7 ΜέΡεΣ μΕτΑ

Σα να ένοιωσα την ανάσα της να πλησιάζει πάνω από το προσκέφαλο μου. Άνοιξα το παράθυρο. Η μέρα αντιστεκόταν στον χειμωνιάτικο μήνα που άχνιζε σαν αραιό σύννεφο πάνω από το βουνό.
Με φίλησε στο προσκέφαλο. Έβαλα θερμόμετρο.38.8.Κάθε φορά που φαίνονται οι γάμπες της στην αχνάδα της μέρας πιάνω το θερμόμετρο. Σαν να πλησίασε η άνοιξη αυτή την Δευτέρα λίγο παραπάνω.
Επέστρεψα από ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο λίγο πιο έξω από την πόλη της Καλαμάτας. Διασπορά. Το στρατόπεδο σαν στοιχειωμένο θέρετρο, άλλης εποχής θα φιλοξενήσει για δύο χρόνια τους φίλους μας. Ο μικρός Ορφέας, που όλο μεγαλώνει με αιχμαλωτίζει με την ύπαρξή του. Τα μπλε μάτια του κάνουνε σήματα μυστικά πίσω από την πλάτη μου.
-Με ποιον μιλάς Ορφέα. Ποιον κοιτάς πίσω από την πλάτη μου;
-Με τους αγγέλους.
Ακόμα μιλάει με τους αγγέλους. Πάνε χρόνια που έχω να το κάνω αυτό. Αναπνέω τον μουσκεμένο αέρα και εκπνέω δέκατα. Μια επαγγελματική πρόταση που εκκρεμεί. Ένα βλέμμα της που δεν τόλμησα να αποκωδικοποιήσω. Μια απόφαση που σχηματοποιείται μέσα μου καιρό τώρα. Ποτέ δεν χώνεψα τις ανατολές. Πόσο μάλλον τις ανατολές χωρίς εσένα κι εσύ παραπονιέσαι για ένα νεκρό ξημέρωμα χωρίς συντεταγμένες;
Σημειώνω στο μικρό μαύρο σημειωματάριο,λέξεις που γαργαλάνε την παλάμη μου. Η γη πρασινίζει ξανά στα καμένα. Οι άνθρωποι κάνουν οικογένειες με πολλά παιδιά στην επαρχία. Ο αντιβραχίονας,στον ναυτικό όμιλο μας πήγε περαντζάδα μέχρι την βάρκα του Μιχαήλ. Η Ναβαρίνου γέμισε με μικρά καφέ. Η πλατεία το ίδιο. Η παλιά πόλη έλιωνε πίσω από την δύση. Το παζλ του captain Hook είχε τελικά μόνο 496 κομμάτια. Τα άλλα τα μασήσαμε βλέποντας εκείνη την ταινία. Το αφήσαμε ελλιπές έχοντας χρώματα στη γλώσσα. Θα μας δείρει η μαμά.
Σεισμός 6.5 ρίχτερ. Με ένα χαμόγελο ευτυχίας παρακάλαγα να σταματήσει. Σαν κάτι να με γαργαλούσε μέσα μου. Ήρθε να δει αν είμαι καλά. Γελούσα κάτω από το γραφείο του μικρού. Χώθηκε στο κρεβάτι μαζί μου. Η ζεστή αγκαλιά του. Η προστασία που μου δείχνει όλα αυτά τα χρόνια. Με ρίχτερ ή χωρίς. Γέμισαν τα τσίνορα μου βρύα νυκτός και οι αρθρώσεις των ώμων μου σκουριά. Άσε με να πετάξω μακριά. Μεγαλώνουν και οι μέρες σιγά, σιγά. Άσε με να φύγω. Έλα να με βρεις όποτε το νοιώσεις.

Κάποιες φορές σαν και αυτή δεν με νοιάζει τι είμαι για τους άλλους. Με νοιάζει μόνο τι δεν είμαι για μένα. Και για μένα δεν είμαι τίποτα πια. Πόσο μάλλον εκείνο το λιβάδι που δεν το αγγίζουν οι εποχές. Είμαι μια σκληρή χαλκοντυμένη μέρα, χαμένη σε κάποιο μυστικό που γεννήθηκε μέσα μου και δεν θα βγω αν δεν έρθεις. Και δεν θα βγω. Αν δεν έρθεις.
Δεν θα βγω.