Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008

7 ΜέΡεΣ μΕτΑ

Σα να ένοιωσα την ανάσα της να πλησιάζει πάνω από το προσκέφαλο μου. Άνοιξα το παράθυρο. Η μέρα αντιστεκόταν στον χειμωνιάτικο μήνα που άχνιζε σαν αραιό σύννεφο πάνω από το βουνό.
Με φίλησε στο προσκέφαλο. Έβαλα θερμόμετρο.38.8.Κάθε φορά που φαίνονται οι γάμπες της στην αχνάδα της μέρας πιάνω το θερμόμετρο. Σαν να πλησίασε η άνοιξη αυτή την Δευτέρα λίγο παραπάνω.
Επέστρεψα από ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο λίγο πιο έξω από την πόλη της Καλαμάτας. Διασπορά. Το στρατόπεδο σαν στοιχειωμένο θέρετρο, άλλης εποχής θα φιλοξενήσει για δύο χρόνια τους φίλους μας. Ο μικρός Ορφέας, που όλο μεγαλώνει με αιχμαλωτίζει με την ύπαρξή του. Τα μπλε μάτια του κάνουνε σήματα μυστικά πίσω από την πλάτη μου.
-Με ποιον μιλάς Ορφέα. Ποιον κοιτάς πίσω από την πλάτη μου;
-Με τους αγγέλους.
Ακόμα μιλάει με τους αγγέλους. Πάνε χρόνια που έχω να το κάνω αυτό. Αναπνέω τον μουσκεμένο αέρα και εκπνέω δέκατα. Μια επαγγελματική πρόταση που εκκρεμεί. Ένα βλέμμα της που δεν τόλμησα να αποκωδικοποιήσω. Μια απόφαση που σχηματοποιείται μέσα μου καιρό τώρα. Ποτέ δεν χώνεψα τις ανατολές. Πόσο μάλλον τις ανατολές χωρίς εσένα κι εσύ παραπονιέσαι για ένα νεκρό ξημέρωμα χωρίς συντεταγμένες;
Σημειώνω στο μικρό μαύρο σημειωματάριο,λέξεις που γαργαλάνε την παλάμη μου. Η γη πρασινίζει ξανά στα καμένα. Οι άνθρωποι κάνουν οικογένειες με πολλά παιδιά στην επαρχία. Ο αντιβραχίονας,στον ναυτικό όμιλο μας πήγε περαντζάδα μέχρι την βάρκα του Μιχαήλ. Η Ναβαρίνου γέμισε με μικρά καφέ. Η πλατεία το ίδιο. Η παλιά πόλη έλιωνε πίσω από την δύση. Το παζλ του captain Hook είχε τελικά μόνο 496 κομμάτια. Τα άλλα τα μασήσαμε βλέποντας εκείνη την ταινία. Το αφήσαμε ελλιπές έχοντας χρώματα στη γλώσσα. Θα μας δείρει η μαμά.
Σεισμός 6.5 ρίχτερ. Με ένα χαμόγελο ευτυχίας παρακάλαγα να σταματήσει. Σαν κάτι να με γαργαλούσε μέσα μου. Ήρθε να δει αν είμαι καλά. Γελούσα κάτω από το γραφείο του μικρού. Χώθηκε στο κρεβάτι μαζί μου. Η ζεστή αγκαλιά του. Η προστασία που μου δείχνει όλα αυτά τα χρόνια. Με ρίχτερ ή χωρίς. Γέμισαν τα τσίνορα μου βρύα νυκτός και οι αρθρώσεις των ώμων μου σκουριά. Άσε με να πετάξω μακριά. Μεγαλώνουν και οι μέρες σιγά, σιγά. Άσε με να φύγω. Έλα να με βρεις όποτε το νοιώσεις.

Κάποιες φορές σαν και αυτή δεν με νοιάζει τι είμαι για τους άλλους. Με νοιάζει μόνο τι δεν είμαι για μένα. Και για μένα δεν είμαι τίποτα πια. Πόσο μάλλον εκείνο το λιβάδι που δεν το αγγίζουν οι εποχές. Είμαι μια σκληρή χαλκοντυμένη μέρα, χαμένη σε κάποιο μυστικό που γεννήθηκε μέσα μου και δεν θα βγω αν δεν έρθεις. Και δεν θα βγω. Αν δεν έρθεις.
Δεν θα βγω.

22 σχόλια:

markos-the-gnostic είπε...

βγες για να νιώσεις από κοντά τα βρύα νυκτός... (καλό 8 μπλουδάκι)

Καπετάνισσα είπε...

Μ' αυτό το ποδήλατο που έστριψες πάνω στη μέρα μου τη χλωμή, θα σε πάω βόλτα στ' αδύνατο.

Θα χασκογελάμε και θα παίρνουμε τούμπες.
Και θα καίμε από τη ζωή.
Αυτός είναι πυρετός.

Ο άλλος, ας πάει καλιά του.

maira είπε...

Καλώς σε βρίσκω...και καλώς να μας βρει...η Άνοιξη.
Μα...ως τότε...
Ας χιονίσει, να βάλουμε τα όνειρα στον πάγο.
Ας βρέξει, να ξεπλυθούν τα περασμένα.
Ας βρέξει, η βροχή να λειάνει τις ρυτίδες της ασφάλτου, να τρελάνει τις πυξίδες του χρόνου.
Ας βρέξει, τα ρυάκια να βρουν τη ρότα τους.
Ας κάνει ο χειμώνας τη δουλειά του!
Να προλάβουμε.
Να ετοιμαστούμε.
Να γίνουμε ωραίες κι ωραίοι.
Αυτό δεν θα πει ...ωραίο;;; Τη σωστή ώρα ;;;
Και θάρθει...
τη σωστή ώρα...
η Άνοιξη...
Ας κάνει ο χειμώνας τη δουλειά του.

Ηλιας....Just me! είπε...

Κάποιες φορές σαν και αυτή δεν με νοιάζει τι είμαι για τους άλλους. Με νοιάζει μόνο τι δεν είμαι για μένα.



Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.... Όσα miligram "τεχνητής" ευτυχίας και να λάβουμε, όσουι χειμώνες και αν περάσουν και αφήσουν τα σημάδια τους στην πλάτη μας και στην καρδιά μας, όσο και αν περιμένουμε μια Άνοιξη που έχει μάλλον αργήσει και χάσει το δρόμο της... Κι αν δεν έρθει Candy μου; Αν το καλοκαιράκι βιαστεί, κα περάσει στα αζήτητα η Άνοιξη; τι κάνουμε τότε καπετάνιο; Δε νομίζω να μείνουμε τότε με τα χρώματα στο στόμα μας, ούτε με τα βρύα νυκτός στα ματοτσίνορα.... Όποτε και να έρθει η Άνοιξη θέλουμε να μας βρει ζωντανους και ετοιμοπόλεμους σωστά; Γιατί το παιχνίδι με την Άνοιξη θυμίζει πολύ έναν πόλεμο που κρατούμε μέσα μας έναν ολόκληρο χειμώνα... Φαίνεται πως ο πυρετός έχει λύσει την γλώσσα μου και δεν ξέρω τι λέω... Θα μπορούσε να είναι πολλά αλλά δύσκολα οίστρος... μάλλον είναι η Άνοιξη μέσα στην καρδιά μου που τα λέει... Όπως και να έχει, περαστικά σου!!! (Γρίπη είναι, θα περάσει!)

ΩΣΗΕ είπε...

Τα κείμενά σου πάντοτε μου σκαρώνουν χαμόγελα...
...ενίοτε και γέλιο...
...καλή ώρα όπως τώρα..
..ρωτάει κι η μαντάμμμμ γιατί γελώ..
...είναι το γέλιο του σαρκασμού...
...του αυτοσαρκασμού...
σα να σκηνοθετείς και να με ρίχνεις με βία στη σκηνή κάθε φορά...
και γελώ...
και επιστρέφει ο αντίλαλος σαν κλάμα!

anyone είπε...

υπομονή.....κι εγώ την περιμένω πως και πως....ένα φθινόπωρο πέρασε και ο χειμώνας πάνω στα μισά είναι...

θα σκάσει σαν μπουμπούκι λουλουδιού..

xryc agripnia είπε...

Ωρες-ωρες κανεις σαν παιδακι.
Και πως μ'αρεσει αυτο...

Μουτς!

dim juanegro είπε...

αν δεν βγεις, κρύψου καλά κι ίσως τα δέκατα που εκπνέεις να βρουν τον "κοινό" παρονομαστή των κλασμάτων, των δευτερολέπτων, των λεπτών...
ίσως εκεί στην διαίρεση να φωνάξεις... πολλαπλασιασμός!!!
κι ας μην βγεις...

Me:Moir είπε...

Όλως παραδόξως (ή μήπως όχι και τόσο?)τελευταία δε μου καίγεται καρφί για το τί είμαι ή δεν είμαι για τους άλλους. Με νοιάζει μόνο τί είμαι για μένα...μήπως να άλλαζες κι εσύ τη σειρά των λέξεων και να κάνεις το ίδιο? Καιρός δεν είναι?
Σε φιλώ.

Ρωξάνη είπε...

Ένα λεπτότατο φύλλο "σκληρού"
χαλκού σε ντύνει αγαπημένη, καλοκαιρινή ψυχή.. Με την πρώτη αχτίδα του ήλιου, θα σχιστεί.. Και θα φανούν κάτω από το δέρμα,τα ίδια εκείνα που φοβάται και που λαχταρά το κοριτσάκι π' ακουμπά στον κορμό του δέντρου στη φωτογραφία (πώς να την ξεχάσω) και θα τα απλώσεις με χαρά στη θάλασσα και στο φως κι ύστερα, προς το χειμώνα ίσως πάλι να γίνεις "μια σκληρή, χαλκοντυμένη μέρα" που θα ψιθυρίζει "δεν είμαι τίποτα για μένα πια" και για άλλους θα σημαίνει τα πάντα..

Nature είπε...

Ένας διάφανος χαλαζίας ντυμένος με άπειρα λευκά συμμετρικά φαντάσματα που θυμίζουν θαμπές ανάσες. Χωμένος στο πιο σκοτεινό σπήλαιο του κόσμου περιμένει με υπομονή να τον χτυπήσει η πρώτη ακτίνα του ήλιου και μουρμουρίζει "Δεν θα βγω αν δεν έρθεις. Δεν θα βγω." Αυτό; Σου κάνει;

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: Νοιώθω και γω ότι πρέπει να βγω,αλλά όχι ακόμα. Ας είναι αυτός ο χειμώνας διαφορετικός. Ας μηρυκάσει εντός μου όλα όσα έχω. Άσε τα βρύα να παγώνουν στην χειμερινή νύχτα. Θα βγω...αλλά όχι ακόμα.
Καλό 8 και σε σένα αγαπημένε Μάρκο.








@ Καπετάνισσα: Πήγαινε με βόλτα στο αδύνατο. Εγώ αδύνατον να φτάσω εκεί από μόνη μου μονάχα.
Ξέρεις το παραδέχομαι, έχω καιρό πολύ να καώ από ζωή. Σχεδόν ξέχασα πως γίνεται αυτό.
Είναι και αυτή η συνθετική ευτυχία που όλο γιγαντώνεται έκτος και εντός μου και με απομακρύνει από όλα.
Μόνο ο πυρετός έμεινε να μιλάει στο κούτελο και αυτός από συνήθεια.

Να έρχεσαι...









@ maira del mar: Κάλως την...έψησα καφέ και άπλωσα την αρίδα μου δίπλα στην δικιά σου.
Ας κάνει ο χειμώνας την δουλειά του ,όπως λες...αλλά να πειράζει που δεν θέλω να κοιτάζω απέξω εγώ
Ας κάνει ότι θέλει αρκεί να μην το ξέρω.
Αβάσταχτος μου φαίνεται φέτος.
Θέλω μόνο να δω το φως της εγώ.
Τότε μόνο θα γυρίσω το κεφάλι
Στο φως της
Και τότε μόνο θα γίνω έτοιμη
Και ότι άλλο.

candyblue είπε...

@ Ηλιας....Just me!: Θα έρθει...θα δεις.
Σχεδόν στο υπόσχομαι.
Ήδη νοιώθω τα τριξίματα της λεκάνης της καθώς από κάπου μακριά κουνάει τους γοφούς της.
Σχεδόν στο υπόσχομαι. Θα’ ρθει όπως την περιμένουμε.
Ζωντανοί και ετοιμοπόλεμοι.
Απλά, να.... δεν έχω την όρεξη αυτού του χειμώνα. Έτσι απλά.


Πέρασε η γρίπη. Πτώση του ανοσοποιητικού ήταν τελικά. Βιταμίνες σωρό και ξεκούραση είπαν.






@ ΩΣΗΕ: Να κλαίμε κάνει που και που. Ελευθερώνονται οι τοξίνες της ψυχής μας. Και να σε πετάω με βια πάνω στη σκηνή κάνει καλό και αυτό ενίοτε. Ακόμα και ανα ξεχνάς τα λόγια αναγκάζεσαι να βρεις ένα τρόπο να αυτοσχεδιάσεις.
Περιμένουν εκεί κάτω
Και αυτό είναι ζωή.







@ Η anyone: Υπομονή ποτέ δεν είχα και κάποιους τους θύμωνα πολύ για αυτό. Αλλά είναι τόσο αισιόδοξα αυτά που μόλις είπες που είναι σα να έφτασε η ρημάδα η ψυχή μου στο στρώμα ΤΗΣ και περιμένει πως και πως.
Να σκάσει περιμένει σαν μπουμπούκι
Και σαν λάβα ακόμα και ας καεί ντε.

Παγωμένη βαριέται.
Έχω στην χούφτα μου σφιχτά μια τελευταία τσίχλα υπομονής. Θα την καταναλώσω και αυτή.

candyblue είπε...

@ archive: Ει!!!...Φέρε μου πίσω εκείνη την γλειφιτζουρένια ημέρα που μου υποσχέθηκες και δεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω σαν παιδί.








@ dim juanegro: Δεν θα βγω. Όχι, για φέτος λέω να μείνω εσώκλειστη στο στέρνο της δικιάς μου νύχτας.
Τα δέκατα πέρασα και η αφαίρεση άρχισε να μετράει τις απώλειες μου.
Θα φωνάξω όπως λες
ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩΩΩΩΩ.







@ Me:Moir: Ιδέα δεν έχω τι πρέπει να γίνει.
Σαν να μην με νοιάζει ούτε αυτό πια.
Έχω δύο μαύρα μισοφέγγαρα κάτω από τα μάτια και έναν χάρτη μέσα μου που όλο σπαρταράει.

Μπορεί κάποτε να τολμήσω να τον ξεριζώσω και να τον κοτάω στα μάτια.
Αλλά πρέπει κάποιος να μου αν είναι καιρός.

candyblue είπε...

@ Hliodendron: Θυμάσαι το σιδερένιο σύννεφο;
Τέτοιο είμαι.
Με επένδυση από έξω και από μέσα αφρός...νεφέλη.
Θυμάσαι τότε που παρακάλαγα να χιόνιζε μπας και το έσκαγα μαζί με εκείνη την κούκλα της βιτρίνας;
Τίποτα δεν είναι το ίδιο πια.
Ακόμα και αυτή η πονεμένη προσμονή μηχανικά δουλεύει.

Αλλά εσύ μπορεί να βλέπεις καλύτερα εμένα από ότι εγώ.
Σε ακούω πάντα όταν μου τα λες.
Το ξέρεις θαρρώ.




@ Nature: Ναι. Μου κάνει αυτό.
Το νούμερο ακριβώς που φοράω βρήκες.
Αλλά και η ξαπλωμένη τίγρης στη σκιά εκείνου του τεράστιου δέντρου κάνει νόημα στον σιωπηλό εαυτός της να΄ ρθει να κοιμηθεί στην αγκαλιά του...και αυτό μου κάνει. Και ας μην έχει φαντάσματα.

efoudi είπε...

άδειασε το δωμάτιο του μυαλού..παντού φωτογραφίες,κομμένες σελίδες με γράμματα,τετράδια με σκέψεις και υποσχέσεις που δεν έγιναν ποτέ..
ένα άδειο δωμάτιο που μπορείς να φωνάξεις δυνατά και να ακούσεις τη φωνή σου δύο και τρείς φορές..
τόσο άδειο που βλέπεις στους τοίχους τις παλιές ιστορίες,κολλημένα χαρτιά με μελάνια δυο,τρία στρώματα και χρώματα..μπλέ,κόκκινο,πορτοκαλί..
τώρα κρατώ ένα μεγεθυντικό φακό ψάχνοντας για σημάδια ύπαρξης μέσα μου.."χαμένη σε κάποιο μυστικό που γεννήθηκε μέσα μου και δεν θα βγώ αν δεν έρθεις.."
ο στίχος λέει-listen to me,listen to me-
κι εγώ λέω-χειμώνας είναι θα περάσει..-

ΟuRaniAa είπε...

Η ανάσα του άλλου πάντα θα είναι δίπλα μας..εαν αυτός ο άλλος είναι αυτό που θέλουμε..πάντα θα κάνει το θερμόμετρό μας να δειχνει 38.8 και άνω..μα μέχρι πότε θα ψάχνουμενα βρούμε τι δεν ήμαστε για τους άλλους..μακάρι να μπορούσαμε να νοιαζόμαστε για το τι ..είμαι για μένα..μάλλον μόνο έτσι πρέπει να συλλογιζόμαστε, να μας νοιάζειμονάχα το τι δεν ήμαστε για εμάς τους ίδιους..για μένα, για σένα...Ποτέ δεν χώνεψα ούτε εγώ τις ανατολές που κυριαρχούσε η απουσία σου, μα οι ανατολές αυτές είναι ανατολές με ξεχασμένα τοπία..που δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσουν ποτέ πίσω πια..και δεν τις θέλω άλλο πια...Βγες έξω στον κόσμο που έφτιαξες για σένα..μην περιμένεις,όσο σκληρή χαλκοντυμένη ημέρα και να είσαι...βγές..μόνο τότε θα βρεις το μυστικό...!

Ανώνυμος είπε...

Θα βγεις.. Θα 'ρθει μια μέρα που θα ξυπνήσεις που πια δε θα θυμάσαι γιατί είσαι κλεισμένη εκεί.. Και θα βγεις.. Ευχές για τη χρονιά την καινούρια. Να'χεις πάντα το μυαλό σου τόσο γεμάτο από εικόνες και χρώματα και μυρωδιές και λέξεις. :)

Me:Moir είπε...

Θυμήσου τί σου είχα πεί κάποτε για τα μαύρα μισοφέγγαρα. Και σκέψου, μήπως η επανεμφάνισή τους σημαίνει πως ήρθε ο καιρός...

candyblue είπε...

@ efi:Υπάρχει ένα πρόβλημα στο δικό μου δωμάτιο...είναι γεμάτο από σημειώσεις στο μέλλον. Και ότι πλησιάζει για να γίνει και τελικά δεν γίνεται με καίει.
Και όλο σκέφτομαι ποιος αλήθεια τόλμησε να με γεμίσει με τόσο μέλλον;

Με ακούω.
Πάντα με ακούω. Όρθια ή πεσμένη στο έδαφος. Όπου κι αν με πετύχω. Πάντα ακούω τι έχω να πω.
Αργά η νωρίς.
Θα βγω όταν φτάσει η Άνοιξη
Το έχω πια απόφαση πάρει.
















@ ΟuRaniAa: Καλώς με βρήκες πρώτον.
Ο κόσμος που έφτιαξα για μένα είναι τόσο στενός και σκοτεινός που ούτε εγώ δεν χωράω εκεί κάποιες μέρες.
Είναι σαν υπόγειος αγωγός. Σαν τούνελ.
Και όσο πιο πολύ τον γνωρίζω τόσο πιο πολύ σκοτάδι βλέπω.
Είμαι σίγουρη πως αυτός ο κόσμος είναι η όπισθεν του παλιού. Είμαι σίγουρη πως θα ξαναβγώ στην αφετηρία και θα γεμίσω με φως αορίστου.
Το μυστικό είναι στη μέση των πνευμόνων μου. το έχω καταπιεί καιρό τώρα. Το έχω βρει το μυστικό. Είναι τόσο βαρύ που με σκοτεινιάζει τραβώντας με όλο και πιο κάτω.
Το έχω το μυστικό και ψάχνω να βρω αυτόν που μου το φύτεψε εκεί.

Την άνοιξη.










@ cornflake girl: Σας μιλάω από την χειμερία νάρκη μου. Μην τρομάζετε.
Είμαι καταδικασμένη σε αυτό.
Φυσικά και θα βγω. όλα τα πλάσματα βγαίνουν από αυτή αδύναμα στην αρχή αλλά δυνατότερα από ποτέ μέσα τους.

Το μυαλό μου θα μένει πάντα γεμάτο σαν μια πλούσια φρουτιέρα στην κουζίνα της μαμάς













@ Me:Moir: Θα δείξει. Περιμένω το φως να φανεί. Θα μου δείξει.

Ανώνυμος είπε...

Καλή χρονιά
Μας ταξίδεψες πάλι …

Θρίπας (ένας παλιός αναγνώστης σου που χάθηκε μέσα στις υποχρεώσεις του, αλλά σε παρακολουθώ συχνά )

candyblue είπε...

@ Ανώνυμε Τρίπα: Καλή Χρονιά και σε σένα, αγαπητέ. Χαίρομαι που πέρασες. Μου έλειψες, το ομολογώ.
Ξεμπέρδεψες από τα φοιτητικά ή ακόμα;

Να με παρακολουθείς...χαρά μου.
Το ξέρεις αφού
:)