Χ-mAs Me

Πλησίασαν τα Χριστούγεννα τις άκρες των τακουνιών μου, όσο εγώ έτρεχα να τους ξεφύγω. Με τράβηξαν από τα μαλλιά και με έφεραν πίσω. Ακόμα να μάθω το χρώμα των ματιών τους. Ακόμα να τα καταλάβω. Σαν τσίρκο μοιάζουν έτσι φωτισμένα. Δεν μου αρέσουν οι γιορτές. Ψεύτικες είναι. Όλος ο κόσμος. Ψεύτικος πια. Πάντα βάζω ένα ακόμα σε αυτά που δεν ξέρω αν θα αλλάξουν και ένα πια σε αυτά που έχω δουλέψει πολύ. Ας πούμε. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πια. Δεν μπόρεσε κανείς να λύσει με υπομονή τους κόμπους μου. Ακόμα.

**Τοποθετούμε τα σκύβαλα σε πλαστικές σακούλες και τις δένουμε πάντοτε σφιχτά. Δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στα σκύβαλα που στάζουν.

-Θα σκότωνα για να σε έχω.
-Είσαι ο απύθμενος ουρανός μου.
-Θα σκότωνα σου λέω.
-Είσαι το αμόλυντο σύμπαν μου.
-Θα σκότωνα ,αλήθεια. Θα σε άφηνα χωρίς αστέρια και τόσο στα ρηχά.
-Σε λατρεύω.

**Δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στα σκύβαλα που στάζουν. Οτιδήποτε σε υγρή μορφή λερώνει και μολύνει.

-Που σε είχα αφήσει ένας θεός ξέρει. Έπινες από το ποτό μου εκείνη τη νύχτα που σε πέταξα.
-Θέλω να σε ξαναθυμηθώ.
-Εγώ σε γέρασα μέσα μου πια. Σε βρήκα στην αποθήκη μαζί με το περσινό Χριστουγεννιάτικο δέντρο μου. Σε ανέβασα πάνω στο σαλόνι. Δεν ξέρω αν ήσουν εσύ. Έμοιαζε το πρόσωπο σου με εκείνη την κοπριά με το περίεργο σχήμα που πάτησα προχτές το βράδυ καταλάθος. Πήγα πάλι να σε πετάξω. Δεν σε χρειάζομαι μάλλον πια.
-Άσε με να σε ξαναθυμηθώ. Μου έλειψες!
-Να σε πετάξω θέλω. Καθόλου να μη με θυμηθείς. Θα κοιμάμαι όσο μου μιλάς και θα αναπνέω μπλε οξυγόνο όσο χάνεσαι μέσα στα σκοτάδια μου. Τα πνευμόνια μου θα μοιάζουν με παράξενο χριστουγεννιάτικο δέντρο Με ανακουφίζει το φευγιό σου. Με κάνει και φαίνομαι σαν στολίδι στα ακροβλέφαρα του κόσμου. Θυμάσαι αν σε πέταξα ή αν σε έχασα πια; Τι νόημα έχει; Το έχασα τα βράδια που σε έψαχνα. Δεν φόραγα παπούτσια, μόνο άσφαλτο στις φτέρνες. Χωρίς alarm και ζώνη ασφαλείας. Πήγαινα με καλοκαιρινά ρούχα στην καρδιά του χειμώνα να σε βρω. Έπεσα πάνω σε πεταμένα Χριστούγεννα διαβρωμένων οικογενειών. Έσπασα τα μούτρα μου σε γυρισμένες πλάτες και παγωμένα βλέμματα. Σε αποσυντιθέμενες γιορτινές στιγμές. Μα τι νόημα έχει πια;.Ούτε το φως του δωματίου σου που σιγοκαίει τα βράδια δεν μπορώ να δω. Ποτέ δεν μπόρεσα.


***Ποτέ δεν αφήνουμε τα σακούλια εκτεθειμένα, για να αποφύγουμε το σχίσιμο από γάτες καθώς και την προσβολή τους από έντομα ή τρωκτικά. Τοποθετούμε τις σακούλες σε κατάλληλα σκυβαλοδοχεία, τα οποία διατηρούμε πάντοτε κλειστά.

«Θα αποκεφαλίσω όλα όσα μπαίνουν στο δρόμο μου προκειμένου να σε φτάσω» Είχες πει. Τόση βαβούρα στο δρόμο σου,κι ούτε ένα πτώμα. Μα πως ζούμε έτσι; Πως μπορούμε ακόμα και αναπνέουμε μέσα σε τόσα λαμπιόνια και Αι -Βασιλίδες που προσπαθούν από κάπου να μπουν. Τόνοι σκουπιδιών μπροστά μου όλο. Δεν ξέρω που να ψάξω πια. Βρόμισε ο τόπος νεκρές ελπίδες. Περίμενε με, αν θες, ωστόσο. Θα βάφω τα μαλλιά μου κάτω από το φως της δύσης. Κάτι θα σκεφτώ. Έτσι και αλλιώς, όλα πια είναι μια τρέλα.