνατος. Γίνεται;

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Εξαιρετικό κολαζ!

Κολοκύθι είπε...

Ε πάρε λίγες νερομπογιές και ζωγράφισε τον. Εγώ θα φέρω τις πλαστελίνες μου. Τουλάχιστον ας φτιάξουμε ο καθένας το δωμάτιο του. Πολλά όμορφά δωμάτια, πολλά όμορφα σπίτια, όμορφοι δρόμοι, όμορφος κόσμος.

maira είπε...

Χιλιάδες λέξεις .
Κόκκοι άμμου όλου του κόσμου.
Μα δεν μπορούν.
Στέκονται ταπεινές στο σύμπαν σου που χύνεται μπροστά τους.
Ο καφές ψήνεται καλύτερα στην άμμο, λένε
Μαζεύω την άμμο του κόσμου και πάνω της βάζω το μπρίκι .
Καφές και κοπάνα σήμερα. Όπως τότε…
Έπειτα με την ανάσα εκείνη που δεν χωράει στα στήθη φουσκώνω το αερόστατο. Δεν ξέρω να οδηγώ.
Μα είναι παιχνιδάκι, λένε.
Πετάς τα βάρη κι εκείνο ανεβαίνει.
Πιο ψηλά κι απ το ψηλότερο βουνό.
Τι ώρα πήγε;
Θάρθεις;
Φέρε τα μπαγκάζια σου
Να έχουμε… να πετάμε.

Mantalena Parianos είπε...

Μπλου μπλου Κάντυ Μπλου

μπλουμ

είσαι καλλιτέχνις, φευγάτη μου

:)

Ηλιας....Just me! είπε...

Κάποιες φορές όταν βρίσκομαι σε αυτή την ηλεκτρισμένη αναμονή και όλο αργούν να ΄ρθουν οι απαντήσεις, η θλίψη μου μεγαλώνει τόσο, που κάνει τους γύρω λόφους να ψηλώνουν με τέτοια υπερβολή που σπρώχνουν μακριά το φεγγάρι.



ένα ολόκληρο καλοκαίρι χάλασα περιμένοντας αυτές τις απαντήσεις Candy μου. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι ανάμεσα σε όμορφους φίλους και την την άσχημη μοναξιά μου, ανάμεσα στη ζώνη του λυκόφωτος και στην υψηλή ζώνη καύσωνα. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι κατέστρεφα παλιούς κόσμους και έφτιαχνα καινούριους. Και πάντα η έγνοια μου η ίδια: Οι απαντήσεις που μου ξόδεψαν έτσι ένα καλοκαίρι... αξίζει βρε Candy μου; Στο ελπίζω, στο εύχομαι. Ο καινούριος σου κόσμος να μην έχει τίποτα από αυτά που θέλεις να πετάξεις από τη γκρεμίλα, να παρασύρει τα πάντα και να σε αφήσει καθαρή, τέλεια ανάμεσα στα παιχνίδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σου και θα την κάνουν ευτυχισμένη. Μάλλον, πάρε όλα όσα θέλεις να πετάξεις από το βουνό και κάντα ένα κολάζ! Νομίζω θα είναι το καλύτερό σου! Ή μάλλον το δεύτερο καλύτερο. Το πρώτο θα είναι αυτό που θα φτιάξεις με αυτά που γουστάρεις! Ό,τι και να κάνεις, you have to move on... Ακόμα και αν είναι χειμώνας και εσύ περιμένεις να έρθει η Άνοιξη, ακόμα και αν τα miligram ευτυχίας δεν σου φτάσουν, εσύ πρέπει να προχωρήσεις. Δεν είναι σωστό να στερούμε από τον εαυτό μας τις εποχές, τον χρόνο, να τον μασάμε σαν μια Big Babol... Δεν είναι σωστό... Και ξέρω ότι κάπου εκεί μέσα σου ξέρεις, στα μύχια της ψυχής σου γνωρίζεις, αλλά δεν μπορείς, όπως όλοι οι άνθρωποι κυριευμένοι από τα πάθη τους... Sorry αν σε κούρασα, μου βγηκαν με μια ανασα...

efoudi είπε...

να τον σπρώξουμε να χαθεί..μέσα είμαι.απλά θύμησε μου το ραντεβού.

γιατί όπως λέει και ο στίχος:
"αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ"

καληνύχτα θαλασσινή candy..

candyblue είπε...

@ Hliodendron:Φτάνει να μην είναι ανθρώπινα... Συνήθως είναι. Για ανθρώπινα ερείπια μέσα στα δικά μας έγραψα.
Ο ερειπιώνας που περιγράφεις είναι όμορφος σαν χωράφι που πάνω του κοιμούνται θύμησες μιας περασμένης Άνοιξης. Μιας περασμένης ζωής που άνθισε.
Αυτός που χαρτογράφησες παιδί είναι ένας άλλος κόσμος.
Ρώτα τα παιδιά να σου το πουν.

Όλα γίνονται. Αρκεί να τα οδηγήσει κάποιος εκεί.









@ VITA MI BAROUAK: σαν και αυτά που σου αρέσουν.
Ξέρω, ξέρω.
Και μένα κάτι που αφήνει κάθε φορά που το κοιτάω.








@ Κολοκύθι: Χαίρομαι που είσαι μέσα σε αυτό. Κοίτα να το έχεις πάντα σαν καβάντζα στην άκρη του νου.









@ maira del mar: Δημιούργησες ξανά μια μαγική εικόνα. Δεν έχω πετάξει ποτέ με αερόστατο. Αστείο μου φαίνεται και μόνο σαν ιδέα.
Τρομαχτικό αν το σκεφτώ καλύτερα. Ιδίως αυτό πως πρέπει να πετάω μπαγκάζια.
Είμαι άνθρωπος ρίζα εγώ
Δένομαι με τέτοια σαχλά πράγματα. Με μπαγκάζια ας πούμε που έχουν τις χειρολαβές τους στα κατάβαθα της καρδιάς.
Δεν έχω πετάξει ποτέ με αερόστατο. Ούτε με τα φτερά μου.

Τι ώρα πήγε;

candyblue είπε...

@ Mantalena Parianos: Μύρισε άρωμα γνώριμης ζεστής φωνής.
Ξαφνικά μια άλλη εποχή ξύπνησε μέσα μου. Όχι και τόσο μακρινή.

Ιδέα δεν έχω τι είμαι. Εσύ ίσως να το βλέπεις καλύτερα.











@ Ηλιας....Just me!: Οι απαντήσεις που περιμένω είναι βαθύτερες. Έχουν να κάνουν μόνο με μένα, άντε και με κάποιες επαγγελματικές μου εκκρεμότητες.
Με ανέβασε αυτό που είπες όμως, να φτιάξω κάτι με αυτά που θα γουστάρω. Είναι μια πολύ όμορφη πρόκληση. Ένα πολύ καλό «σουτ».


Όχι δεν είναι σωστό να στερούμε από τον εαυτό μας το χρόνο αλλά θα δεις που κάποιες φορές όλοι μας λίγο-πολύ φτάνουμε στο σημείο του χρόνου μηδέν.
Και τότε καταλαβαίνουμε πως τον μασάμε,τον καταπίνουμε πολύ πιο πρόστυχα από το να τον μασάμε σαν μια τσίχλα.

Πάντα κινούμε μπροστά. Μην σε παρασέρνουν οι πυκνές μαύρες σκέψεις που γράφω ενίοτε. Είναι η βαθιά φύση του μπλε. Πάντα ταξιδεύω μπροστά το βλέμμα και το σώμα να ακολουθεί. Έχω επιλέξει να είμαι το νερό σε αυτή την ζωή και όχι ο βράχος.

Σε ευχαριστώ για την ανάσα σου!
Καλημέρα.







@ efi:Το ραντεβού θα είναι λίγο πριν τον ερχομό της Άνοιξης, έτσι ώστε το ανοιξοκαλόκαιρο να μας πετύχει στον ενατενισμό του νέου ορίζοντα.
Φιλιά στην θάλασσα. Πόσο μου έχει λείψει!

paperflowers είπε...

Μ'αρέσει όταν συμβαίνει να διαβάζω κείμενα άλλων και να ταυτίζομαι!
;-)

markos-the-gnostic είπε...

ποιος είναι ο κόσμος που ξέρεις μπλουδάκι;

Ηλιας....Just me! είπε...

Μην σε παρασέρνουν οι πυκνές μαύρες σκέψεις που γράφω ενίοτε. Είναι η βαθιά φύση του μπλε. Πάντα ταξιδεύω μπροστά το βλέμμα και το σώμα να ακολουθεί. Έχω επιλέξει να είμαι το νερό σε αυτή την ζωή και όχι ο βράχος.



Όσο οπτιμιστικά και αν φαίνονται πολλές φορές τα post μου, εντούτοις δεν παύω να έχω κι εγώ βαθειά μεσα μου ριζωμένο το μπλε Candy. όσο για το τι έχω επιλέξει να είμαι εγώ, νομίζω ότι ακόμα δεν ε΄χω καταλήξει. Η μάχη είναι αμφίρροπη. Τη μια θέλω να κυλάω σαν τ ο νερό και από την άλλη δέχομαι τόσα χτυπήματα που η υγρή φύση μου θα έπρεπε να μην τα νοιώσει, παρόλα αυτά με σπάει και με τσακίζει και με κάνει χίλια κομμάτια σαν ένα βράχο που έσπασε σε πολλά πολλά σημεία... Ξέρεις τι θα ήθελα να είμαι; Μια πέτρα μέσα στο νερό: Να με βουτάν οι άνθρωποι και τα παιδιά, να κάνουν ευχές και όνειρα και να με πετάνε μέσα στο νερό, στα βαθεία νερά όπυ δεν θα έχω τον φόβο των κυμάτων αλλά θα αισθάνομαι το υγρό στοιχείο χωρίς να είμια ευάλωτος, αλλά σκληρός και τραχύς. Που ξέρεις, ίσως αν με ανοίξουν να βρούν και κανένα μαργαριτάρι....

Ανώνυμος είπε...

Λαμπρερές μέρες έξω. Και νύχτες πρωιμης άνοιξης.Όπως ακριβώς σου αρέσουνε.
Αλκυονίδες λένε.
Στις αφιερώνω.

candyblue είπε...

@ paperflowers: Και μένα. Πολύ!







@ markos-the-gnostic: Αυτός εκεί μέσα...Τον έχεις και συ. Σκεπασμένο κάτω από λευκά σεντόνια.
Αυτός εδώ.
jellyannadarling.blogspot.com/2007/07/blog-post_12.html









@ Ηλιας....Just me!: Μπορεί να είσαι στρείδι κατά βάθος. Και γω μπορεί τέτοιο να είμαι...με ένα μαύρο μαργαριτάρι!
Ωραία η εικόνα αυτή με το βότσαλο! Ίσως να είναι πιο κοντά σε σένα.





@ κοινωφελής κώνωψ: Τέλειες μέρες πράγματι! Θα τις καταπιώ.

Ανώνυμος είπε...

yperoxo kolaz.
sa na 3erizo8ike apo to va8os ths psixis sou.

candyblue είπε...

@ Ανώνυμος: Μπορεί και να ξεριζώθηκε...

markos-the-gnostic είπε...

ναι - είναι μια απ τις ωραιότερες περιγραφές κόσμου

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: Το ξέρω..κι έπειτα χαίρομαι που το ξέρεις κι εσύ.

Ανώνυμος είπε...

Το προσωπο στη μεση ειναι απιστευτα αρμονικο. Που τα βρισκεις αναρωτιεμαι.

candyblue είπε...

@ Under Control: Το θέμα δεν είναι που τα βρίσκει κανείς αυτά,αλλά πως τα συνταιριάζει.
Καλημέρα.
Καιρό είχες να φανείς.

Ανώνυμος είπε...

Einai ligo asxeto me to thema alla auti i tainia einai apo tis kaliteres pou exo dei ton teleutaio kairo: Dans Paris (http://www.imdb.com/title/tt0769508/)Tin proteino anepifilakta.